1 สัปดาห์ต่อมา
หลังจากที่ฉันทำกิจวัตรประจำวันในตอนเช้าเสร็จเรียบร้อย ฉันก็ต้องรีบมุ่งหน้าไปที่เอกคณิตศาสตร์ เพื่อไปรับงานจากเพื่อน หลังจากที่ออกมาจากเอกคณิตศาสตร์ ฉันบังเอิญมาเจอกับเพื่อนของพี มันช่างง~ เป็นอะไรที่ พรหมลิขิตบันดาลชักพา~ ทำให้เราได้มาเจอกัน~ โอ๊ะ นี่ฉันเพ้ออะไรเนี่ยย!? (เพลงประกอบละคร เรื่องวนิดา)
"อ้าว!..เบล บังเอิญจังเลยนะครับ" เขาทักทายฉัน
"อ้าวว พี่อยู่ปี 3 งั้นหรอคะ เบลนึกว่าพี่อยู่ปี 2 ซะอีก" ฉันสังเกตุจากสีของเนคไทที่ถูกมัดไว้อย่างหลวมๆ ซึ่งมหาวิทลัยนี้ จะใช้เนคไทสีเทา ปี 1 สีขาวอยู่ที่ปลายเนคไท ปี 2 สีดำอยู่ที่ปลายเนคไท ปี 3 สีเขียวอู่ที่ปลายเนคไท ปี 4 สีส้มอยู่ที่ปลายเนคไท
"ฮ่าๆ พี่หน้าเด็กขนาดนั้นเลยหรอครับ พี่ชื่อโนเนมนะ" เขาส่งยิ้มหวานมาให้ฉัน มันเป็นยิ้มที่วิเศษมากกก รอยยิ้มเขาช่างสวยงาม อลังการงานสร้าง มันทำให้ฉันรู้สึกว่า ใบหน้าฉันมันเริ่มร้อนๆขึ้นมาซะแล้ว ไม่ได้นะเบล เธอจะหน้าแดงเพราะรอยยิ้มนั่นไม่ได้นะ ><
"ค่ะ พี่เนม" ฉันส่งยิ้มอย่างเขินอาย
"เย็นนี้ว่างมั๊ย ช่วยไปเลือกของขวัญวันเกิดให้ลูกพี่ลูกน้องขอพี่หน่อย" เขาทำหน้าตาอ้อนๆ เห็นแล้วจะละลาย น่ารักชะมัด
"ได้ค่ะ ^^ " ฉันตอบอย่างเขินอาย เพราะ ใครมันจะไปปฏิเสธใบหน้าหวานๆแบบนั้นล่ะ ><
ตอนเย็น ณ ร้านโรสกุหลาบ
ดูจากชื่อร้านแล้วหลายคนอาจจะคิดว่าร้านนี้คือร้านดอกไม้ใช่มั๊ยล่ะ แต่ขอบอกว่าตอนนี้คุณกำลังคิดผิด เพราะร้านโรสกุหลาบ มันคือร้ายขายเสื้อผ้าแฟชั่นนั่นเองง ~ ซึ่งตอนนี้ฉันก็กำลังช่วยพี่เนม เลือกชุดน่ารักๆให้ลูกพี่ลูกน้องของเขา และตอนนี้ก็เลือกมาได้หลายชุดแล้ว ระหว่างที่เลือกชุด เราก็ได้คุยกัน และทำให้เราเริ่มสนิทสนมกันมากขึ้น พี่เนมถามนู่นถามนี่เกี่ยวกับตัวฉัน ฉันจึงถามกลับบ้าง พี่เนมทำให้ฉันรู้ว่า เขาเป็นผู้ชายที่น่ารักมากตนหนึ่ง
"เบล...เบลว่าเสื้อสีขาวตัวนี้ กับเสื้อสีชมพูตัวนี้ ตัวไหนน่ารักกว่ากัน ^^ " เขาหยิบเสื้อสองตัวมาให้ฉันดู แล้วส่งยิ้มมาให้
"เบลว่าสีชมพูนะคะ มาดูหวานดี"
"งั้นพี่ซื้อตัวนี้ให้เบลละกัน ^^ "
"O__O!! พี่เนมบ้ารึเปล่าคะ อย่าเอาเงินที่มีค่ามาโยนทิ้งเลยฉันตกใจแทบช็อค
"โยนทิ้งที่ไหนกัน พี่เอามาซื้อเสื้อให้เบลต่างหาก ^^ " พอเขาพูดจบ เขาก็เดินไปจ่ายเงินทันที ฉันจึงเลือกที่จะเลี้ยงน้ำตอบแทน เพราะคนพออยู่พอกินอย่างฉัน ไม่มีปัญญาที่จะซื้อเสื้อผ้าแพงๆแบบนั้นให้เขา
"น้ำที่เบลซื้อให้พี่อร่อยมากเลย พี่ไม่เคยกินน้ำอะไรที่อร่อยขนาดนี้เลยนะเนี่ย ^^" เขายิ้มหวานให้ฉัน
"เว่อร์แล้วพี่เนม ประชดรึเปล่าเนี่ย" ฉันแกล้งมองตาขวางใส่พี่เนม
"บ้าหรอ จะกลับรึยัง เดี๋ยวพี่ไปส่งที่หน้าหอ"
"กลับเลยก็ได้ค่ะ"
ไม่นานเกินรอ รถปอร์เช่คันงามก็เคลื่อนตัวมาถึงหน้าหอพักของฉัน มันถือว่าเป็นบุญบารมีสูงส่ง
ที่ทำให้ฉันได้ขึ้นมานั่งบนรถสุดหรูคันนี้
"ขอบคุณมากค่ะพี่เนม บ๊ายบาย" ฉันโบกมือลาเขา
"ครับผม ^^ มีปัญหาอะไรโทรหาพี่ได้นะครับ" สักพัก เขาก็ขับรถออกจากหน้าหอพักฉันไป
ตอนนี้ก็ใกล้ๆจะถึง 1 ทุ่มแล้ว ฉันรีบเดินขึ้นหอพักด้วยความหวาดระแวงเล็กน้อย เพราะ ปกติเวลานี้
มักจะมีผู้คนเดินเข้า-ออกจากห้องอยู่เป็นประจำ เพราะ เดินไปซื้อของกินข้างล่าง แต่วันนี้มันแปลกมากๆ
ทั้งๆที่มันก็ยังไม่ดึก แต่กลับไม่มีใครเดินออกมากจากห้องเลย ฉันจึงรีบเดิน เพื่อให้ถึงที่ห้องเร็วๆ และเคาะ
ประตูห้องเป็นจังหวะตามที่ฉันกับวีนัส ตกลงกันไว้ว่ามันคือรหัสลับสำหรับห้องนี้ พอมีคนเดินมาเปิดประตูให้
ฉันเข้าไปในห้อง ฉันก็....
"เฮือกกก!!" ฉันเห็นผู้หญิงคนหนึ่งมีหน้าขาวโพลน
"ตกใจอะไรยะ นึกว่าฉันเป็นผีรึไง ฉันแค่พอกหน้าให้หน้าใส เด้ง เต่งตึง" พอได้ยินเสียงของวีนัส ฉัน
ก็ดึงสติกลับมาที่ตัวได้
"แล้วพวกคนห้องอื่นเขาไปไหนกันหมดเนี่ย" ฉันถามวีนัส แล้วแทรกตัวเข้ามาในห้อง และปิดประตูห้อง
อย่างเบาๆ
"ไปซ้อม..."
"ว๊ายย ลืมซะสนิทเลย" วีนัสยังพูดไม่ทันจบ ฉันก็พูดแทรกขึ้นมาด้วยความตกใจ จะไม่ให้ตกใจได้ไงล่ะ
ก็ในเมื่อซ้อมครั้งนี้ เขาเช็คชื่อด้วยน่ะสิ แล้วทำไมวีนัสถึงไม่ไปซ้อมล่ะ
"ฉันขี้เกียจไป ไม่ต้องกลัวว่าแกจะโดนทำโทษ เพราะฉันไปเช็คชื่อให้แกแล้ว" วีนัสตอบอย่างรู้ใจฉัน
"ขอบใจมากเพื่อนรัก จุ๊บๆ"
"ถ้าคราวหน้าแกโดดซ้อมแลวไปสวีทกับพี่โนเนมอีกล่ะก็ ฉันจะไม่เช็คชื่อให้เธอ ฉันจะปล่อยให้เธอโดน
ทำโทษซะให้เข็ดเลยคอยดู"
"กลัวจังเลยค่ะ" ฉันพูดหยอกล้อวีนัส แล้วรีบวิ่งเข้ามาในห้องนอน เพราะ ถ้าฉันยังยืนอยู่ตรงนั้นอยู่ละก็
ฉันอาจจะพิการก็ได้ เห็นวีนัสสวยๆแบบนี้ แต่เธอก็โหดไม่เบานะจ๊ะ คนอะไร น่่าอิจฉาชะมัด เรียนก็เก่ง สวยก็สวย
บ้านก็รวย แถมเก่งเรื่องศิลปะการป้องกันตัวด้วย วีนัส เธอเกิดมาเพื่อให้ผู้หญิงทั้งโลกอิจฉาเธอรึยังไงกัน...
IcezAiraya
