The Ghaost-sy.ผี - กะเทยข้าง (ใน) ห้อง! Yaoi

เด็กหนุ่มผมสีนำตาล  สวมแว่นกรอบเหลี่ยมเก๋ไก๋  แต่ยังดูเชยสะบัดด้วยชุดเสื้อยืดกางเกงนอนธรรมดา  บัดนี้กำลังนั่งจ้องตาแป๋วๆของเด็กสาวหน้าตาน่ารักคนหนึ่งอยู่  ข้างๆมีสาวสวยระดับนางงามนั่งสูบบุหรี่ด้วยท่าทางเซ็กซี่อยู่  ซึ่งฝ่ายหลังทำหน้าเหมือนขำในความงุนงงของเขา

โอคิโตะตื่นขึ้นมาตามเวลานาฬิกาปลุกเหมือนเช่นทุกวัน  แต่ที่ไม่เหมือนคือการลุกกึ่งนั่งแล้วเจอใครบางคนสบตาด้วยนี่สิ  แถมเป็นเด็กผู้หญิงน่ารักอีกต่างหาก  ผมสั้นสีดำสนิทเหมือนเช่นดวงตา  ผิดกับอาเจ๊คนสวยสวมชุดญี่ปุ่นโบราณ  ซึ่งย้อมผมสีน้ำตาลแล้วไล่ระดับอย่างลงตัวจนปลายเส้นผมเป็นสีทอง  แต่เหมือนกับตรงดวงตาสีรัตติกาล

“jjkaoteanlawna”  เด็กสาวตะโกนภาษาไม่คุ้นหูพลางชี้มาทางเขารัวๆ  “jahaitumyungngaitode?”

ถ้าถามว่าระดับความงงมีเต็มสิบ  อย่างน้อยเขาก็ต้องได้เก้าจุดห้า  เว้นซะแต่ว่าเทวดาวัดค่าความงงจะลำเอียง  กดคะแนนต่ำกว่าที่ควรจะเป็น  เพราะอย่างน้อยเขาก็มีความไม่เข้าใจตั้งสามอย่าง  หนึ่ง ผู้หญิงสองคนนี้เป็นใคร?  สอง ผู้หญิงสองคนนี้เข้าห้องผิดใช่ไหม  แล้วไขประตูเข้ามาได้อย่างไร?  สาม หรือจะเป็นเขาเองที่ละเมอเดินเขาห้องชาวบ้าน!

แต่ที่แน่ๆ สภาพโดยรอบก็เป็นห้องเขาชัวร์  เพราะโปสเตอร์ลายมุโรคาว่า มิกิจัง  ยังแปะอยู่โดยรอบอยู่เลยนี่  จะหาใครชื่นชอบสาวน้อยไอดอลคนนี้เท่าเป็นไม่มี  ทั้งเสียงร้องหรือรอยยิ้ม  กระโปรงบานฟูฟ่องก็สุดยอด  ทั้งหมดทั้งมวลสรุปได้ว่านี่มันห้องของเขาแน่ๆ

อาเจ๊ชุดญี่ปุ่นโบราณทั้งยาวและคลุมหลายชั้นสีชมพูอ่อนบางสวย  ใช้นิ้วคีบบุหรี่ออกมาจากปากแล่นพ่นควันในคราวเดียว  เป็นเส้นตรงเรียวดูมีศิลปะ  หากว่ามันไม่ใช่ของทำลายสุขภาพและก่อกำเนิดโรคถุงลมโป่งพอง  เด็กดีและแย่ทั้งหลายไม่ควรเอาเยี่ยงอย่างหรือทดลองเป็นอย่างยิ่ง

“Tubhuamunlawyonoogpailey  Raoyungclearrianghongmaisregleynaya”

แม้จะไม่รู้ว่าได้ความอย่างไร  แค้โอคิโตะรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังลอยขึ้นตามมือของเด็กผู้หญิงคนนั้น  ทั้งที่มันไม่ได้สัมผัสส่วนใดในร่างกายเขาเลยสักนิด!  หรือว่านี่คือมนุษย์พลังจิต  นอกจากเดินทะลุเข้าห้องคนอื่นได้โดยไม่ได้รับอนุญาติแล้ว  ยังสามารถเคลื่อนย้ายคนสัตว์สิ่งของอย่างอิสระ!

เด็กผู้หญิงคนนั้นพุ่งไปทั้งที่ยังควบคุมร่างของโนรุให้ลอยอยู่เหนือพื้น  ความเร็วระดับสุดยอดนี้ไม่ได้บังคับด้วยขา  เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลเห็นชัดๆว่ามันไม่ได้แตะพื้น  ไม่จริงน่า แบบนี้มันไม่ใช่คนแล้ว  แต่เป็น...

โป๊ก!  คุณวิญญาณสาวน้อยเหวี่ยงเขาใส่ประตูแบบไม่ปรานีปราศรัย  แถมยังมีหน้ามาทำงงอีกต่างหาก  คนที่โดนทารุณกรรมรับอรุณรุ่งสิ  ควรจะเป็นฝ่ายรู้สึก!

“JJ!  Naikonnymaitaluhae!”  สุ้มเสียงปนสำเนียงประหลาดนั้นร้องขึ้นมาหลายรอบอย่างตื่นเต้น  พลางช่วยพยุงคนมึนจากการกระแทกอย่างมีน้ำใจ

ด้วยเสียงร้องเมื่อครู่ ทำให้สาวประเภทสองในชุดสตรีญี่ปุ่นโบราณหวานสวยรีบ ‘ลอย’ ตามมาทันที  สีหน้ามีความสงสัยมากกว่า  เธอ (หรือเขา) สะบัดมือตบหน้าโอคิโตะไม่สองฉาดใหญ่ๆ  โดนเหวี่ยงใส่ประตูไม่พอ  ยังมากินตุ้บตั้บอีก  อาหารเช้าประจำวันทุกครั้งคือขนมปังปิ้งต่างหาก  ไหงเริ่มต้นวันใหม่ได้โคตรซวยแบบนี้นะ

ก่อนที่สองสาวจะเริ่มต้นพูดคุยแบบ ‘ผู้หญิงๆ’ จนผู้ชายอย่างเขาฟังไม่ออก  เด็กหนุ่มยกมือเบรกเอี๊ยดให้คุณผีน่ารักช่วยโต้ตอบกันเป็นภาษญี่ปุ่นสักที  อย่างน้อยเขาจะได้มีสิทธิโต้แย้ง  ขนาดตำรวจอเมริกายังบอกผู้ร้ายว่าคุณมีสิทธิที่จะไม่พูด  เพราะทุกคำที่พูดจะเป็นหลักฐานในชั้นศาล  แต่นั่นหมายถึงคนร้ายก็สามารถพูดได้อยู่ไม่ใช่หรือไงกัน...หากเขาเข้าใจไม่ผิดน่ะนะ

คุณวิญญาณสาวสวยคว้าเขามานั่งในห้องรับแขกตรงผู้มาเยือน  ก่อนจะพยามตีกันเรื่องที่นั่งเจ้าของห้อง  จนมองเห็นตาแป๋วๆขลาดๆของโอคิโตะเริ่มแผ่รังสีออกให้รู้สึก  จึงได้เริ่มนั่งลงกันคนละครึ่งทางครึ่งที่นั่ง  โชคดีที่โต๊ะญี่ปุ่นตัวนั้นใหญ่พอจะนั่งสองคนต่อหนึ่งด้านได้

คุณผีน่ารักผมสั้นเป็นฝ่ายเริ่มพูดก่อน  “ฉันชื่ออรนิช นงนภัส  เอ...ไม่สิ คนญี่ปุ่นเขาเอานามสกุลขึ้นก่อนเนอะ  ก็ต้องเป็นนงนภัส อรนิช สินะ”

วิญญาณสาวสวยคีบบุหรี่ที่ไม่หดลงด้วยสองนิ้ว  แล้วพ่นควันออกมาอีกรอบ  “ฐิติกานต์ รักษณาลี  ไม่กลับนามสกุลนะ  ฉันทำงานเป็นเกอิชามาตลอดหลายปี  บริการคนญี่ปุ่นมากพอแล้ว  ขอนิยมไทยบ้างเถอะ”

โอคิโตะเก็บข้อมูลแนะนำตัวนั้นอย่างรวดเร็ว  อย่างแรกคือเรื่องเชื้อชาติซึ่งก็น่าจะรู้กันอยู่ตั้งแต่ประโยคโต้ตอบแบบผู้หญิงๆ  อย่างที่สองคือเขาไม่มีทางจำชื่อของสองคนนี้ได้แน่ๆ  อย่างที่สามคือสิ่งเหนือธรรมชาติเหล่านี้เหมือนจะตีกันด้วยสาเหตุบางประการ  ดูจากการแย่งที่นั่งเจ้าของห้อง  คงกำลังแย่งกันถือกรรมสิทธิ์ว่าใครมาก่อนหลัง

เขาเองก็ไม่อยากทะเลาะกันคนที่มาอยู่ก่อนในอดีต  เพียงแต่มิจิฮากาเนะจะยอมให้เปลี่ยนห้องหรือเปล่านี่สิ  ถ้าไม่ยอมเขาจะหาหอพักราคาย่อมเยาไว้อยู่ใหม่แน่ๆ  ปล่อยสองตนนี้ตีกันไปเองเถอะ!

ในตอนนั้นเองที่โนรุเริ่มรู้สึกตัว  เขาควรจะกรีดร้องแล้วก็โวยวายด้วยความขนหัวลุก  จากนั้นก็นั่งตัวสั่นพั่บๆตรงมุมห้อง  เพียงแต่สองตนนี้ไม่ได้สวมชุดสีขาว  คลานออกมาจากโทรทัศน์หรือว่ามีตัวเขียวซีดแบบในหนังนี่นา  หากไม่ติดตรงเท้าลอยจากพื้นได้ล่ะก็  เหมือนมนุษย์ปกติทุกประการเลยทีเดียว

เหมือนสิ่งลี้ลับทั้งสองจะเห็นใจในหน้าตาซื่อบื้อของโนรุ  จึงตัดสินใจบอกชื่อเล่นสั้นๆให้ฟังแทน  ด้านผีสาวน่ารักคือภัส  เป็นชื่อที่ตั้งจากนามสกุล  แทนที่จะเป็นชื่อจริงอย่างคนทั่วไป  ส่วนอีกคนยักไหล่เล็กน้อยแล้วแนะนำชื่อเล่นตนว่ากานต์  แน่นอนว่านามทั้งสองได้มาหลังเปลี่ยนจากชื่อเพศชายเต็มยศ

ในขณะที่อรนิชสวมชุดกระโปรงบานสีดำดูน่ารักสไตล์โกธิค  แถมไว้ผมสั้นออกแนวคุณหนูหน่อยๆ  ฐิติกานต์กลับสวมเครื่องประดับศีรษะและชุดอ่อนหวานสวยและงามสง่า  จุดเด่นของทรงผมนอกจากเครื่องประดับนั้นยังมีปอยยาวลงมาสองด้าน  ซึ่งปอยนี้เองที่ทำให้เห็นสีน้ำตาลไล่ระดับทองลงมาชัดเจน

โอคิโตะแจ้งความจำนงว่าตนจะไม่ทำสงครามเป็นศึกสามฝ่ายเด็ดขาด  แหงล่ะ แค่พลังจิตพิเศษของภัสก็ทำเขาลอยละลิ่วแล้วนี่  ฝ่ายแพ้ยับเยินคนแรกเลยไม่ใช่หรือไง

ดังนั้น โนรุจึงยื่นเรื่องขอย้ายห้องไปอยู่ที่ว่างอื่นในโรงแรม  แทนที่จะอยู่สู้รบตบมือกับสิ่งลี้ลับแสนสวย  ซึ่งไม่สวยในการปรานีเขาซะเลย  จะบอกว่าเป็นความโหดร้ายของพวกเธอก็ไม่ถูก  เพราะทั้งสองตนเข้าใจว่าเด็กหนุ่มเป็นคนไทยและไม่ใช่มนุษย์เหมือนกัน

เรื่องสืบมาจากตอนกลางคืน  พลังของยันต์หลุดๆอ่อนลงจะหมดอำนาจ  วิญญาณทั้งสองตนนั้นเริ่มตื่นจากการหลับใหลและพบว่าในห้องพักของตัวเองมีคนนอกอยู่ซะแล้ว!

ความจริงเรื่องนี้จะตกลงด้วยการเป็นรูมเมทก็ได้  แต่สาวไทยสองตนไม่ยักคิดเช่นนั้น  พวกเธอพร้อมใจกันทุ่มเถียงว่าใครกันที่ควรเป็นเจ้าของห้องและเนรเทศอีกฝ่ายออกไป  แต่จะตัดสินอย่างไรก็คงไม่อาจลงตัว  เพราะทั้งอรนิชและฐิติกานต์ต่างไม่มี ‘ข้อมูล’ ในความทรงจำเพื่อโต้เถียงเรื่องวันที่ทั้งคู่  หากไม่ถามผู้ดูแลคงไม่มีทางรู้แน่นอน

ความจริงด้วยอำนาจการรู้จักเจ้าของโรงแรมอย่างมิจิฮากาเนะ  ก็น่าจะทำให้บัญชีรายชื่อแขกที่มาพักแง้มออกมาได้บ้าง  แต่วิญญาณทั้งสองพร้อมใจกับตอบว่าไม่!  ใส่โนรุผู้หวังดีอย่างพร้อมเพรียง  แน่ล่ะ ถ้าเถียงต่อไปแบบนี้อาจมีโอกาสชนะ  แต่ถ้ารู้ผลในพริบตาแล้วเป็นฝ่ายแพ้  ก็เท่ากับว่าไม่เคยฮึดสู้เลยน่ะสิ  ศักดิ์ศรีลูกผู้หญิงและสาวประเภทสองจะยอมได้อย่างไรกัน

ความจริงโอคิโตะก็คิดว่าฐิติกานต์น่าจะเกิดเป็นผู้หญิงจริงๆ  เพราะน้ำเสียงที่ใช้ก็ไม่ได้แหลมปรี๊ด  แม้จะไม่อ่อนหวานอย่างผู้หญิง  แต่ออกทุ้มนิดๆแบบรื่นหูพอสมควร  ผิดกับผู้หญิงแท้ๆอย่างอรนิช  ซึ่งส่งเสียงแหลมออกมาได้ชัดเจนตอนตะโกนเถียงกัน  ด้วยเสียงระดับนี้ยังเป็นที่แปลกใจของผู้ระเห็จว่าไฉนเมื่อคืนตนถึงยังไม่ตื่น

มิจิฮากาเนะนั่งจิบกาแฟยามเช้าอย่างสบายอารมณ์  นิ้วเรียวแหลมเหมือนแม่มดเกี่ยวหูแก้วอย่างพอเหมาะ  วันนี้ก็ยังคงสวมชุดกระโปรงยาวสีดำเหมือนเลดี้ในอังกฤษเหมือนเคย  และฟังคำอธิบายอย่างเกรงอกเกรงใจของอาคิโตะแบบใจเย็นสุดขีด  ไม่มีความกระตือรือร้นเรื่องความประหลาดมหัศจรรย์ในโรงแรมของตัวเองเลยแม้แต่น้อย  ทั้งที่ห้องพักของเธอก็อยู่ชั้นบนสุดในโรงแรมแห่งเดียวกันนี้เอง!

หนึ่งในเส้นผมยาวสลวยไร้การประดับใดๆถูกนำมาเกี่ยวพันนิ้วเล่นระหว่างคิดข้อสรุป  ซึ่งมันก็ออกมาในเวลาไม่ถึงหนึ่งนาที  หญิงสาวพูดยิ้มๆ  “งั้นเธอก็ไปเถียงกับเขาสิ  ถ้าเถียงชนะก็ได้ครองห้องต่อไป  สู้เขานะโนรุคุง...!”

การที่เธอส่งเสียงลากยาวเชียร์พร้อมด้วยการโบกธงญี่ปุ่นอันเล็กๆด้วยมือทั้งสองข้าง  มันไม่ช่วยให้เด็กหนุ่มเลิกเดินคอตกออกไปเลยแม้แต่น้อย  แต่เขาจะท้อไม่ได้  หอพักในคันคุโซยังมีออีกหลายที  ตอนนี้แค่ต้องขนของเท่านั้นเอง  ทั้งเนื้อทั้งตัวของผู้ที่อยู่แบบจืดชืดก็ไม่ได้มีอะไรมากนักอยู่แล้ว  แต่หากคุณผีน่ารักทั้งสองจะใช้พลังวิเศษช่วยย้าย  เขาก็ไม่ปฏิเสธในน้ำใจหรอกนะ

โนรุเกือบจะไขเข้าห้องอยู่รอมร่อ  แต่ก็ตัดสินใจเคาะประตูเพื่อมารยาทก่อนเป็นอันดับแรก  นี่มันไม่ใช่ห้องพักของเขาแล้ว  จะทำอะไรโดยพลการเดี๋ยวก็โดนเจ้าของห้องโยนออกมากันพอดี  ตอนนี้จะตัดสินกันได้หรือยังหนอ  น่าเสียดายหรืออาจจะน่ายินดีสำหรับผู้ที่มิจิฮากาเนะเชียร์ให้สู้รบตบมือ  เพราะพวกเธอยังเถียงกันไม่เลิก

สายตาของสองผีน่ารักหันมาขวับทันที  พร้อมชี้ไปยังกระเป๋าบรรจุของใช้  นี่เขาไปไม่ถึงสิบนาทีถึงขั้นแพ็กกระเป๋าให้เลยหรือเนี่ย  ถึงจะจืดชืดก็ฉุนเป็นเหมือนกันนะ  แต่คนแหยจฉุนขึ้นมาให้มันได้อะไรเล่า  แค่สารพัดคำด่าของสองคนนั้นก็เร็วจนแทรกไม่ทัน  แถมฟังไม่ออกอีกต่างหาก

ก่อนที่โนรุจะเดินถือกระเป๋าออกจากห้องไปอย่างผู้ถูกโหวตออก  ตัวมิจิฮากาเนะก็ขึ้นลิฟต์มาไกล่เกลี่ยกันซะก่อน  ว่าแล้วเชียวว่าเด็กในอุปการะต้องยอมแพ้ตั้งแต่ยังไม่เถียง

หลังจากฟังเรื่องตั้งแต่ต้นจนจบ  คำขู่เดียวของที่ทำให้วิญญาณแสนสวยทั้งสองยอมให้โอคิโตะอยู่ต่อได้อย่างไร้กังวลคือ...  “ถ้าพวกเธอไม่ยอมสงบศึกแล้วยอมรับเขาล่ะก็  ฉันจะประกาศรายชื่อผู้มาก่อนหลังเดี๋ยวนี้ล่ะ!”

เป็นสองประโยคอันน่าประหลาดใจ  โอคิโตะเพิ่งรู้ว่าตัวเองไม่เข้าใจผู้หญิงสุดๆก็วันนี้แหละ  ถ้ายอมรับเขาเป็นเจ้าของห้อง  ก็เท่ากับว่าที่เถียงกันมาก็ไร้ประโยชน์น่ะสิ?

แต่ใครเล่าจะหยั่งรู้ถึงจิตใจสตรีเพศ  อย่างน้อยแพ้ทั้งคู่ยังดีกว่าทนดูเวลาอีกฝ่ายชนะ!  แถมเจ้าของห้องยังดูซื่อบื้อไม่สู้คน  ปล่อยให้เข้าใจแต่ในนามก็พอจะกันการแตกแยกไปได้  แต่ถึงกระนั้น ผีน่ารักทั้งสองยังคาใจอยู่กับบางเรื่อง  นั่นคือนอกจากชื่อสกุลและภูมิหลังบางส่วนแล้ว  พวกเธอเป็นใครมาจากไหนกันแน่?

เรื่องมาจากประเทศไทยเป็นของอรนิชแน่นอนอยู่แล้ว  แต่ว่ากรณีอาชีพเกอิชาอย่างฐิติการณ์นั้นเล่า  การจะทำงานได้ดีก็ต้องฝึกมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย  ไม่ใช่ว่าเข้ามาก็เป็นได้ในสามนาทีเหมือนบะหมี่ถ้วย  อาชีพประกอบศิลปะแบบนี้มันมีความชั้นสูงกว่าที่คนต่างชาติคิดหลายเท่านัก  ดังนั้น เธอก็ต้องอยู่ญี่ปุ่นมานานพอสมควร

แม้จะจำไม่ได้แม้แต่สาเหตุของการกลายร่างมาเป็นอย่างที่เป็นในปัจจุบัน  แต่ดูเหมือนสองสาวจะไม่เดือดร้อนสักนิด  เพราะการดำเนินชีวิตเหมือนจะไม่เปลี่ยนอะไรไปเลย  แม้แต่การทานข้าวเช้า

“นึกไม่ถึงว่าขนมปังปิ้งฝีมือนายจะอร่อยขนาดนี้นะเนี่ย”  อรนิชตบหลังเขาป้าบๆ  “ความกรอบนอกก็พอเหมาะ  เวลาเจอความนุ่มก็พอดี  แถมทาเนยได้สุดยอด  กลิ่นหอมฉุย!”

ฐิติการณ์ไม่ได้นั่งตัวตรงทางอย่างคนเจ้าระเบียบแต่กลับยกขาขึ้นมาเหมือนนางแบบในนิตยสาร  เพียงแต่เวลากินข้าวไม่สมควรทำแบบนั้นก็เท่านั้นเอง  ซึ่งเรื่องนี้ถูกติงจากอรนิชอย่างสุดตัว  ถึงเธอจะไม่นั่งเรียบร้อยเหมือนโนรุก็ตาม  แต่ก็ไม่ถึงขั้นยกแข้งขาขึ้นมาแบบนี้  ทำอะไรก็รักษาความเป็นกุลสตรีหน่อย!

ทว่า เกอิชาสาวประเภทสองกลับหัวเราะคิกคักแล้วหาว่าเธอเป็นเด็กน้อยเหลือเกิน  พลางหยิบขนมปังปิ้งขึ้นมากินอีกแผ่น  แววตามองไกลไปยังเพดานเหมือนมีอะไรติดอยู่

"เอ่อ..."  เจ้าของห้องตัวจริงยกมือขึ้นมาหน่อยๆ  "พวกคุณไม่คิดจะติดต่อใครหน่อยหรือครับ  คิดถึง...ประเทศ...อะไรแบบนั้น"

แววตาของอรนิชปรากฏความตกใจขึ้นมาทันที  พลางหันไปพูดภาษาแม่ของตัวเองกับคนข้างกายด้วยสีหน้ากึ่งนินทาปนดูแคลน  ผิดกับคู่สนทนาหน้าเครียดซึ่งพูดไม่กี่ประโยค  ก็ยิ่งสร้างความตื่นตระหนกแก่ผีสาวน่ารักอีก  ราวกับเพิ่งฟังแผนร้ายยึดครองโลกของประเทศมหาอำนาจหรืออะไรทำนองนั้น

โอคิโตะอยากร้องไห้  ถ้าเขามีของวิเศษเหมือนหุ่นยนต์แมวสีฟ้าก็ดีน่ะสิ  เขาจะได้ใช้มันสื่อสารแปลภาษา  ไม่ต้องกังขาว่าตัวเองกำลังถูกคนอื่นเขานินทาอยู่แบบนี้  หรือว่าสำหรับคนต่างชาติการคิดถึงบ้านเกิดเป็นสิ่งที่แปลก  ความจริงนิสัยของแต่ละประเทศค่อนข้างต่างกันอยู่แล้ว  เรื่องมารยาทหรือความคิดอ่านก็ยิ่งต่าสงกันเข้าไปใหญ่  ใครจะรู้ว่าเขาทำเรื่องร้ายกาจลงไปหรือเปล่า

ฐิติกานต์โบกมือไปมาแบบสบายๆ  "เปล่า  ก็ไม่ใช่อะไรแบบนั้นหรอก..."

"นายจะไม่ช่วยเราค้นหาประวัติที่หายไปเหรอ!"  ผีสาวน่ารักโพล่งขึ้นมาด้วยท่าทีหวาดหวั่นสุดๆ  "ก็น่าจะรู้นี่ว่านายเป็นคนปลดผนึก นายเป็นคนเจอและพูดคุย  นายก็ต้องเป็นคนหาประวัติและที่มาของเราสิ!"

สมองของเด็กหนุ่มเหมือนประมวลไม่ทันถึงพูดว่าอะไรนะอยู่หลายรอบ  เรื่องการแชร์ห้องกับสิ่งไม่พึงประสงค์ก็แย่พอแล้ว  สาวๆพวกนี้ยังจะให้เขาไปค้นหาอะไรต่อมิอะไรเพื่อพวกเธออีกหรือ  เห็นทีเขาคงต้องปฏิเสธหอพักสุดหรูแล้วกลับไปมองหาที่อยู่แบบเดิมดีกว่า

แต่เข้ามาในถ้ำนางมาร  นางมารมีหรือจะปล่อยไป  ฐิติกานต์หยิบโปสเตอร์นักร้องลายมุโรคาว่า มิกิขึ้นมาโบกเหมือนไม่ใส่ใจ  ไม่นะ! นั่นมันลายสั่งทำพิเศษ  มีแค่ห้าสิบใบในโลกเท่านั้นนะ  โดยเฉพาะลายแฝงและลายสามมิติที่ต้องใช้เทคนิคพิเศษขั้นสุดยอด  พิมพ์แบบธรรมดาไม่มีทางลอกเลียนได้!

ควันบุหรี่ของคนถือลอยขึ้นมาเหมือนจะรมควันเชิงขู่ให้คิดว่าจะเผา  สร้างความตึงเครียดแก่เจ้าของเป็นที่สุด  ไม่นึกเลยว่าของที่บังเอิญยัดใส่กระเป๋าจะมีประโยชน์ขนาดนี้

"แย่แล้วๆ  ถ้านายไม่ช่วยเรา  เจ๊เขาต้องเผารูปนั้นแน่!"  สีหน้า ท่าทางหรือแม้แต่น้ำเสียงของอรนิชเต็มไปด้วยความร้อนใจ  ทั้งที่ไม่ใช่อย่างนั้นเลยสักนิด  "โอคิโตะ  นายรีบๆคิดเร็วเข้า  ถ้าถูกรมมากๆมีหวังรูปคงหมอง..."

หูของหนุ่มแว่นกระดิกขึ้นมาทันทีพลางทรุดตัวลงกับพื้น  ประกอบฉากด้วยสงสปอร์ตไลท์ฝีมือผีสาวน่ารัก  ความสิ้นหวังเหมือนครอบคลุมไปทั่ว  เสมือนซึ่งที่อยู่ในมือวิญญาณสาวประเภทสองไม่ใช่รูปภาพสาวน้อย  แต่เป็นใบแจ้งหนี้ยาวเหยียดหลังเมาเต็มที่ในคืนสิ้นปี

"ได้ครับ..."  เสียงของโนรุเต็มไปด้วยความระทมทุกข์  "ถ้าคุณต้องการแบบนั้นล่ะก็  ผมจะยอมเปลืองร่างกายให้พวกกคุณได้ใช้งาน..."