Werewolf เผ่าพันธุ์อันตราย เจ้าชายหมาป่า

     เมืองฟรอนด์ที่มีแต่รอยยิ้มจากผู้คนที่อาศัยถิ่นฐานอยู่ที่นั้น ภายใต้ความอุดมสมบูรณ์ถูก

ปกครองด้วยกษัตริย์ผู้มีอำนาจพระนามว่าพีเรียล มีพระมเหสีงดงามราวภาพวาดพระนามว่าโอ

เรน่ารวมทั้งเจ้าชายองค์น้อยที่ใบหน้างดงามละม้ายคล้ายกับพระมเหสีพระนามว่าธีโอน่า

     "กรี๊ดดดดด"เสียงกรีดร้องโหยหวนราวกับถูกเผาในกองเพลิงดังระงมไปทั่วทุกสารทิศ และ

ดังพอที่กษัตริย์พีเรียลจะทรงได้ยินเสียด้วย

     "ขอเดชะ เกิดเรื่องใหญ่แล้วพะยะคะ"ทหารผู้มีหน้าที่คุ้มกันบริเวณรอบเมืองรีบวิ่งเข้ามา

กราบกราบทูลพระองค์ทันที

     "เกิดเรื่องอันใดขึ้น!"

     "บัดนี้มีอสูรกายบุกเมืองเข้ามาจับชาวบ้านกินหมดเลยพะยะคะ"

     "ว่าไงนะ!"เอ่ยด้วยความตกพระทัย กษัตริย์พีเรียลเรียกพลกำลังทหารเตรียมจัดการอสูรกายทันที

     "ท่า่นพี่!"เสียงพระมเหสีเอ่ยขึ้นด้วยความเหนื่อยหอบจากที่ทรงวิ่งมา

     "โอเรน่า"นัตย์ตาคมถอดพระเนตรลงมายังร่างเล็กที่อยู่ด้านหลังพระมเหสีโอเรน่า พระเนตรสีเขียว

     มรกตสั่นระริกด้วยความหวั่นกลัว

     "...ท่านพ่อ"ร่างเล็กเอ่ยเสียงสั่น ถอดพระเนตรมองกษัตริย์พีเรียล

     "เจ้าไม่ต้องกังวล ธีโอน่า"เสียงอ่อนโยนเอ่ยขึ้น พระหัตถ์ลูบพระเกศาสีเทา

     "หม่อนฉันก็จะรอท่านพี่เจ้าค่ะ"

     เมื่อกษัตริย์แห่งเมืองฟรอนด์ลงไปเสียการต่อสู้และร้องโหยหวนก็ดังระงมสลับกันไปมา 

องค์ชายธีโอน่ากอดผู้เป็นแม่แน่นด้วยความกลัว

     "ท่านพ่อจะต้องปลอดภัยแน่นอน"

     "โบร๋ววววว"เสียงร้องโหยหวนของสัตว์ดังไปทั่ว ร่างเล็กสะดุ้งก่อนที่จะรีบวิ่งไปที่ด้านหอปราสาท

พลางถอดพระเนตรลงมายังเบื้องล่าง สุนัขหมาป่าตัวใหญ่กว่าปกติที่เขาเคยเห็นกำลังดิ้นทุรนทุราย

อยู่อย่างน่าเวทนาในกองเพลิงไฟที่กษัตริย์พีเรียลเป็นคนทำ ฝูงสุนัขหมาป่าตัวอื่นๆ พยายามวิ่งเข้าไป

ช่วยหากแต่กลับถูกทหารยิ่งลูกธนูอาบยาพิษใส่อย่างไม่ปรานี สุนัขหมาป่าขนสีดำคลับกัดทหารที่

กันท่าอย่างมากมายออกไป พยายามวิ่งเข้าไปหาตัวที่นอนดิ้นอย่างทรมานหากแต่กลับถูกลูกธนูยิ่งไม่

ยั้งกว่าสิบดอกร่างทั้งร่างทรุดลงทันที หมาป่าบางตัววิ่งหนีเพื่อการมีชีวิตรอดต่อไปแต่กลับบางตัวกลับ

ยอมเสี่ยงตายเพื่อช่วยเพื่อนของมัน ความทรมานของทั้งสองตัวเกินกว่าที่จะอดทนได้ สุนัขหมาป่าทั้ง

สองนอนแน่นิ่งก่อนจะสิ้นลมหายใจไปในทันที 

     ร่างเล็กสั่นระริกด้วยความกลัวหากแต่พระเนตรกลับสบตาเข้ากับสุนัขหมาป่าอีกตัวที่มีขนสีน้ำตาล

อ่อนขนมันวาว ดวงตาคมมองมาทางเจ้าชายธีโอน่าทำให้พระองค์ถึงกับเสียวสันหลังก่อนที่มันจะวิ่งเข้า

ป่าทึบไปอย่างรวดเร็ว

     "วิ่งมาที่นี่ทำไม ธีโอน่า"

     "ท่านแม่!"ร่างเล็กสะดุ้งด้วยความตกพระทัยก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงสำนึกผิด

     "ท่านพ่อของเจ้าปลอดภัยดีแล้วนะ"พระมเหสีแย้มพระสรวจด้วยความดีพระทัย

     "...ฮะท่านแม่"ร่างเล็กแย้มพระสรวลบ้างอย่างโล่งอก หากแต่ลึกๆ แล้วกลับอดที่จะถอดพระเนตร

ไปมองที่ที่หมาป่าตัวนั้นเคยมองพระองค์อยู่ไม่ได้เลย

     ...ดวงตาแบบนั้น น่ากลัวเหลือเกิน...