Secretly Boy หล่อร้าย คุณชายเอาแต่ใจ

สิ่งใดที่ข้าปราถนา
ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยเงินตรามากมายเท่าไหร่ก็ตามข้าก็มักได้มาเสมอ
ไม่เว้นกระทั่งชีวิต
ข้าสามารถสั่งทำลาย ฆ่าฟัน หรือบั่นคอทิ้งได้ ไม่มีใครที่กล้าจะขัดขืนหรือวิงวอนร้องขอความเห็นใจจากข้า...

มีเพียงสิ่งเดียว... คือใจของนาง...
ถึงจะลั่นวาจาต่อหน้าแม่น้ำศักดิ์สิทธิ์ ว่า ตราบชั่วกาลปวสานก็ไม่มีทางทีจะมอบใจให้เป็นของข้าก็ตาม...
ข้าเองก็ขอสาบานเฉกเช่นเดียวกันว่า

หากข้าไม่ได้ในสิ่งที่ปราถนา ข้าจะขอตามช่วงชิงความสุขของนางไปทุกชาติพบ!
และ...

ชั่วนิจนิรันดร์!!!

บทนำ

          เสียงจ๊อกแจ๊กจอแจดังแผ่วๆเป็นระยะแทรกผสมกับเสียงดังกังวานในห้องสีเหลี่ยมผืนผ้าที่ไม่กว้างไม่ยาวมากนักบอกเวลาตอนนี้ได้เป็นอย่างดีว่า ภายในห้องเรียนนี้กำลังมีการเรียนการสอนที่ค่อนข้างเคร่งเครียดและจริงจัง...
          “ดังนั้น สมการ X ในข้อนี้จะเท่ากับ 0... เพราะ ”
          “1 ไม่ใช่เหรอ?” เสียงทุ้มนุ่มดังแทรกขัดขึ้นมาทำให้บรรยากาศในห้องอึมครึมกว่าปกติ
          “มีปัญหาอะไรงั้น? นากา!”
         “ เหตุวิบัติ (Fallacy) อยู่ที่การตั้งสมมติฐานที่ไม่สมบูรณ์ ว่าการหารด้วยศูนย์ทำให้   เท่ากับ 1...”
         ใบหน้าของทุกคนในห้องเริ่มหดแห้งลงเรื่อย พร้อมกันนั้นกอล์เรียผู้สอนซึ่งได้ฉายาว่า ‘เจ๊แดงแรงทุกที่’ก็ปล่อยรังสีมาคุดำมืดออกมาชวนขนลุก
         “โอ๊ะ...!! ดูเหมือนเรื่องเมื่อกี้ไม่พูดจะดีกว่าสินะ :) ”
         “ออกไปยืนที่ระเบียงเดี๋ยวนี้!!!”
         "แย่ชะมัด... :( "
         สิ้นคำประกาสิทธิ์ทุกคนก็ส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวฮาครืนออกมากันยกใหญ่เพราะชายผู้ไม่เคยก้มหัวให้ใครกำลังจะโดนทำโทษ โดยเจ๊แดงแรงทุกที่ 2 ยักษ์ใหญ่ผู้ซึ่งไม่มีใครอยากยุ่งด้วย...

         สายลมอ่อนๆพัดเอื่อยกระทบกับผิวเนียนของชายหนุ่มทำเอาเขาสะท้านจนทรงตัวแทบไม่อยู่ เส้นผมยาวสยายสีน้ำเงินแกมม่วงของเขานั้นงดงามเป็นประกายวาวเหมือนอัญมณีล้ำค่า ดวงตาทอประกายเศร้าหมอง... ปากที่เรียวเล็กได้รูปค่อยๆขยับอย่างเชื่องช้าทันทีที่ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้ๆว่า...
         “รอฉันก่อนนะ... โรส!” ปึ่ด! เสียงเส้นกั้นความอดทนของใครบางคนที่เดินเข้ามาขาดผึงออกทันทีที่ได้ยินเขาพูด
         “ตลกมากมั้ยพ่อคุณ! ขอร้อง....อย่าไปเปลี่ยนวรรณกรรมอมตะ!!”
         กอล์เรีย โครนอส หรือที่รู้จักกันในนาม เจ๊แดงแรงทุกทีถึงกับต้องสะกดกลั้นอารมณ์โกรธไว้ก่อนที่เรื่องจะบานปลายไปมากกว่านี้...
         “ผมไม่ได้เปลี่ยนอะไรเลย... แค่ผมจะไปตามหาโรส ” เขาหันกลับมาพูดด้วยท่าทางไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรสักอย่างทำเอาคนฟังแทบหงายหลัง
         “เหรอ... ถ้างั้นฉันส่งมั้ย? ทิ้งดิ่งจากระเบียงนี่แหละจะได้เจอไวๆ!!”
         “ไม่เป็นไรครับ คุณเก็บแรงไว้เดินเถอะ... ว่าแต่ผมไปพักได้รึยัง?”
         “ท่าทางเธอจะสนุกกับการกวนประสาทฉันนะ มิสเตอร์นากา!!”
         เขาไม่ตอบอะไรนอกจากหันหน้ามายิ้ม ให้เธอ... ยิ้ม... ที่ทำให้คนพบเห็นคลั่งด้วยการอยากหาอะไรฟาดเข้าสักทีสองทีบนหน้าสวยๆนั่น! ก่อนที่เขาจะเอ่ยปากตอบกลับมาซึ่งคำตอบที่ได้มันน่าหงุดหงิดกว่าเดิม
         “ผมมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่นเสมอแหละครับ ”
         “ผมเธอมันยาวเกินหน้าเกินตาจนฉันชักจะหมันไส้ขึ้นมาแล้วสิ... "
         “คุณก็เลิกไว้บ็อบเทสิครับผมจะได้ยาวสักที!”
         "กวนประสาทเสียเหลือเกินนะ!”
         "ผมถือว่านั่นเป็นคำชมที่เยี่ยม"
กอร์เลีย เธอคือสาวใหญ่หน้าสวยคมคายที่มีดีกรีจบเอกจากเมืองนอกด้วยอายุเพียงเลขสอง... เธอชอบแต่งกายด้วยเสื้อผ้าสีแดงสด สีผมของเธอก็เป็นสีแดงสด ไม่เว้นกระทั้ง ลิปติกบนปากอิ่มสวยนั้นก็เป็นสีแดงสดชวนน่าลิ้มลอง กอปรกับรูปกายอันเย้ายวน สัดส่วนที่ได้รูปพอดี ทำให้เธอกลายเป็นสาวใหญ่ที่ใครๆก็อยากลิ้มลองค้นหาดูสักครั้ง…
“ฉันว่า...เย็นนี้เธอไปพบผอ.ด้วยกันกับฉันนะ ส่วนตอนนี้นายจะไปไหนก็รีบๆไสหัวไปก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน!!”
“ขอบคุณครับ ”
ไม่วายพ่อคุณตัวดีก็หันไปยิ้มยียวนให้ครูสาวสุดโหดก่อนจะรีบวิ่งลงมาจากระเบียงอย่างฉับไวตามด้วยเสียงก่นด่าของอกอร์เลียที่มอบให้พ่อคุณตัวดีคนนั้น...
“!$!%#@@!$#!%#$^$@@$”
อาทิตย์อัสดงสาดแสงสีทองงดงามเป็นภาพที่ธรรมชาติรังสรรค์ขึ้นมา ทั้งๆที่มนุษย์ไม่ได้เป็นผู้สร้างแต่กลับสวยงามจนน่าประหลาดใจ เหล่านกน้อยที่ออกไปหากินต่างก็เริ่มทยอยบินกลับถิ่นอาศัย... ผู้คนเริ่มพลุกพล่านอลหม่าน เพราะเป็นเวลาเร่งด่วนที่ใครๆต่างก็รีบกลับไปหาครอบครัวของตัวเอง ยกเว้น...
“ครูจะไปพบผอ.กับผมไม่ใช่เหรอครับ? (- -)”
นากาเดินเขามาในห้องพักครูด้วยใบหน้านิ่งที่เหมือนถูกฉาบด้วยเครื่องเคลือบเงาอย่างดี... ดวงตาสีเพทายที่ดูขุ่นมัวและลึกลับของเขาช่างลับกับใบหน้าเรียวคม จมูกโด่งเป็นสันสวยได้รูปบวกกับริมฝีปากบางและผิวสีซีดที่ดูราวกับไร้เลือดเนื้อนั้นยิ่งขับให้เขาดูโดดเด่นและงดงามเกินกว่าจะเรียกได้ว่า ’มนุษย์’
         “นี่เธอกำลังป่วนประสาทฉันอยู่สินะ นากา!”
         กอร์เลียที่นั่งตรวจงานอย่างเคร่งเครียดอยู่เงยหน้าขึ้นมามองเขาอย่างเอาเรื่องแล้วกระแทกตัวขึ้นสุดแรงก่อนจะเก็บข้าวข้างอย่างลวกๆด้วยความโมโห แล้วกระแทกส้นรองเท้าที่แหลมสัก 8 นิ้วได้เดินปังปังออกไปพร้อมพูดกับเขาด้วยเสียงดังฟังชัดว่า
         "เธอว่างมากใช่มั้ย? ถึงได้มาตามก่อกวนฉันเนี่ย!!!”
         “ผมว่างพอที่จะมากวนคุณนั่นแหละครับ :) ”
         “!@#$%^&*()_+)=%#@&#!!@#!!! ฉันอยากจะบ้า!!”
         เธอร่ายคำด่ายืดยาวออกมาแทบฟังไม่ได้ภาษาโดยไม่สนใจว่าคนฟังจะฟังหรือเปล่าเพราะเธอหมดความอดทนกับผู้ชายตรงหน้านี่แล้วจริงๆ…
         ทั้งสองคนเดินทะเลาะกันไปมาจนถึงหน้าห้องของผู้อำนวยการที่ทั้งใหญ่และโอ่อ่าเกินความจำเป็นหน้าประตูห้องถูกประดับประดาด้วยโถคาโนปิกและเสาสลักแบบโกธิค ตรงบานหน้าต่างถูกติดผ้าม่านสีทึบที่แขวนบดบังกันแสงอาทิตย์เร็ดรอดเข้ามาภายในอาคารยิ่งทำให้บรรยากาศหน้าห้องดูน่าเกรงขามและกดดันจนน่าใจหาย...
         “เอ่อ... ฉันให้เวลาเธอเปลี่ยนใจตอนนี้นะ”
         “แต่ผมของผมยาวผิดระเบียบนะครับ ”
         เหงื่อของเธอค่อยๆซึมออกจากรูขุมขนเล็กน้อย... ร่างกายสั่นสะท้านและดูท่าจะเกรงกลัวผู้มีอิทธิพลคนนี้มากต่างจากเขาที่ยังดูสบายๆเหมือนไม่ได้ทำอะไรผิด

         ก๊อก ๆ ๆ

         “ขออนุญาตนะคะ ท่านผู้อำนวยการ...”
         เธอพูดอย่างเกร็งๆและรอฟังคำตอบที่จะตอบมา... ผ่านไปราวๆ 2 นาทีก็ไร้ซึ่งเสียงตอบรับใดๆทั้งสิ้น....
         

         เงียบ... 

         T^T 'แล้วฉันมาทำบ้าอะไรที่นี่กันคะเนี่ย!! เพราะไอบ้านี่สินะๆๆๆๆ! 'เธอทำได้แค่กรีดร้องในใจตัวเองเหมือนกับคนบ้า 

         “เอ่อ... ฉันว่าเรากลับเถอะ... ฉันไม่ถือโทษโกรธเธอเรื่องวันนี้หรอกนะ...”
         กอร์เลียหันมาบอกเขาด้วยท่าทางลนลานอย่างไม่เป็นธรรมชาติต่างจากปกติ ซึ่งดูเหมือนเป็นอีกบุคลิกที่หาดูไม่ง่ายจากเธอเลย
         แต่ก็ต้องสะดุ้งแทบร้องเสียงหลง ซึ่งความจริงเธอทำได้เพียงอ้าปาก พะงาบๆ เมื่อชายตรงหน้าไม่ได้ฟังเธอแม้แต่น้อย เขากลับเดินไปเปิดประตูแล้วหาวอย่างเสียมารยาทเข้าไปในห้อง เธออยากจะกระชากหนังหัวของเขาให้หลุดออกมาจากบ่าเลยทีเดียว ความกวนประสาทกับหน้าตาที่ตายด้านของเขายิ่งมองเท่าไหร่ก็ยิ่งทำให้หงุดหงิด
         “ขออนุญาตครับ!! มีใครอยู่มั้ยครับ!!”
         “นี่เธอมันชักจะเกินไปแล้วนะ!”
         “แต่ผมก็เข้ามาแล้วนี่ (- -)”
         “ผอ.เอาเธอตายแน่เจ้าเด็กบ้า!!!”
         กอร์เลียหัวเสียสุดๆเมื่อเห็นว่านักเรียนหนุ่มผู้ไม่รู้ร้อนรู้หนาวกล้าทำถึงขนาดนี้ ถ้าเป็นลูกหลานเธอล่ะก็เธอได้ฟาดเขาสักทีสองทีเพื่อแก้โรคบ้าบิ่นสักหน่อย
         “ครูไม่ต้องกลัวไปหรอกน่า ”เขาพูดพร้อมทำหน้าระรื่นเหมือนเป็นแค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น
         “จะทำอะไรก็ตามใจฉันไม่ยุ่งแล้ว!!”
         “ฟี้~~~~~~~~~~...”
         เสียงดังแผ่วๆคล้ายกับเสียงกรนของใครบางคนดังแทรกเข้ามาระหว่างบทสนทนาของพวกเขา ทำให้ทั้งคู่ต้องหยุดชะงักแล้วพยายามมองหาต้นตอของเสียงที่ว่า
         “นี่... นายได้ยินใช่มั้ย...”
         เธอกระซิบถามเขาแผ่วๆเพราะกลัวว่าต้นตอของเสียงจะหายไปหากได้ยินว่ามีแขกไม่ได้รับเชิญเข้ามาในห้องโดยพละการ
         “หรือครูหูแว่วล่ะครับ ”คำตอบที่ได้ทำเอาเธออดทีจะกระแทกส้นรองเท้าลงไปบนเท้าของนากาไม่ได้ เธอได้แต่ก่นด่าในใจจนแทบคลั่ง...
         ‘คนอะไรกวนประสาทจนฉันแทบบ้าแล้ว!!!’
         ฉับพลันหางตาของกอล์เรียก็เหลือบไปเห็นสิ่งที่เขาหยิบออกมาจากกระเป๋านักเรียน เขาค่อยๆล้วงมือหยิบถุงพลาสติกใสออกมาหนึ่งใบ แล้วค่อยๆบรรจงเป่าลมเข้าไปในถุงนั้นอย่างช้าๆให้พอดีถุงแล้วบิดม้วนเกลียวเพื่อปิดปากถุงให้แน่น
         'นั่น... เจ้าบ้านี่คิดบ้าอะไรเนี่ย! บ้าบิ่นเกินไปแล้ว!! ให้ตายเถอะคิดจะปลุก ผอ. ด้วยวิธีแบบนี้ไม่กลัวโดนไล่ออกรึยังไงกัน'
ในหัวเธอตอนนี้ทั้งก่นด่า สาปแช่ง สับสนตีกันวุ่นวายจนหัวเธอเริ่มหมุน แต่ในใจลึกๆเธอเองก็อยากเห็นฉากต่อไปของหนังสดที่มีคนบ้าบิ่นเล่นอะไรพิเรนทร์ๆกับผู้มีอำนาจสูงสุดในโรงเรียนเพราะฉายา ม่วงสุดซ่าไม่มีใครบ้าเกิน คงไม่มีทางได้มาง่ายๆแน่นอน
         "นี่ๆ... เธอว่ามันจะดังสักกี่เดซิเบล :)" เขาเอ่ยเรียกสติกอร์เลียแล้วชี้นิ้วที่ถุงพลาสติกเป่าลมขนาดพอดีมือให้เธอดูแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ทำให้คนมองเหมือนถูกกระชากใจออกไป
         "จะทำอะไรก็รีบทำสิ!"
         กอร์เลียเหมือนจะไม่ได้ใส่ใจกับสรรพนามที่เปลี่ยนไปของเธอมากนักในใจของเธอเต้นรัวระทึกเหมือนมีกลองชุดรัวอยู่ในอก ทั้งสนุกและหวาดกลัวในเวลาเดียวกัน
         "แปลก... ไม่ห้ามหรอเนี่ย :("
         "ฉันอยากเห็นนายถูกไล่ออก ^O^"
         "กลับกันต่างหาก :)"
         พูดไม่ทันขาดคำเขาก็ตบถุงพลาสติกดังสนั่นตามด้วยเสียงวัตถุ(?)บางอย่างที่ตกลงพื้นอย่างจัง วินาทีนั้นเธอได้แต่ยืนคิดว่า ตายแน่ ตายแน่ โดนไล่ออกด้วยแน่ๆ
         "ระเบิด!! เกิดระเบิดขึ้นในโรงเรียน!?"
         ชายร่างท้วมนิดๆรีบลุกลนลานจากพื้นแล้วตะโกนโหวกเหวกว่ามีระเบิดลงพนันสอดส่ายสายตาหาโทรศัพท์เพื่อจะโทรแจ้งเหตุด่วนเหตุร้าย
         "ไงลุง!"
         เสียงเรียกเย็นๆของนากาทำเอาผู้อำนวยการโรงเรียนหยุดชะงักพร้อมทั้งสติกลับมาแล้วขยับแว่นเบาๆก่อนจะเอ็ดตะโรเสียงดังว่า
         "แกไม่มีอะไรจะเล่นแล้วใช่ไหมนาร์ก!!? "
         "ผมเห็นลุงหลับอยู่..."
         "อยากโดนไล่ออกสินะ!"
         กอล์เรียที่ยืนอยู่ท่ามกลางสงครามน้ำลายระหว่างผอ.กับคนบ้าเริ่มชักสีหน้าสงสัยและไม่เข้าใจในสถานการณ์อย่างมากพรางมองสลับไปมาระหว่างโคโรเนลกับผู้อำนวยการ
         "ไล่เลยมั้ย? :)"
         "อย่าท้าฉันนะเจ้าเด็กบ้า" เขาหยุดโต้ตอบไปในทันทีพร้อมกันนั้นก็หยิบเครื่องสี่เหลี่ยมขนาดพอดีมือสีดำออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วชูขึ้นสุดมือ
         "External Harddisk... ที่เก็บเรื่องราวกิจวัตรประจำปีของ คาร์ติแฟรงค์ มีขนาดความจำเกือบ 1TB ภาพคมชัด HD ซูมเข้าเห็นทุกรูขุมขน... "
         "พ... พอแล้ว!! =[]="
         กอล์เรียได้แต่ยืนอึ้ง... อึ้งกับการกระทำอันบ้าบิ่นของนักเรียนชายสุดแสบที่ปราบได้แม้กระทั่งผู้ที่มีอำนาจที่สุดในโรงเรียน เขาหันมาสบตาเป็นเชิงบอกว่า 'เรียบร้อยแล้ว' พร้อมชูสองนิ้วให้แบบกวนๆทำเอาคนมองหน้าซับเลือดฝาดจางๆและร้อนผ่าว
         นัยน์ตาสีเพทายใสส่อแววขี้เล่นแต่ลึกลับจนไม่อาจเข้าใจได้... ทำเอาเธอเผลอไผลจ้องไปนานจนเหมือนตกอยู่ในห้วงภวังค์ก่อนจะได้สติเมื่อมีเสียงกระแอมไอดังแทรกขึ้นมา
         "อะฮึ่ม! คุณก็อยู่ด้วยหรอ ... กอล์เรีย"
         "ค่ะ... อยู่นานแล้ว..."
         "เรื่องนี้ช่วยเก็บเป็นความลับด้วย"
         "ได้ค่ะ... แต่ก่อนอื่นฉันมีเรื่องจะถาม"
         เธอชักสีหน้าจริงจังขึ้นมาแล้วจ้องเขม็งไปที่ผู้อำนวยการใหญ่ นากาทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้แล้วยืนยิ้มแฉ่งสบายใจเหมือนไม่ใช่เรื่องตัวเองส่วนผอ.ได้แต่ยืนเหงื่อตกรอฟังคำถามที่ต้องเป็นเรื่องของเจ้าตัวแสบกับเขาแน่ๆ!
         "ขอโทษที่เสียมารยาทถาม... นากา เชลลิกซ์ เป็นอะไรกันกับผู้อำนวยการคะ?" แม่นราวจับวาง ผอ.เหงื่อแตกพลั่กก่อนจะจ้องหน้าโคโรเนลแล้วกระชากคอนากามาโอบไหล่แน่นพรางผายมือบอกอย่างกันเองว่า
         "ก็แค่ไอเด็กแสบข้างบ้าน ที่ฉันเลี้ยงเหมือนลูกตัวเองเฉยๆนั่นแหละ"



ตัดฉับ!!!!
จบบทนำแล้วจ้า XD ฝากติชมกันด้วยนะ