สัมผัสที่6
tawan
1) ตอนแรก
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ12.13 วันอาทิตย์ ที่ 13 พ.ค. 55
สนามหญ้าหน้าบ้านของอาย ทุกคนตั้งหน้าตั้งตารอตะวันอยู่ แต่รอนานเท่าไหรตะวันก้อยังไม่มา
จนมีเสียงรถวินเข้ามาจอดหน้าบ้าน ตะวันที่ลงมาจากวินปลดหมวกกันน๊อกอย่างเร่งรีบ แล้วจ่ายตัง
เพื่อนทุกคนเดินเข้ามาถามตะวัน ทราย : ให้รอตั้งนานทำไหมมาช้าจัง
ตะวัน : หยุด มานั่งตรงนี้ ฉันมีเรื่องอะไรเล่าให้ฟัง แล้ว ทุกคนมานั่งตรงโต๊ะหินอ่อน
อาย: มีอะไรรีบเล่าให้ฟังสิ อายพูดขึ้นมาอย่าตื่นเต้น
ตะวัน : ก็ตอนที่ฉันนั่งรถวินมาพอถึงตรงปากซอยหมู่บ้าน ฉันเหมือนได้ยินเสียงขอความช่วยเหลือ
ฉันได้ยินมาตลอดทาง จนถึงหน้าบ้านแกนั้นและย่ะ ตะวันเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้ฟังอย่างชัดเจน
อัน : แล้วหูฟังแกไปไหนล่ะ อันเป้นคนแรกที่สังเกตุเห็น
ตะวัน : อยู่นี่ไง ตะวันทำท่าหยิบหูฟังออกมาจากหู แล้วลูบดู
ตะวัน : จริงด้วย มันหายไปไหนเนี่ย ตะวันตกใจ
มายหยิบมือตะวันขึ้นมา แล้วจับมือ อายดูเหตุการ์ณทั้งหมดจากเซนต์ของเธอ
มาย : อ้อ ฉันรู้แล้ว ที่เธอได้ยินเสียงนั่น เพราะ มีวิญาณดึงหูฟังเธอออกแต่เขาก้อเก็บใส่กระเป๋าเธอแล้ว
ตะวันหยิบกระเป๋าและหาหูฟัง
ตะวัน : จริงด้วยอ่ะ งั้นเรารีบไปตรงนั่นเหอะป่ะ
อาย : งั้นฉันไปเอาจักรยานมาให้น่ะ แปปนึ่ง ป้านิ่มค่ะ ไปเอาจักยานให้หน่อยสิค่ะ
ป้านิ่ม : งั้นรอสักครู่น่ะค่ะ
ป้านิ่ม : มาแล้วค่ะ
ทราย : ไปเหอะ
ทุกคน ขึ้นขี่จักรยาน แล้วให้ตะวันนำทาง จนสุดท้ายก้อไปถึง
พอถึงแล้วตะวันก้อรีบวิ่งไปที่นั้น คนอื่นก้อเลยวิ่งตามมาดู
ตะวัน : ตรงนี้และฉันได้ยินครงนี้ ตะวันชี้
อาย : ฉันไม่เห็นได้กลิ่นอะไรเลย แกมั่วป่ะเนี่ย
ตะวัน : ทราย แกเห็นอะไรไหม ตะวันถามอย่างสงสัย
ทราย : ไม่มีน่ะ ทรายตอบ
ตะวัน : เห้ย ! ไรว่ะ ทำไมเราได้ยินคนคนเดียวอ่ะ
แก้ว : เดี๊ยว มัน ไม่ใช่ตรงนี้น่ะ
อาย : แล้วตรงไหน
จู่ๆซันก้อเดินมา แล้วตะโกนดังๆ
ซัน : ตะวัน อัน อาย ทราย แตงไทย ! ซันตะโกน
ซัน : ทำไรกันอยู่ เห้ย ! เดี๊ยว ซันเริ่มรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงอะไร บางอย่าง
ซัน : ตะวัน
ตะวัน : หยุด! ไม่ต้องพูด กูรู้
อาย : เป็นอะไรเนี่ย ตะวัน ซัน
อาย ทำจมูกขมุบขมิบ ฟึ้ด
ทราย : อะไรหรอ แตงไทย ตะวัน ซัน ทรายมองไปรอบๆ
ทราย : ไม่เห็นมีอะไรนึ
แก้ว : ที่สนามเด็กเล่น ไปเร็ว
ทุกคนรีบวิ่งไปที่สนามเด็กเล่น
ทราย : อ้าก ไม่น่ะ นั่นๆ ไง เขาร้องไห้อยู่ที่ชิงช้า มันมองมาที่เราแล้ว แล้วบอกๆว่า อะไรไม่รู้
ซัน : เขาบอกว่า ช่วยด้วย ช่วยด้วย เสียงเขาโหยหวนมาก โอ๊ยไม่ไหวแล้ว ซันเป็นลม
อาย : เห้ย ซันมึงเป็นไรเนี่ย ซัน
แก้ว: แกเอาซันนอนไว้ที่ตักน่ะ เอ้ายาดม
ตะวัน : พี่ ร้องไห้ทำไม
วิญญาณ : ช่วยด้วย พวกเธอเป็นคนที่สามารถช่วยฉันได้
ตะวัน : แล้วจะให้ช่วยอะไร ค่ะ พี่ค่ะ
ทราย : หายไปไหนแล้ว
ทันใดนั้นแก้วก้อลุกเฮือกแล้วพูดว่า ช่วยด้วยช่วยปลดปล่อยฉันที่เถอะน่ะ ปลดปล่อยฉันปลดปล่อยฉัน
แก้วเป็นลมไปอีก
ตะวัน : อันตื่น ตื่น
แก้ว : พี่เต้องการให้เราช่วย
ทราย : พี่เขาหายไปแล้ว
แก้ว : กลิ่นหายไปแล้ว
ตะวัน : เสียงก้อไปแล้ว
อาย : มาดูซันดิ
ซันค่อยๆตื่นขึ้นมา
อาย : เป็นยังไงบ้างซัน
ซัน : เสียงหายไปแล้ว
ตะวัน : ใช่ เสียงหายไปแล้ว
ทราย : ช่วยดูให้หน่อยสิว่าทำไมพี่เขาถึงโดนขังไว้ที่
มาย : แก้วเอามือมา พี่เขาตายเพราะโดนฆ่าข่มขืน และก้อฝังไว้ที่ใต้ชิงช้านั่นและ
ทราย : เราต้องช่วยเขาอ่ะ น่ะๆ น่าสงสารจัง
ซัน : อิกคิว ท๊อป ภีม์ มารค์ มานี่เร็ว
อิกคิว : เอ้าซัน มาทำอะไรตรงนี้เนี่ย
ท๊อป : อยู่กันเยอะเลย
มารค์ : อย่าบอกน่ะว่ามาเล่น สนามเด็กเล่นกัน 5+555
ภีร์ม : กูว่าไม่ใช่ว่ะ ดูสีหน้าแม่งเครียด กันฉิบหายเลย
อิกคิว : 5+5555
ตะวัน : ขำทำไมเนี่ย มันไม่ขำน่ะเว้ย
ซัน : เออ ว่าแต่มาทำอะไรหรอ
ท๊อป : ไปหาไอเกตุศริน ท๊อปกระซิบซัน
แก้ว : นี้ ซัน ท๊อป กระซิบอะไรกันเหอะ
ตะวัน : ไปหาเกตุศริน อย่าคิดน่ะว่าไม่ได้ยิน
ซัน : งานเข้าแล้วกู
อาย : จะไปทำไม บ้านไอเกตุ
ทราย : อย่าบอกน่ะว่าเธอ นัดกันไปร้านเกมอ่ะ
ซัน : อย่ามามั่วดิ จะไปเรียนตีกลองชุด
ตะวัน : งั้นก้อไปเถอะ อย่าถอดหูฟังออกน่ะเข้าใจไหม
ซัน : เออรู้แล้ว อย่าพูดมากดิ น่ารำคาญ แล้วซันก้อใส่หูฟัง
อิกคิว : ว่าแต่ บ้าน ไอเกตุอยู่ตรงไหนเนี่ย
ตะวัน : โอ๊ย งั้นเดินตามพวกเราไปก้อแล้วกันเดี๊ยวพวกฉันพาไป
แก้ว : เดินไปน่ะ ส่วนพวฉันขี่จักรยาน
ท๊อป : อย่างงี้มันก้อเอาเปรียบกันอ่ะดิ
แก้ว : เรื่องมาก
อาย กับทรายมองตากันอย่างเหมือนคิดอะไรออก
แตงไทย : 2คนนี้มองหน้ากันทำไมเนี่ย
ทราย : ก้อฉันคิดอะไรออกแล้วไง
ก้อให้อิกคิวขี่จักรยานส่วนตะวันก้อซ้อนท้ายไง
มาย : โดนอ่ะ
ตะวัน : จะบ้าหรอ
อิกคิว : ตกลง
ตะวัน : ห่ะ อะไรเนี่ย
อิกคิว : อย่าเรื่องมากซิ รีบนั่งเลย
ตะวัน : ก้อได้
อาย : ส่วน แก้วกับ ท๊อปก้อ เหมือนกับ ตะวันกับ อิกคิว
ท๊อป : ตกลง
แก้ว : จะบ้าหรอ
ท๊อป : พูดมากรีบเลย
ตะวัน : ส่วนซัน ก้อ อาย ซ้อน
มาย : งั้นที่เลยก้อจับคู่กันเอาเอง
ทราย : มาเพื่อน แตงไทย เธอขี่ เดี๊ยวฉันซ้อนเอง
ภีม์ร : มารค์ มึงขี่ เดี๊ยว กู ซ้อนเอง
อิกคิว : รีบไปเหอะ กอดฉันแน่นเลยน่ะตะวัน เดี๊ยวตก
ตะวัน : No way
อิกคิว : ได้ อิกคิวปั่นอย่างแรงพอขึ้นสะพานแล้วก้อลงสะพานตะวันก้อเลยกอดอิกคอวอย่างแน่น
อิกคิว : ไหนบอกว่าไม่กอดไง
ตะวัน : เห้ย นายบ้าเอ๋ย
ทุกคนปั่นจักรยานจนถึง บ้านของเกตุ
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
