Who's answer,,,ใครคนนั้นคือเธอ

บรรยากาศยามเช้า เจ็ดโมงเช้าเศษๆ เป็นเวลาที่คนทั่วไปมักจะหลับใหลอยู่บนที่นอนหลับกันอยู่บนที่นอน แน่สิ ก็วันนี้เป็นวันเสาร์นี่นา ซึ่งแตกต่างจาก หญิงสาวคนหนึ่ง ที่กำลังยืนรอ ใครสักคนนึง กิริยาดูท่าทางจะขี้เกียจอยู่พอควรกับการที่เธอต้องมารับเขา

“คุณหนูครับ คุณหนูเล็กมาถึงแล้วครับ” ทันที ที่พ่อบ้านบอกหญิงสาวคนนี้ก็เปลี่ยนอาการทันที จากอาการเบื่อหน่ายกลับกลายเป็น  ใบหน้าที่ยิ้มแย้ม พร้อมกับผายมืออกประมาณว่า ให้อีกฝ่ายเข้ามากอด

“พี่พิม แก้วคิดถึงพี่พิมจังเลย” หลังจากที่สาวร่างบางวิ่งเขามากอด แล้วเอ่ยคำทักทาย “แล้วก็พ่อบ้านด้วยน่ะค่ะ”  สาวร่างบางพูดพร้อมกับยิ้มให้กับชายวัยชรา ที่ยิ้มตอบกลับเธอ ก็แน่สิเพราะเขารับใช้คุณพ่อของเธอตั้งแต่สมัยที่ท่านมีชีวิตอยู่  สักพักสาวหน้าหวาน เธอก็หันไปตำหนิพ่อบ้านประมาณว่าไม่ควรทำกิริยาอย่างนี้ “พอเถอะๆ ว่าแต่เราเป็นไงบ้างไปเรียนถึงเมืองนอก แปปเดียว 23ล่ะ”  “พี่พิมรู้ป่าว ว่าแก้วได้เกรดนิยมอันดับหนึ่งเลยน่ะ” “จริงอ่ะ เก่งที่สุดเลยน้องสาวคนนี้” ทั้งสองคนพูดพร้อมกับเดินไปที่รถฟอร์ต 8 ประตู ที่คนรถเตรียมไว้ให้

ระหว่างทางทั้งสองก็พูดคุยกันบ้าง แต่ส่วนใหญ่สาวร่างบางจะใส่หูฟังพร้อมกับฟังไอพอตเพราะเนื่องจากเธอเหนื่อยจากการนั่งเครื่องบิน พอมาถึงที่บ้านสาวร่างบางก็ขอตัวไปพักผ่อน แต่สาวหน้าหวานกลับเข้าห้องทำงาน พร้อมกับเรียกพ่อบ้านให้เข้ามาด้วย ทำเอาชายชราเกิดอาการสงสัย “พ่อบ้านค่ะ พ่อบ้านทำงานมามากแล้วหนูอยากให้พ่อบ้านได้พักผ่อนสักระยะค่ะ” “เอ่อ….ขอบคุณครับ” “พักงานตั้งแต่วันนี้เลยน่ะค่ะ หนูให้แม่บ้านเก็บของไว้แล้ว” “งั้นผมขอตัวน่ะครับ”

ในระหว่างนั้นสาวร่างบางที่อยู่ข้างบนห้องก็กำลังพักผ่อนอยู่บนที่นอน  ก็มีโทรศัพท์เข้ามา ทำเอาสาวร่างบางสะดุ้งตื่น “ฮัลโหล แก้วเองค่ะ” “นี่เรามาถึงก็หลับเลยหรอ” สาวร่างบางพอได้ยินก็กระเด้งตัวขึ้นจากที่นอนทันที “ พี่ยังอยู่ที่ลอนดอนอยู่เลย เดียวคืนนี้พี่จะบินกลับแล้วนะ ถึงแล้วพี่จะไปหา” “โห่พี่ป็อป โทรทีเป็นชุดเลยนะ” “แหม ก็เป็นห่วงนี่ หลับต่อเถอะรักนะครับ” “เหมือนกันค่ะ โชคดีนะค่ะ”  ทันทีที่วางหูโทรศัพท์ ก็มีเสียงประตูดังขึ้น  “คุยกับใครอยู่จ๊ะน้องสาว หน้าแดงเชียว” “ป่าวไม่ได้คุยกับใคร” “จ๊ะๆเชื่อก็ได้  พอดีพ่อบ้านเขาจะมาลานะ” “อะไรนะลาพ่อบ้านเขาจะไปไหนค่ะ” “เขาแค่ไปพักผ่อนนะ เข้ามาสิค่ะ” สาวหน้าหวานใช้สายตาจิกประมาณเข้ามา “คุยกันส่วนตัวแล้วกันพี่ไม่กวน พี่จะไปทำงานต่อ” พอสิ้นเสียงปิดประตู ชายชราก็เริ่มบทสนทนาทันที “คุณหนูครับ ผมไม่อยู่ดูแลตัวเองดีๆนะครับ แล้วจำไว้ว่าอย่าไว้ใจใคร โดยเฉพาะคนใกล้ตัว ผมจะพูดแค่นี้นะครับ” ชายชราพูดด้วนสีหน้าจริงจัง

“ทำไมพ่อบ้านพูดอย่างงี้ล่ะคะ” “เชื่อผมนะครับ ผมไปแล้วครับเดี่ยวคนอื่นจะสงสัย” แล้วพ่อบ้านก็ออกไป ทิ้งไว้แต่ความสงสัยว่าทำไมต้องระวังตัว

“แก้วไปเที่ยวเชียงใหม่กันไหม” “วันไหนหรอค่ะ” “พรุ่งนี้จะ” “พรุ่งนี้ เย่ เราไปด้วยกันใช่ไหมค่ะ” “อืม” แกเสร็จฉันแน่ยัยแก้ว

เวลาตีหนึ่งเศษๆ ตี๊ดๆ เสียงโทรศัพท์ดังบนหัวเตียง “แก้ว ลองออกมาหน้าบ้านสิ” “สักครู่น่ะค่ะ” พอเดินไปหยิบเสื้อคลุ้มมาใส่เสร็จก็อกมาตรงระเบียงหน้าบ้าน ก็ต้องตกใจเพราะ………………….

ตอนที่ 2

เวลาตีหนึ่งเศษๆ ตี๊ดๆ เสียงโทรศัพท์ดังบนหัวเตียง “แก้ว ลองออกมาหน้าบ้านสิ” “สักครู่น่ะค่ะ” พอเดินไปหยิบเสื้อคลุ้มมาใส่เสร็จก็อกมาตรงระเบียงหน้าบ้าน ก็ต้องตกใจเพราะ “แต่งงานกับพี่น่ะ” เขาพูดพร้อมกับรถสปอร์ตคันหนูที่มีลูกโป่งประดับข้างหลัง พร้อมกับป้ายขอแต่งงาน  “ว่าไงจะแต่งงานกับพี่ไหม” เขาพูดยิ้มเชิงถาม “แหม เอาซะขนาดนี้ไม่แต่งไม่ได้แล้ว” “จริงอ่อ เย่ๆ” เขาพูดพ้อมกับกระโดดไปมา หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ขึ้นมาบนห้องของสาวร่างบาง “พี่ป็อปค่ะ นี่น้ำคะ” “ขอบคุณจะ” “พี่ป็อปคะพรุ่งนี้แก้วจะไปเชียงใหม่” “ทำไมมันเร็วอย่างงี้อ่ะ พี่ยังไม่ทันคุยกับแก้วเลยน่ะ”  “งั้นพี่กลับก่อนน่ะ แก้วจะได้พักผ่อนพรุ่งนี้เดินทางอีก” “เห่ย พี่ป็อปอยู่ก่อนก็ได้ ไม่เป็นไรหรอก” สาวร่างบางกำลังจะเรียกแฟนหนุ่ม ที่กำลังจะเดินอกไปด้วยอาการงอน “ผู้ชายนี่งอนง่ายจริง เห่อ” ธฮบอนเบาๆพร้อมกับถอนหายใจ

ตี๊ดๆ เสียงนาฬิกาปลุกดัง นี่เป็นสัญญาณเตือนว่า เจ็ดโมงเช้า “กี่โมงแล้วเนี่ย เห่ย 7โมง แย่แล้ว” ทันทีที่จบประโยคสาวร่างก็รีบวิ่งไปน้ำ เธอใช้วลาไม่ถึง15นาทีก็แต่งตัวเสร็จ  “พี่พิมค่ะแก้วพร้อมแล้วคะ เราจะไปกันได้ยัง”  “เออแก้วพอดีวันนี้พี่มีประชุมอะ เดี่ยวพี่จะตามไปนะ” “เอองั้นแก้วไปแล้วนะ” “จ๊ะเดี่ยว….พี่ให้คนรถไปส่งที่สนามบินนะ” “ไปแล้วนะคะ” “โชคดีจะ น้องสาว หึหึ” สาวหน้าหวานพูดเบาพร้อมกับสแยะยิ้ม

เวลาผ่านไป 3 ชั่วโมง ไม่นานเธอก็เดินทางมาถึง ที่ สนามบินเชียงใหม่ “ไปรถสองแถวดีกว่าไหนๆมาเที่ยวอย่างงี้และ” สาวร่างบางเดินมาไม่นานก็เจอกับ รถสองแถว “พี่ค่ะ พาขึ้นดอยทีค่ะ” พอเธอขึ้นมานั่งได้สักพัก ก็มีชายขึ้นมาสองคนเธอจึงพยายามนั่งริมๆตลอดการเดินทางขึ้นดอยนั้นสวยงามไปด้วยธรรมชาติที่สวยงาม ผ่านไร่เล็กมากมายแต่สักพักก็เริ่มเข้าทางเปลี่ยว ชายสองคนนั้นก็เริ่มขยับเข้ามาแปลกๆ สักพักก็เหมือนกับรถแล่นช้าลง “พวกๆ แกจะทำไรฉัน” สาวร่างบางพูดอย่างตะกุกตะกัก แล้วเริ่มเขยิบออกห่าง แต่เธอจะสู้แรงผู้ชายสองคนได้ยังไง “พี่ก็จพาน้องขึ้นสวรรค์ไง” ไม่นานชายสามคนก็เข้ามาลุมเธอ อร๊ายเธอกรี๊ดพร้อมเตะระหว่างขาชายคนนั้น แต่ชายที่สองกับตบหน้าเธอ อยู่ดีๆก็มีผ้ายคนนึงมาช่วยฉัน ซึงเป็นจังหวะเดียวกันที่คนขับรถเร่งเครื่องยนต์พอดี แล้วชายคนั้นก็ผลักเธฮตกลงไปเธอจึงตกลงไปอย่างแรง และหัวฝาดพื้น สลบอยู่ตรงนั้น “เห่ยพี่คิดว่ามันตายปล่าวว่ะ” “เลือดกองไปครึ่งหน้าท่าจะไม่รอดว่ะ หึหึ” ชายคนนั้นยิ้มอย่างพอใจ

“หัวหน้าครับ วันนี้หัวหน้าจะเข้าเมืองไปทำธุระป่าวครับ” อืม เดี่ยวนายเอารถออกด้วยนะนายเขื่อน” “รับทราบคร๊าบ” “นายนี่บ๊องจริงๆ” “ฮ่าฮ่า ฮ่า” “ฉันไปแล้วนะ” “เดินทางดีๆนะคร๊าบ”

Tomo talk:

ทำไมวันนี้ผมรู้สึกแปลกๆ วันนี้ผมขับช้าๆหน่อยดีกว่า อ่าวเฮ่ยนั่นมันผู้หญิงโดนรังแกนิ “นี่พวกแกปล่อยผูหญิงเดี่ยวนี้นะเว่ย”

“ปล่อยก็ได้” อยู่ดีๆมัยก็ปล่อยผู่หญิงคนนั้นลง “นี่พวกแกปล่อยลงได้ไง” “เอ๊าก็แกบอกให้ปล่อย” พอมันพูดจบมันก็ขับรถออกไปเลย

“นี่ไอ่พวกบ้า” พอผมพูดก็หันไปดู ปรากฏว่า ผู้หญิงคนนั้น มีเลือดเต็มที่หัวเลย สงสัยจะหัวจะกระแทกพื้น “เอาไงดี”ว่ะ โรงพยาบาล อยู่ไกลซะด้วย พาไปทีไร่ดีกว่าน่าจะปลอดภัยอยู่” พอผมนึกได้ก็รีบพาเธอขึ้นรถ “โทรหาไอ่เขื่อนดีกว่า,,,นี่นายเขื่อน ฉันพาคนเจ็บมาไปตามหมอมาดิ” “คนเจ็บอ่อ ใครอ่ะ” “อย่าพึ่งถามอย่างด่วน” “โอเคๆ”  “นี่คุณๆอย่าเป็นไรนะ ฟื้นสิคุณ ฟื้นสิ” ผมพยายามภาวนาอยู่ในใจ

Koen talk:

“ไอ่เขื่อนแกอยู่ไหน มาพาเขาไปเร็ว” “โอเคครับๆ” ผมก็รีบวิ่งไปอุ้มผู้หญิงคนนึงที่หมดสติอยู่หน้าของเธอเปื้อนเลือดด้วยผมละสงสัยจริงๆว่าเธอเป็นใคร “นายเขื่อนวางคนไข้เร็วๆ” “สักครู่คร๊าบ” แล้วผมก็ค่อยวางเธอลง แต่ผมดันสงสัยบางอย่างขึ้นมาว่าเธอคือใครกันนะทำไมอยู่ดี โทโมะถึงพามา “โทโมะ นายพาใครมา” ผมถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ใครก็ไม่รู้ฉันเห็นโดน ทำร้ายอยู่ข้างทาง เลยพามา

“จงเบ เธอเป็นไงบ้าง” “พ้นขีดอันตรายแล้วล่ะ แต่….” “แต่อะไร” ผมกับโทโมะถามพร้อมกันด้วยความสงสัย “แต่เธอความจำเสื่อม”

“ฮะ ความจะเสื่อม” ผมกับโทโมะประสานเสียงพร้อมกันด้วยความตกใจ “งั้นเราไปแล้วนะ ปิดร้านมานาน” “ไอ่โมะแล้วแกรู้ไหมว่าเขาเป็นใคร” “อย่าแต่เป็นใครเลย กระเป๋าเขาอยู่ไหนฉันยังไม่รู้เลย” “โอ๊ยไอ่โมะ กูไม่น่ารับถือมึงเลย”

Tomo :

เธอเป็นใครเนี่ย โอ๊ยๆ เครียด!! ไหนๆก็ยืนอยู่ล่ะ เดินเข้าไปเยี่ยมเธอหน่อยแล้วกัน ผมคิดดังนั้นก็ดินไปหยิบเก้าอี้มานั่งข้างเธอ ผมดูแค่ครั้งเดียวผมก็รู้ว่าเธอต้องไม่ใช่คนธรรมดา หน้าตาเธอดูดีมีชาติกูล ผลค่อยเลื่อนมือจับแผลบนศรีษะของเธอเบาๆ “นี่เสื้อผ้าคุณเละเลือดนิ เดี่ยวผมไปตามแม่บ้านมาเปลี่ยนเสื้อให้นะ” “ป้าครับมาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ เธอหน่อยสิครับ” พอแม่บ้านเดินเข้ามาผมก็เดินออกไปเพราะไม่อยากอยู่รบกวน แล้วผมก็เดินคิดเรื่องเธอไปพลางๆ

Poppy :

ฮ๊า!!! “แก้วรถตกเหว” “ใช่ป็อปนี่เราเครียดมากเลย” “แล้วแก้วเป็นไรมากป่าว” “เอ่อ….” “หมายความว่าไงพิม” “คือว่าแก้วเสียแล้ว”

ผมแทบจะล้มทั้งยืน ผมอึ้งจนทำไรไม่ถูก “แก้วเธอจากพี่ไปแล้วจริงๆหรอ” ผมไม่อยากเชื่อเลยจริงๆ

Pim :

“ป็อปๆ ค่ะป็อป” หึหึ ในที่สุดแกก็ไม่เหลอทุกอย่างของๆก็จะเป็นของฉันอย่างสมบูรณ์แบบ