Adventure of Amanda
iiZOMBIEii
4)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความสิ่งที่เห็นตรงหน้าคือ เด็กหนุ่มที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับฉัน[ 15 -16] เขาสูงกว่าฉันประมาณ 10 เซน เขามีผิวขาว ผมสีทองไว้เกือบยาว นัยตาสีฟ้า แต่ถ้าสะท้อนกับแสงตาเค้าจะเปลื่ยนสีเป็นฟ้าน้ำทะเล ปากไม่เล็กมากนักแต่เป็นกระจับได้รูปพอดี สวมเสื้อสีขาวแขนยาวกับกางเกงขาสามส่วนสีน้ำตาลเข้ม ใส่รองเท้าสีเดียวกับกางเกง ข้างกางเกงมีกระเป๋าพกมีดสั้น โดยรวมแล้วเค้าช่างเหมือน.....ปีเตอร์แพน ก็นะแต่ก็คงไม่แปลกเท่าไหร่หรอกถ้าจะมีปีเตอร์แพนในที่แบบนี้
"ทำไมจะกินไม่ได้ละ นายปีเตอร์แพน" ฉันพูดและทำท่าจะเด็ดผลแอปเปิ้ลอีกครั้ง
"เชื่อชั้นเถอะน่า ถ้ายังอยากมีชีวิตอยู่ต่อ"
"แล้วทำไมจะกินไม่ได้ นี่มันผลไม้นะ ผลไม้มันจะทำเราตายได้ยังไง ในเมื่อบ้านชั้นกินอยู่บ่อยๆเพียงแต่ว่าที่บ้านชั้นมันมีผลสีแดง"
"เฮ้อ ในเมื่อเธอไม่เชื่อฉันคงต้อง.. " พูดจบเขาก็ดึงมืดสั้นออกมาจากกระเป๋าและเดินเข้ามาไกล้ฉันเรื่อยๆ
"เห้ย นี่นายไม่ต้องถึงขนาดเอามีดมาขู่ฉันหรอกหน่า"
แต่เขายังไม่หยุด เขาเดินไกล้เข้ามาเรื่อยๆ ไกล้จนชั้นได้ยินเสียงลมหายใจของเขา
"คอยดูนี่นะ" เขาพูดพร้อมกับใช้มีดสั้นฟันเข้าไปในผลของแอปเปิ้ลทองนั่น
"ฉั่วะ"
เขาฟันผลแอปเปิ้ลเกือบขาด มันทำให้ฉันเห็นเนื้อในของผลแอปเปิ้ล เนิ้อข้างในมันไม่สวยเหมือนเปลือกของมันเลย แต่กลับตรงกันข้ามอย่างมาก
เนื้อสีเขียวเหมือนตะใคร่ แถมยังมีน้ำสีเขียวเยิ้มๆลงมาอีก น้ำสีเขียวนั้นหยดลงไปบนเห็ดยักษ์ เพียงไม่กี่วินาที เห็ดยักษ์นั่นเริ่มมีควันและละลายหายไปไม่เห็นแม้แต่ราก เหลือเพียงคราบดำๆเขียวๆอยู่บนพื้น
ฉันอึ้งอยู่ซักพักและหันไปมองหน้านายปีเตอร์แพน และเหมือนหมอนั่นจะทำท่ายักคิ้วใส่ฉันด้วย
"ทีนี้เชื่อฉันรึยังละ"
"ช..เชื่อแล้ว"
"ก็ดี..งั้นชั้นไปละ หวังว่าคงจะเจอกันอีกนะ" หมอนั่นพูดก่อนจะเก็บมีดแล้วกำลังหันหลังเดินจากไป
"เห้ แล้วนายจะไปไหน จะทิ้งชั้นหรอ" ฉันพูดด้วยเสียงสั่นคลอ
"อ๋อ ชั้นจะกลับบ้าน แล้วเธอจะไปไหนละ " เขายังเดินต่อไป โดยไม่หันหน้ากลับมา
"ฉันไม่รู้ ฉันหลงทางและฉันก็หาทางกลับบ้านไม่เจอ" "ขอฉันไปกับนายด้วยได้มั้ย นายปีเตอร์แพน"
"ได้สิ่ แต่เธอต้องเลิกเรียกฉันว่า ปีเตอร์แพน เพราะฉันชื่อแม๊กซิม"
"ได้ๆ"
"แล้ว..เธอชื่ออะไรละ แม่สาวหลงทาง"
"ฉันชื่อ อแมนด้า ยินดีที่รู้จักนะ"
"อแมนด้า.." เขาพูดแล้วมองมาที่ฉัน
"เรียกมัย"
"ชื่อเพราะนะ ฉันชอบ" ^__^
"ขอบคุณ" -///-
" เธอหิวใช่มั้ยละ ถึงได้ไปเด็ดแอปเปิ้ลนั่นมากิน"
"ก็ใช่ "
"เอ้านี่ มันเป็นของฉันเองแหล่ะ " เขาหยิบขนมปังกรอบกับเนื้ออะไรย่างสักอย่างยื่นมาให้ฉัน " กินซะ ฉันให้"
"ขอบคุณ" ฉันรับมา แล้วจัดการอาหารที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่เกรงใจ
หลังจากกินเสร็จเรียบร้อยแล้วเราก้เริ่มเดินทางกันต่อ
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
