DIARY LOVE ไดอารี่น้อย บันทึกความทรงจำแห่งรัก

หาววววว...ถึงกรุงเทพแล้วไชโย..ดีละงั้นต้องโทรหาซาร่า เพื่อนสนิทที่อยู่กรุงเทพคนเดียวของฉัน 

''ฮัลโหลซาร่า!*()*''

''ฮัลโหลววว อารายยะ มีไร''

''ฉันอยู่กรุงเทพแล้วอะแกๆ><''

''อยู่ส่วนไหนของกรุงเทพละเดี๋ยวไปหา''

''อ๋อตอนนี้ฉันอยู่ที่ ตอนนี้ฉันอยู่ที่.............................ไหนวะ?''

''โอ้ยจะบ้าตาย แกลองอ่านสิว่ารอบๆตัวแกเขียนว่าอะไรบ้าง''

''มันเขียนว่า ยินดีต้อนรับสู่หมู่บ้านแลนดอนร์''

''อ๋อ เห้ย! นั้นมันหน้าหมู่บ้านฉันนี้หว่า''

''อ้าวจริงดิงั้นฉันขอพักอยู่บ้านแกสักอาทิตย์นึงละกัน''

''โหย แกนี้เจ้าของบ้านยังไม่ชวนเลยนะยะ ขอโทษนะเว้ยแต่บ้านฉันห้องไม่ว่างเลยวะ ขอโทษนะเว้ย''

''เออไม่เป็นไรงั้นแกช่วยพาฉันไปหาห้องพักหน่อยได้ปะ?''

''ได้ๆวะ แกรออยู่ตรงนี้แปปนะไปเอารถก่อน''

''โอเชๆ''หล่อนหายไปสัก5นาทีแล้วกลับมาพร้อมรถหรู๊หรู

''โหวนี้รถแกหรอวะ''

''อื้ม แล้วจะไปได้ยังเนี้ย''

''ไปดิ๊ไปดิรอไหลละวะ>3<LET'S GO GO GO GO!!''

ฉันรีบลงไปนั่งบนรถสวยหรู ขับไปสักครึ่งชั่วโมงก็มาถึงหน้าหอพักแห่งหนึ่ง

''มีห้องไหมคะ''

''มีอยู่แล้วละไม่ต้องถาม''

''อ้าวแกรู้ได้ไงวะ''

''ถ้าฉันมาถึงไม่มีห้องว่างก็ต้องมี ถ้าไม่มีฉันก็จะไล่ใครคนนึงออกไปจากที่นี้และฉันก็เป็นเจ้าของหอพักที่นี้ฉันอนุญาตให้แกอยู่ฟรีตลอดชีพ''

''จริงหรอขอบใจนะขอบใจมาก''

''อาหารก็ฟรีฟรีหมดเลยนะโอเคปะ''

''โอเคเลยขอบใจนะ''พูดจบหล่อนก็เดินไปเอากุญแจ่มาเปิดห้องให้ฉัน

''ขอบใจนะซาร่า''

''เออไม่เป็นไร''

''พรุ้งนี้ฉันมาหาแกตอนเที่ยงนะเว้ยไปกินข้าวแล้วไปซื้ออุปกรณ์การเรียนให้แก''

''อื้ม เออแกเดี๋ยว''

''อะไร''

''ฉันอยู่มหาลัยเดียวกับแกปะวะ''

''ไม่อะ ฉันเข้าที่นั้นไม่ได้แกนะเว้ยโครตตตโชคดีเลยที่เข้าได้แถมเข้าฟรีด้วยเหมือนถูกหวยรางวัลที่หนึ่งเลยนะเว้ย''

''อ่าหะๆ''

''เออฉันไปละบายย''หลังจากที่ซาร่าเดินออกไปฉันก็รีบจัดแจงเสื้อผ้าและโทรสั่งอาหารมาด่วนจี๋เพราะฉันรู้สึกหิวมากก  อะมีคอมให้เล่นด้วย ฉันเดินไปเปิดคอมแล้วพิมพ์ว่า Wanderrand Univercity แล้วพบว่าเจ้าของมหาลัยนี้หน้าตาดีมากๆแถมอายุน่าจะประมาณฉันสะด้วย เขาชื่อว่าเคลวินแต่ที่น่าแปลกก็คือ เข้าเป็นเจ้าของมหาลัยแถมยังเรียนมหาลัยของตัวเองอีก=.,=แต่เรื่องนั้นชั่งมันเหอะ ฉันอยากจะเจอหน้าหมอนั้นแบบจริงๆสักที จะหล่อเหมือนในรูปไหมเนี้ย ก๊อกๆ อะสงสัยข้าวมาแล้ว

''ทั้งหมดกี่บาทคะ?'' 

''สวัสดีครับ เพื่อนข้างห้องคนใหม่''ฉันตกใจมากที่อยู่ดีๆก็มีชายคนนึงเดินมาทักทาย

''สวัสดีคะ ''

''เราสก๊อตนะมีไรเรียกใช้เราได้เราอยู่ข้างห้องเธอ''

''จ้ะ^^"

''มีไรติดต่อเราได้นะ''

''จ้ะ''

''เธอไม่คิดจะแนะนำตัวให้ฉันรู็จักบ้างหรอ''

''ห๊ะ? อ่อ ฉันชื่อหมูแดงจ้ะ''

''อ่าหะ หมูแดงฉันเข้าไปห้องเธอได้มะ''เอ้าละคะ ตกใจหมดฉันเจอเพื่อนข้างห้องคนใหม่ชื่อสก๊อตใส่แว่นหน้าเตอะจู่ๆ ก็มาขอเข้าห้องเฉย ยังไม่ทันอนุญาตก็เข้ามาสะและ-*-

''นาย ค่อยมาวันพรุ้งนี้ได้มะ วันนี้ไม่อยากรับแขก''ฉันพูดเชิงไล่

''ฉันไม่ได้เป็นแขกสักหน่อย ฉันเป็นเพื่อนใหม่เธอแล้ว'' โอ๊ยยย คนอะไรวะไล่ยังไม่ไปอีก

''นายอย่าหาว่าฉันพูดไม่ดีเลยนะออกไปจากบ้านฉันสะ''

''โอเค ก็ได้''หมอนั้นพูดเสียงหงอยแล้วเดินออกจากบ้านฉันไป

สักพักก็มีเสียงเคาะประตูอีกนายนั้นแน่ๆ!

''มีอะไรอีกฉันไล่นายไปแล้วไงวะ!''

''เอ่อ...ผมมาส่งข้าวครับ''เวรกรรมอะไรนักหนาเนี้ยดันตะคอกไปแล้วด้วย

''ขอโทษคะ''พูดจบฉันก็หยิบถาดข้าวเอามากินแล้วก็ทำธุรกิจส่วนตัวเสร็จ ฉันก็เข้าสู้ห้วงนิทรา...