สืบสวนสอบคดี

"เหรอ...อืม...ฉันตัดสินใจแล้ว...ฉันจะไปบ้าน..อาจารย์มามิ"เด็กสาวผมสีส้มแสบตาอย่างอิ๊กกี้เอยปากพลางทำหน้าครุ่นคิด เธอได้ฟังสิ่งที่เนนิเจอมา มันไม่มีประโยชน์ซักนิดเมื่อไม่ได้ความก็ต้องไปดูด้วยตาตัวเอง ซึ่งเป้าหมายก็คือ...บ้านอาจารย์มามิ....

+++ซอย18ใกล้โรงเรียน+++

"เออ...คือ....ผม....คิดว่าเราควรไปถามคนแถวนี้ก่อนดีกว่าครับ"ก้าวเอาผ้าเช็ดเหงื่อเล็กน้อยก่อนจะนำเสนอข้อคิดเห็นซึ่งดูเหมือนจะน่าสนใจกว่าการเข้าไปในบ้านเลยโดยไม่มีข้อมูล  โผลงผางไปแบบนั้นนอกจะอาจจะไม่ได้ข้อมูลแล้วยังจะถูกข้อหาบุกรุกเป็นของแถมอีก

"ก็ได้งั้นถามข้างนี่เลยล่ะกัน"เนนิพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชันก่อนจะชี้ไปที่หญิงสาววัยชรา แล้วเดินไปหาโดยไม่ถามเพื่อนที่ยืนงงเต็กซะก่อน

"คุณยายคะั..ถามหน่อยค่ะเจ้าของ..บ้านนี้เค้า...?"อิ๊กกี้ถามด้วยความสุภาพเรียบร้อย

"ออ...บ้านนี้น่ะเหรอจ๊ะยายไม่รู้หรอกว่าอยู่รึป่าวแต่เธอคนที่อยู่บ้านนี้น่ะไม่ค่อยออกจากบ้านหรอกเห็นว่าย้ายมาได้3เดือนแล้ว จะว่าไปพักหลังๆนี้่ก็ไม่ได้เจอเลยน่ะผู้หญิงคนคนนี้ตอนกลางคืนยังไม่ได้ยินเสีัยงทุบตีที่ปกติจะมีเลย แต่ว่า...."หญิงสาววัยชราหยุดคำพูดไว้ให้น่าติดตาม

"แต่ว่าอะไรคะ..กรุณาเล่าต่อเถอะค่ะพวกเราอยากรู้"ภัทรตี้พูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน

"เมื่อวานเห็นเด็กคนนั้นเดินเข้าบ้านไปน่ะ ยายก็รู้มาแค่นี้"

เด็กสาวทั้งอึ้งไปชั่วขณะ ถ้าอาจารย์มามิเพิ่งเดินเข้าบ้านไปเมื่อวานแล้ว...ที่เห็นในที่เกิดเหตุหมายความว่าอะไร

"ผมจะเข้าไปดูในบ้าน..."ก้าวพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

นานๆที่ก้าวจะเป็นอย่างนี้และกิริยาแบบนี้แหละซึ่งจะทำให้เพื่อนๆได้รู้ความจริงของคดีเสมอ

เด็กสาวทั้ง3ยิ้มให้กันพลางยักไหล่เล็กน้อย  นี่แหละเป็นเสน่ห์ของก้าวซึ่งเป็นเหตุผลทำให้สามารถรับก้าวเข้วชมรมได้(เเต่ในโหมดปกติมีแต่คนรังเกียจยกเว้นภัทรตี้)

"หืมพวกเธออีกแล้วคึๆ"เสียงหัวเราะโรคจิตดังออกมาอีกตามเคยเขาคือศิระกร...

       ไม่รู้ว่าเป็นเวรกรรมอะไรของชมรม3สหายกันแน่ที่ไม่ว่าไปที่ไหนก็จำต้องเจอนักสืบสติไม่ค่อยจะดีคนนี้ทุกที

"ไอ้โรคจิตแกอีกแล้วเหรอ!!!"อิ๊กกี้อุทานโวกเวก

"ฉัน?แล้วทำไมเหรอที่นี่ก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นถนนของเธอฉันเดินได้หึๆๆๆ"

"ถอย-ไป!!!!!!!!"อิ๊กกี้สั่งศิระกรด้วยเสียงแข็งกร้าว

"ถ้าผมบอกว่าไม่ล่ะหึๆๆๆๆๆ"ศิระกรยื่นหน้าไปใกล้อิ๊กกี้พร้อมเชยคางด้วยสีหน้ายั่วยวน

"อี๋~~~~~~~~'พลั่ก' "อิ๊กกี้ทำหน้าแขยงและผลักศิระกรอย่างแรงและจับมือเนนิเนนิจึงจับมือภัทรตี้ส่วนภัทรตี้ก็ถือโอกาศฉุดก้าวมากอด และทั้ง3ก็ถูกอิ๊กกี้ลากผ่านศิระกรไปในที่สุด

+++บ้านอาจารย์+++

     ชั้น2ของบ้านช่างเงียบเชียบ...เด็กหนุ่มแว่นถูกบังคับให้ไปดูชั้น2ของบ้านอาจารย์มามิคนเดียวทำซะก้าวแทบคลั่งเลยทีเดียว

"เอ๋~~~"พลันสายตาเด็กหนุ่มไปเห็นสมุดบันทึกเล่มเล็กสีชมพู เขาจึงหยิบขึ้นมาาด้วยความสงสัยและเปิดมันออกในที่สุด

เมื่อเปิดไปก็เจอตัวอักษรน่ารักที่ถูกเขียนไว้ว่า

'ไดอารี่ของฉัน'เมื่อพริกไปอีกหน้าก็เป็นกระดาษที่มีโน๊ตเขียนไว้เด็หนุ่มค่อยๆพลิกอ่านทีละหน้า

'12-12-2008

                    สุดท้ายฉันก็เจอเขา55+เขาช่างเป็นคนดีเหลือเกินฉันชักชอบเค้าซะแล้วซิ'

หน้ากลางของบันทึกเป็นคำที่เขียนอย่างสั้นๆแต่ได้ใจความสุดๆเด็กหนุ่มพลิกไปอีกหลายหน้าอ่านไปหลังๆก็จะมีแต่พวกเรื่องการคบและแต่งงานของครูสาวกับชายคนนั้น

เด็กหนุ่มไปสะดุดตากับหน้ากระดาษหน้าหนึ่ง

'ตายตายตายตายตายตายตายตายตายตายตายตายตายตายตายตายตายตายตายตายตายตายตายตายตายตายตายตายตายตายตายตายตายตายตายอตายตายตายตายตายตายตายตายตายตายตายตายตายตายตายอตายตายตายตายตายตายตายตายตายออตาย'

คำที่ถูกเขียนซ้ำๆๆจนแทบจะหาที่ว่างไม่ได้ถูกเรียงร้อยซ้ำๆไปมาจนแทบจะเหมือนคนบ้า

                                       ...ราวกับต้องการหายไปให้พ้นจากโลก...

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

จบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบไปอีกตอนเลี้ยววววววววววววววววว