เปิดหัวใจ นายจอมหยิ่ง

ห้องน้ำหญิง ฉันชอบที่นี่เพราะมันเงียบสงบไม่ค่อยมีคนพลุกพล่าน(มา3วันเเล้วที่อยู่ในห้องน้ำตอนพักเที่ยง)ฉันเองก้อไม่เข้าใจว่าทำไมถึงไม่มีใครเข้าห้องน้ำหลังอาคารเรียน อันที่จริงมันก้อไม่ได้น่ากลัวซะกหน่อย จะเข้าเเต่บนอาคารเรียนอย่างเดียวรึไง  "เเก นังโมบายเลิกยุ่งกับค็อกเทลซะ" เอ๋เสียงชะนีสูงเเหลมนี่ใครกัน     "ฉันอยู่กลุ่มเดียวกันจะไม่ให้พูดกันได้ไง"     โมบายคือยัยนี่สินะ   อืมๆ เพราะอย่่างนี้สินะถึงไม่มีใครเข้าห้องน้ำหลังอาคารเรียนกัน น่าภูมิใจเเทนพ่อเเม่พวกหล่อนมาก(ประชด)      พวกนี้พ่อเเม่ส่งมาเรียนเเท้ๆ เเต่ช่างเถอะไม่ใช่เรื่องของเราก้อปล่อยไปออกไปจากที่นี่ดีกว่า ฉันเดินผ่านหน้าคนสองคนนี้ที่ทะเลาะกันอยู่ หึฉันไม่กลัวหรอกนะ เเค่ไม่อยากมีเรื่อง "เดี๋ยว!..เเกไม่เห็นรึไงว่าฉันทำอะไรอยู่" ฉันพยามจะไม่มีเรื่องเเล้วนะนัง ชะนี!!!!"เห็นสิ"ฉันไม่ได้ตาบอดนิ"เห็นเเล้วเเกจะเดินตัดหน้าชั้นทำไม"อยากมีเรื่องหรอนังชะนีได้เดี๋ยวจัดให้"ความสุข"เเม้ว่าคำตอบจะกวนบาทาไปนิดเเต่ก้อมันเป็นนิสัยชั้นนี่ให้ทำไงล่ะ-_-;ฉันเดินออกมาจากตรงนั้น ฉันถูกคว้าเเขนเอาไว้ เอ๋! ไม่ใช่นังชะนีเเต่เป็นโมบาย "ช่วย ฉันด้วยนะ "  ขอให้ฉันช่วยงั้นหรอ"ไม่ใช่เรื่องอะไรของชั้นนี่" ฉันสลัดข้อเเขนของยัยโมบายออก เเต่ชั้นไม่ได้ใจร้ายเลยนะชั้นเเค่ไม่อยากมีเรื่อง ก้อเท่านั้นเองคนอย่างชั้นน่ะไม่กลัวหรอก หืม!นั่นมันนายค็อกเทลนี่ หืมสงสัยมาตามหายัยโมบายเเหงเลย ช่างเถอะไม่ใช่เรื่องของเราซะหน่อยเนอะไปเตรียมเรียนคาบบ่ายดีกว่าใกล้เวลาเรียนเเล้วด้วยหืมฉันหันไปเห็นนายค็อกเทลวิ่งวุ่นสงสัยคงจะกำลังตามหายัยมู่ลี่(โมบาย)เเหง "นี่..เธอเดี๋ยวๆ"ข้อมือชั้นถูกดึงไว้จากนายค็อกเทล "อะไรของนายป่ลอยชั้นนะ" เป็นบ้าอะไรของเค้าเนี่ย"เห็นโมบายมั้ย " หึมาตามหายัยมู่ลี่(โมบาย)จริงๆด้วย " โดนรุมตบอยู่ห้องน้ำหญิงหลังอาคารโน่น"ฉันบอกพลางชี้นิ้วไปทางห้องน้ำ "ห๊า"เขารีบปล่อยข้อมือชั้นเเละวิ้งไปที่ห้องน้ำทันทีที่รู้ส่วนเราก้อเข้าเรียนได้ละเรื่องคนอื่นจะสนใจทำไม                                                                       ห้องเรียนม.5/1

ฉันมาถึงห้องเรียนฉันก็เดินไปที่โต๊ะเกียบเเถวสุดท้ายเลย  ฉันเกลียดความวุ่นวายที่สุดเหมือนที่กำลังเป็นอยู่ตอนนี้ฉันฟุบหน้าลงไปกับโต๊ะ" เฟรนด์ จ๊ะขอยืมสมุดการบ้านหน่อยสิจ๊ะ พอดีฉันทำมาเเล้ว เเต่ไม่มั่นใจน่ะ"หึ พวกเห็นเเก่ได้"โกหก"ฉันไม่ได้เป็นคนไม่ดีนะฉันเเค่รู้ว่่ายัยนี่มีเป้าหมายอะไร"จะเอาของฉันไปลอกล่ะสิ"ฉันเเอบเห็นยัยนั่นกำมือเเน่นกัดฟันกรอดๆ หึ คงจะเเอ๊บได้อีกไม่นานหรอก"ไสหัวไปจากโต๊ะฉันซะ" ฉันไม่เเคร์ความรู้ศึกใครอยู่เเล้วอยากจะคิดยังไงก้อเชิญเเต่ที่ฉันพูดออกไปมันคือความจริง "กรี๊ดด..เเกกล้าไล่ฉันหรอ" หึฉันคงจะไม่ไล่เเกมั้งนังบ้า"เเอ๊บ เเตกเเล้วสินะ" ฟิ้วววว โอ้ว!หมายก๊อต สิ่งมหรรษจรรย์อะไรเนี่ย ฉันตกใจเมื่อมีวัตถุบางอย่างร่อนหน้ายัยนี่ เหอะเเต่ก็สมน้ำหน้ามัน "ครูฟังอยู่นานเเล้ว ไม่เงียบซักที เรยต้องจัดการตามวิทีของครู"พวกเด็กนักเรียนใน้ห้องต่างอึ้ง ไปตามๆกัน ครูเเกช่างโหดซะจริงเเต่ก็สมน้ำหน้ามันชั้นไม่ได้ใจร้ายนะเเต่มันน่ารำคายเองนี่"ว้าว !!! รองเท้าบิน" มีนักเรียนคนหนึ่งพูดอย่างชื่นชอบกับสิ่งตรงหน้า"หัวหน้าห้อง เก็บศพ เอ๊ย พานักเรียนไปห้องพยาบาล" หัวหน้าห้องที่มุงดูเหตูการณ์อยู่เดินออกมาท่าทางจะมาพยุงยัยนั่น"ไม่ต้องพยุงหรอกจ๊ะ ลากไปเนี่ยล่ะ"หัวหน้าห้องผู้ซื่อทำตามที่ครูบอกอย่างว่าง่าย(ใสซื่อเกิน)"เอาล่ะจ่ะมาเริ่มเรียนกันเถอะ"ครูเริ่มสอนฉันชอบครูคนนี้มากเลย  ^_^ อิอิ ฉันชอบเรียนที่สุดเลย "เอาละ่ บลาๆ " กรี๊ง "เอ๋! นี่หมดเวลาเเล้วหรอนี่  งั้นวันนี้พอเเค่นี้ก่อน  าก่อนะนักเรียนเเล้วพบกับชั่วโมงหน้า "  "ค่ะ/ครับ"  อืมหมดชั่วโมงละเย้ไปกินข้าวดีกว่าหิวเเล้ว "ลลณา เดี๋วจ๊ะ "หืมใครหนอเรียกฉัน ฉันมองไปหาเสียงเรียก "มีอะไรรึปล่าวคะ คุณครู สุพรรณ"เอ๋ มีอะไรรึปล่าวน้าขนลุกยังไงไม่รู้" ผ.อ.เรียกเธอน่ะ ท่านบอกว่าให้ไปหาท่านที่ห้อง"๐_๐;;;ต้องมีอะไรที่ไม่ชอบมาพากลเเน่เลย"อ่อ ค่ะ" ฉันตอบรับครูไป ฉันไม่ถามหรอกว่าเรื่องอะไรเพราะคิดว่าถึงห้อง ผ.อ.เมื่อไรก็รู้เอง ฉันเดินตรงไปยังห้อง ผ.อ.ตามที่ท่านเรียก