ความทรงจำครั้งสุดท้าย (รักแรกครั้งสุดท้าย)

สิ่งที่เรียกว่าความทรงจำนั้น ไม่ใช่แค่ "สวยงามเท่านั้น" มันยังมีทั้ง"ความเจ็บปวด" มีรอยยิ้ม มีน้ำตา และเรื่องราวที่เก็บเอาไว้ในหัวใจของเราเวลาที่นึกถึงก็จะมีทั้งรอยยิ้มและคราบน้ำตาในเวลาเดียวกัน

เสียงกริ๊งดังขึ้นหมายถึงการเรียนคาบแรกกำลังจะเริ่มต้นขึ้นนักเรียนต่างพากันทะยอยเข้าห้องเรียนกันอย่างขมักเขม้น

ควอโบว์รีนกำลังเดินหยอกล้อกับเพื่อน ๆ ในขณะที่กำลังเดินขึ้นชั้นเรียนอันวุ่นวายในเช้าวันนี้

"ไนท์ เร็วสิครับคุณท่านเค้าจะไปกันแล้ว"เสียงนุ่มทุ้มดังอยู้ใกล้ ๆ ควอโบว์หันไปพอดีกับที่ชายหนุ่มหน้าหวานผมยาวสีทองกำลงัวิ่งมาอย่างเร่งรีบ

"คร้าบ ๆมาแล้วคร้าบนาร์วิน โทษทีพอดีไปเข้าห้องน้ำมา"

"เร็ว ๆรีบไปเค้ารอนายอยู่คนเดียว"คนที่ชื่อนาร์วินหันไม่ตบบ่าของเพื่อนตน พร้อม ๆกับที่คนที่ชื่อไนท์ยิ้มให้ ตอนนี้โลกทั้งใบของควอโบว์รีนกำลังค่อย ๆ หยุดหมุนอย่างช้า ๆ  ทางข้างหน้ามีแต่ชายที่ชื่อไนท์คนนั้นและรอยยิ้มที่ทำให้โลกทั้งใบสดใสของเขาเธอรุ้สึกเหมือนมีกำลังวิ่งประมาณ 1000เมตรได้ หัวใจเต้นแรงมาก จนได้ยินเสียงหัวใจตัวเอง แม้เขาจะเดินจากไปแล้วก็ตาม

"ควอโบว์ ควอโบว์ ควอโบว์รีน"

"เรียกเบา ๆก็ได้  เมนา" ควอโบว์รีนดุเพื่อนเบา ๆ พูดซะเเหมือนอยู่ไกลกันเป็นกิโล

"เรียกเบา ๆเธอหันฉันคงไม่เรียกให้ดังหรอกยะ เค้าเข้าห้องเรียนกันหมดแล้วเธอ"

ฟิ้ว////-////

ที่แห่งนั้นไม่มีใครยืนอยู่ตรงนั้นเลยสักคนเดียว 

"อื่มๆไปกันเถอะ"ทั้งคู่พากันเดินเข้าห้องเรียนอย่างรวดเร็ว

หลายวันผ่านไป

เธอยังเฝ้าคิดถึงชายคนนั้นบ่อยๆ อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน