FBI Special Agent เล่ห์รัก...คุณผู้คุ้มกัน

FBI Special Agent เล่ห์รัก...คุณผู้คุ้มกัน

บทที่4 เข้าใจผิด

        การแข่งผ่านไปกว่า30นาที ทีมที่นำคือทีมของฟาร์เซียร์ ด้วยแต้มโฮมรัน7ต่อ1

        1คะแนนที่ฝ่ายนั้นได้มาจากฝีมือของโชตะ ที่ไม่ยอมเล่นตามเกมที่กัปตันของเขาวางไว้ ทำให้ได้โฮมรันไปสบายๆ

        ทีมของฟาร์เซียร์เหลือแค่ฉาคส์กับหญิงสาวเท่านั้นที่ยังไม่ได้ลง เพราะ2คนนี้เป็นตัวเก็งเลยต้องเล่นคนสุดท้าย รอบสนามเต็มไปด้วยนักเรียนทั้งโรงเรียนที่ส่วนนึงลงมาเชียร์พี่ใหญ่ แต่อีกส่วนกลับมานั่งดูหุ่นของหนุ่มๆเป็นอาหารตา

        "นายไม่ต้องถอดเสื้อออกก็ได้มั้งฉาคส์ เดียวเด็กๆในโรงเรียนขาดเลือดเข้าโรงพยาบาลกันพอดี"

        หญิงสาวแซวเพื่อนหนุ่มอย่างอารมณ์ดี เพราะหุ่นสุดล่ำกับซิกแพ๊คของชายหนุ่มนั้นทำให้น้องๆในโรงเรียนจะเป็นลมกันให้ได้ ส่วนเธอเห็นมาบ่อยจนชินเลยไม่สะทกสะท้านอะไร

        "อยากโชว์ มีไรปะ"

        ฉาคส์หั่นมายักคิ้วให้กวนๆก่อนจะเดินลงสนามไป
       

       


        "เย้สสสสส"

        ทีมของฟาร์เซียร์ขึ้นนำเป็น8ต่อ1เพราะคุณตำรวจหนุ่มพึ่งทำโฮมรันได้อีกครั้ง

        "คราวนี้ตาเธอแล้วนะ พร้อมรึยัง"

        "พร้อมตั้งแต่ฉันท้ากับเด็กเหลือขอนั้นแล้ว จับตาดูเอาไว้ให้ดีละกัน"

        หญิงสาวเผยยิ้มที่ทำเอาคนแถวนั้นขนลุกไปตามๆกัน

        ฟาร์เซียร์ถอดเสื้อคลุมออกเพื่อไม่ให้เกะกะ ก่อนจะรับไม้เบสบอลแล้วเดินลงสนามด้วยท่าทีดุจนางหงส์





        "ไม่ได้การ แบบนี้แพ้แน่ๆ ทำไงดีๆ"

        กัปตันทีมเบสบอลที่พึ่งจะรู้ชะตาของตัวเองด้แต่บนพึมพำ พร้อมกับคิดหาวิธีเอาชนะแบบสกปรกๆ

        "หึๆ รู้แล้ว ต่อให้เก่งมาจากไหนเจอแบบนี้ก็ไม่รอดหรอก"





        คุณตำรวจสาวตีลูกโด่งจนเป็นโฮมรัน และวิ่งใกล้จะถึงเบสสุดท้าย แต่แล้วก็สะดุดเข้ากับอะไรบางอย่าง

        "ตุ๊บ! โอ๊ยยย"

        ฟาร์เซียร์ล้มลงไปกับพื้นอย่างแรง และเกิดอาการปวดที่ข้อเท้าขึ้นมา ตาเหลือบไปเห็นเท้าของใครบางคน พอมองตามไปก็ได้รู้ว่าใครเป็นคนร้ายที่ทำให้เธอล้มแบบนี้

        "เจ๊! / พี่ฮิโตโมะ! / ฟาร์เซียร์! / หัวหน้า!"

        ทุกคนที่อยู่ข้างสนามตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ฉาคส์ที่ได้สติก่อนใครรีบวิ่งลงไปดูหัวหน้าของเขาทันที

        "อยู่เฉยๆก่อน ฉันว่าเธอข้อเท้าแผลงแน่ๆ อย่าพึ่งขยับนะ"

        ชายหนุ่มนั่งชันเข่ากับพื้นและให้หญิงสาฃนั่งบนหน้าตักด้านนึงของตนเอง กาอนจะเลื่อนมือไปจับข้อเท้าเล็กก่อนจะใช้สายตาสำรวจด้วยความรวจเร็ว

        "ไม่เป็นไร แค่พลิก เด็กบ้านั้นมันเล่นสกปรกแบบนี้ปล่อยไว้ไม่ได้แล้ว"

        ฟาร์เซียร์พูดเยงเรียบจนชวนให้ขนลุก หญิงสาวไม่ร้องหรือแสดงอาการเจ็บแม้แต่น้อย เพราะแค่นี้ยังไกลหัวใจเยอะ ไม่เท่ากับการโดนยิงทีเดียว5นัดหรอก

        "แล้วจะเอายังไง เอาปืนไปขู่มันเลยดีมั้ย"

        "ฉันก็อยากจะทำอยู่นะถ้าไม่ติดว่าจรรยาบรรณตำรวจมันค้ำคอ ดูซิว่าเจ้าเด็กบ้านั้นมันจะยอมรับความผิดมั้ย ก่อนอื่นนายอุ้มฉันไปที่ม้านั่งที ข้อเท้าพลิกแบบนี้คงเดินปกติไม่ได้ไป2-3วัน เซ็งชมัด"

        "เอาน่า เดียวก็หายแล้ว"

        ฉาคส์พูดขึ้นพร้อมกับอุ้มหญิงสาวไปที่นั่ง ที่ๆกลุ่มของเขารวมตัวกันอยู่






        "นายทำแบบนี้บ้าไปแล้วรึไง! นั่นผู้หญิงแล้วเจ๊ก็เป็นพี่สาวฉันด้วย ความโลภมันบังตารึไงวะ ถึงได้ทำร้ายคนอื่นได้แบบนี้นะ ห๊ะ!"

        โชตะสบถดังลั่น พร้อมกับกระชากขอเสื้อของกัปตันทีมอย่างเหลือเอา
        ใครทำพี่สาวเขาเจ็บ เขาไม่ปล่อยไว้แน่!

        "นายจะโมโหทำไม ก็แค่ขาพลิก ไม่ได้เข้าICUซะหน่อย หึๆ"

        เด็กหนุ่มผู้ยังไม่สำนึกผิดไม่มีทีท่าว่าจะกล่ามขอโทษออกมาแต่อย่างใด

        "พอก่อนโชตะ"

        โชตะที่กำลังจะระแทกหมัดหนักๆกับหน้ากวนโอ๊ยนั้นต้องหยุดลงเพราะเสียงของฟาร์เซียร์ดังขึ้นจากด้านหลัง

        "พี่ไม่เป็นไร โดนแค่นี้เล็กน้อย เราอย่าให้มือตัวเองต้องแปดเปื้อนเลย เดียวคนของพี่จัดการเอง"

        "ก็ได้ ถ้าเจ๊ไม่เป็นไรผมก็สบายใจ"

        โชตะยอมระงับอารมณ์ไว้เท่านี้เพราะเขารู้ดีว่าพี่สาวของเขานั้นมีวิธีแก้แค้นที่กัปตันทีมจะไม่มีวันลืม

        "คานะ ขอปืนพี่หน่อย"

        ฟาร์เซียร์หันไปขอปืนจากน้องสาวพร้อมกับขยับตัวออกจากอ้อมแขนของเพื่อนสนิท

        "ในเมื่อเล่นสกปรกกันแบบนี้ ก็ไม่ต้องเห็นใจกันแล้ว นายว่าฉันควรจะยิงตรงไหนดีฉาคส์ หัว....ตัว....หัวใจ....หรือว่าที่ของรักของผู้ชายดี เอาที่แบบว่าไม่ตายแต่ต้องทรมาณปางตายนะ"

        หญิงสาวจ้องหน้าผู้ชายตรงหน้าพร้อมกับเอาปืนขึ้นมาจ่อพร้อมยิงทันที

        "ฉันว่า ที่เป้ามันก็ดี หรือที่ปากมันดีละ จะได้หยุดอวดเก่งสักที"

        ฉาคส์แสดงความคิดเห็นด้วยภาษาญี่ปุ่น ที่เอามาใช้เพราะต้องการข่มขวัญศัตรู

        "อย่านะ! พวกแกไม่กล้าหรอก ถ้าทำอะไรฉันจะฟ้องตำรวจ!"

        "พวกเรานี่แหละตำรวจ ฟ้องมาเลยสิ ข้อหาอะไรดีนะ.... ทำร้ายร่างกายเป็นไง พวกฉันจะได้แก้ตัวว่ากำลังปฏิบัติหน้าที่ แต่โดนลอบทำร้ายเลยต้องวิสามัญผู้ร้าย"

        ฟาร์เซียร์พูดเสียงเย็น ส่องปืนไปที่หัวของคนตรงหน้า ก่อนจะลั่นไก

        "ปังงงงง"

        ลูกปืนไม่ได้แล่นไปที่ขมับอย่างที่คิด แต่มันกลับเฉียดเส้นผมผ่านไปฝังตัวอยู่ที่กำแพงด้านหลัง

        คนที่คิดว่าตัวเองจะต้องตกเป็นเป้านั้นเข่าอ่อน ทรุดตัวลงนั่งบนพื้นด้วยท่าทีตกใจ ส่วนคนรอบข้างก็ตกใจไม่แพ้กัน

        "จำไว้นะไว้หนู ว่าผู้หญิงนะไม่ได้อ่อนแอไปทุกคน ถ้ายังอยากตายดีละก็อย่าอวดดี หน้าที่กัปตันทีมนับตั่งแต่บัดนี้ฉันขอยกให้โชตะเป็นคนดูแล ส่วนนาย โดนไล่ออก! ฝากไปบอกครูพละคนนั้นด้วยนะว่าถ้ายังอยากมีงานทำในญี่ปุ่นก็อย่าทำอะไรแบบนี้อีก คุณตาและครอบครัวฉันไม่ชอบ!"

        หญิงสาวตวาดใส่คนตรงหน้าก่อนจะหันหลังกับไปเกาะแขนของเพื่อนสนิทเพราะตัวเองยังเดินไม่ได้

        ทุกคนต่างพากันเดินออกไปโดยไม่ได้สนใจคนที่นั่งสติหลุดอยู่เลยแม้แต่น้อย





        "เห้ออ พลิกจริงๆด้วย แบบนี้เดินไม่ได้จะทำอะไรได้มั้ยครับคุณหัวหน้า"

        ฉาคส์ผู้รับหน้าที่คุณหมอจับเป็นตรวจดูอาการของหญิงสาวแล้วได้แต่ลอบถอนหายใจ

        "ฉันมีนายเป็นวีลแชร์ส่วนตัว จะห่วงอะไรละ"

        หญิงสาวพูดอย่างทีเล่นทีจริง เพราะไม่อยากให้คนตรงหน้าห่วงตนเองไปมากกว่าเดิม

        "จ้าๆ แม่คนเก่ง"

        "พี่ฉาคส์กับพี่ฮิโตโมะเป็นแฟนกันเหรอคะ"

        คานะที่เห็นท่าทีสนิทสนมของคนทั้งคู่ถามขึ้นมาอย่างสงสัย ส่วนสองหนุ่มสาวที่โดนถามได้แต่กระพริบตาปริบๆก่อนจะหัวเราะออกมา

        "ฮ่าๆๆๆ เห็นมั้ย ฉันว่าแล้ว ที่ไม่มีใครเข้ามาจีบฉันเพราะทุกคนคิดว่าฉันกับนายเป็นแฟนกันนี่เอง"

        ฟาร์เซียร์หัวเราะเสียงใสก่อนจะเอามือไปจับหัวเพื่อนสนิทโยกไปมา

        "น้องคานะอย่าเข้าใจผิดนะครับ พวกเราเป็นเพื่อนสนิทกัน แค่เพื่อนสนิทไม่ใช่แฟน แต่ฉันว่าฉันห่วงเธอแบบพ่อมากกว่าแฟนนะ ฮ่าๆๆๆ"

        "สเปคของหมอนี่นะ ต้องนางแบบหรือนักแสดงสาวสวย หุ่นชวนเรียกเลือดต่างหาก ตัวเล็กๆแบบพี่นะฉาคส์ไม่สนใจหรอก"

        ฟาร์เซียร์อธิบายสเปคของเพื่อนสนิทตัวเอง ที่เธอจำได้แม่นเพราะเขาเอาแต่บ่นใส่หูอยู่ทุกวันว่าเมื่อไหร่นางในฝันของเขาจะปรากฏตัวสักที

        "เราสองคนกลับไปเรียนเถอะ พี่ไม่เป็นไรแล้ว ว่าจะกลับบ้านไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าสักหน่อย เลอะดินแบบนี้ไม่สบายตัวเลย"

        "งั้นเย็นนี้ผมจะอยู่ทานข้าวด้วยนะเจ๊ บอกคุณย่าด้วยว่าทำเพื่อผมกับคานะที ช่วงนี้ยุ่งเรื่องเรียนถึงจะอยู่บ้านรั้วเดียวกันแต่ก็ไม่ได้ทานข้าวกับท่านมานานแล้ว คานะเราไปกับพี่ด้วยนะ"

        "ได้เลยค่ะ คานะอาจจะไปช่วยคุณย่าทำอาหาร ไม่ได้เข้าครัวมานานคันไม่คันมือยากจะทำอาหารแล้ว"

        เด็กสาวพูดเสียงสดใส พอนึกถึงมือเย็นสุดอลังการของคุณย่าแล้วอยากให้ถึงตอนเย็นไวๆ

        "ได้ เดียวพี่บอกให้ ไปก่อนนะ ตั้งใจเรียนด้วยละ"






        ทางด้านทีมฟุตบอล Tokyo Success ทุกคนต่างซ้อมกันอย่างขมักเขม้น เพื่อนการแข่งขันที่จะมาถึงในอีก6วัน

        "เห้ออออออ"

        เสียงถอนหายใจของโชซุเกะที่ดังขึ้นระหว่างพีกเที่ยง ทำให้สมาชิกในทีมคนอื่นๆหันมามองเขาเป็นตาเดียว

        "นายเป็นอะไรรึเปล่า เห็นถอนหายใจมาทั้งวันแล้ว"

        เพื่อนคนนึงถามขึ้นมาในที่สุด เพราะชายหนุ่มตรงหน้าถอนหายใจเกินร้อยครั้งได้แล้วมั้งวันนี้

        "นอนไม่หลับนิดหน่อยนะ มีเรื่องให้คิดนิดหน่อยด้วย"

        โชซุเกะตอบพร้อมกับยิ้มเนือยๆให้กับเพื่อน

        "แปลก ร้อยวันพันปีฉันไม่เคยเห็นนายนอนไม่หลับเลย อย่าบอกนะว่าคุณตำรวจสาวที่โค้ชเอารูปมาให้พวกเราดูตามนายไปถึงในฝันนะ"

        คนนึงในทีมแซวกัปตันของพวกเขาอย่างติดตลก เพื่อต้องการให้คนตรงหน้าหายคิดมาก แต่ผิดคาด เพราะ....

        "ก็ใช่นะสิ แค่ฉันหลับตาก็เห็นหน้าสวยๆนั้นลอยมาแล้ว ไหนจะปากจิ้มลิ้มนั่นอีก โอ๊ยยยย ทำไงดี หน้าสวยๆนี่ถึงจะออกไปจากหัวฉันได้"

        ปฏิกิริยาของโชซุเกะนั้นเกินคาดกว่าที่เพื่อนๆเขาคาดไว้ นานๆกัปตันสุดหล่อถึงจะหลุดแบบครั้งนี้สักที

        "ก็ไม่อยาก ถ้าเราต้องทำงานร่วมกับเขา นายก็ขอให้เขาคุ้มกันนายสิ จะได้อยู่ใกล้ๆกัน ไม่แน่นะ ตอนสุดท้ายนายสองคนอาจจะรักกันก็ได้ จริงมั้ยพวกเรา"

        ชายอีกคนนึงเสนอขึ้น

        "ใช่ๆ / ไม่ลองไม่รู้ / จริงๆ / ฉันเห็นด้วยนะ"

        "แต่คนในทีมเขาจะยอมเหรอ เห็นโค้ชว่าคนนี้สุดหวงเลยนะ"

        โชสุเกะได้แต่ถามออกมาอย่างกังวล

        "เอาน่า ลองดู ถ้าไม่ได้ก็คิดซะว่ากินแห้วละกัน ฮาๆๆๆๆ"
        "พวกนายนี่นะ..."

        ชายหนุ่มได้แต่แอบบ่นเบาๆกับตัวเอง เขาคงต้องหาวิธีใกล้ชิดหญิงสาวแบบที่เพื่อนเขาแนะนำสะแล้ว ไม่งั้นเขาไม่ได้นอนแน่!





____________________________________________________

ในที่สุดก็ได้แต่งต่อ O<-< มาอัพแล้วค่ะ หายไปนานมากกกกก

ทำการรีไรท์3ตอนที่แล้วแล้วนะคะ อย่าลืมเข้าไปอ่านกันอีกรอบนึง

ตอนนี้เอาเรื่องนี้ไปลงไว้ในเด็กดีด้วย ถ้าเข้าไปอ่านในนู้นฝากแอดแฟนด้วยนะคะ

writer.dek-d.com/mikanbouya/writer/view.php?id=1092004

วันนี้ไปก่อนนะคะ ฝากคอมเม้น+โหวตด้วยนะ ^^