love you my girl ผมรักเธอยัยเกิลกรุ๊ป lssb

          “เธอมีอะไรก็รีบคุยมาเถอะ”แอลวูตอบฉันปัดๆหลังจากที่แทบีกลับ

          “งั้นไปนั่งในร้านก่อนสิ”ฉันชวนให้เค้าไปนั่ง ตอนนี้เค้ารู้สึกยังไงกัน

          “ตามใจ”แอลวูพูด พร้อมเดินนำเข้าไปในร้านโต๊ะที่ฉันกับแทบีนั่งคุยกันเมื่อแรกๆ เค้าจะเกลียดฉันไหมนะที่ฉันทิ้งเค้าไปอย่างนั้น แต่ที่ฉันทำไปฉันมีเหตุผมพอสมควรที่จะทิ้งเค้าไป แต่นั่นฉันก็เสียใจไม่น้อย แต่เอาเถอะเพื่อส่วนรวมฉันก็ต้องยอมเสียเรื่องส่วนตัว ฮยอนอาเอ่ยทำไมชีวิตเธอถึงต้องเป็นอย่างนี้ด้วยนะ

          “อะเธอมีอะไรล่ะ"เค้านั่งฝั่งตรงข้ามกับฉัน พร้อมมองฉันสายตาเรียบๆอย่างเดาไม่ออกว่าเค้ากำลังคิดอะไรอยู่ สายตาเค้ายังมีอำนาจต่อจิตรใจฉันเหมือนเดิม สายตาแบบนี้มันทำให้ฉันดูหายใจเข้าออกอย่างยากลำบากอยู่เหมือนกัน

          “เอ่อ….นายกับบีเป็นแฟนกันตอนไหน”ฉันถามไปอย่างกล้าๆกลัวๆ ในใจฉันอยากคุยกับเค้าเหมือนเดิมเพียงแต่ฉันไม่สามารถที่จะทำให้ความรู้สึกของเค้ากลับมาเป็นแบบเดิมเลย

          “ก็เมื่อไม่นานนี้หรอก เธอถามทำไมมันเกี่ยวอะไรกับเธอหรือไงฮยอนอา”เค้าจ้องหน้าคิ้วขมวดมาทางฉัน มันจริงๆด้วยความรู้สึกของเค้ามันไม่สามารถเรียกกลับคืน แล้วอย่างนี้ฉันจะสามารถอธิบายให้เค้าฟังได้ไหมเนี่ย

          “เปล่าวฉันแค่อยากรู้หน่ะ อย่างฉันก็เคยรู้จักบีเพียงแต่ว่าฉันกับบีเราสนิทกันมากด้วยแต่เรามีเรื่องต้องทำให้จากกัน ฉันก็แค่อยากรู้เรื่องของบีบ้างไม่ได้หรอ”ฉันจ้องเค้ากลับ ช่ายฉันกับบีเราเคยรู้จักกันเพียงแต่ว่าฉันมันไม่ควรที่จะอยู่กับเธอ คนอย่างเธอไม่ควรมายุ่งเกี่ยวกับคนแบบฉันคนแบบเธอดีเกินไปที่จะอยู่กับฉัน ฉันมันไม่มีอะไรดีเลยฉันไม่ดีมาตั้งแต่เกิดแล้วฉันทำผิดกับเธอไว้มากบี ฉันมาที่นี่เพื่อที่จะขอโทดเธอ

          “ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่น่าแปลกใจว่าคนอย่างเธอก็รู้จักบีด้วย เธอเคยไปที่ไทยหรอ ดูจากหน้าตาเธอก็รู้แล้วว่าเกาหลีชัดๆภาษาไทยคงจะไม่ได้สักตัว แล้วอย่างนี้เธอจะไปรู้จักกับบีได้ยังไง ฉันยังนึกถึงความเป้นจริงไม่ออกเลย”เค้าตอบเหมือนหัวเราะในลำคอ ฉันอยากรู้จริงว่าถ้าเค้ารู้ความจริงของฉันกับบีในอีกไม่นาน เค้าจะทำหน้ายังไง

          “ไม่จำเป็นที่ฉันต้องไปไทย นายรู้จักบีไม่เท่าฉันหรอกจำไว้”คนอย่างนายหน่ะ รู้จักบีไม่เท่าฉันหรอก นายจะรู้จักกับบีได้นานแค่ไหนกันเชียว แต่ถึงยังไงฉันก็เป็นคนหนึ่งละกันที่ในชีวิตของบีต้องจดจำ เธอต้องจดจำคนเลวๆแย่ๆอย่างฉันไปจนวันตายแน่ อันนี้ก็แล้วแต่เธอว่าจะให้อภัยคนอย่างฉันไหม

          “หมายความว่าไง ฉันรู้จักบีไม่เท่าเธอ”เค้ายืดตัวขึ้น แล้วตั้งหน้าถามฉันอย่างใจจดใจจ่อ

          “ก็หมายความว่า……ช่างมัน แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่นายทำบีเสียใจ เราได้เห็นดีกันแน่ แล้วฉันจะไม่ปล่อยให้บีไปยุ่งกับนายอีกเลยจำเอาไว้ด้วย”ฉันพูดเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะยันตัวลุกขึ้นจากโต๊ะ แล้วเดินออกไปจากร้านโดยไม่หันกลับไปมองอีกคน ฉันย่างเท้าเรื่อยๆจนกระทั่งมาถึงรถคู่ใจของฉันในซอยที่ห่างจากร้านนั้นพอสมควร ฉันเก็บร่มที่ก้างระหว่างทางมาเพราะยังมีน้ำค้างปอยๆอยู่ สุขภาพฉันยิ่งไม่ค่อยดีฉันควรจะรักษาสุขภาพไว้ รักษามันไว้เพื่อที่จะอยู่ต่อไป อยู่เพื่อบอกความจริงแก่เธอนะบี

          “คุณแม่คับบบ”เมื่อถึงบ้านลูกชายคนโตของฉันวิ่งมารับฉันเหมือนเคย ฉันอมยิ้มได้ทุกครั้งเมื่อได้ยินเสียงน้อยๆของแก้วตาดวงใจของฉัน แต่มันก็ทำให้ฉันรู้สึกผิดที่ทำให้น้องของเค้าต้องตาย ฉันสุขภาพไม่ดีพอเลยทำให้ลูกของฉันไม่รอด เค้าขาดออกซิเจนจนกระทั่งสิ้นชีวิต เค้าลืมตาดูโลกได้ไม่กี่นาทีก็ต้องไป นี่ใช่ไหมบทลงโทดของฉันที่ฉันทำไว้กับเธอหน่ะบี

          “ไงจร๊ อูฮยอนลูกรัก มาให้แม่หอมทีสิ”ลูกชายตัวน้อยของฉันยื่นแก้มนุ่มๆมาให้ฉันหอม  ฉันจะได้หอมแก้มนุ่มๆแบบนี้ได้อีกนานแค่ไหนกันนะ

          “แม่ครับแม่ร้องไห้ทำไมฮะ”ลูกชายตัวน้อยของฉันเอื้อมมาปาดน้ำตาออกจากแก้มให้ฉัน พร้อมกับหอมแก้มฉันอีกหนึ่งที

          “ไงจร๊สองแม่ลูกเป็นอะไรกันล่ะเนี่ย”เพื่อนสาวที่คอยอยู่ข้างๆฉัน ตั้งแต่คนรักของฉันจากไป เธอคนนี้เหมือนคนในครอบครัวเรารักกันเหมือนพี่น้อง

          “ป้าโซลฮะ คุณแม่เป็นอะไรก็ไม่รู้ร้องไห้”โซลยีเพื่อนสาวที่อเมริกา ตอนที่ฉันต้องไปใช้ชีวิตที่อเมริกากับคนรักของฉัน ฉันก็ได้โซลยีเพื่อนสาวลูกครึ่งอเมริกาเกาหลีของมินบุกคนรักของฉันคอยช่วยเหลือทุกอย่างตลอกเวลาที่อยู่ที่นั่น ฉันตัดสิ้นใจแต่งงานกับมินบุกแล้วไปอยู่กับเค้าที่อเมริกา มินบุกมีธุรกิจที่อเมริกามินบุกเป้นลูกชายคนกลางของตระกูล บง หลังจากที่พ่อแม่ฉันตายฉันก็ย้ายไปอยู่ในศูนย์เด้กกำพร้า แล้วฉันก้กลายเป็นลูกบุญธรรมของ ตระกูลบง น้องสาวที่รักของฉันที่ยังอยู่ในศูนย์เด้กกำพร้าที่เกาหลี ไม่นานฉันก้ได้ยินข่าวว่าเธอกำลังจะถูกส่งตัวไปให้ครอบครัวใจดีครอบครัวหนึ่ง ฉันอ้อนวอนขอคุณแม่บุญธรรมของฉัน ท่านสงสารจึงรีบพาฉันไปรับตัวน้องแต่ว่ามันสายไปแล้วน้องของฉันถูกส่งตัวไปแล้ว ฉันพยายามทั้งชีวิตเพื่อที่จะตามหาเธอ แต่ก้ไม่เจอฉันเสียใจมาตลอดชีวิต จนกระทั่งฉันเจอแอลวูผู้ที่เป้นรักแรก ทางครอบครัวของฉันก็ไม่ได้ขัดขว้างอะไร จนกระทั่งฉันมารู้อีกที ว่ามินบุก คนที่ฉันคิดว่าเป็นพี่ชายที่แสนดีตลอดมากลับมาหลงรักและอ้อนวอนขอฉันแต่งงานเพราะเค้าต้องไปทำงานที่อเมริกาเค้ากลัวว่าจะไม่ได้เจอฉันทั้งชีวิตเค้าเค้าบอกว่าอยู่ได้เพราะฉัน เค้ารักฉันมากถ้าเค้าไปไม่มีฉันเค้าคงจะไม่มีกระจิตกระใจทำงานแล้วอีกอย่างเค้าไปแล้วอาจจะไม่ได้กลับมา มินบุกใช้เวลาที่อยู่ในเกาหลีให้คุ้มค่าที่สุดก่อนที่จะไป ในที่สุดฉันก็ตัดสิ้นใจที่จะแต่งงานกับเค้าฉันคิดว่าฉันรักมินบุกพี่ชายที่แสนดีที่ฉันรักมาตลอด ไม่ใช่แอลวูที่ฉันคิดว่าคนที่เป็นรักแรกของฉัน ฉันจึงเลือกที่จะปล่อยเค้าไม่อยากให้เค้าเจอกับผู้หญิงที่ไม่มีอะไรดีอย่างฉัน

          “ไม่มีอะไรหรอกโซลยี ป่ะทานข้าวกันดีกว่าน๊าป่ะอูฮยอน”ฉันจูงมือเจ้าตัวน้อยเข้าไปทานข้าว ทุกๆมื้อฉันมีความสุขที่สุดที่ได้กินข้าวกับลูกแม้ว่าจะไม่มีเค้าอยู่ข้างๆ บง มินบุก ผู้ชายที่ฉันรักที่สุด อูฮยอนหน้าเหมือนพี่เหลือเกินพี่มินบุก ฉันรักพี่นะ บง มินบุก

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>บียอลมาอัพแล้วนะค่ะ สั้นไปหน่อยนะเออ รู้สึกว่าเรื่องนี้บีจะแต่งแบบงงๆเนาะทุกคนว่ามั๊ย?เอาเถอะแต่ถึงยังไงบีก็อยากให้ทุกคนอ่านให้จบเรื่องถือว่าสงสารบีเถอะ*0* อีกหน่อยก็จบแล้วแต่ถ้าจะจบแบบงงๆอีก555 ยังไงก็ลองอ่านไปก่อนนะอย่าพึ่งทิ้งบีน๊า บีไม่ค่อยสบายพิมพ์หลงๆลืมๆบ้างเพราะมันมึนบวกกับการบ้านยังไงบีก็ขอโทดด้วยน๊า คอมเม้นให้กำลังใจบีสักหน่อยเพื่อบีจะเขียนแล้วสะดุดตาทุกคนบ้าง พรีสส*0*