รักนี้อยู่ที่กาแฟ!!!

~กลับมาทำงาน~ ทุกๆอย่างดูเป็นปกติ แต่ที่ไม่ปกตินั่นก็ คือ.... ตุ๊บ! "อ๊ะ!" ฉันตกใจเมื่ออยู่ๆก้มีคนมาตบบ่า พอหันไปมองก็โทโมะนั่นเอง "โธ่ ตกใจหมดเลยฮะ มาไม่ให้สุ่มให้เสียง" โทโมะเงียบ แล้วเดินจากไป หืม? เป็นอะไรหรือป่าวเนี่ย พอตกเย็น เลิกงาน ฉันก็ทำความสะอาดร้าน พอหันไปทางประตูเข้าครัวก็เจอโทโมะยืนกอดอกมองฉัน "เอ่อ..มีอะรฃไรหรือป่าวฮะ" เงียบ....นี่ จะเงียบไปถึงไหนกันเนี่ย โทโมะยืนพิงประตูเงียบๆแล้วเดินเข้าห้องครัวไป เอ่อ..รู้สึกหลังจากวันคริสมาสต์มันมีอะไรแปลกๆไปนะ

~1 เดือน ผ่านไป~ เฮ้ย! นี่มันก็เดือนนึงแล้วนะที่โทโมะมองฉันพอทักก็เงียบ ทักก็เงียบ ไม่พูดไม่จากับฉัน บนาดตอนประชุมเขายังมองหน้าฉันเลย หรือ ฉันมีอะไรเปลี่ยนไปงั้นหรอ พอส่องกระจกทุกอย่างก็เหมือนเดิมนี่นา เอาวะ เป็นไงเป็นกันวันนี้ฉันกับเขามีอะไรต้องเคลียกัน ให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย ฮึ่ย! ย่องๆมองๆ พอถามก็เงียบ หงุดหงิดนะ พอตกเย็นทุกคนกลับกันหมดแล้วเหลือแต่ฉันกับเขา โทโมะนั่งมองฉันอยู่ที่เคาเตอร์ พอฉันหันไปมองเขาก็ลุกออกจากที่ แล้วกำลังจะเดินไปประตูหลัง แต่ฉันโยนไม้กวาดทิ้ง ตุ๊บ! แล้ววิ่งมาขวางเขา เขาจึงตกใจนิดหน่อยแต่ก็ไม่พูดอะไร

"นี่ จะเอายังไงกันแน่ห๊ะ!!!" ฉันตวาดใส่เขา

"..."

"จะเงียบแบบนี้อีกนานมั้ย มันเกิดอะไรขึ้นรึไง ฉันทนไม่ไหวแล้วนะ นายเป็นบ้าอะไรไปห๊ะ!!!" ฉันผลักเขาเบาๆ

"..."

"นี่ จะไม่ตอบอะไรเลยใช่มั้ย ตั้งแต่หลังคริสมาสต์แล้วนะ" ทนไม่ไหวแล้วๆ ฉันทุบที่อกของเขา ตุ๊บ! ตุ๊บ! ตุ๊บ! เขาเอามือมารั้งฉันไว้ทั้ง 2 ข้าง แล้วผลักฉันให้ไปชนกำแพง ตุ๊บ! "โอ๊ย!" ฉันมองหน้าเขา เขาก็มองหน้าฉัน ตอนนี้ฉันไม่สามารถไปไหนได้เลย เพราะ เขากันฉันไว้ จะดิ้นก็ไม่ได้

"นี่ ทำบ้าอะไรนะ"

"หยุด!" เขาตะเบงเสียงใส่ฉัน ทำให้ฉันสะดุ้งเล็กน้อย "เลิกโกหกสักที" โทโมะพูด ฉันโกหกอะไรเขานะ

"ฉันไปโกหกอะไรนาย"

"จะต้องให้ฉันพูดรึไง"

"ใช่! พูดออกมาสิ" ว่าแล้วเขาก็ยื่นใบหน้าคมกริบนั่นเข้ามาใกล้ขึ้น จนจมูกจะชิดกันอยู่แล้ว อีกแค่นิดเดียวเอง รู้มั้ย ทำแบบนี้ ใจเต้นนะ ตึกตัก! ตึกตัก! ตักตึก! ความเงียบเข้ามาเยือน ไม่รู้ว่า เขาจะได้ยินเสียงหัวใจของฉันหรือไม่ ผ่านไป 5 นาที มันยาวนานมากนะ

"เธอไม่ใช่กอล์ฟ" ตึก! นั่นทำฉันถึงกับตาโตเลยทีเดียว เขารู้แล้วหรอ ฉันเงียบบบบ

"แต่..เธอเป็น..." เขาพูดเสียงขาดๆหายๆ จนฉันลุ้นระทึกว่า ใช่รึป่าวนะ

"แก้ว!!!" เฮือก! นั่นทำฉันยิ่งช็อคไปกันใหญ่

"แล้วที่เธอปลอมตัวมา เพราะ จะมาล้วงเอาสูตรกาแฟของฉันใช่มั้ย ที่ฉันไม่สอนเธอ ไม่ให้เธอ เธอเลยปลอมตัวมาสินะ" นั่น ช็อคอีกแล้ว

"ฉันรู้ตั้งนานแล้วที่ฉันทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ใช่ว่าฉันจะไล่เธอออกนะ" เขารู้นานแล้วหรอ แล้วปิดมาโดยตลอดเลยหรอเนี่ย! ฉันเงียบอยู่ตั้งนานจน..

"ฉันคิดว่า เธอเป็นคนดีซะอีก แต่เธอ..เธอไม่ได้มาทำงานเพื่อที่จะรักมันแต่เธอมาเพราะเธอต้องการบางสิ่งบางอย่างจากมัน" พูดจนฉันรู้สึกผิดไปหมดแล้วนะ ตอนนี้ฉันยังช็อคไม่หาย แล้วยังอยู่ในท่าเดิมกระดิกไปไหนไม่ได้เลย รู้สึกว่าตัวเองแข็งทื่อไปหมดกับความจริงที่รู้

"ฉันจะสั่งสอนเธอ!" โทโมะว่าจบก็เข้ามาประกบริมฝีปากของฉันทันที เขาประกบริมฝีปากอย่างเร่าร้อน เหมือนกำลังโมโห ฉันได้สติกับมา จึงพยายามผลักเขาออก ฉันพูดไม่ได้เพราะฉันกำลังจูบกับเขาอยู่

"อื้อ..อื้ม อู้ อี้" ฉันพูดออกไปไม่ได้เลย เขาบีบแขนฉันมากขึ้น จนรู้สึกว่า กระดูกจะหักออกจากกันอยู่แล้ว ฉันคงต้องดดนแบบนี้สินะ ถึงจะสาสมกับสิ่งที่ฉันหลอกเขานะ ตอนนี้น้าตำเริ่มคลอเบ้า เขาละจากริมฝีปากลงมาที่ต้นคอของฉัน เขาไซร้คอฉันอย่างแรงพลางกดริมฝีปากเพื่อฝังรอยไว้ ตามซอกคอ ต้นคอ ของฉัน ฉันได้แต่เงียบแล้วน้ำตาเริ่มอาบแก้ม เขายังคงบีบข้อมือของฉันไว้อย่างแรง ฉันเจ็บ ฉันทรมานเหลือเกิน ไม่คิดว่า ฉันจะต้องมาเสียอะไรตอนนี้ด้วยนะ เขาไซร้คอขึ้นมาที่ริมฝีปากของฉันอีกครั้ง แต่ฉันรู้สึกว่า เขาคลายข้อมือฉันเบาๆ จับข้อมือฉันหลวมๆ แล้วเขาก็หยุดไว้แค่นี้ กับมามองหน้าฉันที่กำลังร้องไห้ น้ำตาอาบแก้ม

"ขอโทษ! ฉัน..ขอโทษ" เขาบอกฉัน ฉันได้แต่ร้องไห้ เขามาขอโทษอะไรตอนนี้กัน ฉันเจ็บไปหมดแล้ว เขาปล่อยแขนฉันลง ฉันมองข้อมือตัวเอง มันแดงแจ๋เป็นรอยมือบีบไปหมด เจ็บข้อมือจังเลย ฉันได้แต่ยืนพิงผนังไว้แล้วน้ำตาก็ไหลไม่หยุด เขาเอามือมาลูบหน้าตัวเองคงคิดว่า จะเอาไงดี

"ขอร้องละแก้ว หยุดร้องนะ ฉันขอโทษ ฉันวู่วามเอง ฉันผิดเอง ฉันขอโทษ" โทโมะพูดจบก็เข้ามาโอบกอดฉันไว้ ฉันได้แต่ร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดโดยที่ไม่พูดอะไรสักแอะ แม้แต่เสียงสะอื้นก็ไม่มี โทโมะไม่รู้ว่าจะให้ฉันหยุดร้องยังไงดี เขาปล่อยฉันแล้ว ฉันเลยมานั่งฟุ๊บอยู่กับพื้นกอดขา ก้มหน้าร้องไห้ โทโมะเอามีดมาแล้วมานั่งกับฉันข้างๆ เขาเอามือฉันไปข้างหนึ่งแล้ววางมีดบนมือฉัน ฉันหันไปมองว่ามันคืออะไร ปรากฎเป็นมีด นี่เขาจะให้ฉันฆ่าเขางั้นหรอ

"แก้ว ฆ่าฉันเถอะ ถ้ามันทำให้เธอสบายใจ แทงฉันซะ แทงที่หัวใจของฉัน"

"ม..ไม่..ฉ..ฉันจะ..จะ..ไม่ฆ่า..นาย" ในที่สุดฉันก็พูดออกไป

"ทำไมละ" ฉันไม่รู้หรอกนะว่าทำไม แต่นายทำกับฉันเมื่อกี้คิดว่า จะฆ่ามันไม่ง่ายไปหรอ อีกอย่างฉันไว้ใจนายแต่ไม่คิดว่านายจะทำกับแบบนี้เลย ฉัน รัก เขา! รักเขาซะแล้ว ฉันรักเขาตอนไหนฉันไม่รู้ แต่ฉันฆ่าเขาไม่ได้เพราะ...

"เพราะ ฉันรักนาย!" ฉันตะเบงเสียงออกไป ทำให้โทโมะตาเบิกโพลงขึ้น เขาคงคิดว่า เขาทำฉันขนาดนี้แล้ว ฉันยังรักเขาอีกหรอสินะ

"โธ่ แก้ว" ว่าแล้ว โทโมะก็เอามีดออกจากมือแล้ว โยนมันทิ้งไป หันมาโอบกอดฉันไว้ ตอนนี้ฉันหยุดร้องไปแล้ว แล้วไม่รู้ด้วยว่า หยุดร้องไปตอนไหนกัน เขากอดฉันแน่นมาก ราวกับจะฝังร่างกัน

"ฉันก็รักเธอ" เขาพูดแค่นั้น นั้นทำให้ฉันยิ้ม ฉันสวมกอดเขาตอบ เรากอดกันนานพอ จนฉันละออกจากอ้อมกอดแล้วมาจูบแทน ฉันกับเขาประกบริมฝีปากกันอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่ แบบเร่าร้อน แต่มันแบบโรแมนติกทีเดียว ครั้งนี้เป็นจูบที่หอม หวาน อย่างกับจะกลืนเข้าไป ฉันเพิ่งรู้ว่า ครั้งแรกมันเป็นเพราะโมโห อารมณ์ชั่ววูบ แต่ครั้งนี้มาจากรักของฉันและเขา ฉันไม่ร่ำทำเพลง จูบกับเขานานสองนาน เขาผละริมฝีปากออก จนฉันลืมตาขึ้นมามองเขาว่าจะหยุดทำไม

"เธอหายโกรธฉันรึยัง"

"ฉันไปโกรธนายตอนไหน"

"ก็เธอร้องไห้ไม่หยุดนี่นา ฉันรู้สึกผิดมากนะ"

"ก็ฉันเจ็บนี่"

"แล้วยกโทษให้ฉันได้หรือยัง"

"อืม...ไ่ม่!" เขาทำหน้าเศร้าเล็กน้อย

"ไม่ยกโทษให้ยังไงกัน ในเมื่อใจมันให้ไปหมดแล้วนี่" เขาทำหน้ายิ้มแป้นแทบจะทันที

"แหม เล่นซะใจหาย"

"ใจหายไปไหน?"

"หายไปอยู่ในนี้ไง" เขาเอานิ้วชี้ ชี้มาที่หัวใจของฉัน

"บ้า!" ฉันรู้สึกเขินอย่างบอกไม่ถูก พอพูดจบ ฉันก็ประกบริมฝีปากกับเขาอีกครั้ง แล้วอีกครั้ง อีกครั้ง มันเป็นรสชาติที่หอมหวานมากหลังจากที่ฉันร้องไห้ไป ตอนนี้ฉันไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด รู้แค่เพียงว่า 'ฉันดีใจที่มีนาย โทโมะ'