Eve in Mystery book อีฟกับหนังสือแห่งความลึกลับ

       เมื่ออีฟเธอไ้ด้ทำวิธีที่จะทำให้เธอกลับกลายร่างเป็นคนเหมือนเดิมเรียบร้อยเเล้ว โดยที่อีฟไม่รู้ว่าจูบของเธอนั้น จะทำร้ายจิตใจของแอนโทนี่มากไปหรือเปล่า

      ท่าทางของแอนโทนี่เมื่อโดนเธอจูบดูเหมือนเขาจะไม่ชอบสิ่งที่อีฟทำกับเขาเป็นอย่างมาก แต่ดูเหมือนว่าในใจของแอนโทนี่ก็แอบปลื้มอีฟอยู่้บ้างเล็กน้อย สิ่งที่เธอและเขาทั้งสองคนต้องทำต่อไปก็คือ 'พิธีแต่งงาน' 


ณ ห้องนอนของพระโอรสแอนโทนี่ ยามเช้า

     "หาว~กี่โมงเเล้วนะ ทำไมนาฬิกาถึงไม่ปลุกนะ" ฉันพูดด้วยความงัวเงีย
    "อะไรของเธอกัน นี่ยังไม่เช้าเลยนะ นอนกันต่อเถอะ" แอนโทนี่พูดอย่างขี้เซา
    "เช้าอะไรกัน? นี่ตะัวันจะตื่นเต็มฟ้าเเล้วนะ!" ฉันพูดเหมือนเด็ก
    "คร๊อก~ฟี้~" แอนโทนี่กรนเสียงดัง
    "ฉันบอกให้ตื่นก็ตื่นสิ!..จึก" ฉันพูดพร้อมนำเข็มจิ้มลงไปที่แขนของแอนโทนี่
    "อ๊ากกก! ผีกัดแขนช๊านนน! O0O!" แอนโทนี่ตะโกนเสียงดัง
    "ตื่นได้เเล้วหล่ะ! แอนโทนี่คุงผู้ขี้เซา" ฉัน
    "ที่แท้ก็ฝีมือเธอนี่เอง! หนอยแหนะ ไว้วันหนึ่งฉันจะแกล้งเธอบ้าง! =_=*" แอนโทนี่เคียดแค้น
    "ไปเปลี่ยนชุดได้เเล้ว เดี๋ยวฉันกับนายต้องเข้าพิธีแต่งงานเเล้วนะ" ฉันพูด
    "โอ้..ไม่นะ! ฉันยังไม่อยากโตเลย -*-" แอนโทนี่
    "นี่เป็นฉากสุดท้ายของนิทานเรื่องนี้เเล้วนะ ยังมีนิทานอีก 7 เรื่องที่เรายังไม่ได้ทำภารกิจเลยนะ!"
    "งั้นก็ได้ เดี๋ยวจะไปขอเสด็จพ่อให้ -_-" แอนโทนี่
  

ณ พระบัลลังก์ พระราชา

      "สะ..สะ..เด็จพ่อครับ คือว่าผมอยากอภิเสกสมรสครับ" แอนโทนี่พูด
      "แล้วผู้ใดจะมาเป็นคู่อภิเสกสมรสของเสด็จลูกหล่ะ?" พระราชา
      "หม่อมฉันเองเจ้าค่ะ ที่จะเป็นคู่อภิเสกของ แอนโท..เอ่อ.....ของเจ้าชายเจ้าค่ะ"ฉันพูดอย่างไม่คุ้นเคย
      "เเล้วเจ้าเป็นใครกัน? -"- " พระราชา
      "หม่อมฉันคือกบที่โดนแม่มดชั่วร้ายสาป แต่บัดนี้รอยจูบของกระหม่อมและ..เจ้าชายจึงทำให้กลายมาเป็นคนเช่นเดิมเจ้าค่้ะ" ฉันบอกพระราชา
      "โอ้ ช่างเลวร้ายยิ่งนัก..แต่บัดนี้พระราชโอรสของข้าก็โตพอที่จะอภิเสกได้เเล้วหล่ะ เจ้าแน่ใจนะเสด็จลูก?" พระราชา
      "นะ..แน่ใจ ขอรับ" แอนโทนี่พูดด้วยความไม่เต็มใจ
      "ทหาร! ไปเรียกบาทหลวง ผู้ทำพิธี......มาเร็วเข้า!ข้าจะจัดงานอภิเสกสมรสของลูกชายของข้าและหญิงสาวคนนี้เเล้ว โฮ๊ะ!ๆๆ" พระราชาสั่งให้หลายคนเตรียมพร้อมกับงานอภิเสกที่จะจัดขึ้นในวันนี้


ณ โบสถ์คาทอลิกแห่งหนึ่งในเมือง

       "พร้อมเเล้วนะคะ เจ้าหญิง" ผู้หญิงที่ดูแลเครื่องแต่งกายเรียกความพร้อมให้ฉัน
      "พร้อมเเล้วค่ะ" ฉันบอก
      "ฟืด!" ฉันหายใจด้วยความตื่นเต้นก่อนที่ประตูประจำโบสถ์ขนาดใหญ่ถูกเปิดออกมา
      "ตืง ตึ้ง ตึง~" เพลงแต่งงานถูกบรรเลงออกมาด้วยเปียโนเครื่องใหญ่
   

ท่ามกลางผู้คนมากมาย ฉันและเพื่อนเจ้าสาวที่อยู่ข้างหลัง  เดินไปเส้นทางตรงกลาง ตอนนี้เจ้าแอนโทนี่กับพระราชาและบาทหลวงที่จะทำพิธีรออยู่ด้านหน้าของฉันเเล้ว 


ฉันค่อยๆเดินไปตามพรมที่ปูไว้ มีผู้คนในเมืองนั้งอยู่บนม้านั่งยาวที่ทำจากไม้ ตั้งอยู่ทางซ้ายและทางขวาของฉัน เพลงบรรเลยไปเรื่อยๆเเละในที่สุด ฉันเดินจนมาก็ถึงสุดปลายพรมเเล้ว 


   
   
 
      "นี่คือเจ้าสาวของคุณใช่ไหม?" บาทหลวง
      "ครับ..-_-" แอนโทนี่ตอบรับ
      "เเล้วนี่คือเจ้าบ่าวของคุณใช่หรือเปล่า?" บาทหลวง
      "ใช่ค่ะ -..-" ฉันพูด
      "การเป็นสามีและภรรยาที่ดีนั้นต้อง......." บาทหลวงอธิบายอย่าเคร่งครัด
      "คุณเจ้าบ่าวจะรับเจ้าเจ้าสาวคนนี้เป็นภรรยาตลอดชีวิตหรือไม่?" บาทหลวง
      "รับ ขะ..ครับ =o=" แอนโทนี่
      "เเล้วคุณเจ้าสาวหล่ะครับ?" บาทหลวง
      "รับค่ะ -///-" ฉันพูดด้วยความเขินอาย
      "เชิญท่านทั้งสองจูบกันเพื่อความแน่นอน" บาทหลวงพูด

และแล้วฉันกับนายเกเรนั่นต้องจูบกันอีกเเล้วหรอเนี่ย... เฮือก! ฉันหายใจเฮือกใหญ่ก่อนที่จะพยายามเลื่อนตัวและหน้าเข้าไปไกล้กับแอนโทนี่มากขึ้น

ใบหน้าของเขาดูแดงเป็นอย่างมาก ฉันคิดว่าเขาคงจะอายไม่น้อยที่จะต้องมาจูบกับฉัน ..และแล้วใบหน้าของเราทั้งสองก็ใกล้กันมากยึ่งขึ้น ใกล้ขึ้นเรื่อยๆและ..
   
 
    "......." ริมผีปากของเราทั้งสองคนมาชนกัน  ความอบอุ่้นจากใบหน้าและมือของแอนโทนี่ที่จับเอวฉันไว้ช่างอบอุ่นเหลือเกิน.. 
      "แปะ แปะๆๆๆๆ" เสียงปรบมือดังไปทั่วโบสถ์แห่งนี้
    "......."และเเล้วฉันกับแอนโทนี่ก็ผละใบหน้าออกจากกันและหันหน้าไปทางผู้คนที่มาในงานครั้งนี้
    "เชิญเจ้าบ่าวและเจ้าสาวออกไปข้างนอกเพื่อโยนดอกไม้ต่อไปครับ" บาทหลวง
 


ฉันและแอนโทนี่ค่อยๆจับมือกันเดินออกไป นายทำให้หัวใจของฉันเต้นแรงไปหมดเเล้ว... แอนโทนี่  
ก็คงจะเป็นเหมือนฉันเช่นกัน ..

ตอนนี้ฉันเดินมาถึงด้านหน้าของประตูโบสถ์แห่งนี้เเล้ว ฉันยืนอยู่บนพื้นกระเบื้อง สูงจากพื้นดินปกติไม่มาก ซึ่งคนส่วนมากก็รอ อยู่ด้านล่างเเล้ว 

 

    "หนึ่ง สอง สาม!" ผู้ช่วยบาทหลวงนับ
    "ฟึบ.." ฉันโยนช่อดอกไม้พร้อมกับมองไปทางฝั่งผู้คนจำนวนมาก
    "เย่! ในที่สุดภารกิจก็สำเร็จจนได้!" หญิงสาวใส่ชุดและไว้ผมยาวสีดำพูด
    "เอ๊ะ! เมื่อกี้เธอคนนั้นพูดว่าอะไรนะ?" ฉันสงสัยอยู่ในใจ
    "ภารกิจ..?" แอนโทนี่พูด
  
 
    "ได้เวลากลับไปที่ประตูแห่งนิทานเเล้ว"


เสียงเยือกเย็นนั่นดังมาถึงหูของเราทั้งสองคน และแล้วก็มีแสงสีขาวเข้ามาปกคลุมและนำพาฉันและแอนโทนี่ กลับไปยังประตูนิทาน รวมถึง.. ผู้หญิงปริศนาคนนั้น!? 


ผู้หญิงปริศนาคนนั้นคือใครกันนะ?...