more than this รักหมดใจคือเธอ

     ฉันตื่นแต่เช้าอาบน้ำเรียบร้อย จัดแจงทำผมตามปกติแล้วเดินออกจากบ้านไปขึ้นโดยไม่ลืมสวัสดีพ่อแม่ อ้อ เมื่อคืนฉันนั่งทำโมเดลจากไม้ชิ้นเล็กเป็นชิงช้าด้วยล่ะ ยากมาก= = ฉันฝากโมเดลไว้ที่พ่อ ให้พ่อเอาไปให้น้องชาช่าสุดที่รักของฉัน หลังจากบอกลากันเสร็จแล้ว ฉันก็ขึ้นรถไปตามถนนที่มุ่งหน้าเข้าสู่ตัวเมือง...

7.15 น.

รถหยุดอยู่ตรงหน้าโรงเรียนแห่งหนึ่ง ซึ่งดูดีมีระดับมาก ช่างน่าตื่นเต้นจริงๆ คนที่นี่ต้องนิสัยดีกันมากแน่ๆ ฉันถือกระเป๋าเรียนเดินตรงเข้าไปในโรงเรียน อ้อ แล้วถ้าถามว่ากระเป๋าเสื้อผ้าฉันอยู่ไหน มีคนจากทางโรงเรียนมาย้ายไปให้ฉันเรียบร้อยแล้ว ที่พักฉันคือคอนโดแห่งหนึ่ง ซึ่งก็ยังไม่รู้ว่าอยู่ส่วนไหนของเมืองนี้ แต่ก่อนจะคิดเรื่องนั้น ฉันคงต้องเข้าไปหาอาจารย์ก่อน

ห้องอาจารย์ใหญ่

ก๊อก!ก๊อก!

ฉันเคาะประตูเพียงสองครั้งก็มีคนมาเปิดให้เข้าไปทันที

"อะ..เอ่อ สวัสดีค่ะ"

ฉันสวัสดีอาจารย์ที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะทำงานติดริมหน้าต่าง ท่านเงยหน้าขึ้นมามองฉันช้าๆ

"สวัสดีจ้ะ ฉันชื่ออาจารย์มีล เป็นอาจารย์ใหญ่ของที่นี่ เธอคือ.. เมแกน ใช่ไหม เธออยู่ห้อง Eแล้วกันนะ ห้องE จริงๆคือชื่อ everything ประมาณว่า ทุกสิ่งทุกอย่างรวมตัวกันที่ห้องนี้ล่ะ ห้องE อยู่ชั้น3ตึกตะวันออก ส่วนนี่หนังสือเรียนและกฎของโรงเรียน ขอให้โชคดีนะจ้ะ"

อาจารย์มีลจัดแจงทุกอย่างเรียบร้อยโดยที่ฉันไม่ต้องพูดอะไรเลย ฉันได้แต่พยักหน้า แล้วเดินตรงไปยังห้องเรียนของฉัน.. ทำไมโรงเรียนเงียบจัง เขาไม่รีบมากันหรอ ฉันคิดเพลินๆ แล้วก็เดินไปเรื่อยๆ อ้ะ นั่นไงห้องE ฉันไม่รีรอ รีบเดินไปที่ห้องนั้นด้วยความตื่นเต้น

ปึง! ฉันเปิดประตูเข้าไป จะหาที่นั่งของตัวเอง

"อ้ะ!!" ตกใจหมด.!! โรงเรียนเงียบ ไม่มีคน แต่ฉันดันเจอผู้ชายคนนึงนั่งหลับคาโต๊ะเรียน แถวหลังสุดซะด้วย น่ากลัวชะมัดT^T ฉันเดินเข้าไปใกล้ๆเขา ฉันโน้มตัวลงไปเพื่อจะเห็นหน้าเขาชัดๆ แต่ทว่า

"เฮ้ -O-;"

เขาเงยหน้ามามองฉัน แววตาตกใจไปเสี้ยวหนึ่ง ก่อนที่สีหน้าเขาจะ.. ค้าง  - -? เขาค้างจริงๆนะ

"เอ่อ.. สวัสดีค่ะ ฮัลโหล..~" ฉันโบกมือ แต่เขากลับมองฉันค้าง เฮ้อ แปลกชะมัด มองแบบนี้ฉันก็ตกใจนะ คนอะไร หน้าตาก็ดี มะ..มองแบบนี้ โอ้ะ! ฉันรีบหาที่นั่งจะดีกว่า ฉันเดินไปนั่งหลังสุดริมหน้าต่าง ซึ่งเขาก็ยังมองฉันค้างอยู่ดี ทนไม่ไหว ต้องชวนคุย

"หวะ.. หวัดดี ฉันชื่อเมแกนจ้ะ^^" ยิ้มสู้ T^T

พรึ่บ!! เขาลุกขึ้นยืนแล้วยืนตรงอย่างกับทหารแน่ะ = =

"งะ..งะ..ไง ฉันชื่อโรเมอร์ แต่เธอเรียกฉันโรมก็พอ ฉันอายุ18 ฉันอยู่ที่นี่ตั้งแต่ม.1แล้วล่ะ ฉันมีเพื่อนสนิทด้วยนะ ล..แล้วก็ เธอ เอ้ย เมแกน เอ่อ ฉะ..ฉันจะไปซื้อน้ำมาให้นะ"

ว่าแล้วเขาก็วิ่งออกไป ปล่อยให้ฉันนั่งมึนงงกับเหตุเมื่อสักครู่ - -; อื่ม... ฉันบอกเขาว่าหิวน้ำตอนไหนกัน

"ฮะๆ เธออย่าสนใจเลย หมอนั่นคงกำลังเขินล่ะมั้ง"

หญิงสาวร่างสูงเหมือนนางแบบผิวขาวนวล ขัดกับผมสีดำขลับ ปากชมพูระเรื่อ เธอสวยจริงๆ ตอนนี้เธอเดินตรงเข้ามาหาฉันกับกระเป๋าเรียนและกีตาร์สีชมพู

"ฉันชื่อเฟรปเป้นะ เป็นเพื่อนกับหมอนั่น ฉันอยู่ที่นี่นานมากแล้วล่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ"

"ฮะๆ^^; ฉันชื่อเมแกนนะ"

เฮ้อ นี่คงจะเป็นจุดเริ่มต้นของชีวิตใหม่ของฉันสินะ