The Director ผู้กำกับรัก

ยอม {Surrender.}

           "อาจารย์ว่าไงนะครับ!" กันตะโกน เพื่อนอีกสิบสองคนยืนอยู่ข้างหลัง ทำสายตาที่แทบจะร้องไห้ออกมา พวกเขาเป็นนักศึกษาปีสี่ คณะ นิเทศศาสตร์ของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในจังหวัดเชียงใหม่ ที่ตอนนี้กำลังยืนอยู่ในห้องของอาจารย์วิชัย เนื่องจากอาจารย์เรียกมาพบ                                                                                   

           "เธอฟังไม่ผิดหรอก พวกเธอทั้งสิบสามคนน่ะ ไม่ค่อยเข้าเรียนกัน งานก็ไม่ส่งมันอาจจะทำให้เธอเรียนไม่จบก็ได้ ทางเดียวที่ฉันจะให้เธอผ่านคือไปทำหนังสั้นมาเรื่องนึง แล้วทำให้ดีสมกับที่เรียนคณะนี้ด้วยนะ" อาจารย์วิชัยพูดเสียงเฉียบขาด มองทุกคนไปพลาง ๆ

            "ฉันให้เวลาพวกเธอทำกันเดือนครึ่ง--"

            "เดือนครึ่ง !" สิบสามเสียงประสานกันโดยมิได้นัดหมาย  

            "ใช่ ใช้เวลาปิดเทอมเล็กนี้ให้คุ้มซะ จะยืมอุปกรณณ์อะไรจดใส่กระดาษมา ฉันมีให้หมด จบ เชิญออกไปได้แล้วพวกเธอ" ทั้งสิบสามคนแย่งกันออกมาจากประตู พอพ้นรัศมีที่อาจารย์วิชัยจะได้ยินแล้วพวกเขาก็เริ่มบ่นทันที เวลาแค่เดือนครึ่งนับเป็นเวลาที่น้อยมากสำหรับการทำหนังสั้น (สำหรับพวกเขา)

            "สวรรค์โปรด บอกฉันทีว่านี่ฉันฝันไป" โดมพูด แล้วเสียงดัง เผียะ จากการโดนตบหน้าไปแรงๆ ก็ดังขึ้น โดมร้องโอยอย่างเจ็บปวด แล้วหันไปหาตัวการ 

            "ไอ้โม แกจะตบหน้าฉันทำไมวะ เจ็บนะเว้ย" แตงโมยิ้มอย่างสะใจ 

            "ถ้าเจ็บงั้นก็ไม่ใช่ฝันแล้วล่ะ ฉันคอยเวลานี้มานานแล้ว เวลาที่จะได้ทำหนังจริงๆ สักที" 

            "แกจะบ้าหรอวะ ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ เลยนะเว้ย แล้วตาวิชัยนั่นก็ให้เวลามาแค่เดือนครึ่งเอง" ป๊อบบ่นเซ็งๆ 

            "ตั้งเดือนครึ่งต่างหาก ฉันผู้กำกับ" เธอชี้นิ้วมาที่ตัวเอง "ปันปันนางเอก เค้กพระเอก ไอ้โดมเขียนบท วุฒิตากล้อง หยงตัดต่อ ป๊อบผู้ช่วยผู้กำกับ พี่กันกำกับภาพ อ๊อฟกับฟองแต่งหน้า นัดหาโลเกชั่น ที่เหลือแสดง" เธอแจกแจงหน้าที่

             "ไม่ ฉันอยากตัดต่อ" เค้กพูด

             "แกต้องเป็นพระเอก เพราะแกหล่อสุด" 

             "ยังไงก็ไม่เล่นเป็นพระเอกโว้ย ผู้ชายมีตั้งหลายคนแกก็ถามพวกมันดิเนี่ย"

             "ไม่อยาก !" เสียงของผู้ชายอีกห้าเสียงประสานกันโดยมิได้นัดหมายอีกครั้ง คนที่เหลือเงียบ ประมาณว่าอะไรก็ได้ ขอคะแนนอย่างเดียว .. 

               "แกนั่นแหละเค้ก" แตงโมย้ำอีกครั้ง แล้วเดินจากไป

               "ฝันไปเถอะ ยัยฮิตเลอร์เอ๊ย .." เค้กพึมพำกับตัวเอง แล้วคนอื่นก็แยกย้ายกันไป อย่างไม่สนใจ แม้แต่ฟองเองก็เถอะ

              วันนี้เป็นวันเสาร์ที่อากาศแจ่มใส ในขณะที่ทุกคนกำลังเที่ยวเล่นอย่างสนุกสนาน แต่คนทั้งเจ็ดคนต้องนั่งหมกอยู่ในบ้านของเค้ก เพื่อวางแผนเกี่ยวกับหนังสั้นที่ต้องทำ หน้าที่ของแต่ละคนทราบกันไปแล้วเรียบร้อยแล้วคือ แตงโมเป็นผู้กำกับ โดมเขียนบท ป๊อบผู้ช่วยผู้กำกับ ปันปันนางเอก กันกำกับภาพ หยงตัดต่อ ป๊อบอายตีเสลท("จำเป็นมากเลยหน้าที่นี้" ป๊อบอายพูดอย่างประชดประชัน) เค้กพระเอก อ๊อฟกับฟองแต่งหน้า วุฒิตากล้อง นัดเป็นคนหาโลเกชั่น ส่วนที่เหลือแสดง พวกที่มีงานทำก็ต้องแสดงเหมือนกัน แต่จะโผล่มาแค่บางตอน ทุกคนยอมรับหน้าที่นี้หมด ยกเว้นคนเดียว .. พระเอกของเรา 

              "ฉันบอกพวกแกแล้วว่าไม่เล่นเป็นพระเอก ไม่ใช่ว่าเล่นไม่ได้นะเว้ย แต่มันไม่อยากเล่น พวกแกเอามีดมาแทงฉัน ฉันก็ไม่เล่นเว้ย" เค้กพูดกับทุกคน "แล้วแก ไอ้โม นิสัยจอมบงการเนี่ยเลิกได้แล้วนะ"       

              "เลิกบ่นสักที ยังไงแกก็ต้องเล่น โดมคิดพล๊อตได้ยัง" ประโยคหลังแตงโมหันไปถามโดมที่ตอนนี้กำลังนั่งกินมาม่าอย่างเอร็ดอร่อย 

              "แกให้เวลาฉันห้าวันเองนะเนี่ย" 

              "ก็แล้วเสร็จไหมล่ะ" แตงโมมองโดมเซ็งๆ กับความท่ามากของเขา 

              "เสร็จสิวะ แต่มันออกจะกากไปหน่อย ลองอ่านดู" โดมควานหาอะไรบางอย่างในกระเป๋า แล้วไม่กี่วินาทีต่อมา เขาก็หยิบสมุดสีน้ำตาลเล่มเล็กๆ ขึ้นมา พลางมองมันอย่างภาคภูมิใจและยื่นให้แตงโม เธอรับไปอ่าน และสายตาที่เบื่อหน่ายนั่นก็มีประกายอีกครั้งนึง

              "โรแมนติกมาก ลองอ่านดูดิ" แตงโมยื่นสมุดให้เค้ก แล้วไม่กี่นาทีหลังจากนั้น ทั้งกลุ่มก็ได้อ่านกันครบ หน้าที่ต่อมาก็เป็นของนัด ที่ต้องหาโลเกชั่น หรือที่เหมาะๆ สำหรับหนังหวานน้ำตาลย้อยขนาดนี้ 

              "ฉันว่ามันก็เห็นได้ชัดๆ อยู่แล้วนี่หว่า" นัดพูด

              "หมายความว่าไงวะ" ป๊อบถาม 

              "ในประเทศไทยก็มีอยู่ที่เดียว ที่เงียบๆ สงบๆ สุดแสนโรแมนติกไงล่ะ พวกแกคิดไม่ออกจริงๆ หรอวะ" แล้วก็เหมือนมีใครมาเปิดสวิตไฟในหัวสมองของพวกเขา

              "ปาย!!" ทุกคนตะโกน แตงโมมองนัดแบบอยากจะหอมแก้มสักฟอด

              "ดีมาก ..ดีมากๆ ไอ้นัด ทุกอย่างก็โอเคแล้วนะทีนี้.." แตงโมยังพูดไม่จบ เสียงห้าวๆ ของคนที่ค้านในหน้าที่ของตัวเองมาตลอดก็ดังแย้งขึ้น

              "โอเคกะผีอะไรล่ะ ? แกยังไม่มีพระเอกไงไอ้โม"

              "เค้ก บ้านแกรวย มีรถตู้ ขอยืมสักเดือนครึ่งนะเว้ย" ป๊อบอายขอกันตรงๆ แล้วก็มีเสียงเห็นด้วยจากทุกคน 

              "พวกแกได้ยินฉันไหม ว่ายังไงก็จะไม่เล่นเป็นพระเอก ฉันอ่านบทของไอ้โดมแล้ว แทบจะดูดปากกับปันปันอยู่และ แกเล่นอะไรของแกเนี่ย" คนที่นั่งเงียบมาตลอดสะดุ้งนิดนึงเมื่อมีคนเอ่ยชื่อเธอ นั่นคือปันปัน ผู้หญิงที่สวยที่สุดในปีสี่ สมองก็ดี แต่หน้าเสียดายที่ทำตัวเหลวไหลซะได้ เค้กมองหน้าคนนู้นที คนนั้นทีอย่างจะขอความช่วยเหลือ โดมขำนิดนึงเมื่อนึกถึงบทที่ตัวเองแต่งเพื่อแกล้งเพื่อน เพราะรู้ว่ายังไงแตงโมก็บังคับให้เค้กเล่นจนได้ 

              "ฉันรู้และว่าทำไมแกไม่อยากเล่น" ป๊อบมองหน้าเค้กอย่างเจ้าเล่ห์ 

              "อะไรวะ" ทุกคนถามอย่างสงสัย แม้แต่เค้กเองก็ทำสีหน้างงๆ

              "เพราะฟองไม่ได้เป็นนางเอก" ทันทีที่ป๊อบพูดจบ เสียงโห่ฮิ้วของคนทั้งหกคนก็ดังขึ้น เค้กหน้าแดงนิดนึง แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร 

              เค้กกับฟองคบกันมาตั้งแต่อยู่ปีสอง ฟองก็เป็นหนึ่งในสิบสามเหมือนกัน แต่เธอมีหน้าที่แค่แต่งหน้าและแสดงนิดหน่อยเท่านั้น 

              "พูดถึงฟอง พวกมันหกคนหายไปไหนกันวะ" พวกมันที่โดมพูดถึงคือ กัน หยง ฟอง วุฒิ อ๊อฟ หมวย ที่หายไปเกือบยี่สิบนาทีแล้ว 

              "มันบอกว่าจะไปซื้อของมากิน" แตงโมตอบ "นี่คือของที่เราต้องยืมจากมหา'ลัย" เธอพูดพลางหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งชูขึ้นไว้ตรงหน้า ในนั้นเขียนอะไรเต็มไปหมด ตั้งแต่กล้องถ่ายหนัง จนเสลท "ขาดอะไรบอกฉันมา จะได้เขียนเพิ่มไป เข้าใจไหม" ทุกคนพยักหน้าตอบรับ 

              "โดม กลับไปเขียนบทเลย ให้ละเอียดทุกคำพูดนะ" แตงโมสั่งอีกครั้ง

              "ครับ คุณแม่" โดมตอบล้อๆ 

              "ปันปัน ตั้งใจหน่อยนะ ไม่มีใครเหมาะกับบทนี้ได้เท่าเธอแล้ว" ปันปันยิ้มรับ .. 

              "ไอ้ป๊อบ มึงเป็นผู้ช่วยกู อย่าทำเสียเรื่อง เข้าใจไหม ?!" 

              "ทำไมต้องขึ้นมึงขึ้นกู กับกูตลอด .." ป๊อบทำเสียงน้อยเนื้อต่ำใจ แตงโมยิ้มกับท่าทางนั้นนิดๆ และพูดต่อ

              "ป๊อบอาย ตีเสลทให้ดีที่สุด" ทุกคนหัวเราะ ..

              "จะทำให้ดีที่สุด จะพูดให้ชัดๆ เสียงแหลมเปี๊ยบเลยค่าา " ป๊อบอายบอก

              "เค้ก แกต้องทำได้" แตงโมทำเสียงจริงจัง แล้วกำปั้นที่มือขวาก็เอามาทุบที่หน้าอกเพื่อเรียกกำลังจากเพื่อนชาย แต่ปรากฏว่าเค้กทำหน้าเหมือนจะตายวันตายพรุ่ง

              "เวรกรรม ก็ได้วะ" แตงโมยิ้ม พอใจกับคำตอบที่สุด 

              "นัด โลเกชั่นดีๆ ได้จากแกว่ะ"

              "เออ" เขาตอบแบบขอไปที แต่แตงโมยิ้มแก้มแทบปริ ทีนี้ทุกอย่างก็พร้อมแล้ว แต่ต้องรอปิดเทอมซึ่งเหลือเวลาอีกหนึ่งอาทิตย์

              อีกสิบนาทีต่อมา หกคนที่เหลือก็มา พร้อมกับขนมถุงใหญ่เต็มมือ น้ำอัดลมอีกหลายขวด ทุกคนซัดเรียบไม่เหลืออะไรสักอย่าง แตงโมอธิบายทุกอย่างให้อีกหกคนที่เหลือฟังอีกครั้ง ไม่มีใครตอนนี้ที่คิดว่าถูกบังคับมาทำหนังสั้นเลย ทุกคนเต็มใจมากๆ และดีใจที่ปิดเทอมมีอะไรทำ ไม่ต้องนั่งกินนอนเล่นเฟสอยู่บ้าน

            “พรุ่งนี้วันวาเลนไทน์นี่หว่า ลืมสนิทเลยนะเนี่ย” อยู่ดีๆ นัดก็พูดโพล่งออกมา ในขณะที่ทุกคนกำลังนั่งดูรายการทีวีอย่างสนุกสนาน

            “แล้วไง คนไม่มีใคร เทศกาลไหนก็ไม่สำคัญเว้ย” แตงโมบอก แวบนึงเธอเห็นกันมองมาทางเธอสายตาอยากจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็หันไปจับจ้องรายการทีวีอีกครั้ง เธอจึงลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิทเมื่อทุกคนบอกว่าแยกย้ายจะกลับบ้าน

            “เดี๋ยวก่อนฟอง” โดมท้วง เมื่อฟองจะเดินออกจากบ้าน

            “มีอะไร”

            “พล๊อตเรื่องที่เราแต่งไว้ ไอ้เค้กมันเป็นพระเอก  เราอยากให้อ่าน” เขาบอก และหันไปยิ้มมุมปากใส่เค้ก “ไปและ เจอกันพรุ่งนี้เว้ย” ที่บอกว่าเจอกันพรุ่งนี้ เพราะว่าเสาร์อาทิตย์ต่อจากนี้ไป พวกเขาทั้งสิบสามคนต้องมาเจอกัน เพื่อเตรียมการให้สำเร็จ ทั้งยังเรื่องเงินค่าที่พักที่ปาย ยังไม่มีใครคุยกันเรื่องนี้เลย

            ในขณะที่ทุกคนแยกย้ายกันไปหมดแล้ว แตงโมยังยืนรอรถอยู่คนเดียวตรงถนนหน้าปากซอย แต่ก็ไม่มีวี่แววของรถโดยสารสักคัน ขามาเธอมากับป๊อบอาย แต่ขากลับเพื่อนตัวดีกลับหนีไปซะได้ ...

            “รถยังไม่มาอีกหรอโม” เสียงนุ่มทุ้มลึกดังขึ้นข้างๆ แตงโมหันไปมองก็พบว่าเป็นกันที่ยืนอยู่

            “ค่ะ พี่กันยังไม่กลับอีกหรอ” แม้จะอยู่ปีเดียวกัน แต่อายุของกันก็มากกว่าหนึ่งปี แตงโมอยู่ปีหนึ่ง กันอยู่ปีสอง แตงโมอยู่ปีสอง กันอยู่ปีสาม แตงโมอยู่ปีสาม กันอยู่ปีสี่ แตงโมอยู่ปีสี่ .. กันก็ยังอยู่ปีสี่  เขาไม่ได้เป็นคนเกเรียน แต่ปีที่แล้วกันเกิดอุบัติเหตุหนัก ถูกรถชน จึงด็อบไปปีนึง พ่อกับแม่เขาเสียดายมาก แต่เพื่อลูก  พ่อกับแม่กันจึงให้เขานอนโรงพยาบาลอยู่หลายเดือน

            “ยัง พี่ไปส่งเอาไหม ?” เขาถาม

            “เอ่อ...ค่ะ” แตงโมตอบตกลง ถ้าต้องรอรถคืนนี้คงไม่ได้กลับบ้านแน่ๆ  

            สิบนาทีต่อมา รถมอเตอร์ไซด์สีแดงแปร๊ดก็จอดตรงหน้าบ้านของแตงโม บ้านของแตงโมเป็นบ้านหลังเล็กๆ เพราะอยู่กันแค่พ่อแม่เธอและพี่ชาย จึงไม่ต้องทำอะไรใหญ่โต แล้วอีกอย่าง พี่ชายเธอก็นอนโรงแรมมากกว่านอนบ้านด้วยซ้ำ ...

            “โม พรุ่งนี้เก้าโมงไปเจอพี่ที่สวนสาธาณะหน่อยสิ” แตงโมดูแปลกใจไม่น้อยที่กันชวนเธอซะดื้อ ๆ แต่เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไร คงให้ช่วยงานเหมือนปกติแน่ๆ จึงตอบตกลงไปอย่างไม่ลังเล  

________________________________________

จบไปแล้วค่ะ สำหรับตอนหนึ่ง ชื่อตอนมาจากการยอมเป็นพระเอกของเค้ก นี่ไม่ใช่เรื่องแรก เรื่องเก่าก่อนๆ ที่แต่งไม่จบจะอยู่ที่เว็บเด็กดี แต่ขี้เกียจแต่งหน้านิยาย เลยลองมาเขียนที่เว็บนี้ดู ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ >///<