ความว่างเปล่า

    วันที่  ธันวาคม พ.ศ. 2XXX ฉันเดินบนถนนคอนกรีตที่ว่างเปล่านี่มาหลายชั่วโมงแล้ว เท่าที่สังเกตมา รอบข้างนั้นเป็นสีขาวไม่มีอะไรเลยยกเว้นแต่ “ความว่างเปล่า” สิ่งที่เห็นก็มีแต่เพียง ถนนๆๆ ถนนที่แสนว่างเปล่า รอบข้างนั้นเงียบกริบได้ยินแต่เพียงเสียงก้องของลมหายใจและฝีเท้าที่ก้าวเดินอย่างช้าๆ เสียงที่ก้องนี้ให้ความรู้สึกเหมือนกับว่าเดินอยู่ในห้องแคบๆอย่างไงอย่างงั้น “ที่นี่คือที่ไหนทำไม่มันไม่มีอะไรเลย?” “แล้วเรามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?” หลายๆคำถามที่เวียนอยู่ในหัวมันก็ยังคงเวียนไปวนมาหาคำตอบไม่ได้ซักที

    ตั้งแต่เรามาเจอที่นี่...ยัง...ไม่ได้กินอะไรเลย ในใจได้เพียงแต่คร่ำครวนว่า “หิว...หิวเหลือเกิน” ที่นี่ไม่มีอาหารหรือแม้แต่น้ำ การที่เดินมาหลายชั้วโมงโดยไม่ได้กินหรือดื่มอะไรเลยนั้นเป็นสิ่งที่ทรมานยิ่งนัก ทั้งๆที่เดินโดยแทบไม่ได้หยุดเพื่อหวังว่าจะเจออะไร ใคร หรือ ที่ไหน แต่ความหวังเหล่านั้นถูกบั่นทอนจากถนนที่ทอดยาวโดยดูเหมือนว่าจะไม่มีที่สิ้นสุด เดินบนถนนที่ว่างเปล่านี้ไปเรื่อยๆ ทำให้รู้สึกเหมือนกับว่ากำลังตกเหวที่ไม่มีก้นอย่างไงอย่างงั้น ความรู้สึกเหนื่อยล้านี้ทำให้คิดหยุดเดินและนั่งพักอยู่ริมถนนจนเผลอหลับไป

     “เอี๊ยดดดดดดดด!!!! โครม!!!” ข้างหน้าเพียงไม่กี่ร้อยเมตรมีเสียงรถชนอะไรบางอย่างจนทำให้ฉันตื่นพอตั้งสติได้ก็รีบกระเสือกกระสนวิ่งไปดู พอวิ่งไปใกล้รถ รถคันนี้ชนกับเสาไฟฟ้าซึ่งมาอยู่ที่ตรงนี้ได้อย่างไรก็ไม่รู้ รถคันนี้มีสีแดงเลือดนกและเหมือนกับจะเป็นรอยคราบเลือดแห้งเขียนอยู่ที่ฝากระโปรงรถว่า “ไปตายซะอีลูกซาตาน!!!” เมื่อเข้ามาใกล้ตัวรถมากขึ้นเพื่อแน่ใจว่าไม่ใช่ภาพลวงตาก็รีบวิ่งไปที่ประตูฝั่งคนขับแต่เมื่อเปิดขึ้น...กลับไม่มีคนอยู่ในรถทั้งๆที่รถก็เพิ่งชนเมื่อกี้แต่...ทำไม คน...คนหายไปไหนทำไมไม่มีคนอยู่บนรถเลย...สงสับรีบโดดออกก่อนที่จะจน คิดดังนั้นก็รับวิ่งไปทางที่รถขับมาแต่ไม่ว่าจะเดินดูเท่าไหร่กลับไม่มีคนเลย เมื่อพยายามหาจนหมดหวังก็รีบเดินมาที่รถอีกครั้งเผื่อคนขับจะกลับมา...แต่ก็ไม่มี แต่ในเมื่อคนขับก็ไม่อยู่งั้นเข้าไปนั่งข้างในดีกว่า เมื่อปิดประตูรถ กลิ่น อะไรบางอย่างก็โชยมาจากในรถ แต่เมื่อลองหาทุกที่ของตัวรถกลับไม่เจอ กลิ่นนี้มันเป็นกลิ่น เหมือนกับกลิ่นศพและน้ำอบผสมกัน มันอะไรกันนะกลิ่นพวกนี้ทำให้จำเป็นต้องเปิดประตูพุ่งออกมาจากรถคันนี้ เมื่อออกมาจากรถได้ "ปึ้ก!!" ข้างหลัง...ข้างหลังเราชนอะไรบางอย่างเมื่อหันไปมองก็ได้แต่เพียงมองด้วยความตกใจจนแทบขยับตัวไม่ออก ข้างหลังเรามีผู้หญิงผมยาวถึงบั้นท้ายใบหน้าบวมอืดไม่มีตามีเลือดไหลออกมาจากปากและมีเชือกมัดอู่ที่คอภาพอันน่าสยดสยองพวกนี้มันเกิดเพียงกระพริบตาเมื่อกระพริบตาไปเพียงครั้งเดียวหลังจากที่เห็นผู้หญิ่งคนนั้น ทุกอย่างกลับหายไปเหลือเพียงถนนว่างเปล่าเช่นเดิม...