Be Hush เปิดประตูหัวใจคุณชายเย็นชา

บทนำ

Ma Family

            เมื่อตอนที่ผมยังเด็ก

            ผมกำลังนั่งดูสารคดีสัตว์โลกน่ารักที่เอามาฉายวนด้วยความเบื่อหน่าย เพราะอาทิตย์นี้เขาเอาตอนนี้มาฉายซ้ำสามครั้งได้ ผมเอื้อมมือไปปิดทีวีเตรียมจะลุกไปหยิบหนังสือ National Geography ชุด Planet มาอ่านซ้ำ คุณแม่ของผมก็วิ่งลงมาที่ชั้นล่างด้วยสีหน้าเครียดเต็มที่ ผมสังเกตเห็นว่าท้องของแม่นูนขึ้นมาเล็กน้อยทั้งที่ช่วงนี้แม่กินข้าวไม่ค่อยได้ และผมกำลังคิดว่า...ผมกำลังจะมีน้อง -_-; และที่ผมคิดมากกว่านั้นคือ...แม่ไม่รู้ตัวว่าตัวเองท้อง -_-;;

            ผู้หญิงหน้าตาน่ารักเหมือนนางฟ้า (ผมรู้ว่าแท้จริงแล้วไม่ใช่) ตาโตโดยไม่ต้องพึ่งบิ๊กอายส์ ปากจิ้มลิ้มสีชมพูมันวาวด้วยลิปบาล์มราคาแพงเดินตรงที่พ่อของผมที่กำลังจดรายการของที่ต้องออกไปซื้ออยู่ที่โต๊ะริมหน้าต่าง แม่เดินเข้าไปนั่งพิงไหล่พ่อเหมือนที่ทำประจำ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่คงมีแค่พ่อกับผมที่ชิน

            “พี่นัท T^T” แล้วแม่ก็เปิดประเด็นวันนี้ขึ้น

            พ่อเงยหน้าจากแผ่นกระดาษหันมามองหน้าแม่ก่อนจะขมวดคิ้วเข้าหากัน พ่อวางปากกาลงแล้วเอื้อมมือมาโอบไหล่แม่เอาไว้ ประจวบเหมาะกับน้องชายของผมที่เดินลากตุ๊กตาปิ๊กกาจูมาเกาะขาของพ่อ พ่อจึงปล่อยมือจากแม่แล้วอุ้มน้องมานั่งตักแทน

            “เป็นอะไรฮึ”

            “ประจำเดือนเค้าไม่มา TT^TT”

            นั่นไงผมว่าแล้ว -.-

            พ่อผมไม่พูดอะไรแต่หัวเราะออกมาแล้วก้มลงหอมแก้มแม่เบาๆ ผมเดาว่าพ่อก็รู้ว่าแม่กำลังท้อง คงมีแต่เจ้าตัวเท่านั้นที่ไม่รู้ว่าตัวเองทั้ง -_-^

            “เค้าคิดว่าเป็นเพราะเค้าเครียดมันก็เลยไม่มา”

            “แล้วน้องแมวเครียดเรื่องอะไรคะ”

            พ่อเรียกแทนชื่อแม่ด้วยคำว่า ‘น้องแมว’ คงเป็นเพราะว่าแม่ชอบเก็บแมวมาเลี้ยงจนตอนนี้มันอยู่ในบ้านเราถึงสี่ตัว แถมแม่ยังเป็นโรคคลั่งไคล้แมวชนิดรุนแรง ถึงขนาดที่ว่าใครเผลอด่าแมวของแม่ แม่ก็จะไม่คุยด้วยเป็นอาทิตย์

            “เค้าเครียดเรื่องเมนส์ไม่มา มันก็เลยไม่มาเพราะเค้าเครียดเรื่องเมนส์ไม่มา TTOTT”

            “^_^” พ่อ

            “-_-” ผม

            “(‘ ‘)” น้อง

            นี่ล่ะ แม่ของผม!!

            ปัจจุบัน

            ผมเดินลงมาจากชั้นสองพลางผูกเนกไทไปด้วย ผมสังเกตเห็นซีนอนนั่งทานข้าวอยู่ที่โต๊ะก่อนแล้ว ทันทีผมนั่งลงที่เก้าอี้ตัวประจำแม่บ้านก็ยกข้าวต้มกุ้งมาให้พร้อมกับน้ำส้มคั้นสดเหมือนอย่างเคย ผมหันไปมองพ่อที่เดินมานั่งที่หัวโต๊ะพร้อมกับไอแพดในมือ แล้วทำไมแม่ยังไม่ลงมาอีกนะ

            “พ่อฮะ แม่ล่ะฮะ”

            ทันทีที่ผมถามถึงแม่ พ่อก็เงยหน้ามามองผมด้วยความไม่พอใจ เอาอีกแล้ว -_-;

            “แกมายุ่งอะไรกับเมียฉัน -^-” พ่อพูดด้วยสีหน้าบูดบึ้ง

            “หึ” แม้แต่ซีนอนเองก็หลุดหัวเราะออกมา

            “ก็เมียพ่อเป็นแม่ผมนี่ -_-”

            “พี่นัท!”

            ไม่ทันที่พ่อจะได้เถียงผมคืน แม่ก็เดินออกมาจากครัวพร้อมกับปิ่นโตในมือสองเถา ตามมาด้วยแม่บ้านที่ถือข้าวกล่องในมือ อย่าบอกนะว่าเป็นของพวกผมนะ -*-

            “เค้าบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเถียงลูก”

            แม่วางปิ่นโตบนโต๊ะก่อนจะหยิกไหล่พ่อทีหนึ่ง

            “ก็มันถามหาน้องแมวอ่ะ T^T” พ่อบอกพลางลูบแขนตัวเองป้อยๆ

            พ่อมักจะหึงผู้ชายและทอมทุกคนที่พูดเกี่ยวกับแม่ ใช่...แม้แต่ลูกชายแท้ๆอย่างผมและซีนอนพ่อก็ไม่เว้น นี่จึงไม่ใช่ครั้งแรกที่เราปะทะคารมกัน -_-

            “ใครสั่งใครสอนให้เรียกลูกว่ามันฮึ”

แม่ถลึงตาใส่พ่อก่อนจะเดินมากอดผมแน่นเหมือนเด็กหวงตุ๊กตาก่อนจะก้มลงหอมแก้มผมเสียงดังจากนั้นก็เดินไปหอมแก้มซีนอนที่นั่งเยื้องกันกับผม

            ผมมองพ่อที่ตาเขียวปั๊ดใส่ผมอย่างไม่สะทกสะท้านก่อนจะก้มหน้าก้มตากินข้าวต้มต่อ พลันสายตาผมก็หันไปเจอปิ่นโตเจ้าปัญหานั่นอีกครั้ง ผมควรจะถามเพื่อความแน่ใจ

“แม่เอาปิ่นโตกับข้าวกล่องมาทำไมน่ะ” ผมถามพร้อมกับลุ้นคำตอบ

            “ก็สำหรับลูก ซีนอน แล้วก็โบรมีนไงจ๊ะ ^O^”

            “เอ่อ...โรงเรียนใหม่ไม่มีโรงอาหารเหรอฮะ”

            “มีจ้ะ แต่วัฒนธรรมของกรีนบลีช (Green Bleach) ไม่เหมือนโรงเรียนเก่าของพวกลูกหรอกนะ ที่นั่นเขาตัดสินฐานะคนด้วยข้าวกล่องจากที่บ้านกันน่ะ ทุกคนจะมีข้าวกล่องประจำตัวของตนเอง แต่แม่ได้ยินมาว่าบางคนถึงกับมีข้าวกล่องประจำตระกูลด้วยซ้ำ วัตถุดิบที่อยู่ในข้าวกล่องบ่งบอกฐานะทางเศรษฐกิจของครอบครัวนั้นเลยนะ O_O” แม่พูดด้วยท่าทีจริงจังในตรรกะพิสดารนั้น

            ผมหันไปมองหน้าพ่อที่กำลังมองหน้าผมพร้อมกับกลั้นหัวเราะสุดขีด พ่อต้องเป็นคนหาโรงเรียนประหลาดนี้ให้พวกผมแน่ๆ คงสะใจกันพอดู -_-^

            “แม่ครับ แล้วถ้าวันไหนมีคนอยากกินไข่เจียว คนทั้งโรงเรียนไม่ตัดสินว่าเขาจนหรอกเหรอครับ” ซีนอนพูดขึ้นด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

            แม่เอานิ้วชี้แตะปากอย่างใช้ความคิดก่อนจะให้คำตอบออกมา

            “ไม่หรอก เพราะมันเคยเกิดกรณีนี้มาแล้ว แม่ได้ยินมาว่าที่บ้านของเด็กคนนั้นน่ะเจียวไข่นกฟินิกซ์ให้ด้วยนะ เป็นที่ฮือฮาอยู่พักใหญ่เลยล่ะ”

            เวรกรรม! นกฟินิกซ์มันมีที่ไหนกันฮะ!

            พ่อหันไปมองหน้าแม่แล้วกุมขมับด้วยความเชื่อคนง่ายของแม่ ส่วนคนที่ถามคำถามนี้ก็หัวเราะเสียงดังทันทีที่ได้ยินเรื่องนี้

            “ผมชักอยากไปเห็นโรงเรียนที่แม่บอกแล้วสิครับ ^_^” ซีนอนพูดแล้วตักข้าวต้มอีกคำเข้าปาก

            ตึกๆๆ

            เสียงฝีเท้าดังเข้ามาใกล้เรื่อยๆก่อนที่จะปรากฏตัวลูกคนสุดท้องขึ้น โบรมีนในชุดนักเรียนโรงเรียนเดียวกับพวกเราสองคนต่างกันก็ตรงที่ยัยนี่ใส่กระโปรงสั้นลายสก็อตสีเทา-ขาว ส่วนพวกผมใส่กางเกงขายาวสีเทาเข้ากับสูทสีเดียวกัน ผมยาวสีโคล่าเหมือนแม่กระเซิงเหมือนรังนกฟินิกซ์ (ไอ้ตัวออกไข่ที่แม่บอกนั่นล่ะ) เมื่อคืนผมเห็นไฟห้องยัยนี่เปิดโร่ถึงเที่ยงคืน ถ้าไม่แชทจนดึกก็อ่านนิยายอยู่แน่ๆ

            “แม่ หวีผมให้น้องหน่อย T^T” ยัยตัวเล็กเอาหวียัดใส่มือของแม่ ส่วนตัวเองก็หันไปตักข้าวต้มกินอย่างเร่งรีบ

            “นี่ตายอดตายอยากมาจากไหนเนี่ย -O-^” แม่พูดขณะที่หวีผมให้ยัยตัวเล็กไปด้วย

            โบรมีนเป็นลูกสาวคนเดียวของบ้านแถมยังเป็นลูกคนสุดท้องอีกต่างหาก ทุกคนก็เลยรุมเอาใจยัยนี่กันหมด ถ้าโบรมีนอยากได้อะไรทุกคนจะรีบหามาให้ทันที นั่นจึงไม่แปลกเลยที่ยัยน้องสาวจะนิสัยเสีย

            “พี่ซี พี่ไม่กินกุ้งใช่มั้ย งั้นโบรเอานะ” ยัยนั่นเริ่มแผลงฤทธิ์ความเอาแต่ใจของตัวเองเข้าแล้วไง

            และมันก็ได้ผล

            “^^”

            ซีนอนตักกุ้งจากชามตัวเองใส่ชามของยัยตัวแสบจนหมด ยัยนั่นยิ้มแฉ่งอย่างถูกอกถูกใจก่อนจะก้มหน้าก้มตากินข้าวต้มต่อ ผมหันไปจัดการชามของตัวเองบ้างก่อนที่โบรมีนจะกินกุ้งที่ซีนอนให้หมดแล้ววนมาชามของผมแทน

            ให้ตายสิ จะมีบ้านไหนหรรษาเท่าบ้านของผมอีกมั้ย -*-