Open mind. เปลี่ยนใจมารักพี่ชาย '
Chaos_TOMO
8)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความแต่ไอ้ร่างเปลือยท่อนบนนี้มันดูดีจริง ๆ
"แก้วตัวจริงต้องหูกาง คอสั้น ตาตี่ สภาพแย่กว่านี้ดิ" ขอบใจ
"ไอ้บ้า! ถ้าจะด่าขนาดนี้ก็ฟาดหนังหน้าฉันซะเลยดีมั้ย !!!"
"ฉนก็แค่พูดไปตามที่คิด"
ฉันทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ออกมาก็ไม่ปานพลางค่อย ๆ ทรุดตัวนั่งลงกับพื้นด้วยความหมดอาลัยตายอยากสุด ๆ ในที่สุดก็ต้องเผชิญหน้ากับหมอนี่จริง ๆ ทำไมพ่อถึงได้ทรยศฉันแบบนี้ ฉันบอกแล้วไม่ใช่หรอกว่าจะขอทำเซอร์ไพรส์เขา (แม้ว่าจริงๆ จะแค่อยากหลบหน้าก็เถอะ) ชีวิตของฉันมันจบสิ้นแล้วค่ะ ถึงแม้โทโมะจะดูแตกต่างจากเมื่อสามปีก่อนมาก แต่เขาก็ยังเป็นอีตาโทโมะเหมือนเดิม พี่ชายต่างสายเลือดที่เกลียดขี้หน้าฉันอยู่ดี
โฮกกกกกกก T T ฉันอยากจะหายตัวไปจากตรงเน้ ˜!!
ติ๊ด ๆ
เสียงโทรศัพท์ภายในห้องนอนของฉนดังขึ้น ฉันจึงกึ่งเดินกึ่งคลานไปรับมันด้วยอาการที่ยังไม่สู้นัก
"สวัสดีค่ะ นี่คือระบบคอบรับอัตโนมัติ T _ T ตอนนี้เจ้าของเบอร์กำลังหมดอาลัยตายอยากสุด ๆ กรุณาฝากข้อความหลังได้ยินเสียงสัญญาณนะค่ะ...ตู๊ดดดด!"ฉันร่ายยาวระหูออกจากโทรศัพท์ออกมาเตรียมวางสายเนื่องจากตอนนี้ไม่มีอารมณ์ต้องการจะคุยกับใครทั้งนั้นถ้ายังเคลียกับพวกนี้ไม่เสร็จ
(เซอร์พร้ายยยยยยยยย)
"O_O!"
ชักโทรศัพท์กลับมาทันที
"พ่อ!"
(ใช่พ่อเอง :) )
หมับ!
"...!"
ก่อนที่ฉันจะถามอะไรพ่อ ร่างสูงของโทโมะปรี่เข้ามาสวยกอดเอวฉันหลวม ๆจากด้านหลัง พร้อมกับโน้มหน้าลมมาแนบแก้มลงข้าง ๆหูโทรศัพท์เป็นเชิงขอฟังเสียงปลายสายด้วยคน ฉันเหล่ตามมองเขาด้วยแววตาเพชฌฆาตสุด ๆ -_-+ ถ้าอยากจะฟังไม่ว่าอะไรหรอกแต่แบบนี้มันใกล้เกิน
"โทษนะ ช่วยถอยออกไปห่าง ๆอีกนิดได้ป่ะ" ฉันใช้มือปิดลำโพงโทรศัพท์เอาไว้แล้วหันไปพูดกับอีตาโทโมะ
"ทำไมอ่ะ กลัวฉันจูบเธออีกรอบงั้นเหรอ"
"อะ...ไอ้...ไอ้ ... =()=!!"
"อย่าห่วงเลย ฉันไม่ทำเรื่องแบบนั้นหรอกน่า...ถ้าพ่อยังฟังอยู่ด้วย" โทโมะพูดออกมาหน้าตาเฉย แถมยังไม่ถอยห่างออกไปจากฉันด้วยทำให้ฉันหันขวับไปมองหน้าเขาตาค้างจนเขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาเบา ๆ ในลำคอกับปฏิกริยาตอบสนองของฉัน
ทำไมหมอนี้มันเป็นคนแบบนี้ TOT!
"ไม่ได้เจอกันแค่สามปี เธอเปลี่ยนไปเยอะจนฉันจำไม่ได้เลยนะน้องสาว ปกติแกล้งฉันจนฉันวิ่งร้องไห้ไปฟ้องพ่อหม่ใช่่รึไง"
"-_,-^"ฉันกัดฟันกรอดด้วยความขุ่นเคือง รู้สึกเหมือนกำลังถูกท้าทายเลยแฮะ...แล้วไอ้คนที่เปลี่ยนไปมันก้นายด้วยแหละย่ะ :(
"เอ้า! ปล่อยพ่อไว้แบบนั้นเดี๋ยวท่านก็วางสายซะก่อนร้อกกก" ไม่พูกเปล่ากลับโน้มหน้าให้ใกล้กว่าเดิมอีกด้วย
ฉันได้แค่เคี้ยวขบเขี้ยวฟันด้วยความบ่จอบสุด ๆ ถึงแม้จะรู้สึกหายใจติด ๆ ขัด ๆ กระสับกระส่ายกับการกระทำพิลึก ๆ ของโทโมะ แต่เรื่องอะไรคนอย่างฉันต้องแพ้หมอนี่ด้วย ในเมื่อตอนเด็ก ๆ ฉันจะเป็นฝ่ายชนะเขาอยู่เสมอ ฉะนั้นฉันต้องเฉยเอาไว้ไม่ว่าเขาจะทำอะไรแปลก ๆ ใส่ก็ตามฉันจำเป็นต้องวางตัวให้เป็นปกติเพื่อชัยชนะ!!!
"ฮะ...ฮัลโหล" ฉันกรอกเสียงลงไปในปลายสายก่อนที่ปลายสายจะตอบกลับมาอีกครั้ง
(นึกว่าหายไปไปไหน เกิดอะไรขึ้นเปล่าน่ะ)
"หนูควรจะถามพ่อมากกว่านะค่ะ"
(เอ๋?ถาม?)
"พ่อทำอะไรของพ่อคะเนี่ย โทโมะเข้ามาอยู่ในห้องของหนูได้ยังไง"
(ง่าาาาา -3- ก็เซอร์ไพรส์งายยยย)
"เซอร์ไพรส์อะไรกันคะ ทำแบบนี้เขาเรียกว่าทรยศนะ! หนูบอกพ่อแล้วไม่ใช่เหรอค่ะว่าอย่าบอกโทโมะ!!!"
สังเกตุได้ว่าโทโมะที่อยู่ข้างๆ ฉันทำหน้าล้อเลียนอย่างเห็นได้ชัดเมื่อฉันพูดประโยคนี้ออกมา -_-^
(เฮ้ ๆๆๆๆ อย่ามาใส่ความกันแบบเน้เส่ะลูกสาว -O- พ่อไม่ได้ทรยศกันสักหน่อยไม่เชื่อให้สาบานได้! พ่อแค่อยากมีส่วนร่วมในการเซอร์ไรส์ไอ้โมะเท่านั้นเอง ตอนนี้ไอ้โมะมันเจอลูกมันก็คงจะช็อกมากเลยชิมิล้าาาา " เสียงของพ่อลั้ลลาเอามาก ๆ จนฉันพูดอะไรไม่ออกเลยอ่ะ -*-'
(ดีซะอีกนะที่พ่อทำแบบนี้ เพราะลูกเองก็จะได้ไม่ต้องลำบาากเตรียมทำเซอร์ไพรส์เจ้านั่นให้เหนื้อย พ่อเห็นว่าเป็นพี่น้องกันก็เลยจัดให้อยู่ห้องเดีดยวกันซะเลย เพราะถึงยังไงนั้นก็มีห้องนอนตั้งสองห้องเลยไม่ใช่เหรอแก้วของพ่อจะได้จะได้ช่วยดูแลไอ้โมะมันไม่ให้ทำตัวเลอะเทอะอย่างที่ผ่านมา เพราะถ้ามันอยู่หอคนเดียว รับรองว่ามันต้องพาผู้หญิงมาขลุกในห้องแทนทุกคืนจนไม่เป็นอันทำอะไรแน่ ๆ บลาๆๆๆ)
(=_=) <<< โทโมะ
OoO!!! <<< ฉัน
ไม่ว่าพ่อจะพูดอะไรออกมามันก็ไม่เข้าหูฉันอีกแล้ว เพราะประโยคเดียวที่สามารถรีเพลย์ ไปกลับอยู่ในหัวก็คือ...
'พ่อเห็นว่าเป็นพี่น้องกันก็เลยจัดให้อยู่ห้องเดียวกันซะเลย'
'พ่อเห็นว่าเป็นพี่น้องกันก็เลยจัดให้อยู่ห้องเดียวกันซะเลย'
'พ่อเห็นว่าเป็นพี่น้องกันก้เลยจัดให้อยู่ห้องเดียวกันซะเลย'
กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด $#&*&(*^&^$#^)_$$$$
อยู่ด้วยกันซ้าเลยยยยยยยยยยยยยย TOT
ในเวลาต่อมา
"กร๊าซซซซซซซซซซซซซซซ!!"
(ว้าววววววววววว)
"กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด!!"
(ยินดีด้วยยัยแก้ว แกจะได้ใช้โอกาสนี้ปรับความเข้าใจกับพี่ชายแกสักทีไง)
"ม่ายอาววววววววววววว TOT แกหยุดพูดอะไรที่มันเป็นไปไม่ได้สักทีได้มั้ยฮะยัยเฟย์อ้วน" ฉันตะวาดกราดใส่หูโทรศัพท์ด้วยความบอบกช้ำกับความจริงที่เพิ่งประสบหลังจากโทรไประบายทุกข์ไกลหูถึงอเมริกาให้รูมเมตสุดที่รักฟังขณะเดียวกันกับที่กำลังลากกระเป๋าออกมาจากตู้เสื้อผเาเตรียมอะยพลี้ภัยเต็มสตรีม "แกรีบหาตั๋วเครื่องบินให้ฉันอย่างเร่งด่วนเลยนะ :( ฉันจะบินกลับแอลเอวันนี้แหละเดี๋ยวนี้ด้วย"
(แกอย่าพูดอะเป็นหนังการ์ูนได้ป่ะว้ะ ถ้าแกจะกลับจริง ๆอย่างน้อยต้องรอประมาณสามสี่วันนู้นแหละ -_-!)
"TOT พ่อแกทำงานในสนามบินไม่ใช่เรอะ!"
(แล้วไง)
"ยัยบ้ายังจะมาแล้วไงอีก!"
(ก็ใช่ว่าพ่อฉันจะสามารถหาตั๋วเครื่องบินให้แกได้ภายในวันนี้นี่หว่า)
"ฮือออออออออออออ แต่ฉันอย่าที่นี้ไม่ด้ายยยยยยยย"
(ทำไมแกจะอยู่ไม่ได้ก็ต่างคนต่างอยู่เด้)
"แกไม่เข้าใจหรอก แกจะให้ฉันอยู่กับพี่ชายที่...ที่..."
(ที่จูบกับแกไปแล้ว?)
"ฉันเกลียดแก๊..... TTOTT^^"
(ทำไมอ่ะ แกกับโทโมะไม่ใช่พี่น้องกับจริง ๆ สักหน่อย ถ้าเป้นพี่น้องในสายเลือดเดียวกันแล้วจูบกัน ฉันว่ามันยังมีเหตุผลพอจะทำให้แกไม่อยากอยู่มากกว่าอีก) ยัยเฟย์เงียบไปสักพักก่อนจะโพล่งออกมาด้วยความตื่นเต้นสุด ๆ (เฮ้ย ๆๆๆ อย่าบอกนะว่าแก กวั่นำหวกับจูบนั่นของพี่ชายแกหน่ะ OoO ต้องใช่แน่ ๆเลยยัยแก้ว)
"นั้นปากแกเรอะ ! :( ฉันเนี้ยนะจะไปหวั่นไหวกับจูบหมอนั้น ถ้าต้องหวั่นไหวกับของพรรคืนั้น ให้ฉันไปหวั่นไหวกับเห็บหมาดีกว่าอีก"
(ง่าาาา)
"ไม่รู้แหละฉันต้องบินกลับแอลเอวันนี้ !"
(แกจะบ้าเรอะ เทวดาก็ให้แกไม่ได้หรอกย่ะ)
"โฮกกกกกกกกกกกกกก"
ฉันแทบจะเอาหัวโขกพื้นฆ่าตัวตายให้มันรู้แล้วรู้แรด(เอ่ออ...)ไปเลย
(ทำใจเถอะเพื่อนรัก)
"TTOTT!!"
แอ๊ด!!
วันนี้อัพแค่สองตอนก่อนเดี๋ยววันอื่นจะกลับมาอัพให้อีกเน้อะ ชุ้บ ๆ >^<
รักทุกคนจ้ะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
