more than this รักหมดใจคือเธอ

MORE THAN THIS

รักหมดใจคือเธอ

.เรื่องของเมแกน.

ฉันคือเด็กสาวธรรมดาคนนึงที่ไม่เคยเหยียบเข้าเมืองสักครั้ง แต่นับจากพรุ่งนี้ฉันคงจะได้ไปแล้วล่ะ ฉันต้องย้ายจากชานเมืองไปเรียนในเมือง เพราะความรู้ของฉันเทียบเท่ากับพวกมัธยมปลายไงล่ะ อันที่จริงฉันก็ไม่อยากไปเลย ไม่อยากแยกจากเพื่อนที่รัก ครอบครัวที่อบอุ่น แต่ฉันคิดมากไปก็เท่านั้น รีบเก็บของซะดีกว่า...

"พี่เมแกนจ๋าาาาา~"

"จ๋าาา" ฉันตอบกลับ 'ชาช่า' น้องสาวอายุ5ขวบจากบ้านตรงข้าม ><ขอบอกว่าชาช่าน่ารักมาก

"พรุ่งนี้พี่เมแกนจะพาหนูไปเล่นชิงช้าอีกมั้ยคะ*-*"

ฉันที่กำลังจะจัดของถึงกับหยุดชะงัก เมื่อได้ยินคำถามชวนดราม่าของน้องสาวตัวเล็ก ฉันกับชาช่าเรารักกันเหมือนพี่น้องจริงๆ ฉันมักจะพาเธอไปเล่นชิงช้าทุกวันตอนเย็น แต่นับจากพรุ่งนี้เช้า คงไม่มีอีกแล้ว

"ขอโทษน้า พี่ต้องไปเรียนนานเลย แต่พี่จะพยายามแวะมาหานะจ๊ะ"

ชาช่าหน้ามุ่ย ก่อนจะวิ่งลงไปข้างล่างเมื่อได้ยินเสียงรถไอศกรีมขับผ่าน เฮ้อ เด็กหนอเด็ก น่ารักเสียจริงๆ

เอาล่ะ! เลิกคิด และตั้งใจเก็บของ พรุ่งนี้เราจะเริ่มต้นใหม่ทั้งการเรียน เพื่อน การใช้ชีวิต ฮ้า! น่าตื่นเต้นจัง><

.เรื่องของโรเมอร์.

"เฮ้ย โชคดีโว้ย!!"

เสียงนี้ไม่ใช่ใคร เสียงของเพื่อนๆผมนั่นเอง เพราะวันนี้ปิดเทอมวันสุดท้าย พรุ่งนี้ก็เปิดเทอมแล้ว ผมเลยไปฉลองกันหน่อย แต่ไม่ใช่ปาร์ตี้ในผับแบบในหนังหรอกนะ พวกผมรู้ดีว่า ถ้ากินเข้าไปตอนนี้พรุ่งนี้ไม่มีแรงไปเรียนแน่ๆ

"โรม เดี๋ยวฉันแวะไปซื้อขนมก่อนแล้วกัน แกขึ้นห้องไปก่อนเลย"

"โอเค ซื้อฝากฉันด้วยนะ"

ผมบอกกับคริสเพื่อนสุดจะสนิท สนิทกว่านี้ไม่มีอีกละ พวกผมอาศัยอยู่ในคอนโดของพ่อคริส ซึ่งทำให้เราสบายมากขึ้น เราจ่ายแค่ค่าอาหาร นอกนั้นเราก็ไม่ต้องทำอะไรจนบางทีผมเคยจะไปที่อื่นเพราะความเกรงใจซะด้วย ผมเดินมาถึงหน้าห้อง ..201.. เปิดประตูเข้าไป อย่างแรกเลย ผมกระโจนลงเตียงทันที ฮ้าาา สบายที่สุด พรุ่งนี้ก็เปิดเทอมแล้วสินะ คงจะสนุกน่าดู แต่เหงาเหมือนกันแฮะ คนรอบข้างต่างมีคู่กันหมด ไอ้เราอยากจะมีก็ยังไงอยู่ ผู้หญิงที่ดูรักเราจริงไม่มีสักคน คิดแล้วก็จะดราม่า นอนดีกว่า zz

.เรื่องของเฟรปเป้.

ฉันเดินกลับบ้านอย่างมีความสุขกับกีตาร์ตัวใหม่ของฉัน โชคดีจริงๆที่เหลือตัวสุดท้ายพอดี เกือบอดแล้วไหมล่ะ

'โครกกกกกกกก' ..ไม่ใช่เสียงเสียงอะไรที่ไหน ท้องฉันเอง= = หิวซะงั้น ไปหาไรกินก่อนแล้วค่อยกลับบ้านก็ได้ ฉันแวะไปที่ร้านขายขนม ร้านนั้นอยู่ติดคอนโดและเยื้องกับบ้านฉันพอดี สะดวกดีแท้

"..ขอใบเสร็จด้วยนะครับ"

ฉันที่กำลังเลือกข้าวกล่อง หันขวับไปมองตามเสียงที่คุ้นแสนจะคุ้นเหลือเกิน... ฮะ .. คริส!! บ้าน่า ดึกขนาดนี้ยังไม่นอนอีกหรอ.. เอ้ะ แล้วฉันจะกังวลทำไม ฉันสะบัดหัวไล่ความคิดบ้าๆนี้ออกไป

"อ้าว เฟรปเป้"

ไม่นะ TOT อย่ามาเรียกฉันสิ ฉันอุตส่าห์... ก้มหน้าก้มตาไม่มองนายแล้วนะ

"ไง" ฉันตอบส่งๆ สายตายังคงจ้องที่ข้าวกล่อง

"ยังไม่หันมามองเหมือนเดิมนะ.. เอาเถอะ" เขาโน้มตัวลงมาใกล้จนปลายจมูกแทบจะชนแก้มฉันแล้ว>//<

"...ดึกแล้ว ระวังอ้วนนะ" แล้วเขาก็เดินออกไปจากร้านออกไป โดยไม่ลืมหันมายิ้มให้ฉัน..

อร้ากกกกกกกกกก !! TOT อย่าสงสัยว่าทำไมฉันถึงกลัวคริสขนาดนี้ เพราะผู้ชายคนนี้คือคนที่ชอบแอบรักมา4ปีเต็มๆ แล้วยังไงทำไมเขาถึงคุยดีและยิ้มให้ฉันแบบนั้น เพราะสองปีก่อนเขาขอคบฉัน ฉันสิปากแข็ง บอกไม่ได้ชอบเขา ซึ่งครั้งนั้น ฉันเสียใจอย่างที่สุดT^T เขาคงไม่รู้สินะ ว่าฉัน... ยังคงรักเขาอยู่จนถึงวันนี้!

.เรื่องของคริส.

'...ดึกแล้ว ระวังอ้วนนะ'

ประโยคเมื่อสักครู่ที่ผมพูดไป ทำเอาเฟรปเป้แทบบ้า ฮ่าๆ น่ารักชะมัด คิดว่าผมไม่รู้เหรอ ว่าเธอเขินน่ะ เมื่อสองปีนั้นผมขอคบเธอ เธอบอกผมว่า ไม่ได้ชอบผม แต่คิดว่าผมจะเชื่อหรอ ทุกครั้งที่เข้าใกล้เธอจะหน้าแดง ถ้าผมเดินผ่าน จะวิ่งหนี ถ้าผมทำหน้าขรึม เธอจะเอาแต่ตามมาถามโรเมอร์ว่าผมเป็นอะไร ..เธอมันปากแข็งซะจริง แต่ไม่เป็นไร เพราะผมรู้ว่าจริงๆแล้วเธอก็รักผมเหมือนที่ผมก็รักเธอ

 ผมเดินขึ้นห้องไป เจอสภาพโรเมอร์นอนขวางเตียง เฮ้อ ไอ้นี่นอนดิ้นทุกวัน น่ารำคาญเสียงจริง ผมจัดแจงเก็บหนังสือ เก็บกวาดห้องตอนเวลา.. ห้าทุ่ม เพื่อเริ่มชีวิตใหม่อีกครั้ง ปีสุดท้าย สุดท้ายแล้ว เราจะต้องทำทุกอย่างให้ดีที่สุด

ปุบ! โรเมอร์เขวี้ยงหมอนใส่หัวผม เหอะ ไอ้บ้านี่ ฝันอะไรอีกล่ะ - - วอนซะแล้ว

พลั่ก!!

"เฮ้ยไรวะ = =" โรเมอร์ตะโกนหน้างัวเงีย

ผมถีบโรเมอร์ตกเตียงแล้วลอยหน้าลอยตา ถือผ้าเช็ดตัวเข้าห้อง แต่ผมไม่ลืมที่จะหันไปบอกมันว่า

"สกปรก น้ำก็ไม่อาบ ทุเรศจริงๆ- -"

"หุบปากเลยนะ.. แกถีบฉัน! T^T"

อาาา... พอแค่นี้ก่อนแล้วกัน รำคาญเสียงไอ้เพื่อนที่โคตรรรรสนิทคนนี้ซะจริงๆ - -