ลิขิตฟ้า...บัญชาสวรรค์

บทที่ 2

The Exciting  eyes

“ฟื้นแล้วรึ”  ทันทีที่ฉันลืมตา  เสียงบุรุษหนึ่งก็ดังขึ้นข้างกาย     ฉันหันไปมองใบหน้านั้นให้ชัด

 “คุณเป็นใคร”  ฉันตกใจสุดขีด  ผู้ชายอะไรกัน  หล่อเหลาคมสัน  นี่คงเป็นความฝันแน่ๆ

“ไม่ต้องตกใจ  ข้านามว่าหยางเซิง  เป็นบุตรชายตระกูลหยิน”   บุรุษผิวขาวตรงหน้าเอ่ยขึ้น  แววตาเย็นชาน่าขนลุก  

“ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”   หยางเซิงเอาฝ่ามือมาแตะหน้าผากฉัน

“เจ้าเป็นอะไร  หน้าแดงดุจดอกเหมยเชียว”   เขาหัวเราะร่า  จะอะไรซะอีกล่ะ  เขาไม่ได้ใส่เสื้อนี่นา   ฮือๆๆ T T

“เอ่อ..คือว่า  ท่านไม่ได้ใส่เสื้อน่ะ”  ฉันรีบบอกเขา  

“เสื้อข้าถูกบางคนยึดไปแล้วน่ะ”  เขามองมาที่ฉัน  ฉันก้มลงมองตัวเอง   ตอนนี้ฉันเสื้อผู้ชายอยู่

“อ้อ..ที่นี่คือเรือนของข้า    น้องชายข้านำหญิงอีกคนที่นอนสลบอยู่หน้าเรือนพร้อมเจ้า ไปรักษาน่ะ”  เขาตอบ   

ฉันมองรอบๆตัวอย่างประหลาดใจ   บ้านแบบนี้  บ้านแบบของชาวจีนโบราณ  ทั้งชุดเสื้อผ้า  เครื่องแต่งกาย   ลักษณะสุขุม  ล้วนแต่เป็นลักษณะของชนชาติจีนโบราณชัดๆ

“เจ้าชื่ออะไร”  เขาถาม  แล้วฉันจะปลอมชื่อเป็นอะไรดี๊..............

“เหมย เอ้ย! เหม่ยหลิน”  เขาทำหน้าสงสัย   พิรุธฉันมีเพียบ   จะไปทำบุญล้างบาปได้ที่ไหน  ฮือๆๆ T T

“เหม่ยหลินรึ  ชื่องามสมกับใบหน้าแท้”  เขามองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า

“จะลุกไปไหน”  เขาร้องห้ามปราม  เมื่อฉันจะลุกขึ้นยืน 

“ฉันจะไปหาน้องสาว”  เขาดันไหล่ฉันให้นอนลง

“หญิงคนนั้นเป็นน้องสาวของเจ้าหรือ”  หยางเซิงเอ่ยถาม  ดวงตาคมจ้องหน้าฉันอย่างอ่อนโยน

“ใช่”  ฉันพยักหน้ารับ

“อย่าห่วงเลย  น้องชายข้าหยางเซียนต้องดูแลนางดีเป็นแน่”  เขาตอบก่อนจะนั่งเก้าอี้ข้างเตียงที่ฉันนอนอยู่

“ข้าห่วงน้องชายท่านมากกว่าน่ะสิ”   ฉันถอนหายใจ  ยัยน้องสาวตัวแสบจะทำอะไรบ้างนะตอนนี้

“ข้าอยากจะรู้ว่าเจ้าเป็นใครมาจากไหน”   ดวงตาสีหวานเอ่ยถาม  ยิ่งมองยิ่งเคลิบเคลิ้ม  ยิ้มละมุนละไมมหาศาล

“ฉันไม่มีพ่อแม่หรือญาติเลย  ฉันมาจากประเทศไทย  และตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหนกันแน่”  ฉันเริ่มท้อแท้

“น่าสงสาร  คงจะลำบากมากเลยสินะ โถๆๆ  มาอยู่กับข้าเอาไหมล่ะ”   เขาลูบหัวฉันไปมา  ฉันเป็นลูกนายรึไงฟะ

“เอาสิ”  นี่ตกลงปากฉันไวกว่าสมองใช่ไหมเนี่ย!  ใครเสนออะไร หยกรับหมด  อิอิ  ^_^

“นอนพักก่อนเถอะนะ”   หยางเซิงเลื่อนผ้าห่มผืนหนาให้คลุมกาย   นี่ตกลงเขาคือใครกันแน่นะ!!!!!??

“ฉันไม่อยากนอนหลับ”   ฉันท้วงขึ้น  บรรยากาศก็ช่างเป็นใจเสียเหลือเกิน

“แล้วเจ้าต้องการอะไร”  เขาเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ วิชากลั้นหายใจ....ปฏิบัติ  ><

“ดวงตาสีสวยจัง”   นี่ฉัน..ฉันพูดอะไรออกปายยยยยย   สมองสั่งการไม่ได้เลยรึไงฟะ  T T

“เอ่อ..คือ  หน้าเจ้า”  เขาหลบสายตา  อ๊ากกกกกกกกกก   หนุ่มหล่ออายฉันด้วยล่ะ   ^ ^   ><

“หน้าเจ้าไปโดนอะไรมา”   เพล้ง!!!!!!!!!   หน้าแตกหมอไม่รับเย็บ   O_O

“หา!!!”   ฉันลูบใบหน้าจนทั่วฟึ่บ!“ตรงนี้”  เขาจับมือฉันแล้วดึงไปที่บริเวณหางคิ้ว      มืออุ่นจัง   ><

“เอ่อ  คือ...”  แต่ฉันยังมีความเป็นผู้หญิงพอ    จะให้ผู้ชายแตะเนื้อต้องตัวไม่ได้

“ขออภัย  แม่นางเหม่ยหลิน”   เขาหรี่ตาก้มหน้าลง     เขาก็คงเผลอไปเหมือนกัน   อะไรนะ..ฉันทำผู้ชายเผลอจับต้องตัว  O_O   อ๊ากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

“เจ้ามีคู่ครองหรือยัง”  เขาถาม  แต่ยังก้มหน้าก้มตาอยู่

“แฟนน่ะหรอ”  ฉันพยายามมองเขา

“อะไรคือแฟน”  เขาหันกลับขึ้นมา  คิ้วเข้มขมวดอย่างสงสัย

“โอ๊ยยยยย  นี่จีนโบราณนะเว้ย”  ฉันสบถกับตัวเองอย่างรำคาญ

“ไม่มี  ข้ายังไม่มีคนรัก”   ฉันต้องรีบตอบ  ก่อนที่หยางเซิงจะจับพิรุธได้

“จริงรึ”   เขาถามขึ้น     นัยน์ตาประกายสีดำส่อแววคลางแคลงใจ

“ใช่”   ฉันพยักหน้า   ท่าทางเขาดูดีใจยังไงก็ไม่รู้

“เจ้าอายุเท่าไหร่”   เขาถาม   ไม่ว่ายุคสมัยไหน  ผู้ชายถืออายุเป็นสำคัญใช่มะ!!!?

“ยี่สิบสี่ปี”  เขาทำหน้าตาตะลึงทันทีที่ฉันบอก

“เจ้าทำไมไม่ดูหน้าแก่เลยเล่า  หน้าตาผิวพรรณประดุจสาววัยสิบหกสิบเจ็ด”  ฉันจะส่งนายนี่  เข้าประกวดโครงการยอคอนเทนต์   รับรางวัลชนะเลิศอันดับหนึ่งแน่นอน   ;)

“ท่านล่ะ  อายุเท่าไหร่มาว่าข้าแก่”  ตอนนี้ฉันซึมซับภาษาได้แล้ว   ^ ^

“ยี่สิบหกปี”  เขายิ้มอ่อนโยน    แต่ดูใบหน้าที่หล่อคมสันแล้ว    หยกไม่เชื่อๆๆๆๆๆ   O_O

“หล่อขนาดนี้เนี่ยนะยี่สิบหก”   ฉันหลุดปากอีกแล้ว  ทีนี้เขาสะดุ้งสุดตัว

“เจ้าพูดอะไร”   เพิ่งเห็นนะเนี่ย  ผู้ชายเขิน  อ๊ายยยยยยยยยยยย   ><