L.M. lost me รักนี้ไม่มีนิยาม

มันคงเป็นเพราะความเหงา

  จุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมดที่ทำให้ผมและซินก้าวเดินมาถึงจุดนี้....จุดที่แตกหักเกินเยียวยา

ท้ามกลางความมืดของห้องนอนที่ควันบุหรี่ลอยคละคลุ้งอบอวน  ไม่รู้ว่าคืนนี้ผมสูบมันไปแล้วกี่มวน ไม่รู้ว่าเหล้าลงคอผมไปแล้วกี่ขวด ผมรู้แต่เพียงว่า ผมอยากดื่มให้ลืมทุกอย่าง...ลืมเรื่องราวของซินผู้ชายที่ทำให้ผมเจ็บช้ำทั้งกายและใจ ลืมเรื่องราวของเพื่อนร่วมวงทุกคน รวมถึงเรื่องราวที่ผ่านมาในชีวิตของผมเองด้วย

ผมเสยะยิ้มในเงามืด สูดควันบุหรี่กลิ่นเย็นเข้าปอดระรอกใหญ่ก่อนจะปล่อยควันออกมา....ไม่ว่าจะหมดไปกี่มวนต่อกี่มวนแต่มันก็ยังไม่พอที่จะทำให้ใจที่ทุรนทุรายจากความเจ็บช้ำที่ถูกตอกย้ำมาแล้วหลายร้อยครั้งสงบลงได้ ตรงกันข้ามมันกลับยิ่งทำให้ผมนึกย้อนไปถึงเรื่องราวต่างๆที่เพิ่งเกิดขึ้น....ผมยังคงจำทุกรายละเอียดได้อย่างเด่นชัดแล้วคุณหละ...... 

          คุณอยากรู้มั้ยว่าบาดแผลในตัวผมได้มายังไง?

อยากรู้มั้ยว่ารอยจูยที่แดงระเรือทั่วต้นคอของผมมาจากไหน?

อยากรู้มั้ยว่าความสัมพันธุ์ที่ซับซ้อนระหว่างผู้ชาย3คนเริ่มต้นจากตรงไหน?

ถ้าคุณเงียบหูและตั้งใจฟัง..ผมจะเริ่มเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นเพราะความเหงาให้คุณฟังเผื่อว่าคุณอาจรู้สึกสมเพศผมหรือเห็นใจผมมากขึ้น  เผื่อว่าซักวันที่คุณเป็นแบบผมคุณอาจไม่ต้องพบจุดจบที่น่าเวทนาแบบผมก็ได้

.....................................ด้วยปลายนิ้วของผุ้เขียนผมจะถ่ายทอดเรื่องราวทั้งหมดในช่วงเวลานั้นให้คุณฟังผ่านทางผุ้เขียนที่เผยแพร่งผลงานนี้ออกไป   

 จากชีโน่