The Princess สะกิดรักยัยจอมจุ้น

“ฟังพี่นะองค์หญิง พอถึงเมืองไทยแล้วจะมีคนมารับน้องคนคนนั้นจะมีสร้อยแบบเดียวกับน้อง” คนเป็นพี่จำไหล่ทั้งสองของร่างบางแน่นเพื่อนสือให้ร่างบางตั้งใจฟังเขาพูดและยื่นสร้อยคอรูปพระจันทร์เสี้ยวนั้นให้องค์หญิงใส่

“ห้ามไปกับคนที่ไม่มีสร้อยแบบนี้เด็ดขาด คนที่มีสร้อยแบบน้องมีคนเดียวเท่านั้นคือ ‘บอดี้การ์ด’ ของน้อง” ได้เห็นสีหน้าและแววตาจริงจังของผู้เป็นพี่แล้วก็อดที่จะน้ำตาคลอไม่ได้ ไม่ใช่กลัวพี่ชายแต่...กลัวกับการจะต้องพจญภัยในต่างแดนเพียงคนเดียว

“ฮึก ฮือ ขะ..เข้าใจแล้วเพคะ ฮือ”

“เอ้า ร้องไห้ทำไมละเราพี่ไม่ปล่อยให้หญิงอยู่คนเดียวนานๆหรอกน่าแล้วถ้าหญิงเกิดอันตรายละก็บอดี้การ์ดของน้องต้องชดใช้ด้วยชีวิตเท่านั้น!!” องค์ชายประกาศกร้าวยังไงเขาก็มั่นใจว่าเพื่อนของเขาจะต้องดูแลน้องคนนี้ได้ดีแน่ๆ

“สัญญานะว่าจะไม่ทิ้งหญิงไว้ที่นั่นนานๆ” องค์หญิงน้อยมองหน้าพี่ชายพรางยื่นนิ้วก้อยเล็กๆนั่นให้พี่ชาย

“สัญญา” ตอบแค่นั้นก่อนจะยื่นนิ้วก้อนไปเกี่ยวตอบ และยิ้มให้องค์หญิง

12.57 น.

สนามบินสุวรรณภูมิ ประเทศไทย

โอ้ยยยย คนเยอะเป็นบ้าจะหาเจอไหมเนี่ยไอบอดี้กงบอดี้การ์ดเนี่ยห๊า - - ไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าทำคนสวยต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย

ติ๊ด ติ๊ดดด

เอ๊ะ !! เสียงอะไรว้ะ เห้ยยยยมันดังมาจากสร้อยที่พี่ป๊อบให้มานี่น่า เอ๊ะเสียงหายไปแล้ว

หมับ!!

เห้ยยยยอะไรอีกเนี่ย

“องค์หญิง” คำทักทายของผู้มาเยือนทำให้ร่างบางเดาได้ไม่ยาก นี่แหละบอดี้การ์ดของฉัน ยิ่งมีสร้อยรูปพระจันทร์เสี้ยวยืนยันด้วยแล้วละก็ ‘ใช่เลยยยยยย’ แต่ทำไม ทำไม *.* หล่อจังอ้า แหะๆ

“นะนาย”

“วิศว ไทยานนท์ ผมจะมาดูแลคุณขณะอยู่เมืองไทย” สะ..สายตาช่างน่ากลัว ยึ้ยย ~ ทำไมดูเย็นชาอย่างนี้นะ

“อะ อืมเรียกฉันว่าแก้วก็พอแล้วนายมีชื่อเล่นไหมอ่ะ” ให้เรียกชื่อจริงคงจะอึดอัดแย่

“โทโมะ” โทโมะงั้นหรอ คุ้นๆแหะ

“หะ .. หา”

“ไปได้แล้ว” พูดจบนายโทโมะโทมะอะไรนั่นก็ลากฉัน ย้ำว่าลากขึ้นรถ ให้ตายเถอะบอกฉันทีว่าเขาเป็นบอดี้การ์ดไม่ใช่มาเฟีย - -

คอนโดหรูใจกลางเมือง

“อยู่ในนี้ก่อนนะเดี๋ยวฉันมา อย่าวุ่นวายล่ะ”

“อะ อื้อ” อยู่ในนี้เหอะ เหงาแย่อยู่คนเดียวไปเดินเล่นดีกว่า