ม่านลวง

" นั่นขนอะไรมานะแม่แก้ว" คุณนวลจันทร์หันไปถามเด็กสาวที่หอบของมาเต็มอ้อมแขน

" กุหลาบกับดอกไม้อื่นๆคะท่าน คุณวินทร์ใช้ให้พี่หนานเมืองตัดมาให้เผื่อนายแม่กับคุณมินอยากจัดดอกไม้คะ"

" อือ ก็ดีนะ ฉันกำลังเบื่อๆทีเดียว ไปเอาอุปกรณ์มาซิ เอาอุปกรณ์ร้อยมาลัยมาด้วยนะแล้วให้คนไปคัดดอกรักกับดอกมะลิมาให้ฉันเสียหน่อย แล้วช่วยไปตัดเฟิร์นตรงสระน้ำมาให้ด้วย เดินลงไปวันก่อนเห็นแตกใบอ่อนกันแน่นเชียว มานี่หนูมิน วันนี้เราจัดดอกไม้เล่นกันสักหน่อยดีกว่า"

คุณนวลจันทร์หันไปบอกกับหญิงสาวที่เดินเข้ามานั่งคุกเข่าพร้อมถาดยาอย่างอารมณ์ดี หญิงสาวยิ้มรับ
เมื่อของมาครบแล้วคุณนวลจันทร์สั่งให้เด็กแก้วจัดอย่างที่เธอบอกเธอสอนแต่ผลงานมักจะออกมาเป็นอีกแบบจนหญิงสาวต้องเข้าไปช่วยแก้เสียเกือบทุกครั้ง

" แหมม เสร็จเสียทีเด๋วฉันจะเข้าไปเอนหลังเสียหน่อย ฝากหนูมินช่วยดูแลด้วยละ มาลัยถ้าร้อยเสร็จแล้ไปถวายในห้องพระได้เลย ไป แม่แก้วพยุงฉันเข้าข้างในที"

คุณนวลจันทร์หันไปพูดกับสาวใช้ก่อนเดินแยกออกไป มินตรากวาดตามองดอกไม้ที่ถูกจัดใส่แจกันอย่างสวยงามก่อนเขียนชื่อห้องลงบนกระดาษแปะไว้กับแจกันเพื่อให้เด็กรับใช้ยกไปวางตามจุดต่างๆ ปลายนิ้วเธออ้อยอิ่งอยู่กับกระกระดาษเมื่อแปะลงบนแจกันที่มีเพียงกุหลาบขาวถูกจัดไว้ บนกระดาษเขียนไว้ว่า" ห้องคุณนีกับคุณพริม" น้ำใสๆจากตาหยดแหมะลงกับพื้นอย่างห้ามไว้ไม่อยู่ เธอรีบเช็ดน้ำตาก่อนที่เด็กรับใช้จะเข้ามาเห็นแต่เมื่อเธอเงยหน้ากลับสบตากันคนตัวโตที่ยืนมองเธออยู่ก่อนแล้วอย่างจัง ดวงตาคมมองตรงมายังเธอ แต่ที่เธอไม่เข้าใจคือดวงตาคู่นั้นกลับฉายแววโกรธเกรี้ยวหากแต่เจ็บปวดรวมถึงตัดพ้อระคนกัน เธอเตรียมใจว่าเขาต้องพูดอะไรให้เธอเจ็บช้ำอีกเป็นแน่แต่ชายหนุ่มกลับเดินตรงเข้าห้องไม่ทักเธอสักคำ แม้ตอนที่เขาออกจากห้องอีกครั้งในตอนที่เธอร้อยมาลัยเสร็จแล้ว เขาไม่แม้แต่จะปรายตามามองเธอ หญิงสาวรู้สึกใจหายวาบกับท่าทีเย็นชาทำเหมือนเธอไม่มีตัวตนเช่นนั้น แต่หญิงสาวพยายามปัดความรู้สึกนั้นออกไป

'ดีเสียอีกจะได้ไม่ต้องมีใครมากวน' หญิงสาวบอกกับตัวเอง เธอเหลือบมองดูเวลา อีกสักพักคุณนวลจันทร์คงตื่นมานั่งรับลมก่อนทานอาหารเที่ยง เธอจึงบอกให้เด็กมาเก็บข้าวของแต่เมื่อมองดูดอกไม้ที่เหลืออยู่อย่าละนิดละหน่อยก็อดเสียดายไม่ได้เธอจึงให้เด็กแยกไว้ก่อนนั่งลงร้อยมาลัยเป็นรูปกระแตตัวเล็กๆให้คนที่ทำเย็นชาใส่เธอเมื่อครู่เพราะเธอจำได้ว่าคุณนวลจันทร์เคยบอกว่าสมัยเด็กๆหลานชายเธอชอบนักและมักร้องไห้งอแงเมื่อมาลัยกระแตแห้งกรอบ หญิงสาวเงยหน้าจากมาลัยกนะแตที่เพิ่งทำได้เพียงครึ่งเดียวเมื่อห้องคุณนวลจันทร์เปิดออก

" วันนี้ลุกไวนะคะท่าน" เสียงแหบๆถาม

" คนแก่ก็อย่างนี้แหละ ตื่นง่าย แล้วเรานั่งทำอะใรอยู่ละเห็นก้มหน้าก้มตาใหญ่เชียว" หญิงสาวยังไม่ทันตอบคุณหญิงก็หยิบมาลัยกระแตจากในถาดขึ้นมาดู

" ฝีมือไม่เลวนี่ เขาสอนไว้ละซิ รายนั้นเขาเก่งนักเรื่องงานบ้านงานเรือน ฉันซิไม่ไหว" คุณนวลจันทร์ยิ้มเมื่อนึกถึง.เพื่อนเก่า

" มินก็ไม่ได้เรื่องเหมือนกันคะ คุณเคยพยายามสอนหลายครั้งสมัยยังเด็กๆแต่เหลวทุกที เห็นจะมีแต่มาลัยกระแตที่พอดูได้ เพราะมันน่ารักเลยชอบร้อยบ่อยๆนะคะ จนเข้ามหาลัยเลยไม่ได้จับอีกเลย"

หญิงสาวอธิบายพลางจิบชาพลาง

" เห็นแล้วนึกถึงนายวินสมัยเด็กๆรายนั้นเขาชอบมากเหมือนกัน"

" คะ มินว่าจะเอาไปไว้ในห้องคุณวินทร์ เพราะจัดดอกไม้กันทีไร ข้ามห้องคุณวินทร์ไปซะทุกที"

" ขอบใจนะหนูมินที่มีน้ำใจเผื่อถึงหลานฉัน นายวินทร์เขาเป็นพวกปากร้าย พูดจาไม่เข้าหูคนไปอย่างนั้นแต่ความจริงไม่มีอะไรหรอก ถ้าจะมีใครผิดคงเป็นฉันกับคุณใหญ่กับคุณเล็กนะแหละ เพราะตั้งแต่พ่อแม่เขาเสีย เขาก็ถูกเลี้ยงมาแบบตามใจเหลือเกิน เขาเป็นหลานชายคนเดียวเลยได้รับการใส่ใจเป็นพิเศษ มาถึงตอนนี้เลยกลายเป็นผู้ชายปากจัดและดื้ออย่างที่เห็นนะแหละ"

 คุณนวลจันทร์พูดถึงหลานชายด้วยน้ำเสียงรักใคร่

" แต่คุณวินทร์ก็เก่งนะคะ สามารถดูแลไร่กับคนงานได้อย่างไม่ขัดตกบกพร่อง ท่านคงภูมิใจในตัวคุณวินทร์มาก" ผู้สูงวัยยิ้มกว้างแทนคำตอบรับ

" แต่ฉันก็เป็นห่วง ไอ้นิสัยยอมหักไม่ยอมงอของเขา กลัวจะไปมีเรื่องกับใครเอาง่ายๆ หนูมินทำต่อเถอะ ใกล้เสร็จแล้วนี่ไว้จะได้ทานข้าวเที่ยงด้วยกัน"

มินตราหันไปสั่งสาวใช้ให้นำเครื่องดื่มมาให้ผู้สูงวัยก่อนนั่งร้อยมาลัยต่อ
หญิงสาวถอนหายใจยาวเมื่อผูกมาลัยเข้ากับกิ่งดอกแก้วเป็นที่เรียบร้อย

" น่ารักเชียว นายวินทร์เขาคงปลื้ม" ผู้สูงวัยเอ่ยชมแต่หญิงสาวเพียงแต่ยิ้มเจื่อนๆเพราะไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายเคยพอใจอะไรในเธอบ้าง เห็นมีแต่เกรี้ยวดราดเสียทุกที

***************************************
นาวินทร์เข้าบ้านเมื่อดึกแล้ว ชายหนุ่มเปิดประตูสำรวจห้องไม่มีแจกันกุหลาบดังที่คิดไว้
' ที่ห้องคนรักเก่าจัดกุหลาบขาวซะช่อใหญ่เชียว'ชายหนุ่มนึกขวางในใจล้มตัวลงบนเตียงอย่างหงุดหงิดพลันสะดุดตากับกิ่งดอกแก้วที่มีมาลัยกระแตผูกติดไว้ข้างหมอนน่าเอ็นดู เขาสูดกลิ่นหอมของดอกไม้เข้าเต็มปอดพลางจุมพิตกระแตตัวน้อยอย่างอ่อนโยน หัวใจที่ร้อนเร่าๆเมื่อครู่สงบลงอย่างประหลาดเพราะเขาแน่ใจว่าฝีมือมาลัยกระแตนี้ต้องเป็นของเธอไม่ใช่ใครอื่นอย่างแน่นอน
***************************************

" คุณพริมคงชอบกุหลาบขาวมากซินะคะ ตั้งแต่กลับมานีเห็นคุณจ้องแล้วจ้องอีก"

ชลนียิ้มหวานให้ผู้เป็นสามีเมื่อเห็นเขายังคงจ้องกุหลาบขาวช่อใหญ่บนโต๊ะข้างเตียงอย่างอ่อนโยนเมื่อเธอออกมาจากห้องน้ำ ชายหนุ่มหันมายิ้มให้เธอแทนคำตอบ ความจริงไม่ใช่ดอกไม้หรอกที่เขายืนมอง หากแต่เป็นฝีมือจัดดอกไม้ที่เขาคุ้นตาต่างหาก

" พรุ่งนี้เราอยู่เฉยๆเที่ยวไร่พี่วินทร์แบบชิวๆกันดีกว่านะคะ ตั้งแต่มายังไม่ได้เดินดูที่ไหนอย่างจริงจังเลย" หญิงสาวกระซิบกับแผ่นอกกว้างของผู้เป็นสามี ชายหนุ่มลูบผมอีกฝ่ายเล่นอย่างใจลอย่่่่