The Ghaost-sy.ผี - กะเทยข้าง (ใน) ห้อง! Yaoi

โอคิโตะ  โนรุ  คือเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลสวมแว่นทรงเหลี่ยมเก๋  แต่ก็ยังดูเชยในสภาพเสื้อยืดปอนๆและกางเกงยีนส์ธรรมดา  เขายืนอยู่หน้าห้องพักหมายเลข 1209 พร้อมกับกุญแจดอกหนึ่ง  ส่อเค้าแววว่าห้องพักห้องนั้นมีผู้เช่าเข้ามาครั้งแรกในรอบสามเดือน  หลังจากเศรษฐกิจซบเซาจนผู้คนนิยมหอพักราคาถูกถึงถูกที่สุด

ความจริงโนรุเองก็ใช่ว่าจะร่ำรวย  และคงต้องไปหาหอพักราคาย่อมเยาเหมือนกับเด็กหนุ่มวัยเดียวกัน  หากว่าคนที่ออกทุนเรื่องที่พักไม่ใช่มิจิฮากาเนะซัง  สาวสวยสุดเซ็กซี่ซึ่งอยู่ดีๆก็สุ่มชื่อเขามาอุปการะซะอย่างนั้น

ด้วยความที่ทุกอย่างต้องเลิศ!..เมื่อผ่านมือเธอคนที่ว่า  แม้หอพักของเขาจะไม่ได้หรูหราอะไรมากมาย  แต่เตียงนุ่มๆใหญ่ๆขนาดนี้  เด็กหนุ่มนัยน์ตาสีนิลเพิ่งเคยได้สัมผัสและกลิ้งไปกลิ้งมาอย่างสบายอารมณ์เป็นครั้งแรก  อา...อย่างกับสวรรค์ประทานเลยนะนี่  เห็นทีคงต้องขอบคุณมิจิฮากาเนะซังสักหลายๆรอบ

หลังจากซึบซับเอาความนุ่มและความหอมของเตียงสปริงนุ่มเด้งไว้จนเต็มอิ่ม  เด็กหนุ่มเริ่มออกเดินสำรวจสภาพโดยรอบ  อันเป็นความปกติที่คนคนหนึ่งจะเข้ามาอาศัย  ก็ต้องมีการตรวจตราดูห้องและการจัดวางต่างๆ  นึกไม่ถึงว่าหอพักชื่อต่างประเทศว่า The Ghost-Sy จะมีประตูและฉากกั้นห้องต่างๆเป็นแบบญี่ปุ่น  แม้ว่าเครื่องใช้ไฟฟ้าจะอำนวยความสะดวกตามปกติก็ตาม

ระเบียงของชั้นสิบสองมีวิวดีอย่าบอกใคร  ลมก็ไม่ได้พัดแรงมากเกินไปเพราะความสูงที่พอดีๆ  แค่มองออกไปด้านนอกก็รู้สึกว่าตัวเองโดดเด่นเหนือกว่าใครเชียว  คุณสมบัติวิเศษของสิ่งเลิศอลังการคือแบบนี้นี่แหละ

เอาล่ะ ก่อนจะออกไปสำรวจเมืองคันคุโซ[1] แห่งนี้  ก็ต้องมาเปิดนมกล่องฉลองห้องพักสุดเจ๋งกันก่อน  เพราะนอกจากสวัสดิการเรื่องนี้  มิจิฮากาเนะซังไม่ได้ให้อะไรเพิ่มเติมอีก  เรื่องฉลองอันน้อยนิดในชีวิตจืดชืดของเขาก็ต้องตักตวงความสุขไว้ให้เต็มอิ่มสิ

ทันทีที่แก้วนมใสแจ๋วกำลังจะจรดริมฝีปากอยู่นั้นเอง  เสียงเคาะประตูที่ราวกับฟ้าผ่าก็ดังกระหึ่มขึ้นมาเหมือนเพลงร็อค  จนรวมกับกับอารามตกใจบังเกิดให้เป็นเสียงแก้วแตก  ไหลนองไปทั่วพื้นบริเวณนั้น

เมื่อต้องตัดสินใจระหว่างเช็ดพื้นกับดูแขกวิสัยร็อค  โนรุก็ต้องเลือกอย่างหลังแน่นอนอยู่แล้ว  เขาไม่อยากเช็ดไปฟังเสียงทุบประตูไปหรอกนะ  ทว่า...ผู้มาเยือนใช้กุญแจรูปทรงโบราณสีทอง  อันเป็นแฟชั่นหรูเลิศประจำอุปกรณ์ไขห้องในโรงแรมนี้  เปิดประตูเข้ามาซะก่อน

ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใคร  มิจิฮากาเนะก้าวเข้ามาด้วยรองเท้าส้นเข็มแหลมสูง  ส่งผลให้ร่างกายสูงโปร่งยิ่งสูงมากขึ้นไปจนเกือบแตะสองเมตร  วันนี้ยังคงสวมชุดสีดำเน้นทรวดทรงเหมือนเดิมสิน่า  แม้หน้าอกหน้าใจคุณเธอจะไม่ได้เล็กจนน่าเกลียด  แต่เอวออกจะผอมบางเกินไปหน่อย

สายตาของโอคิโตะลบคำถาม ‘ทำไมไม่ไขตั้งแต่แรก’ ไปอย่างรวดเร็ว  แล้วรีบจัดห้องรับแขกต้อนรับทันที  ห้องพักแห่งนี้จัดโซนต่างๆออกมาได้ดีพอสมควร  มีห้องนอน ห้องน้ำ และห้องกิจกรรมต่างๆคล้ายบ้านหลังหนึ่งเลยทีเดียว

“ไม่เป็นไรๆ  แค่ได้ยินสาวเคาท์เตอร์บอกว่าเธอเข้ามาพักแล้วเท่านั้นเอง  แต่แบบนี้คงไม่ขาดตกบกพร่องอะไรแล้วเนอะ”  สาวรูปร่างสูงตอบเองสรุปเอง  พลางก้มลงมาเล็กน้อยเพื่อลูบหัวเด็กหนุ่มด้วยความเอ็นดู  หารู้ไม่ว่านั่นเป็นการทำร้ายจิตใจกันอย่างร้ายแรง!  ทั้งที่พวกเขาสองคนมีรูปร่างเหมือนกันตรงที่ผอมบาง  แต่ไม่ว่าจะเป็นความสูงหรือว่าเสน่ห์  ไหงมันต่างกันหมดเลยนะ!

ไม่หรอกๆ เขาไม่ได้อยากมีเสน่ห์แบบผู้หญิงเหมือนมิจิฮากาเนะ  แต่เป็นเสน่ห์กระชากใจสาวน้อยสาวใหญ่แบบเดือนโรงเรียน พระจันทร์โรงเรียนอะไรนั่นต่างหากเล่า  ตั้งแต่เกิดมาก็อกหักทั้งที่ยังไม่ได้สารพัดมาตั้งเจ็ดร้อยหกสิบเก้าคั้งแล้วนะ  มันต้องเป็นความโหดร้ายของเทพีวีนัสแห่งความรักแน่ๆเลย  ฮือ!

แม้ในใจจะเศร้าโศกศัลย์เพียงไร  แต่โอคิโตะยังคงยืนยิ้มส่งหญิงสาวผู้นั้นได้หน้าระรื่นอยู่ดี  การเก็บความรู้สึกไว้ข้างในมันเป็นสิ่งที่เขาถนัดอยู่แล้ว  หรือตัวตนของเขามันก็ช่างจืดจางจนไร้ผู้คนสนใจ  เฮ้อ...

เอาล่ะ  ในเมื่อขาร็อคก๊อกประตูก็ไปแล้ว  เห็นทีคงต้องมาจัดการกับนมเลอะพื้นสักที  โนรุคุ้ยหาอุปกรณ์ทำความสะอาดในตู้เล็กๆสักพักก็ได้ของที่ต้องการ  ส่วนที่ไม้ลอดถึงก็สะอาดเอี่ยมอ่องอยู่หรอก  แต่ส่วนที่หกเข้าไปใต้ตู้เย็นนี่สิ  โอคิโตะยืนมองอย่างกลุ้มๆเหมือนรู้คำตอบดีอยู่แล้ว  เอ้า...ปฏิบัติการณ์เลื่อนระดับชาติมาถึงตั้งแต่วันแรกเลยหรือนี่  เห็นทีว่าคงผู้กลั่นแกล้งไม่ใช่แค่เทพีวีนัส  แต่เป็นเทพเจ้าแห่งโชคลาภอีกองค์

ดัน ดันและดัน  ต้องขอบคุณความก้าวหน้าของเทคโนโลยีสมัยใหม่  ซึ่งได้สร้างของให้เล็กและเบาขึ้นทุกทีๆ  โอคิโตะแอบคิดในใจไม่ได้ว่าหากเป็นยุคศตวรรษที่สามสิบ  ผู้คนอาจจะพับบ้านเก็บใส่กระเป๋าได้แล้ว  พาลเลยเถิดไปถึงโจรมุมตึก  แบบนี้ก็คงปล้นบ้านพับกระเป๋าไปทั้งหลังเลยน่ะสิ?  แต่ไม่หรอกน่า เทคโนโลยีขั้นสูงย่อมมาพร้อมกับความปลอดภัยระดับสุดยอดอยู่แล้ว  ถึงเวลานั้น โจรมุมตึกคงหายไปหมด  พวกผู้ก่อการร้ายระดับชาติคงขึ้นแท่นมาแทน

โนรุซึ่งคิดเพลิน ถูเพลิน  ไม่ได้สังเกตถึงแผ่นสติกเกอร์ใสๆสองแผ่นเลยแม้แต่น้อย  บนสติกเกอร์นั้นมีตัวอักษรตวัดๆสีแดงเขียนอยู่  แต่พื้นหลังของมันไร้สี  กอปรกับพื้นแถวนั้นเป็นลายไม้เข้มเงาวับ  ลายของสติกเกอร์ ‘ยันต์’ จึงถูกเมินเฉยไปโดยสิ้นเชิง  ตามด้วยตู้เย็นที่ถูกดันกลับไปที่เดิม

แม้วัตถุสี่เหลี่ยมจะถูกดันกลับไปแล้ว  แต่วัตถุใสๆหลุดแล้ว...หลุดเลย...เนี่ยสิ  ปัญหาของแท้

โอคิโตะเข้านอนในราตรีอันแสนหวานที่สุดเท่าที่ชีวิตเขาเคยสัมผัสความหรูหรามา  โดยไม่ได้คำนึงว่าตนเองจะเจอสิ่งลี้ลับระดับบ้านๆ  แต่คงความสยองไว้เป็นอันดับท็อปๆอย่าง...วิญญาณ...เลยแม้แต่น้อย

[1]  เมืองคันคุโซไม่มีอยู่จริง  เป็นชื่อที่ผู้แต่งคิดขึ้นมาเท่านั้น