ปริศนา-อาถรรพ์-พยาบาต
-
เขียนโดย Meikaaa
วันที่ 6 มีนาคม พ.ศ. 2556 เวลา 11.19 น.
5 บท
0 วิจารณ์
9,071 อ่าน
แก้ไขเมื่อ 8 มีนาคม พ.ศ. 2556 16.26 น. โดย เจ้าของนิยาย
2)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความติ๊ดๆๆๆ
เสียงนาฬิกาปลุกส่งเสียงเตือนเรียงบ่งบอกเช้าวันจันทร์ของวันเปิดเรียน
ปึก!!!ฉันใช้มือกดปุ่มปิดเสียงนาฬิกาปลุกที่ดังอยู่จนน่ารำคาญให้สงบลง ฉันดันตัวเองให้ลุกขึ้นจากที่นอน ตอนนี้เวลา 06:30 น. มันเลยเวลาที่ฉันต้องไปโรงเรียนที่จริงมันเป็นเวลาออกจากบ้านของฉัน หมายความว่า
"ฉันตื่นสาย!!!"ฉันโะล่งออกมาอย่างดังพร้อมหย่อนขาลงจากเตียงนอนและวิ่งออกจากเตียงนอนอย่างรีบเร่ง
15 นาทีต่อมา.....ฉันเปิดประตูบ้านพร้อมใส่นักเรียนเสื้อนักเรียนที่ขาวจนแสบตาและกระโปรงสีดำมีกลีบอันคมกริบดั่งมีด เดินออกจากบ้านมุ่งหน้าไปโรงเรียน 15 นาที ต่อมา....
ฉันเดินมาโรงเรียนอย่างเหนื่อยหอบฉันเดินขึ้นบันไดเพื่อจะไปชั้น 2 เพราะจะแอบไปขึ้นลิฟ แต่พอถึงชั้นที่ 2 ตรงหน้าลิฟเขียนไว้ว่า "ลิฟเกิดชำรุด หยุดใช้บริการชั่วคราว"
"อ๊ากกกก!!!นี่มันวันอะไรของฉัน!!!"ฉันสบถกับตัวเองอย่างเบาๆเพื่อระบายอารมณ์และอยากจะเตะป้ายตรงหน้าไปหาชาวเคโรนแต่ก็คงทำไม่ได้ ฉันจึงต้องตัดสินใจเดินขึ้นบันไดไปชั้นที่ 5 2 นาทีผ่านไป...
ฉันเดินขึ้นมาที่บันไดชั้น 4 พร้อมกับใช้มือข้างขวาปาดเหงื่อที่ผุดขึ้นมาจากหน้าผากที่ไหลย้อยออกมาเรื่อยๆ ฉันกวาดสายตาไปเห็นเหล่าอาจารย์นักเรียนมุงดูอะไรกันอยู่ที่หน้าประตูลิฟอย่างหนาแน่นฉันจึงต้องเเปลงร่างเป็นทีมงานสาระแนเพื่อไปสอดส่องดูว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันเดินแทรกผ่านผู้คนไปเรื่อยๆจนตัวเองยืนประจัญหน้าอยู่กับศพครึ่งตัวของผู้หญิงคนหนึ่งที่นอนทอดแนวยาวเป็นแถวตอนลึกอยู่ กลิ่นคาวเลือดแห้งวงใหญ่ส่งกลิ่นเหม็นไปทั่วบริเวณหน้าประตูลิฟ ตับ ไต ใส้พุงและอวัยวะภายในหล่นอยู่ที่พื้นมีหนอนและแมลงวันชอนไชอยู่มามาย ฉันช็อคกับเหตุการณ์ที่อยู่ตรงหน้าและดวงตาของของฉันค่อยๆพล่ามัวลงแสงสว่างก็เริ่มค่อยๆจางหายไป และมืดลงๆเรื่อยๆและความมืดสนิทก็มาอยู่ในโสทสมองของฉันแล้ว
ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาแล้วมาเจอกับแสงไฟสีขาวอันแสบตา และข้างฉันมีร่างสีดำขนาดเล็กบอบบางคล้ายผู้หญิงยืนอยู่ตรงข้างๆฉัน เธอไม่มีขามีแต่เอวเท่านั้นที่ยืน(ลอย)อยู่ ใบหน้าของเธอดูมีความเศร้าโศกแต่นัยย์ตาของเธอยังแฝงไปด้วยความอาฆาตพยาบาตอยู่ เธอต้องเป็นผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าลิฟแน่ๆ แต่ตอนนี้ฉันโดน"ผีหลอก"แล้ว ฉันอยากจะลุกขึ้นหนีแต่เหมือนร่างกายของฉันจะถูพันธนาการไว้จนขยับตัวไปไหนได้เหลือเพียงแต่ความคิดเท่านั้น ฉันเปล่งเสียงออกมาแต่ไม่เป็นผล เสียงฉันหายไปผู้หญิงคนนั้นยื่นหน้ามาอยู่ตรงข้างๆหูของฉันเธอกระซิบว่า
"ช่วย
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
0 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
0 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ