Love Complex รักหลอน สูตรซับซ้อนสมการหัวใจ

“เห้ย!! อย่าไปนะ” เสียงห้ามของเพื่อนในกลุ่มมันก็ห้ามยัยบ้านี่ไม่ได้ กระแตเดินออกไปพ้นร้านเสร็จก็ข้ามถนนเดินไปหาแป้งแล้วคุยอะไรกันซักอย่างด้วยหน้าตาเคร่งเครียดฉันกับเพื่อนทุกคนรู้สึกถึงอาการมาคุของทั้งคู่จึงเรียกพนักงานสุดหล่อมาเก็บตังค์แล้วพากันสาวเท้าออกจากร้านพร้อมที่จะข้ามถนนแต่ทว่ามันสายไปแล้ว...

เพี๊ยยะ !!!               เสียงฝ่ามือกระทบใบหน้าอย่างหนักแน่นดังไปทั่วบริเวณนั้นแต่สิ่งที่ไม่คาดคิดไปมากกว่านั้นคือยัยเพื่อนตัวดีของฉันมันเป็นคนทำ!! ทำให้พวกฉันตกใจจนหยุดยืนดูเหตุการณ์เหมือนคนอื่นทั่วไปๆ ที่เริ่มเพราะไม่เคยเห็นกระแตโกรธใครถึงขั้นลงไม้ลงมือเพราะกระแตเป็นคนเรียบร้อยทำให้ฉันตกใจจนลืมว่าต้องเข้าไปห้ามเหตุการณ์ในครั้งนี้

“แกจำไว้นะ ฉันแย่งทุกคนโดยเฉพาะมัน! ” เสียงประกาศกร้าวของแป้งดังอย่างเป็นผู้ชนะพร้อมกับหันมามองทางกลุ่มฉันอย่างพวกถือไพ่เหนือกว่าทุกอย่าง

วูบ !!       ภาพสายฝนโปรยอย่างหนักท้องฟ้าอึมครึมผู้หญิงคนหนึ่งส่งรอยยิ้มที่สะใจแล้วพร้อมที่จะเหยียบซ้ำเติมฉันได้ทุกนาทีทำให้อาการปวดหัวเพราะอุบัติเหตุบ้านั่นกำเริบอีกมันทำให้ฉันยืนแทบไม่ไหว

“ข้าวเป็นอะไรหรือเปล่า? ” สไกป์เพื่อนที่จะเดินไปหากระแตพร้อมฉันถามขึ้นเพราะตอนนี้ทุกคนอยู่ในอาการร้อนรนมีเพื่อนในกลุ่มบางคนวิ่งไปหากระแตถึงแล้วพร้อมกับทำหน้าที่แยกทัพและบอกพวกไทยมุงในมุขสุดคลาสสิคที่พวกเพื่อนนางเอกชอบใช้ว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นไปอย่างเรียบร้อย

“ฉันปวดหัวน่ะ ปวดจี๊ดเลยเหมือนกับว่าเห็นอะไรซักอย่างTT ” ฉันตอบสไกป์ไปอย่างเพลียๆ เรี่ยวแรงที่มีอยู่เหมือนโดนดูดหายไปเกลียดความรู้สึกนี้ที่สุดT^T

“สไกป์ไปดูกระแตให้เถอะ เดี๋ยวเราพยุงข้าวสวยไปพักเอง” จู่ๆ เสียงทุ้มคุ้นหูและเป็นตัวต้นเหตุที่ทำให้เพื่อนในห้องสองคนทะเลาะกันเสนอความช่วยเหลือพร้อมเสนอหน้าหล่อๆ ที่จะพยุงฉันไปนั่งพักแทนสไกป์ถึงแม้ตอนนี้ฉันยังไม่รู้ว่าสองคนนั้นทะเลาะกันเรื่องอะไรแต่ให้เดาว่าต้องเรื่องของนายกีต้าร์อย่างแน่นอน ( โทษชาวบ้านชาวช่องเขาไปทั่ว-__- )

“ฝากดูข้าวด้วยนะ ฉันว่ายัยกระแตคงกำลังโกรธเลือดขึ้นหน้าแน่ๆ เลย”

“อืม แล้วพามาตรงสวนสาธราณะตรงนี้ด้วยฉันจะพูดกับยัยนั่นเอง” กีต้าร์พูดจบยัยสไกป์ก็วิ่งข้ามถนนไปสมทบกับกลุ่มเพื่อนฉันเห็นกระแตร้องไห้แต่แววตานั้นแฝงไปด้วยความโกรธแค้นซึ่งมันทำให้ฉันขนลุกเกรียวไปตามๆ กัน

“ส่วนเธอ ไปนั่งพักกับฉัน”

“ไม่เอา ฉันจะไปดูกระแต” ฉันดื้อรั้นกับคนตัวสูงที่เป็นต้นเหตุที่ทำให้เกิดเรื่องอย่างเอาเป็นเอาตาย

“อย่าดื้อน่า เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ” พอคนตัวสูงพูดจบก็ลากฉัน ย้ำ! ว่าลากให้ไปนั่งพักใต้ต้นไม้ในสวนหย่อมของในเมือง

                ภายในสวนสาธารณะนั้นเย็นสบายและขียวขจีไปด้วยต้นไม้ต่างๆ นาๆ ฉันนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ใกล้ริมน้ำที่มีคนปั่นเรือเล่นกันอย่างสนุกสนานมีเด็กๆ กระโดดน้ำเล่นคุณปู่คุณย่าวิ่งออกกำลังกายกันแสงแดดอ่อนๆ รำไร                                                                                                                                                                                                    ผ่านทอดลงมาตามช่องว่างของต้นไม้บรรยากาศยามเย็นตอนนี้ทำให้ทุกคนชอบมาวิ่งเล่นหรือนั่งพักผ่อนจากการเรียนหรือการทำงานที่เคร่งเครียดทั้งวันแต่ส่วนมากหลายๆ คนชอบจะปั่นจักรยานเพราะดูได้จากร้านเช่าจักรยานที่ราคาย่อมเยาเปิดขึ้นกันเป็นดอกเห็ดที่โผล่ขึ้นพื้นดิน- -

“หายดียัง? ” กีต้าร์ถามอาการของฉันแต่น้ำเสียงนี่สุดจะห้วนบรรยากาศเสียหมดไอบ้านี่- -!

“ช่วยทำเสียงที่มันจริงใจหน่อยได้ไหม? ” ฉันย้อนกลับไปอย่างไม่ค่อยจะสบอารมณ์เท่าไร

“แล้วจะสำออยทำไม? เพือนมีเรื่องแต่กับทำเป็นปวดหัว เหอะ! ”

“อย่าพูดแบบนี้นะ! นายต่างหากที่ทำให้เรื่องมันเกิดแล้วทำมาเดือดร้อนตอนหลังคิดเอาเองแล้วกันว่าใครทำตัวสำออย! ” เพราะกีต้าร์เริ่มพูดจาดูถูกฉันจึงย้อนกลับไปอย่างเจ็บแสบเพราะสังเกตุได้จากคิ้วเข้มเริ่มชนกันสายตาที่ดุดันจ้องมาหาฉันและมือที่กำแน่นราวกับจะขย้ำฉันให้ตายอยู่ตรงนั้นมันเริ่มจะทำให้ฉันกลัวแต่คนอย่างฉันไม่เคยจะยอมแพ้ใครง่ายๆ ฉันจึงเชิดหน้ากลับไปอย่างไม่ยอมแพ้

“ใครจะไปเหมือนเธอหล่ะ โง่เดินให้รถชนหรือว่าตอนนั้นโดนหักอกหรือไงถึงคิดสั้นทำแบบนั้น” น้ำเสียงที่นิ่งแต่รู้ว่ากำลังโมโหเอ่ยขึ้นอย่างเย็นยะเยือกพูดจาดึงปมอดีตของฉันอย่างสนุกปาก

“นี่! หุบปากของนายไปเลยนะอย่ามายุ่งเรื่องฉันของฉัน! ” ฉันตวาดกลับอย่างดังเพราะตรงที่ฉันนั่งนั้นไม่ค่อยจะมีคนเท่าไรเพราะยามเย็นแบบนี้มักจะมีการแสดงฟรีดูเพื่อความผ่อนคลายจึงทำให้แถวที่ฉันนั่งอยู่นั้นไม่มีคนเลยก็ว่าได้                                                                                                                 

“โมโหแบบนี้ก็เพราะคงอกหักสินะถึงคิดสั้น นี่หรอวิธีเรียกร้องความสนใจของเธอน่ะข้าวสวย? ” คนตัวสูงยังปากดีพูดเรื่องของฉันยังไม่เลิกเมื่อไรพวกกระแตจะมาซักทีนะถึงปล่อยไอบ้านี่อยู่กับฉันนานๆ ขนาดนี้!!!

“หึ! เงียบหรอรู้สึกยังไงเวลาถูกเพื่อนแย่งของตัวเองไป” คำพูดประโยคนี้ของเขาทำให้ฉันชะงักเสียงผู้หญิงของบางคนไหลเข้ามาในหัวฉัน

                  “ทำไมหล่ะ !ทำไม!!!ทำไมพี่ถึงต้องทิ้งข้าวไปด้วย”

                  “ก็เพราะเขารักฉันยังไงหล่ะยัยโง่!!!”