อารามบอย Hunter

     "หลวงตา ! แสงที่ออกมาจากน้าคนนั้น คืออะไร  ? " แดงถาม..หลวงตา น้ำเสียงสั่ง ด้วยความตกใจ หลังจากได้เห็นแสง ที่ออกมาจากชายวัยกลางคน ร่างสูงใหญ่ ผิวดำทมิฬดูหน้ากลัว ที่กำลัง ทำอะไรบางอย่าง ใส่ผู้ชายอีกคนหนึ่ง ที่มีวัยและรูปร่างไม่ต่างกันมากนัก

    หลวงตามองแดงด้วยความ ส่งสารเพราะท่าทางของแดงนั้นกลัวจนตัวสั่น แขนของแดงกอดขาหลวงตาเอาไว้แน่!

" เจ้าแดง..สิ่งที่เห็นนั้นมิใช่เป็นเพียงแค่แสง เหมือนดังตาเจ้าเห็นหรอก"  หลวงตาตอบแดงสั่นๆ พลางเอามือลูปหัวแดงเบาๆ เพื่อคลายความกลัวที่แดงมี ต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

"แล้วมันคืออะไรหรอครับ หลวงตา?"  แดง ถามกลับเพราะยังไม่คลายจากความสงสัย!

   หลวงตามองที่แดง และอมยิ้ม นึกขำในใจ จากนั้นหลวงตาก็ตอบ คำถามของแดงพร้อมทั้งอธิบาย พอให้เข้าใจ....

" สิ่งที่เอ็งเห็น จะมีชื่อเรียก – สี  -  รูปลักษณ์ และผลที่ออกมานั้นแตกต่างกันไป ตามแต่พื้นฐานความเชื่อและความสัทธา ของแต่ล่ะถิ่น" 

              หลวงตาหยุดพูดแล้วก้มหน้ามองแดงอีกครั้ง !

  แดงเงยหน้ามองหลวงตา ด้วยความอยากรู้ และเขย่าแขนหลวงตาเบาๆ กระเซ้าให้เล่าต่อ.

หลวงตาถามแดงกลับ "เอ็งหายกลัวแล้วใช่ไหม"

  แดงตอบกลับสั่นๆทันที  "ครับ" ด้วยน้ำเสียงใสไร้ซึ้งความกลัว ต่อการต่อสู่ตรงหน้า

  "ดี...ถ้านั้นเรากลับกันได้แล้ว!! "  หลวงตากล่าว แล้วเดินกลับทันที!

   ระหว่างเดินทางกลับ แดงกระเซ้าให้หลวงตาเล่าให้ฟังตลอดทาง

 แต่หลวงตาก็ไม่ได้พูดอะไร....

       หลายคืนต่อมา ....

   เช้าอันมืดมิด ท้องฟ้าที่ไม่มีแม้ กระทั่งแสงดาว มีเพียงเสียงโครมคราม จากอสนีบาต ดังเป็นระยะๆ 

  "ไอ้แดง .... ไอ้แดง  ตื่นได้แล้ว......"  หลวงตาเรียกเจ้าแดงจอมขี้เซา

   "วันนี้เป็นวันพระ  ข้ามีกิจอันมากที่ต้องทำในวันนี้! "  หลวงตาเริ่มพูดเสียงดัง...เพื่อให้แดงลุกจากที่นอน

     แต่แดงยังไม่ทันได้ลุกจากที่นอน ทันใดนั้นมีเสียง " !!!ตูม!!!ใหญ่ " ตามมาด้วยแรงสั่นสะเทือนและแรงอัดอากาศ ทำให้ข้าวของในห้องร่วงหล่นจะจัดกระจาย.

    แดงรู้ได้ทันทีว่า นี่ไม่ใช้เสียงจากอสนีบาตอย่างแน่นอน  "แต่มันดังมาจากทางไหนล่ะ " แดงคิดในใจ หันซ้ายขวาทำหน้าตาเลิ่กลั่ก .แดงใช้เวลาสักครู่หนึ่ง จึงพอจับทิศจับทางได้ว่า เสียงนั้นดังมาจากทางไหน ก็ลุก พรวด! เตรียมจะวิ่งออกไปดูให้แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น !

  "หยุดก่อนเจ้าแดง จะไปไหน?" หลวงตาตะโกนดุเสียงดัง!

   " จะไปทางโบสถ์ใหม่ครับ!  เสียงระเบิดดังมาจากทางนั้น..." แดงรีบตอบ เตรียมจะออกวิ่งอีกครั้ง

   "มานี่ซิเจ้าแดง " หลวงตาเรียกแดงให้เข้าไปหา ด้วยน้ำเสียง ที่นุ่มแต่น่ายำเกรง แดงรู้สึกได้ !

   เมื่อแดงเดินเข้าไปหาตามที่หลวงตาเรียก หลวงตาเรียกชื่อ "เจ้าแดง" อีกครั้ง และดึงเจ้าแดงเข้าไปโผกอด!

  "ไอ้แดงเอย เองอยู่กับหลวงตามาตั้งแต่เล็ก หลวงตาไม่เคยขออะไรเอง" หลวงตากล่าวกับแดงด้วยน้ำเสียงที่สั่นคอน ราวกับจะร้องไห้!

  " หลวงตาเป็นอะไร ไม่ต้องกลัว ขอผมไปดูก่อน หลวงตาอยู่ตรงนี้แหละ  เดี่ยวผมจะกลับมาเล่าให้ฟัง"  แดงกล่าวโดยที่ไม่รู้สึกถึง หายนะและความสูญเสีย ที่กำลังจะเกิดขึ้นในไม่ช้า

   "เจ้าแดงเองฟังสิ่งที่หลวงตาจะบอกให้จบก่อน " หลวงตาเอยขึ้นมาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเช่นเดิม  !แดงฟังและเริ่มสังหรณ์ไม่ดีเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น .

  " จากนี้ไปหลวงตาขอให้เจ้าขึ้นเหนือ ไปที่คุกหลวงใต้เมือง กางดิน ไปหาคนชื่อ พระยาเผือก เมื่อไปถึงท่านผู้นั้น จะรู้เองว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่ " หลวงตาพูดด้วยน้ำตาคลอเบ้า กอดแดงไว้แน่น ราวกับว่าจะไม่ได้เจอกันอีก แดงรู้สึกได้ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

  หลวงตากล่าวต่ออย่างเร่งรีบ " ขอให้จำเอาไว้ว่า หากเจอคนสี่ประเภทนี้ ให้หนีให้ไกล อย่าให้ถูกจับเด็ดขาด "

              1. ผู้ที่มีแสงสีฟ้าออกมาจากร่างกาย   2. ผู้ที่มีแสงสีแดง 3. ผู้ที่มีแสงสีม่วง และ แสงสุดท้ายให้หนีอย่างเดียว อย่าคิดต่อกรเป็นอันขาด! คือผู้ที่ไม่มีแสงใดๆเลยออกมาแต่สัมผัสได้ถึงความชั่วร้าย "

  "หลวงตาหมายถึงอะไร...ผมไม่เข้าใจ!  ทำไมผมต้องหนีด้วย คนพวกนั้นเป็นใคร "

  "ผมจะไม่ไปไหนเด็ดขาดผมจะอยู่กับหลวงตาที่นี่ " แดงถามกลับด้วยน้ำตาเสียงร้องไห้ สะอึกสะอื้น ตัวสั่นกอดหลวงตาเอาไว้แน่ ทั้งที่ไม่รู้ว่าหลวงตาหมายถึงอะไร และจะมีอะไรเกิดขึ้น

   "ไม่มีเวลาจะอธิบายแล้ว...จำคำที่หลวงตาบอกเอาไว้ให้ดี แล้วจงรีบไป อย่าหันกลับมาอีก" หลวงตากล่าวเป็นประโยคสุดท้าย ก่อนที่จะนำสิ่งของบางอย่าง ตบเข้าไปที่กลางหลังของแดงอย่างแรง “เปรี๊ยยยบ!”

     แดงอุทานร้อง ด้วยความเจ็บปวด เหมือนมีอะไรบางอย่างแทรกซึมเข้าไปในร่างกาย จากบริเวณกลางหลัง แดงรู้สึกได้ถึงความร้อนที่รุนแรงแทบจะแผดเผาแผ่นหลังของตน ให้มอดไหมเป็นผงธุลี

    สายตาของแดงพร่ามัวร่างกายไร้ซึ่งเรียวแรง ความรู้สึกของแขนและขา ราวกับไม่มีกระดูกที่จะพยุงร่างกายไห้ทรงตัวอยู่ได้.

    "หลวงตา ทำอะไรกับผม..." แดงถามหลวงตาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาและอ่อนแรง ราวกับจะสิ้นลม เมื่อแดงพูดจบประโยคก็หมดสติไป.... to be continue