รักวุ่นวายของยัยอ้วนกับนายสุดหล่อ

ตอนนี้ฉันกำลังนั่งเสนอหน้าอยู่บนรถกระบะที่ข้างในนั่งกันได้สองคนเท่านั้นหลังจากที่พวกพี่มันขอร้องแบบบังคับให้ฉันมาเป็นเพื่อนพี่พาสในการไปติดต่อเรื่องซี้อไม้ ไอ้มากับพี่พาสนะไม่เท่าไหร่หรอกก็แค่เขินนิดหน่อย หวั่นไหวเล็กน้อย ใจเต้นนิดๆแต่ไอ้ที่หนักใจนะเรื่องไปเจอพ่อเลี้ยงอนันต์ต่างหากไม่ใช่ว่าพ่อเลี้ยงหน้าตาอัปลักษณ์อะไรหรอกตรงกันข้ามพ่อเลี้ยงอนันต์กลับหน้าตาดีอย่างกับพระเอกละครแต่ว่า...ก็นะเดี๋ยวเจอทุกคนก็รู้เองว่าทำไมฉันถึงหนักใจ ฉันเลิกคิดมากแล้วเบนสายตาออกไปมองข้างนอกแทนสภาพอากาศตอนนี้แดดร้อนจ้า แต่เมื่อคืนฝนตกหนักมากถนนดินลูกรังตอนนี้เลยเฉอะแฉะเป็นหลุมเป็นบ่อพี่พาสมันก็พยายามขับรถให้นิ่มที่สุดแต่สภาพถนนไม่เอื้ออำนวยรถเลยโคลงเคลงๆไปมาจนฉันชักเริ่มอยากจะอ้วก สงสัยสวรรค์คงเห็นใจฉันเราเลยขับรถมาถึงถนนใหญ่สักที แถวนี้ค่อนข้างเงียบมีแต่รถวิ่งผ่านไปมาไม่ค่อยมีบ้านคนเท่าไหร่ ขับมาได้สักพักฉันก็บอกพี่พาสให้เลี้ยวขวาเข้าซอยข้างหน้าที่เขียนว่าไร่อนันต์เนตร จริงๆฉันจำทางไม่ได้ทั้งหมดหรอกเพราะเคยมาครั้งเดียวเมื่อปีที่แล้วแต่อาศัยดูป้ายเอาบ้างจำได้บ้างโชคดีที่ไร่ของพ่อเลี้ยงเป็นไร่ใหญ่อันดับต้นๆของจังหวัดจึงค่อนข้างมีป้ายไว้ตลอดทาง พี่พาสขับเข้ามาได้ประมาณร้อยเมตรก็เจอทางเข้าไร่ เราขับเข้าไปก็เจอคนเฝ้าไร่

"มาหาใครครับ"

"เรามาหาพ่อเลี้ยงอนันต์ครับ"

"ครับ  แล้วมาติดต่อเรื่องอะไรครับ"

"เรื่องซื้อไม้นะครับ"

"อ๋อครับงั้นช่วยกรุณาแลกบัตรด้วยนะครับ"

"นี่ครับ"

"ขอบคุณครับ แล้วเดี๋ยวขับตามทางไปเรื่อยๆเจอทางแยกเลี้ยวขวานะครับะไปทางโรงไม้"

"ครับ ขอบคุณมากครับ"แล้วพี่พาสก็ออกรถมาที่นี่ค่อนข้างมีการรักษาความปอดภัยสูงเพราะไม่ใช่ไร่เปิด พ่อเลี้ยงอนันต์จากที่ฟังพ่อเล่าทำไร่สตอเบอร์รี่และมีโรงไม้แต่เป็นไร่ที่ใหญ่มากจึงค่อนข้างมีชื่อเสียง ตอนนี้พี่พาสเลี้ยวรถเข้ามาจอดใต้ต้นไม้หน้าโรงไม้ที่คนงานกำลังทำงานอยู่

"จะรอนี่หรือจะไปด้วย"

"รอนี่ก็ได้ค่ะ"

"ตามใจ เดี๋ยวพี่เข้าไปติดต่อก่อนรออยู่ที่รถเท่านั้นนะอย่าไปไหน"

"ค่ะ"ฉันมองตามหลังพี่พาสที่เดินหันลังเข้าไปข้างในโรงงานแล้วไปยืนคุยอะไรสักอย่างกับคนงานที่เลื้อยไม้อยู่สงสัยคงถามหาพ่อเลี้ยงสาธุขอให้มีไม้ให้เราเอาไปทำโรงเรียนด้วยเถอะ ฉันนั่งรอไม่ถึงสิบนาทีพี่พาสก็เดินคอตกออกมานั่นทำให้ฉันพอจะเดาออกแต่ก็ต้องถามเพื่อความแน่ใจ

"เป็นไงบ้างค่ะ"พี่มันไม่ตอบแต่ส่ายหัวแทนเป็นการบอกว่าไม่สำเร็จ

"แล้วพี่จะทำไงต่อไป"

"ไม่รู้สิ อาจจะต้องไปถามรายอื่นก่อน แต่ถ้าหากรายใหญ่ขนาดนี้บอกไม่มีความหวังที่จะได้ไม้ก็คงน้อย เฮ้อ...สงสัยเด็กๆคงต้องรอไปก่อนเพราะคราวนี้เราต้องหาไม้กันเป็นเดือนๆกว่าจะได้มาเยอะพอทำโรงเรียนขนาดนั้น"ใจฉันกระตุกวูบ ฉันรู้ว่าพี่มันตั้งใจกับงานนี้แค่ไหน ฉันพอจะช่วยอะไรได้บ้างนะ ฉันว่าฉันรองเข้าไปพูดกับพ่อเลี้ยงดูอีกทีดีกว่า คิดได้ดังนั้นฉันก็ลงจากรถแล้วเดินมุ่งหน้าไปทางโรงไม้ทันที แต่ก็ต้องชะงักฝีเท้าเมื่อพี่พาสเข้ามาจับข้อมือไว้

"จะไปไหนนะ"

"จะเข้าไปคุยกับพ่อเลี้ยงอีกทีค่ะ"

"ไม่ต้องหรอกเมื่อกี้พี่เข้าไปพ่อเลี้ยงแทบไม่สนใจเลย"

"ให้วิวลองก่อนสิค่ะ นะค่ะ"ฉันส่งสายตาอ้อนใสไปทางพี่พาสอย่างขอร้อง ไม่นานพี่มันก็ถอนหายใจแล้วตอบกลับมา

"ก็ได้แต่พี่เข้าไปด้วยนะ"

"ค่ะ"ฉันกับพี่พาสเดินเข้ามายังสำนักงานข้างในที่แอร์เย็นช่ำต่างกับอากาศข้างนอกลิบลับ ฉันกวาดสายตาไปก็ไปสะดุดกับร่างๆหนึ่งที่นั่งอ่านเอกสารบนโต๊ะอยู่อย่างเครียดคึง

พ่อเลี้ยงอนันต์