Teach Love สอนภาษารัก ให้นายน่ากั๊กแสนหวาน

โยชิ!!! โยชิ!!! อย่าเป็นอะไรไปนะลูก โยชิ !!! ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยโยชิที ป้าบัว ป้าอิ่ม มาช่วยโยชิที!!! นั่นเป็นเสียงสุดท้ายที่ผมได้ยินในวันนั้น มันเป็นเสียงเเม่ของผมเอง ที่ตะโกนให้ใครก็ได้ที่อยู่ในบ้านและได้ยินเสียงของแม่ผม มาช่วยพาผมไปโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด เพราะผมมีโรคประจำตัวคือโรคเครียด ถ้ายิ่งผมเครียดมากขึ้นเท่าไหร่ ผมจะรู้สึกว่า สมองของผมมันบีบตัวเข้าหากัน แล้วมันทำให้ผมเจ็บปวดมาก จนผมสลบไป.....

"ลูกของคุณต้องได้รับการรักษาจากทางโรงพยาบาลที่ดีกว่านี้ ถ้าอยากให้ลูกของคุณหายจากโรคนี้อย่างสนิท คุณจะต้องส่งลูกของคุณไปรักษาที่อเมริกา เพราะว่า อาการของลูกคุณมันแรงถึงขั้นอาจจะทำให้ลูกของคุณเสียชีวิตได้ หมอช่วยคุณกับลูกได้แค่นี้แหละครับ"   หลังจากนั้น แม่ผมก็ส่งผมไปรักษาที่อเมริกาประมาณ 2 ปี หมอทางนู้นจำเป็นจะต้องรักษาผมด้วยการผ่าตัดสมอง แล้วลบความจำตั้งแต่ที่ผมเกิดมาจนถึงปัจจุบัน ถึงแม่จะรู้ว่า ผมจะต้องลืมแม่ ลืมทุกๆคนในบ้าน ลืมสิ่งดีๆที่ผมเคยทำกับแม่ ลืมทุกอย่าง แต่แม่ก็ตัดสินใจที่จะรักษาผมด้วยวิธีนี้ เพราะถึงยังไง ถาอยากให้ผมมีชีวิตอยู่ต่อบนโลกนี้ ผมเชื่อว่าพ่อแม่ทุกคนก็จะต้องเลือกวิธีนี้เหมือนกับแม่ของผม.....           

                                           รักแม่ครับ.... YOSHI~~~