CurseSchool คำสาปโรงเรียนผี

 Preface...

นี่ผมทำอะไรอยู่เนี้ย....

เหมือนกำลังฝันอยู่เลย แต่กลับตื่นอยู่งั้นเหรอ...?

แบบนี้มัน..หมายความว่ายังไง ทำไมผมถึงไม่หลับไปสักที

ทำไม...ถึงยัง..มีชีวิตอยู่...

            " เฮ้ย! นายทำบ้าอะไรน่ะ คลาวน์!! "

            ผลั่ก! ตุบ

            เสียงของคนๆ หนึ่งที่จู่ๆ ก็วิ่งเข้ามาโดนตัวผม แล้วปัดอะไรบางอย่างออกไปจากมือของผม พร้อมกับเสียงของที่กระทบพื้น ร่างนั้นพูดทั้งน้ำตาแล้วกอดผมอย่างหนักหน่วง

            " นายทำบ้าอะไรน่ะ! คิดจะทำอะไรกันแน่! อย่างน้อยก็คิดถึงพวกเราบ้างเซ่!! ฮึก ฮึอ... "

ร่างนี้กอดผมแน่นกว่าเดิมโดยที่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่ารอบข้างเป็นยังไง เพราะผมเห็นแค่เงาดำ และกำแพงกับพื้นดำเท่านั้น นี้ผมฝันเหรอ? หรือมันเป็นแค่ภาพหลอนกันแน่ แต่ผมกลับรู้สึกได้ถึงความเศร้าของคนที่กอดผมอยู่ตอนนี้ แล้วทำไมเขาถึงกอดผมล่ะ ทำไมเขาถึงต้องร้องไห้

            " นายอย่าคิดสั้นได้มั้ย!? "

            เห๊ะ? คิดสั้น..เหรอ? มะ..หมายความว่าไง?

            เมื่อคนที่อยู่ในอ้อมกอดได้สติ จึงเริ่มหันไปมองรอบๆ อีกครั้ง แต่ยังไงรอบด้านยังคงดำมืด แต่มองเห็นคนตรงหน้าได้ชัด เขาจึงมองสิ่งที่พึ่งโดนปัดตกพื้นไปเมื่อครู่ ซึ่งทำให้เขาดวงตาเบิกโต เพราะนั้นคือ

          " คะ..คัตเตอร์"

            ในหัวของชายหนุ่มตกใจที่เห็นคัตเตอร์ก็จริง แต่ว่าที่คัตเตอร์กับมีมือเปื้อนเลือดที่ไม่รู้ว่ามาจากไหน เพราะที่พื้นเป็นเพียงพื้นสีดำ ที่ไม่รู้ว่ามองไปทางไหนก็ไกลจนไม่เห็นปลายทาง แล้วมือนี้มาได้ยังไง?

            " ทำไม..ทำไม...ทำไม... "

            เสียงๆ หนึ่งเริ่มดังไปรอบๆ พื้นที่เหมือนดังมาจากข้างหลัง ข้างหน้า หรือก็คือรอบด้านที่เขาสามารถมองไปได้

            " ทำไม..ทำไม..."

            เสียงนั้นยังคงดังอยู่เรื่อยๆ คนที่กอดเขาอยู่ก็ไม่ขยับไปไหน เห็นแต่ผมสีทองที่ก้มหน้าอยู่ที่อกของตัวเขาเท่านั้น เขาเริ่มที่จะสะกิดตัวคนๆ นี้ แต่เขาไม่ขยับเลยสักนิด

            " นะ..นี้...ปล่อยได้แล้ว ฉันไม่เป็นไร.. "

            เสียงเรียกหยุดลงทันใด เมื่อคนๆ นั้นเงยหน้าขึ้นมามองชายหนุ่มด้วยใบหน้าที่เละเหมือนโดนกีดด้วยของคม ซึ่งนั้นทำให้ชายหนุ่มรู้สึกอยากอาเจียนขึ้น เสื้อของชายหนุ่มเปื้อนไปด้วยเลือดเมื่อไรไม่รู้ ชายหนุ่มพยายามดันกลายออกห่างจากคนๆนี้ให้เร็วที่สุด เพราะเลือดที่หน้าเริ่มไหลออกมามากจนไม่สามารถคาดได้ว่าจะหยุดเมื่อไร

            " ทำไม..ทำไม..แก... "

            คนๆ นี้เริ่มพูดด้วยใบหน้าที่เละจนมองไม่เห็นปากแล้วว่าอยู่ตรงไหน แต่ชายหนุ่มก็หลุดจากตัวเขาได้ เมื่อเขาเห็นมือที่ถือคัตเตอร์นั้นเริ่มขยับเข้ามาใกล้เรื่อยๆ เขาจึงพยายามคลานหนีแต่รู้สึกเหมือนอยู่กับที่เพราะบรรยากาศรอบด้านที่หน้ากลัว และความซ้ำไปมา

            " ทำไม..."

            มือของชายหน้าเละจับเข้าที่ข้อเท้าของชายหนุ่มเข้า ทำให้ชายหนุ่มตกใจผวาและพยายามดิ้นให้หลุด แต่มือที่ถือคัตเตอร์เมื่อกี้ดันเอาคัตเตอร์มาแทงที่ขาของเขาอย่างแรง ทำให้ชายหนุ่มร้องออกมาอย่างทรมาณพลางเอามือจับบาดแผลพร้อมกับเลือดที่ไหลออกมาด้วยความลึกของคัตเตอร์ที่มีใบมีดที่แหลมคม

            " ทำไม..แกถึง..รอดเพียงคนเดียว "

            คำพูดประโยคนั้น ทำให้ชายหนุ่มชะงักไป พร้อมกับเสียงเรียกของใครบางคน

ที่ดูห่างไกลมาก...

            .

            .

            .

            " คลาวน์! คลาวน์! เป็นอะไรไป!? เฮ้ย! "

            เสียงเรียกของเพื่อนข้างเตียงที่รีบลุกขึ้นมาขะเหย่าตัวเพื่อนขอตนที่กำลังนอนเงื่อกตกด้วยความทรมาณ และใบหน้าซีดเผือด

            " แฮก..แฮก... " ชายหนุ่มที่ตื่นขึ้นมาจากฝันร้ายลุกขึ้นมานั่งพร้อมกับเสียงหายใจที่เหนื่อย

            " เป็นไรเปล่า คลาวน์ ฝันร้ายเหรอ? " ชายหนุ่มหน้าหล่อผมทองที่พยายามเรียกคลาวน์อยู่เมื่อกี้ ถามอาการของเพื่อนที่จู่จู่ก็ร้องขึ้นมาอย่างทรมาณ ซึ่งทำให้เขาตกใจไม่น้อย

            " อ่า..ไม่เป็นไรแล้วล่ะ ขอโทษที่ทำให้ตกใจตอนเช้านะ "

            " ไม่เป็นไรๆ ฝันเรื่องนั้นเหรอไง " เขาถามเพื่อนด้วยสีหน้าที่บ่งบอกว่าเป็นห่วงและกังวลอย่างมาก ซึ่งทำให้ คลาวน์ เงยหน้าขึ้นมามองเพื่อนของตนเอง

            " ก็อย่างที่นายคิดนั้นแหละ ทั้งๆ ที่... "

            " .... "

            " พยายามลืมแล้วแท้ๆ "

            .

            .

            .