แรงร้ายแรงรัก

    (ต่อจากบทนำ)

  เวลาผ่านไป เกือบ 9 ปี ชีวิตของ อุ่นดาว ก็เปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา หล่อนถูกส่งไปอยู่โรงเรียนประจำ ถึง 6 ปี ที่จังหวัดลพบุรี หล่อนเป็นเด็กสาวอายุ 18 ปี ที่ใคร ๆ ก็ชื่นชม เป็นที่รักของครู และ เพื่อน ๆ หนึ่งเดือนจะได้กลับพิษณุโลก 2 ครั้งเท่านั้น ตามกฏระเบียบของโรงเรียนประจำ เป็นบ้างเดือนที่คุณพรเทพและคุณไพลินมาที่โรงเรียนและพาไปเที่ยวต่างจังหวัด ตอนนี้ อุ่นดาว เข้าศึกษาศึกษาระดับปริญญาตรีปี 1 ที่มหาวิทยาลัยชื่อดังของจังหวัดพิษณุโลก หล่อนได้ย้ายกลับมาอยู่ใกล้ ๆ และยังได้ดูแลคุณไพลินอย่างใกล้ชิด

"คุณอุ่นคะ...คุณอุ่น ไม่ต้องเก็บดอกมะลิหรอกค่ะ เดี๋ยวเปื้อนนะคะ" ป้ามะลิตะโกน เมื่อเห็นร่างเพียวบางของหล่อนกำลังเดินไปที่สวนมะลิอย่างตั้งอกตั้งใจ หล่อนหันมามองป้ามะลิ ทำหน้าสงสัย

"มันจะเป็นอะไรละคะป้า อุ่นก็เคยเก็บมาก่อน เปื้อนก็ช่างมันซิ อุ่นเบื่อจะแย่แล้ว ตื่นเช้ามาไม่รู้จะทำอะไรค่ะป้า" หล่อนบอก ป้าอุ่นดึงตระกร้าเล็กออกจากมือเรียวสวยของหญิงสาวเบา ๆ

"มันเป็นหน้าที่ของคนใช้น่ะคะ คุณอุ่นทำแบบนี้เดี๋ยวพวกคุณท่านมาเห็น จะถูกต่อว่านะคะ" ป้ามะลิอธิบาย

"ว่าทำไม ? อุ่นเต็มใจทำ ป้าจะให้อุ่นเป็นบ้าตายหรือคะ" หล่อนทำหน้างอเล็กน้อย

"โอ้ย..ก็ไปอ่านหนังสือก็ได้นี่คะ"

"โอ้ย..ป้าตื่นมาก็จะให้อ่านหนังสือเลยหรือ อุ่นไม่ขยันขนาดนั้นหรอกค่ะ...ให้อุ่นช่วยเก็บดอกมะลินะคะ.."

ป้ามะลิ กับนิ่ม หลงรัก เด็กกำพร้าคนนี้ไปตั้งแต่เมื่อไร ไม่รู้ตัว รู้แต่ว่า เด็กที่เจ้านายเก็บมาเลี้ยงคนนี้ช่างซื่อสัตย์ และเป็นเด็กสาวที่ขยัน และไม่ลืมตัว งานในครัว งานในบ้าน หล่อนไม่เคยรังเกียจ ที่จะลงมือทำได้ด้วยตัวเอง คุณพรเทพ รักลูกบุญธรรมคนนี้มาก ยิ่งคุณไพลินยิ้มไม่หยุดเมื่อพูดถึงลูกบุญธรรมคนนี้ คุณไพลินอบรมสั่งสอนหล่อนจนกลายเป็นหญิงสาวที่เพียบพร้อม ไปเสียทุกอย่าง อาจเป็นเพราะหล่อนเป็นผู้หญิงที่เรียบร้อย เชื่อสั่งจึงทำให้ผู้ใหญ่หลายคนที่พบเห็นต่างก็ออกปากชื่นชมได้ทุกโอกาส เมื่อได้รู้จักกับลูกบุญธรรมของคุณพรเทพและคุณไพลิน

"คุณป้า คุณป้า " เสียงแหลม ร่างเล็ก ๆ ของดาลิน วิ่งเข้าในห้องรับแขกอย่างรีบร้อน ทำให้คุณไพลินและอุ่นดาว ตกใจ

"มีอะไร ดาลิน เสียงดังเชียว"

"คือ ดาลินแข่งม้าชนะอีกแล้วค่ะ คุณป้า"

"เหรอ เก่ง ๆ หลานป้านี่เก่งขึ้นทุกวัน"

"คุณป้า สัญญาว่าจะให้รางวัลกับดาลินนี่ค่ะ ..จำได้หรือเปล่าค่ะ ว่าคุณป้าจะให้อะไร ?"

"อ๋อ..นี่วิ่งมาทวงรางวัลว่างั้นเถอะ..."

"คือ...ดาลินอยากคุยกับพี่ทศกรบ้างน่ะคะ...คิดถึงพี่ทศกรม๊าก มาก...คุณป้าบอกว่าจะให้ดาลิน คุยกับพี่ทศกรนี่คะ"

"โอเค ...สัญญาเป็นสัญญา อุ่นหยิบโทรศัพท์ให้แม่หน่อย"

"ขอบคุณค่ะคุณป้า...ตื่นเต้นจังเลยค่ะ"

ดาลิน แสดงอาการดีอกดีใจ ก่อนที่จะวิ่งออกไปคุยโทรศัพท์ทางไกลอีกห้อง ห่างออกไปจากห้องโถงใหญ่ ที่เหลือแต่เพียง อุ่นดาวและคุณไพลินตามลำพัง

"คุณแม่ค่ะ วันนี้อุ่นทำแกงส้มผักบุ้งของโปรดคุณแม่...คุณแม่จะทานก่อนคุณพ่อหรือเปล่าค่ะ" อุ่นดาวถาม

"ดีจัง ลูกรู้ใจแม่จริง ๆ เอาอย่างนี้ซิ แม่จะไปทานที่บ้านหลังสวนกับคุฯพ่อก็แล้วกันนะ เพราะวันนี้คุณพ่อมีแขก..ให้แม่ครัวจัดสำรับไปที่นั้นเลย"

"อุ้ย..ดีค่ะ เปลี่ยนบรรยากาศไม่ได้ไปที่นั่นนานแล้วเหมือนกันนะคะ"

"ก็ตั้งแต่ พี่ทศกรไปต่างประเทศ ก็ไม่ได้ปรับปรุงเลย วันนี้คุณพ่อเลยอยากจะซ่อมแซม เพราะทศกรจะกลับมาทำงานที่เมืองไทยเร็ว ๆ นี้"

"อ้าวหรือค่ะ..ทำงานที่ไหนหรือคะ ? "

"ที่กรมป่าไม้อำเภอน้ำหนาวน่ะ รู้จักหรือเปล่าล่ะเราน่ะ"

"ไม่รู้จักค่ะ แต่เคยได้ยินคุณพ่อพูดบ่อย ๆ "

"นั่นแหล่ะ นี่ก็ยังไม่รู้ว่าจะมาเดือนหน้าหรือเปล่า  กำลังรอคำตอบที่แน่นอนอีกครั้ง "

"ดีจังค่ะ คุณพ่อคุณแม่จะได้ไม่ต้องเป็นห่วงคุณทศกรมากเกินไป จริงมั้ยคะ"

  เสียงดาลิน คุยโทรศัพท์ หัวเราะชอบใจอย่างมีความสุข ดังจนคนในครัวได้ยิน อดขำกันไม่ได้ แต่ไม่นานนักหล่อนก็วิ่งหน้าตาตื่นออกมาหาคุณไพลินเหมือนเดิม

"ดาลิน มีข่าวดีมาบอกค่ะ อีกสองอาทิตย์พี่ทศกร จะกลับมาเมืองไทยแล้วค่ะ คุณป้า "

"งั้นรึ เร็วกว่าที่คิดไว้ อ้อนพี่เขาจนใจอ่อน รีบกลับมาก่อนกำหนดจนได้นะเราน่ะยัย ดาลิน" คุณไพลินพูด

"เปล่านะคะ คุณป้า พี่ทศกรบอกว่า อยากจะกลับมาวันนี้ด้วยซ้ำค่ะ"

"เหรอ.."

"อย่างนี้บ้านเราจะมีงานเลี้ยงต้อนรับพี่ทศกรหรือเปล่าค่ะคุณป้าขา..."

"มีแน่นอนอยู่แล้ว แหม..แต่เร็วจนเตรียมอะไรไม่ทันแบบนี้เห็นทีต้องขอความช่วยเหมือนจาก เธออีกแรงนะ"

"ไม่ต้องขอ ดาลินก็เต็มใจทำให้อยู่แล้วค่ะ"

"ขอบใจมาก อุ่นดาวด้วยนะลูก"

"ค่ะคุณแม่"

"คุณป้าขา ทำไมต้องให้อุ่นดาวมาช่วยด้วย แค่หนูจัดการแป๊บเดียวทุกอย่างก็เรียบร้อยไม่ต้องให้อุ่นดาวมาช่วยหรอกค่ะ"

"ช่วย ๆ กัน อย่าเรื่องมากนักเลย แม่ดาลิน"

"ก็ได้ค่ะ  คุณป้า"

   บ้านเล็กหลังสวนมีผู้ชายแปลกหน้าสองคนยืนคุยอยู่กับคุณพรเทพอย่างตั้งอกตั้งใจ ไม่นานนักชายทั้งสองก็ลากลับไป โต๊ะอาหารเล็ก ๆ ที่ระเบียงแคบ ๆ ถูกจัดอาหาร ส่งกลิ่นหอมฟุ้งเชียว

"วันนี้ ตาทศกร บอกกับดาลินว่า อีกสองอาทิตย์จะกลับมาเมืองไทย แล้วบ้านจะซ่อมทันหรือคะคุณ"

"ทำไม มาเร็วกว่ากำหนด..ผมก็กำลังรีบซ่อมในส่วนที่จำเป็นอยู่เลย"

"คุณทศกร จะมาอยู่ที่บ้านหลังนี้หรือคะคุณพ่อ" อุ่นดาวถามอย่างสงสัย

"ใช่แล้วจ๊ะ แม่ก็ยัง งง ๆ เหมือนกัน ว่าเขาคิดยังไง"

"คงอยากจะเปลี่ยนบรรยากาศ แต่ก็ดีเหมือนกันเพราะบ้านหลังนี้ก็จะได้ไม่เก่า มีคนอยู่มีคนดูแล" คุณพรเทพพูด

"ก็ดี...แต่ตอนนี้บ้านเราคงจะต้องมีงานเลี้ยงต้อนรับสักหน่อย นานแล้วนะคะที่ไม่ได้มีงานสังสรรค์ เห็นบอกว่าเพื่อน ๆ ของทศกรจะมาด้วยหลายคนน่ะคะ"

"ผมยกหน้าที่ให้คุณจัดการตามความเหมาะสม นี่ไงตัวช่วย อุ่นดาวก็ช่วยแม่อีกแรงนะ...คงไม่มีปัญหา" คุณพรเทพพูดมองมาทางหล่อน

"หนูยินดีช่วยทุกอย่างอยู่แล้วค่ะ ขอให้คุณแม่บอก" หล่อนพูด คุณพรเทพ และ คุณไพลิน ยิ้มอย่างพอใจ

"จะว่าไปปีนี้หนูโตเป็นสาวแล้วนะ อุ่นดาว เสื้อผ้าก็มีแต่ชุดเก่า ๆ เดี๋ยวแม่จะพาไปซื้อเสี้อผ้าใหม่ ๆ สัก 2-3 ชุดดีมั้ย ? " คุณไพลินบอก พร้อมกับรับประทานอาหารไปด้วย

"ไม่ ไม่ ค่ะ ไม่ตกลงค่ะ เสื้อผ้าหนูเต็มตู้ไปหมดแล้วค่ะคุณแม่" อุ่นดาวส่ายหน้าไปมา

"ดีแล้ว เดี๋ยวที่บ้านเราจะมีงาน หาชุดใหม่สวย ๆ ไว้ใส่ในงานก็ดี" คุณพรเทพเสริม คุณไพลิน มองหล่อนด้วยสายตาบอกบังคับ

"ก็ได้ค่ะ..แต่ขอราคาถูก ๆ ก็พอนะคะ" อุ่นดาวบอกเบา ๆ

"ขี้เหนียวจริง...เด็กคนนี้" คุณไพลินต่อว่าหล่อนเล็กน้อย ทั้งสามคนหัวเราะเบาอย่างมีความสุข

หลายวันผ่านมา ดาลินกับดาลัน สองพี่น้อง วิ่งเข้าวิ่งออกบ้านจันกระจ่าง เช้าถึงเย็นถึง หล่อนทั้งสอง ดูท่าทางดีอกดีใจ หน้าตาแจ่มใส มีอารมณ์ขันได้ตลอด ที่อีกไม่กี่วัน ทศกรจะกลับมาเมืองไทย

"นี่ฉันจะเล่นเปียนโน และร้องเพลงในวันงานให้พี่ทศกรฟัง พี่ทศกรตั้งทึ่งในความสามารถของฉัน และหลงเสน่ห์ของฉัน จนมองฉันตาไม่กระพริบ เลยยัยดาลัน"

"เวอร์ เวอร์ ไปแล้ว ไม่ใช่ในละครทีวีนะพี่ดาลิน ฝันมากเกินไปรึเปล่า งานนี้อย่าลืมซิ นังเด็กกำพร้าอุ่นดาวนั่น รำอวยพรเชียวนะคะ" ดาลัน บอกพี่สาว

"ปากเสีย...แกชื่นชมมันอย่างนั้นรึ น้องเนรคุณ"

"เปล่า เปล่า แค่จะเตือนว่าอย่าประมาทแค่นั้นเองค่ะ..คุณพี่สุดสวยของน้อง ..."

"รำไทยรึ..โคตรโบราณ เลยอ่ะ ฮะ ฮะ รำไทย มีหวังพี่ทศกรนั่งหลับแน่ ๆ "

"ก็หวังว่าจะเป็นอย่างนั้น นี่พี่ดาลินขา เมื่อวานน้องแอบไปดูมันซ้อมรำในห้อง...รำท่าทางตล๊ก ตลก กลัวว่ามันจะรำตกเวที เหมือนกันค่ะ"

"ดีน่ะซิ..ให้มันตกเวทีขาหักเลยยิ่งดี..หมั่นไส้มันนักเชียว คุณป้าหลงรักมันมากกว่าพวกเราเสียอีก คิดแล้วเจ็บใจ"

"ว่าแต่ว่า วันนี้เราไปหาเสื้อผ้าชุดสวย ๆ เอาไว้ใส่ในงานกันเถอะ ดาลัน"

"อู้ย..ไม่อ่ะคะ คืนขอเงินคุณแม่ตอนนี้มีหวัง ถูกด่ากระจายแน่ ๆ "

"เอ๊าทำไม๊หล่ะ ? "

"วันนี้คุณแม่มือตก เสียไพ่น่ะซิ นั่งหน้าเครียดเชียว"

"คุณแม่นะคุณแม่..แต่พี่ก็จะไปขอ แกไม่ไปก็เรื่องของแก..เชิญใส่ชุดเก่า ๆ ของแกไปคนเดียวเถอะ"

  เสียงหัวเราะของ นิ่มและป้ามะลิดังออกมาจากในครัว เมื่อเห็นอุ่นดาว แสดงท่าทางรำกระโดกกระเดก ท่าทางน่าขำ เล่นเอาป้ามะลิ หัวเราะท้องแข็ง

"ทำไม หรือค่ะ มันตลกมากเลยหรือพี่นิ่ม"

"คุณอุ่นต้องรำให้อ่อนช้อยกว่านี้อีกนิดนะคะ"

"อ้าว นี่รำจนปวดแขนไปหมดแล้วนะป้า ยังไม่อ่อนช้อยอีกหรือ"

"ฮาๆๆๆ ถ้ารำแบบนี้บนเวที มีหวังแขกวิ่งหนีไปทางอื่นหมดน่ะคะคุณอุ่น" ป้ามะลิพูด

"แหม..ดูถูกอุ่นกันจัง ก็เพิ่งจะซ้อมเป็นวันแรกนี่คะ พรุ่งนี้ครูจะมาสอนรำให้ทั้งวัน...อุ่นต้องแย่ ๆ แน่ ๆ "

"ดีคะ...จะได้รำเป็นเร็ว แล้วจะได้รำสวย ๆ ใส่ชุดไทยสวย ๆ ท่ารำก็ต้องสวยซิคะ" นิ่มพูด

"จะสวยไปอวดใครอ่ะป้า ชุดไทยใส่แล้วอึดอัดจะแย่"

"คุณอุ่นของป้า น่ารักออกขนาดนี้ใส่ชุดสวย รำสวย ๆ คุณท่านทั้งสองยิ้มแก้มแตกแน่ ๆ คะงานนี้" ป้ามะลิพูด

"หน้าแตก หรือ แก้มแตกกันแน่คะป้า" อุ่นดาวพูด แล้วค่อย ๆ นั่งลงบนเก้าอี้ตัว ๆ เล็ก

"พูดจาไม่เป็นมงคลเลยคุณอุ่นก็  ต้องยิ้มหน้าบานแก้มแตกซิคะ" นิ่มพูดพร้อมกับเข้าไปกอดเด็กสาวอย่างให้กำลังใจ

"หยุดนังอุ่น..ฉันมีเรื่องจะพูดกับแก" ดาลิน เดินเข้ามาในห้องครัวอย่างเงียบ ทำให้ทั้งสามคนที่อยู่ในห้องครัวตกใจ

"อ้าว มีอะไรหรือคะคุณดาลิน" อุ่นดาวหล่อนถาม

"แกคิดยังไง นึกบ้ารำไทยต้อนรำพี่ทศกร" ดาลินถาม ป้ามะลิทำหน้าหงิกให้หล่อนทันที

"อ๋อ เป็นคำสั่งของคุณไพลิน อุ่นก็ทำตามคำสั่งของท่านเท่านั้นคะ" อุ่นดาวตอบ

"แกเอาคุณป้ามาอ้าง เสมอเลยนะ ฉันว่าแกอยากจะโชว์พี่ทศกรแข่งกับฉันมากกว่า" ดาลินพูด

"ฉันไม่มีเจตนาจะแข่งขันกับคุณหรือกับใครหรอกนะคะ ฉันทำตามคุณไพลินสั่ง" อุ่นดาวตอบเสียงแข่งและดังขึ้น

"อีนี่..แกเถียงฉันรึ..แต่ก็เอาเถอะ เพราะถึงยังไง แกก็เป็นได้อีแค่เด็กกำพร้า ไม่มีพ่อไม่มีแม่ ครั้งนี้คิดว่าฉันสงสารก็แล้วกัน ถ้ามีงานครั้งหน้า อย่าได้คิดมาเทียบความสามารถกับฉัน...ฉันเอาแกตายแน่.." ดาลินพูดจบ แล้วเดินออกไป สีหน้าของอุ่นดาวเศร้าลงทันที ป้ามะลิเดินเข้ามาปลอบ นิ่มลูบลำแขนเรียว ๆ ของหล่อนเบา ๆ

"อย่าไปฟังนะคะ คุณอุ่นต้องรำให้สวย ๆ เพื่อหน้าตาของคุณท่านทั้งสอง และทำให้คุณทศกรพอใจนะคะ" ป้ามะลิพูดให้กำลังใจอุ่นดาวเบา ๆ แต่ดูเหมือนอุ่นดาวจะมีน้ำใสคลออยู่ที่ดวงตาใสเล็กน้อย

"ค่ะป้า "

"พี่นิ่มเป็นกำลังใจให้นะคะ..คุณดาลินกับคุณดาลัน นิสัยแย่มาก ๆ คุณผกาก็เอาแต่เล่นไพ่ คงไม่มีใครอบรมสั่งสอน ถึงได้พูดจาไม่มีมารยาทอย่างนี้..." นิ่มพูดอย่างเจ็บใจ

"ก็จริงนี่ค่ะ อุ่นก็เป็นแค่เด็กที่คุณท่านเก็บมาเลี้ยง คุณดาลินเขาพูดถูกแล้ว"

"อย่าไปใส่ใจเลยคุณอุ่น ไปอาบน้ำเถอะค่ะค่ำแล้ว ข้างนอกยุ่งเยอะ" ป้ามะลิบอก

"เป็นอย่างไรบ้างซ้อมรำมาสองสามวัน เด็กนักเรียนดื้อหรือเปล่าค่ะ คุณครู" คุณไพลินเดินเข้ามาทักทายขณะที่ ครูสอนรำและอุ่นดาวกำลังซ้อมรำกันอยู่ในห้องเล็กในตัวบ้าน อุ่นดาวหันมาหาเสียงนั้นทันที

"วันนี้คุณอุ่น รำได้ดีมากเลยค่ะคุณท่าน ไม่กระโดกกระเดกเหมือนเมื่อหลายวันก่อน" ครูผู้สอนรำบอก

"ดีแล้ว...เป็นยังไง เมื่อยหรือเปล่าลูก" คุณไพลินถามลูกบุญธรรมอย่างเอ็นดู

"เมื่อยค่ะ คุณแม่..แต่ไม่เหนื่อยหรอกค่ะ..เพื่อคุณแม่อุ่นจะพยายามนะคะ"

" น่ารักอย่างนี้ เห็นทีจะต้องตบรางวัลหลังจากที่งานเสร็จ" คุณครูชม

"นั่นซิ...เออ..พอดีเดินผ่านมาเลยเข้ามาทักทายสักหน่อย เมื่อกี้นี้แม่เดินไปหลังบ้าน ก็ได้ยิน ดาลินกับดาลัน เล่นเปียนโน ร้องเพลงสนั่นเลย หนวกหูนิดหน่อย ..เลยต้องเดินมาที่นี่แหล่ะ" คุณไพลินพูดพร้อมกับหัวเราะเบา ๆ