I'm not your playmate : กูไม่ใช่เพื่อนเล่นมึงครับ!
Master
9) Confused…
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ9
Confused… สับสน
“เก้า”
กูไม่สนใจมึงหรอกครับ...
“เก้าครับ... เก้า...เก้า”
ไม่ต้องมาเรียกกูเลยคิง… กูเบื่อมึง เซ็งมึงสุดๆเลยครับ!
“ไอ้เชี่ยเก้า หันมาสักทีสิว่ะ!!!” สุดท้ายมันก็ไม่ง้อผม ดันตวาดผมแทนอีก มันน่ามั้ยนั่น?!
“มีห่าไร”
มันต้องขอโทษผมบ้างล่ะว้า... ผมแอบนึกในใจ
“มีคนมาหามึง”
แพล้ง...
คุณผู้อ่านคงไม่ได้ยินเสียงอะไรแตกๆใช่มั้ยครับ?
ผมฝืนยิ้มเต็มที่แล้วเดินไปที่ประตู ผมก็เห็นเด็กสาวหน้าตาน่ารักคนหนึ่งมองมาด้วยท่าทางเขินอาย ให้ผมเดามั้ยล่ะว่าเธอมาทำไม... เธอต้องมาบอกรักผมแหงๆ
“พี่เก้าค่ะ... นี่มิ้นท์นะค่ะ”
“ครับ?”
“คือ... มิ้นชอบพี่คิงอะค่ะ ขอเบอร์พี่เค้าหน่อยได้มั้ยคะ?”
แพล้ง...
คุณผู้อ่านคงไม่ได้ยินเสียงอะไรแตกๆรอบสองอีกแล้วใช่มั้ยครับ?
ฮือๆ ใครๆก็ไม่รักผมอ่ะ ทำไมฟ่ะ?!
“พี่ว่าน้องไปหาเขาเองดีกว่ามั้ง... คิงมันไม่ได้โหดขนาดนั้นหรอก”
“อ่อ...” น้องเขาทำหน้าเศร้าไปนิดนึง “ก็ได้ค่ะ เชอะ!”
พูดจบก็สะบัดหน้าหนีไป ผมผิดตรงไหนว่ะครับ?
“ไม่เข้าใจคนสมัยนี้จริงๆว่ะ”
“แล้วเอ็งเป็นคนสมัยไหนล่ะวะ?” ไอ้นนท์ถามผม ซึ่งผมก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป
“ชิ!”
“เอ้า พาลโว้ยๆ~ ผมเจอคนพาลแถวนี้คร้าบ”
“หุบปากไปเลยป่ะ ไอ้นนท์ ปากมีไว้พูดเรื่องดีๆไม่เป็นไง”
“เออ กูพูดไม่เป็น”
ดู... ดูมัน เพื่อนผมแต่ละคน โอ๊ยยยยยยยย!!! อยากตายโว้ยยยยย!!!
“เมื่อกี้น้องเขามาทำไมว่ะ?” คิงที่เหมือนจะทำงานอะไรสักอย่างเสร็จแล้วหันมาถาม
ลืมบอกไปว่าตอนนี้พวกผมเรียนสังคมอยู่ครับ แต่เป็นหัวข้อเศรษฐศาสตร์อะไรสักอย่างที่พวกผมไม่ค่อยสนใจนั่นล่ะ เอาเข้าจริง ถ้าครูคนนี้สอนวิชาอะไรพวกผมก็ไม่ค่อยสนใจทั้งนั้นแหละ
ครูแกก็ใจดี ไม่เคยด่า ไม่เคยว่า... สวรรค์ชัดๆ
“ไม่ได้มาหากูล่ะกัน”
“???”
มันทำหน้างง แต่ผมหันกลับไปก่อนก็เลยไม่มีการพูดอะไรกันออกมา
บางที... ทุกครั้งที่มีคนมาสารภาพรักกับมันผ่านทางผม ผมก็รู้สึกเจ็บปวดนิดๆ และทุกครั้ง ผมก็คิดว่าไม่ได้เป็นอะไรมากมาย
เพราะไม่มีใครกล้าไปสารภาพรักมันเองสักราย มันเลยมีแฟนไม่มากเท่าไหร่
แต่ครั้งนี้ผมหวั่นใจกว่าทุกครั้ง...
ผมกลัว... กลัวอะไรบางอย่าง … กลัวบางอย่างที่จะเอามันไปจากผม มันจะหายจากผมไป
“อะไรของมึงว่ะเก้า มึงบ้าป่ะเนี่ย?”
“เปล่า น้องเค้าชอบมึง” ผมบอกมันไปเหมือนทุกทีที่มีคนมาบอกรักมัน
มันทำสีหน้าตกใจนิดๆเหมือนทุกครั้ง แต่เหมือนมันกำลังตัดสินใจอะไรบางอย่าง
“มึงว่าน้องเขาน่ารักป่ะ”
“มิ้นท์? ก็โอเคว่ะ น่ารักใสๆดี”
“ถ้ากูจะคบกับน้องเขา...”
ปึง!!
ผมตบโต๊ะท่ามกลางความตกใจของคนทั้งห้อง ผมไม่รู้อะไรทั้งนั้น รู้แต่ว่าตอนนี้หัวสมองผมมันตื้อคิดอะไรไม่ออก ทุกคนรวมถึงมันมองหน้าผมด้วยความแปลกใจ ในขณะที่ผมไม่อาจพูดอะไรออกมาได้แม้แต่คำเดียว
“เธอมีอะไรรึเปล่า นายกิตติธัช”
“...”
“เธอมีอะไรรึเปล่า นายกิตติธัช” ครูสังคมถามผมรอบสอง
“ผมปวดหัว ขออนุญาตไปห้องพยาบาลครับ”
ในที่สุด ผมก็สามารถหาเสียงของตัวเองจนเจอ และพูดตอบอะไรออกไปท่ามกลางความเงียบสงบของห้องเรียนได้
“เอ่อ... ไปเถอะ ขอดีๆก็ได้ ให้ใครไปส่งมั้ย?”
“ไม่ต้องครับ ผมพอไหว” ผมก้มลงไปหยิบของ และใช้โอกาสนี้กระซิบคำตอบกลับไปให้มัน “นั่นมันเรื่องของมึง ไม่ใช่ของกูว่ะ คิง มึงจะคบใครก็ไม่เกี่ยวกับกู เข้าใจป่ะ?”
ผมมองหน้ามันที่ยังมึนอึนอยู่แล้วเดินออกจากห้องไปคนเดียว ได้ยินเหมือนเสียงของนนท์มันของอนุญาตตามผมออกนอกห้องมา ผมไม่รู้ว่าสีหน้าผมที่ทุกคนเห็นในตอนนี้เป็นแบบไหน
แต่ตอนนี้ในใจผมมันเจ็บปวดเกินกว่าที่จะมีใครมารับรู้แล้ว
ผมอยากอยู่คนเดียวเงียบๆ เพื่อปรับความรู้สึกสักนิด แต่ฟ้าคงไม่เมตตาผมเท่าไหร่ เพราะนนท์มันวิ่งมารั้งผมไว้แทน
“เป็นห่าไรว่ะเก้า” มันวิ่งมาถามผม... ไม่อยากตอบชะมัด ผมเลยส่ายหน้านิดๆแทน แต่ยิ่งส่ายหัวก็ยิ่งมึนหัว จากไม่มึนกลายเป็นมึนซะแล้วสิเนี่ย...
“แล้วเมื่อกี้คิงกับมึงพูดอะไรกันครับ”
“ก็ไม่นี่” ผมปฏิเสธไป เหมือนสมองยังสั่งการไม่ค่อยได้เท่าไหร่ ผมปัดมือมันที่พยายามมาจับตัวผมทิ้ง แล้วเดินหนีออกมา “กูไปนอนห้องพยาบาลนะ กูง่วง ไปล่ะ”
“เฮ้ยเดี๋ยวดิ ไอ้ห่าเอ๊ย” มันดึงผมไว้แล้วเอามือมันมาแปะที่หน้าผาก “ตัวก็ไม่ร้อน มึงเป็นไรว่ะ?”
“เปล่า”
“กูเป็นเพื่อนมึงป่ะเนี่ย ไม่ไหวๆ กูว่ามึงตัวไม่ร้อน แต่อาการไม่ดีเท่าไหร่ ไปหาหมอมั้ย?”
“อย่ายุ่งยากเลยว่ะ นอนนิ่งๆเดี๋ยวก็หาย”
“มึงเอาจริง?” นนท์มันก็เป็นเพื่อนที่ดีเหมือนกันนะเนี่ย เป็นห่วงผมซะ
“เออดิ กูไปคนเดียวได้ ไปล่ะ”
กูอยากอยู่คนเดียว มึงเข้าใจมั้ยครับเนี่ย ไอ้เชี่ยนนท์! แล้วผมว่าความจริงแล้วมันก็ไม่ได้ห่วงผมเท่าไหร่หรอก...
“เดี๋ยวกูไปเป็นเพื่อน ไหนๆก็ขอ’จารย์แกได้แล้ว”
“เนียนเลยนะมึง เออๆ จะตามไปไหนก็ไป”
ผมว่าแล้ว... มันไม่ได้เป็นห่วงผมหรอก มันแค่อยากโดดเรียน
แต่ก็ดีกว่าไม่มีใครตามมาล่ะกัน ...
ถึงคนที่ผมอยากให้ตามมา เป็นคนอีกคนที่นั่งอยู่ในห้องนั้นก็ตามทีเถอะ แต่มันคงเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วล่ะ
ห่าครับ! ผมเป็นบ้าอะไรเนี่ย? ทำไมต้องอยากให้มันตามมาด้วยนะ...
นับวันผมเริ่มไม่เข้าใจตัวเองขึ้นมามากเรื่อยๆ ผมว่าคงถึงเวลาที่ผมต้องไปเช็คสุขภาพ พร้อมๆกับสมองที่โรงพยาบาลได้มั้งมั้ง เหอะ! ปวดหัวโว้ย!!!
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
