วิถีชีวิตของโยอิจัง

       "หาว.. เช้าเเล้วหรอเนี่ย" โยอิหาว  ก่อนตื่นขึ้นมาพับที่นอน  และเก็บหมอนอย่างเป็นระเบียบ "สวัสดีค่ะ คุณแม่"   โยอิกล่าวสวัสดีคุณแม่  ขณะที่คุณแม่กำลังนำฝักบัวรดน้ำต้นไม้  ภายในบ้าน "สวัสดีโยอิ  วันนี้มีขนมโมจิกับน้ำชาอุ่นๆ บนโต๊ะ ทานได้เลยนะ" คุณแม่เอ่ยขึ้นบอกโยอิ ก่อนที่โยอิจังจะค่อยๆเดินไปนั่งกับโต๊ะ เเล้วจึงรับประทานอาหารเช้าอย่างเอร็ดอร่อย 

       "คุณพ่อ ไปทำงานเเล้วหรอคะ"  โยอิพูดพลางเคี้ยวขนมพร้อมกัน  "จ้า วันนี้คุณพ่อไปดำนา  กับคนอื่นอีกหลายคนเลย  โยอิจังจะไปแวะหาพ่อก็ได้นะ" คุณแม่พูดชักชวน "เดี๋ยวหนูเอาจาน กับแก้วไปเก็บก่อนนะคะ" เด็กหญิงกล่าวพลางเดินนำภาชนะไปเก็บ  เมื่อเธอทำธุระทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย โยอิจังจึงเดินมากอดแม่ อำลา เเล้วจึงเดินออกจากทางหน้าบ้านไป
       
       เธอเดินไปบนถนนที่เป็นดิน เมื่อโยอิอยู่บนถนน เธอหันหน้าไปทางทิศเหนือ บ้านของเธอตั้งอยู่ทางซ้ายมือ เมื่อมองไปทางขวาโยอิจัง สามารถมองเห็นทุ่งหญ้าเขียวขจีได้ชัดเจน มองขึ้นไปอีกก็เป็นภูเขา โยอิเดินบนเส้นทางไปเรื่อยๆ ระหว่างที่เธอเดินไปนั้น โยอิห็นบ้านที่คล้ายๆกับบ้านของเธอ กลิ่นอายของวัฒนธรรมญี่ปุ่นไม่เคยเลือนลางเลยจริงๆ 

       "สวัสดี ไซตะคุง ไปเล่นกับเพื่อนๆที่ต้นไม้ซาโยโกะด้วยกันนะ" โยอิพูดชักชวนเด็กผู้ชายสวมหมวกแก๊ปที่มือชื่อว่า 'ไซตะ' เืมื่อเธอเดินมาถึงบ้านของไซตะเเล้ว "แม่ครับ ผมไปเล่นกับโยอิก่อนนะ" ไซตะส่งเสียงดังบอกแ่ม่ที่พับผ้าอยู่ในห้องรับแขกที่มองเห็นได้

       "มาวิ่งแข่งกัน หนึ่ง..สอง..ไป!" ไซตะท้าทายโยอิให้วิ่งเเข่งกับเขา เด็กผู้ชายวิ่งนำหน้าเธอไปด้วยความรวดเร็ว "รอด้วยสิ ฮิฮิฮิ" โยอิวิ่งพร้อมกับหัวเราะไปอย่างมีความสุข  ทั้งสองวิ่งตามกันมาจนมาถึงใต้ต้นไม้ซาโยโกะเเล้ว  'ซาโยโกะ' เป็นชื่อต้นไม้ที่พวกเด็กๆพากันตั้งชื่อให้มัน ความจริง  มันคือต้นท้อต้นใหญ่ที่พวกเด็กๆชอบมาเล่นที่นี่กันเป็นประจำ  เด็กๆมักจะเด็ดผลท้อกินอย่างเอร็ดอร่อย เมื่อผมของมันออก บางครั้งก็จะนำไปฝาก คุณพ่อ คุณแม่ หรือครอบครัวที่บ้าน  ต้นซาโยโกะ มีสีเขียว  ผลของมันจะออกเมื่อถึงฤดูใบไม้ผลหนาว แต่ตอนนี้ยังเป็นฤดูใบไม้ผลิอยู่  

       "โยอิ! ไซตะก็มาด้วยหรือเนี่ย!" เด็กหญิงตัวเล็กเธอผมยาวจรดน่องชื่อว่า 'มิโกะ' เอ่ยขึ้นทักทายก่อนที่จะวิ่งไปแปะมือกัน "วันนี้เราจะเล่นอะไร?" เด็กผู้ชายผมป้ายอีกคนหนึ่ง ที่ชื่อว่า 'โนฮะ' เอ่ยถามทุกคน "เล่นซ่อนแอบดีไหมนะ" มิโกะออกความเห็น "เดี๋ยวฉันนับเองนะ" มิโกะเสนอ "หนึ่ง...." มิโกะเีิีริ่มนับเลข เด็กทั้งสามคน จึงพากันไปหลบ  โยอิเลือกที่จะซ่อนหลังต้นไม้   ไซตะซ่อนที่พุ่มดอกไม้สีชมพูเช่นเดียวกันกับโนฮะคุง  

       "สอง..สาม เอาละนะ" มิโกะบอกทุกคนก่อนที่จะเดินออกตามหาทุกคน  ในขณะนั้นเอง ผีเสื้อสีขาวตัวหนึ่งบินมาที่  โยอิจัง "ผีเสื้อ ผีเสื้อ ผีเสื้อ!" โยอิตะโกนด้วยเสียงสดใส "ฉันเจอเธอเเล้ว!" มิโกะเอ่ยเมื่อเห็นเธอวิ่งไล่ตามผีเสื้อออกมาจากที่ซ่อน  "ฮิฮิฮิ ฉันต้องเป็นคนหาหรอเนี่ย?" โยอิจังหัวเราะอย่างมีความสุข 

       "กริ๊ง กริ๊ง ไอติมมาเเล้วจ้า เด็กๆเอาไหม ลุงแจกฟรีนะ"  ชายชรา ท่าทางใจดีสวมหมวก คนหนึ่งตะโกน  พร้อมกับขี่รถขายไอศกรีมผ่านมา  "เย่ เย่ ไอติม!" โนฮะและไซตะส่งเสียงดังด้วยความดีใจออกมาจากที่หลบซ่อนของตัวเอง "อะ นี่ไอติมของหนูนะ เอารสอะไรดีหล่ะ  อันนี้เป็นช็อกโกแลต  ส่วนอันนี้สตอเบอร์รี่ วานิลลา และมะนาว " คุณตาถามพร้อมแนะนำเด็กๆ

       "อันนี้ๆ.." เด็กแย่งกันพูดด้วยความอยากกิน "กินได้เลย อ่ะๆ ไม่ต้องแย่งกันนะ ลุงมีอีก" คุณตาเอ่ย "อร่อยจัง ขอบคุณนะคะ ขอบคุณครับ" ทั้งสี่กล่าวขอบคุณ "คุณตาชื่ออะไรครับ?"โนฮะถามคุณลุง  "ตาชืื่อ มัทสึเกะ เเล้วหลานหล่ะ?" ชายชราคนนั้นถามพลางส่งยิ้มให้เด็กๆ  "หนูโยอิ นี่มิโกะ โนฮะ และไซตะค่ะ" เธอเอ่ยแนะนำตัวเองและเพื่อนทุกคน  "ยินดีที่ได้รู้จักนะหลานๆ ไปนั่งตรงนั้นกัน" คุณตาพูดพร้อมกับขึ้นรถขี่จักรยานไปจอดใกล้ต้นซาโยโกะ

       คุณตามัทสึเกะและเด็กๆพากันไปนั่งไกล้ต้นท้อขนาดใหญ่ "ต้นไม้นี่ ช่างร่มเย็นซะจริง" คุณตามัทสึเกะพูดพลางเอากางมือออกกว้าง  "มันชื่อว่า ซาโยโกะนะคะ" มิโกะเอ่ย "ทำไมเราไม่มาหาอะไรทำกันหล่ะครับ" ไซตะกล่าวถาม  

      "ถ้างั้น.. ทุกคนลองหลับตาดูนะ นั่งขัดสมาธิ ลองจินตนการว่าเราอยู่ในที่แห่งหนึ่ง มีเสียงนกเสียงน้ำตกที่ไพเราะ ลมสบายๆผ่านที่ตัวเรา  มีเสียงโกโตะที่ดีดอยู่  ตอนนี้ลองลืมทุกสิ่งไป เเล้วหายใจลึกๆ เข้า.. ออก.." เด็กทั้งสี่ทำตามที่คุณตาบอก ภาพบนในความคิดของ
โยอิจัง เต็มไปด้วยธรรมชาติ เธอกำลังวิ่งไปบนทุ่งดอกไม้อันกว้างใหญ่  มองเห็นผีเสื้อที่บินอย่างช้าๆ และนกสีขาว

      "...." ทุกคนหลับตาเเล้วจึงเงียบไป มีแต่เสียงหายใจเพียงเท่านั้น 

      "เด็กๆ..ค่อยๆประสานมือขึ้น ไปเหนือหัวนะ" คุณตาอธิบาย ก่อนที่เด็กน่ารักทั้งสี่ ค่อยๆประสานมือตามที่คุณตาบอก  "หายใจเข้าลึกๆเลย ... ทำอย่างนั้นเเหละ เเล้วค่อยๆนำมือลงไว้ที่ตักนะ .. ลืมตาึขึ้น.. ช้าๆ" 

      "มันสวยจริงๆเหมือนที่คุณตาบอกเลย!" เด็กทั้งสี่ตกตะลึงในความคิดที่สวยงามนั้น "นี่ก็สายมากเเล้ว ตาต้องไปเเล้วนะ ดูเเลตัวเองให้ดีๆด้วย อย่ากลับบ้านค่ำนะ"  คุณมัทสึเกะพูดก่อนที่จะขึ้นรถไอศกรีม "ไซโยนาระค่ะ ไซโยนาระครับ"  ทุกคนบอกอำลาคุณตาใจดีก่อนที่จะปั่นรถไอศกรีมจากไปในที่สุด
 
       โยอิจังเเละเพื่อนๆพากันแยกย้ายกลับบ้านไปยังบ้านของตนเอง ตอนนี้ก็เป็นเวลาประมาณสิบโมงเเล้ว "ไซโยระ" โยอิกล่าวลาทุกคนแล้วจึงมุ่งหน้าไปเเวะหาพ่อที่ทุ่งนาต่อไป