Don't have reason.

วันต่อมา ตอนเย็น

ฉันกับลิคขิวมานั่งกินน้ำก่อนที่จะขึ้นไปซ้อมละครภาษาอังกฤษ

"อาซิน ลิคขิววันนี้ไม่ซ้อมละครใช้ป่ะ บ๊อกก้ากับโครูสฝากมาถาม"เสียงเด็กผู้ชายที่ชื่อว่า เนโก ซึ่งเนโกก็

เป็นคนที่ลิคขิวแอบปลื้มอยู่นิดๆ เขาพูดเร็วจนฉันกับลิคขิวฟังไม่ทัน

"ขออีกรอบได้ป่ะ ฟังไม่ทันอ่ะ" ฉันพูดขึ้น

"โหก็เค้าติดหนิฟังดีๆนะ วันนี้ ไม่ซ้อม ละคร ใช่มั้ย บ๊อกกับโครูส ฝากมาถาม"

"อ้อ ไม่รู้เหมือกันน่าจะซ้อมแหละเมื่อกี้ยังเห็นครูอยู่เลย"  หลังจากที่ฉันพูดจบบ๊อกก้ากับชามก็เดินลงมาจาก

บันได

คู่กันโดยที่โครูสเดินล่วงหน้าลงมาก่อนฉันเห็นแล้วแทบบ้า

"ชามวันนี้ซ้อมละครนะ" ฉันพูดด้วยความโมโหนิดๆ

"แต่วันนี้ครูไม่อยู่ไม่ใช่ไง" บ๊อกก้าพูดขึ้นเมื่อฉันพูดจบ

"ก็เมื่อกี้ยังเห็นครูอยู่เลย!! ถ้าคุณไม่อยากซ้อมก็กลับไปก่อนดิ" ฉันทำเสียงดังใส่บ๊อกนิดๆ

"เออๆ กลับก่อนนะชามบ๊ายบายจ้า"  ฉันคิดในใจว่า จะหวานกันไปไหนไม่ได้เป็นแฟนกันสักหน่อยเชอะ!! 

"เห้ย!! ชาม ลิคขิวเค้าขึ้นไปรอบนห้องนะ" แล้วฉันก็เดินขึ้นไปบนห้องพอถึงห้องซ้ิอมอยู่ๆ ฉันก็นึกถึงตอนที่ชาม

กับบ๊อกเดินลงมาคู่กัน อยู่น้ำตาไหลพรากลงมาเลย แล้วลิคขิวก็เดินเข้ามา

"เฮ้ย!! อาซินเป็นไร ร้องไห้ทำไม"  ลิคขิวถามฉันด้วยคามตกใจ

"เค้ารู้ว่าแกรู้ว่าเค้าเป็นไร"

"โห ไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องเสียใจ เรื่องแค่นี้เอง"  

 "แล้ว ชาม ละ อย่าให้ชามรู้นะว่าเค้าร้องบอกว่าเค้าเจ็บตานะ"

" อืมๆ ได้ ขอกอดหน่อย" และฉันกับลิคขิวก็กอดกัน แล้วชามก็เดินเข้ามาแล้วถามฉันว่าฉันเป็นอะไรฉันก็ตอบ

อย่างที่ตกลงกันไว้กับลิคขิว