เรื่อง...องค์กรปริศนามรณะแด่นักสืบ
AYnay
1) คดีที่ 1 : จุดเริ่มต้องของการเป็นนักสืบ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความคดีที่ 1 : จุดเริ่มต้องของการเป็นนักสืบ
ในเย็นวันศุกร์ หลังกลับมาจากโรงเรียน
“กลับมาแล้วครับ...”
“กลับมาแล้วหรอจ้ะ ยูคุง วันนี้จะทานอะไรดีล่ะจ้ะ”
“เออ...แม่ครับผมจะออกไปข้างนอกกับยัย อายาเนะ นะ”
“เอ๊ะ!! อายาเนะจังนะหรอจ้ะ แล้วไปไหนกันล่ะ”
แม่ของผม พูดแล้วมองผมด้วยสายตาแปลกๆ
“จะไปดูหนังรอบดึกนะ...นั้นผมจะออกไปเลยนะ”
“ไปดีมาดีนะจ้ะ อิอิ”
แม่ผมพูดส่งท้ายกับผม ก่อนที่ผมจะเดินออกจากบ้านไป
ระหว่างที่กำลังเดินไปบ้านของ อายาเนะ ก็ลองคิดดูว่าถ้าเกิดคดีขึ้นจริงผมจะคลี่คลาย
ได้ไหม...แต่ก็
“นี้...อายาเนะ...จะไปได้รึยัง ห่ะ”
“แม้อีกสักพักสิ...ยู เนี่ยจะรีบไปไหนนะ”
“ก็ถ้าเธอชักช้าแบบนี้...จะซื้อตั๋วที่นั่งดีๆไม่ได้ละสิ”
“เอ๊ะ!! จริงๆด้วยสินะ แม้ ยู ไม่เคยบอกกันเลยนะ”
แล้วผมก็พึมพรำออกมาว่า
“ก็น่าจะรู้ไม่ใช่หรอเธอ”
“เอ๊ะ!! ตะกี้พูดว่าอะไรหรอ ฉันไม่ค่อยได้ยินนะ”
“อ่อ ป่าวไม่มีอะไรสักหน่อย”
“จริงๆนะหรอ หรือว่า คุณ โทดะ ยูยะ นินทาฉันหรอ”
“แม้ๆ เธอไม่ต้องสุภาพก็ได้มั้ง”
ระหว่างที่กำลังทะเลาะอยู่กับ อายาเนะ ก็เดินถึงโรงหนังพอดี
“นี้ ยู จะดูเรื่องอะไรล่ะ”
“เรื่องอะไรก็ได้แล้วแต่เธอสิ”
“อ่อ..งั้นหรอ อืม เอาเป็นเรื่องนี้ล่ะกัน”
แล้วระหว่างที่กำลังซื้อตั๋วหนังอยู่นั้นก็...
อ้ายยย !! เสียงกรี๊ดร้องก็ดังขึ้น
แล้วเมื่อผมได้ยินเสียงนั้นก็รีบวิ่งไปดู
“เอ๊ะ เสียงอะไรนะ”
ฉันได้ยินเสียงนั้นก็รับหันกลับมาถาม ยู แต่ ยู ก็ไม่อยู่แล้ว
“ยู นี้นายหายไปไหนนะ ยู ยู ยู”
พอฉันเห็นหลังของ ยู ที่วิ่งไปดูด้วยความดีใจ ใช่นั้น คือ สิ่งที่ทำให้เขากลาย
เป็นนักสืบจริงๆ
“นี้ ยู น่ากลัวจะตายไป อย่าเลยนะ ยู”
“รีบแจ้งตำรวจสิ อายาเนะ”
เขาหันกลับมาบอกฉันด้วย สีหน้าที่เคร่งเครียดอย่างมาก
“อืม...เข้าใจแล้ว”
อีก 20 นาที ต่อมา
“ถ่อยหน่อยครับ นี้เจ้าหน้าที่ตำรวจ”
“ผู้ตาย คือ นาย ทามาอิ โคเห อายุ 35 ปี ปัจจุบันทำงานอยู่ที่บริษัทผลิตเกม
เวลาที่เสียชีวิตคือช่วงเวลา 19 : 00 น. – 19 : 45 น. นะค่ะ สารวัตร”
“ฆ่าตัวตายสินะเนี่ย”
“ไม่ใช่หรอกครับ คุณตำรวจ”
เขารีบที่จะเสนอหน้าไปร่วมสืบคดีด้วย
“นี่...เธอเป็นใคร เอ๊ะ!! นั้นมันหนู อายาเนะนี้นา แม้ไม่ได้เจอกันตั้งนานแหนะ
แต่ขอโทษนะ เด็กผู้ชายคนนี้เป็นใคร”
“อ่อ เขาเป็นเพื่อนของหนูนะค่ะ”
“ผู้ชายคนนี้ถูกฆ่าตายครับ ดูจากบาดแผลที่ศีรษะแล้ว เขาถูกทุบตีด้วยไม้นะครับ
อาจจะเหลืออยู่นิดหน่อย แต่ก็มีเศษไม้ติดอยู่นะครับ แล้วผมคิดว่าคนร้ายก็หน้า
จะอยู่ในตึกนี้แน่นอน”
“อ่อ จริงด้วยสินะเนี่ย รีบไปตรวจสอบด้วยนะว่าใครไม่หลักฐานที่อยู่ในเวลาที่
เกิดเหตุ ผู้หมวด”
“เออ...เออ ครับ”
“ว่าแต่เก่งนะที่ดูออก ไม่ใช่สิเธอนะ เป็นเพียงแค่เด็ก ม.ปลาย ไม่ต้องเข้ามายุ่งเลย
ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของตำรวจสิ”
“เออ เข้าใจแล้วครับ”
“เห็นไม่ล่ะ โดนดุเลย อย่าทำอวดเก่งจะได้ไหมนายเนี่ย”
“เอ๊ะ !! ก็มันช่วยไม่ได้นิ ฉันจำเป็นที่จะต้องฝึกฝนไว้ เพื่อที่จะล้างแค้นไงล่ะ”
“เอ๊ะ !! อะไรนะ ฉันไม่ได้ฟังนะ”
“อ่อ ไม่มีอะไรหรอก”
“มาแล้วครับ สารวัตร ผู้ต้องสงสัยมี 3 คนครับ คนแรกชื่อว่า ซาตามะ มาอิ
คนที่ 2 ชื่อว่า คาดามิ โทโบรุ คนที่ 3 ชื่อว่า ยามาชิ มิกะ ทุกคนเป็นพนักงาน
บริษัทผลิตเกมด้วยกันทั้งหมดเลยครับ”
“อ่อ งั้นหรอ เราคงต้องคุณทุกคนแล้วนะครับว่าตอนที่เกิดเหตุพวกคุณทำอะไร
อยู่ที่ไหน”
“เอ๊ะ !! เหตุอะไรกัน”
คุณ ยามาชิ มิกะ พูดออกมา ด้วยสีหน้าที่สงสัย
“คุณไม่ทราบหรอครับ ว่า คุณ ทามาอิ โคเห เสียชีวิตแล้ว”
“เอ๊ะ โคเหนะหรอ บ้า ก็วันนี้เขากำลังดีใจว่าเกมที่ตัวเอง สร้างขายดีอยู่นี้นา”
“เอาล่ะครับ ผมขอสอบถามพวกคุณก่อนล่ะกันนะครับ ว่าช่วงเวลาที่เกิดเหตุ
พวกคุณอยู่ที่ไหน”
แล้ว ยูยะ ก็พูดแทรกขึ้นมาด้วยสีหน้าและน้ำเสียงที่ดีใจ
“ไม่ต้องสอบถามแล้วล่ะครับ เพราะว่าผมรู้แล้วล่ะครับ ว่าใครคือคนร้าย”
“ใครกันหรอ ยู”
“คนร้ายนะ คือ คุณสินะ คุณ ซาตามะ มาอิ”
“พูดอะไรของเธอนะ แล้วทำไมฉันต้องไปฆ่า โคเห ด้วยล่ะ”
คุณ มาอิ รีบพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่หวาดกลัว
“ที่นิ้วนาง ข้างขวาของคุณนะ เป็นแผลอะไรหรอครับ คงจะเป็นแผลที่เกิดจาก
เสียนของไม้มันตำสินะครับ ใช่ไมล่ะครับ”
“เรา ขอดูหน่อยได้ไหมครับแผลของคุณนะ”
“คงไม่ได้หรอกค่ะ ถ้าคุณดูก็รู้สิค่ะ ว่าฉันคือคนร้าย”
“คุณยอมรับสินะ ว่าฆ่าเขา”
“ค่ะ ฉันฆ่าเข้าเพราะยอมไม่ได้ที่เขาฆ่าน้องสาวของฉัน เพื่อแย่งแบบเกมนั้น”
“แต่ทำไมกันล่ะ ก็น้องสาวเธอนะ ถูกรถชนไม่ใช่หรอ”
“ก็ใช่นะสิ ก็เขาคนนั้นนะ เป็นคนคับรถชนน้องฉันไงล่ะ ฉันรู้เรื่องนี้ตอนที่ไป
ดื่มฉลองกลับเขาไงล่ะ เขาพูดออกมาว่า แค่คับรถชนคนๆเดียวก็สามารถทำให้
ชีวิตตัวเองเกิดผลสำเร็จได้ขนาดเนี่ยเลยหรอ ไงล่ะ”
คนร้ายนั้นยืนพูดแล้วร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ
“เอาล่ะ พาตัวไปที่ สน. เลยนะ”
“แม้ ขอบคุณ มากเลยนะ แต่วันหลังอย่ามายุ่งอีกนะ จำเอาไว้”
สารวัตร พูดแบบนั้นกับผม แล้วเดินขึ้นรถไป
“เก่งมากเลยนะ ที่ดูออกนะว่าใครเป็นคนร้าย”
“ก็แค่เรื่องง่ายๆ แค่นี้เอง แต่ก็เป็นประสบการณ์ ที่ดีนะ”
“ตรงไหนกันล่ะยะ หนังก็ไม่ได้ดู เซง จริงๆเลยนะเนี่ย แต่ก็ชั่งเหอะ ไว้วันหลังก็ได้
นายส่งฉันแค่เนี่ยแหละ ราตรีสวัสดิ์ จ้ะ บายนะ ยูยะ”
“อืม ราตรีสวัสดิ์ บาย”
ถ้าอ่านแล้วมีข้อผิดพลาด ตกหล่น ตรงไหนบอกด้วยนะค่ะ ขอบคุณที่ติดตามค่ะ : )
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
