Love Complex รักหลอน สูตรซับซ้อนสมการหัวใจ

บทเริ่ม ...

“พี่ฮอร์น ฮึกๆ ข้าวขอโทษ!!”   เสียงร้องเรียกปนสะอื้นของเด็กสาวมัธยมต้นที่พร่ำขอโทษผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าอย่างเว้าวอน

“ปล่อยพี่ไปเถอะข้าวสวย” เสียงตอบกลับจากปากของชายตรงหน้าอย่างเย็นชาราวกับไร้เยื่อใยและสิ่งที่เคยผูกพันธ์

“ทำไมหล่ะ !ทำไม!!!ทำไมพี่ถึงต้องทิ้งข้าวไปด้วย” ร่างเล็กร้องไห้ปนสะอื้นแต่มือเรียวยาวยังไม่ยอมปล่อยชายเสื้อของคนที่หมดรักไป

“ก็เพราะเขารักฉันยังไงหล่ะยัยโง่!!!”  เสียงประกาศิตของผู้หญิงตัวบางๆ คนหนึ่ง ซึ่งทำให้ฉันต้องตกใจไปกว่าเดิม

“นังโง่!!ดูไม่ออกหรอฉันกับพี่ฮอร์นรักกัน” พูดจบผู้หญิงคนนั้น ก็เขย่งขาบรรจงประกบปากกับคนตัวสูงทำเอาร่างของฉันที่ยืนสะอื้นอยู่ถึงกับเบิกตาโพลงให้กับภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้าอย่างเสียใจคนหนึ่งเพื่อนที่รู้จักอีกคนคือคนที่เรารักและไว้ใจสองคนนี้มันหญิงเลวกับชายชั่วสมกันดีจริงๆ !!

เพี๊ยยะ !!

ฉันไม่รอให้พวกชั่วๆ พลอดรักกันเสร็จ มือเรียวยาวคว้าผมยาวสลวยของอดีตเพื่อนรักมาตบหนึ่งฉาด ซึ่งทำให้ใบหน้าของคนโดนตบแดงเป็นรอยฝ่ามือ

“กรี๊ดดดนังบ้า!!!” เสียงแผดร้องของเพื่อนหญิง ไม่ใช่สิ! อดีตเพื่อนต่างหากดังไปทั่บริเวณลานกว้าง  คนโดนตบกลับไม่ยอมหยุดง้างมือขึ้นจะตบกลับ แต่ด้วยความที่ฉันไวกว่าจึงชิงตบซะก่อน

เพี๊ยยะ !!!!!!

แต่กลับไม่ใช่ยัยเพื่อนชั่วที่โดนตบ..กลายเป็นฉันที่โดนฝ่ามือหนาๆ ของผู้ชายที่ตนรักตบ

“พี่ฮอร์น....”  ฉันเรียกชื่อคนตัวสูงดังขึ้นแผ่วเบาราวกับไร้วิญญาณ

“เลิกทำตัวงี่เง่าซักที พี่รำคาญแล้ว!!!”  น้ำเสียงที่โกรธและจริงจังของคนตัวสูงทำเอาร่างของฉันรู้สึกผวาไม่ใช่น้อย และคิดได้อย่างจริงจังซักที ถึงเวลาที่ต้องไปแล้วใช่ไหมไม่อยากยื้อแล้วเจ็บไปหมด

“ไอเลว! ” น้ำเสียงที่เอื้อนเอ่ยออกจากปากของฉันช่างแผ่วเบาและไม่รีรอเดินหนีออกจากตรงนั้นทันที จบกันทีไอผู้ชายเฮงซวย!!!

ฉันเดินไปตามทางริมเท้าอย่างเลื่อนลอยและไร้จุดหมายปล่อยให้สมองและหัวใจเพ้อไปตามความคิดต่างๆ นาๆ  ทำไมนะ ... ทำไม ต้องเป็นแบบนี้ด้วย !!!!

“ว้ายยยยยย!!!  ”   ฉันร้องอย่างตกใจทันที เมื่อจู่ๆ มีแรงผลักจากข้างหลังทำให้เซตกลงไปที่กลางถนน

ปิ๊นนนน !!  

แต่กว่าจะขยับตัวออกจากที่ตรงนั้นมันก็สายไปแล้ว!!

เอี๊ยดดดดดด   โครมมมมมมมมม !!!!!!!!!!!!!!!!!!

 เสียงรถยนต์ที่แล่นมาด้วยความเร็วสูงเบรกสนั่นหวั่นไหวเมื่อชนเข้ากับร่างของฉันอย่างเต็มที่ร่างบางเริ่มจะไร้สติทันที ลมหายใจสุดแผ่วเบาหายใจเข้าออกช้าๆ พร้อมกับดวงตาที่ใกล้จะปิดสนิท ได้ยินเพียงแต่เสียงเรียกที่สุดจะคุ้นหู ....

“ข้าว!! ข้าวสวย !!  ตื่นนน !!!!”

กีต้าร์เองหรอกหรอ ...

“ยืนมุงอะไรกันครับ! เรียกรถพยาบาลเร็วๆ สิ!!!”  เสียงทุ้มตะโกนให้คนแถวนั้นช่วยเรียกรถพยาบาลทำให้ฉันหันไปมองเพื่อนร่วมห้องที่ตอนนี้ดวงตาเริ่มเดงก่ำราวกับคนจะร้องไห้ เศร้าอะไรกัน หรือเศร้าที่ฉันกำลังจะตาย ? ฉันยิ้มจางๆ ให้กับเพื่อนในห้องที่มาช่วยฉัน

“อดทนเอาไว้นะ เดี๋ยวรถพยาบาลจะมาแล้ว” เสียงของกีต้าร์หันมาพูดกับฉันให้อดทน แต่ว่าตอนนี้ฉันชักจะไม่ไหวแล้วสิ.... สงสัยฉันใกล้จะตายแล้วหล่ะ..