รันติกาลสีเลือด...

บทนำ

[[thank tears]]

ลึกเข้าไปทางทิศเหนือของดินแดนแห่งความอบอุ่น ลึกเข้าไป และลึกเข้าไป ยังมีอีกดินแดนหนึ่ง ที่หนาวเย็น เงียบสบง และมืดมิด เป็นที่ๆพวกเลือดสีดำอาศัยอยู่ หนึ่งในนั้นก็คือฉัน รีลีส ฟอร์ซ ลูกสาวคนเดียวของผู้ปกครอง ดินแดนต้องคำสาปนี้ เราโดนนั้นรวมถึงฉันด้วย ใช่แล้วล่ะ… ฉันสามารถใช้เวทย์มนต์ได้ แถมยังเก่งจนร้ายกาด ฉันไม่เคยแพ้ใคร และ ไม่เคยมีใครเคยชนะฉันมาก่อน ฉันเคยได้ยินมาว่าพวกวิบป์ส เป็นพวกที่บ้าเลือด ชอบฆ่า แต่…เหมือนไม่นานมานี้ ท่านพ่อได้ยื่นของเสนอเรื่องการทำพันธุ์สัญญากับพวกวิบป์ส เราโดนสาปให้มีเส้นผมสีดำ สีดวงตาแห่งความเศร้า และสงครามที่ไม่มีวันสิ้นสุด ฉันโดนสั้งสอนมาตั้งแต่เด็ก ว่า พวกเราเป็นพวกที่รักสบง แต่ว่า เจ้าพวกวิบป์ส พวกมันชอบก่อสงครามขึ้นมาไม่เว้นวัน ผู้คนของเราโดนพวกมันฆ่าตายไม่เว้นวัน พี่ชายของฉัน ท่านต้องต่อสู้อย่างไม่มีทางเลือก และพวกนั้นก็บอกมาว่า    

‘เรายินดีรับข้อเสนอของท่าน’ โดยการส่งฉัน ไปแต่งงานกับราชันของเหล่าวิบป์ส และนั้นคือสาเหตุที่ทำให้ฉันจำเป็นต้องหนีออกมา ก่อนที่จะสายเกินไป ….

ฉันต้องรีบไปจากที่นี่…!

“เธอต้องรีบหนี…” เสียงของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นมาจากด้านหลัง ซึ่งนั้น ทำให้ฉันสะดุ้งสุดตัว พี่ชายฉันเอง ใช่ เขามีเส้นผมสีดำสนิด และพวกเราก็มีสีผมเดียวกัน ดวงตาของพี่มีแววตาอ้อนวอน “…” ฉันได้แต่เงียบ ไม่กล้าเปิดปากพูด ฉันก้มหน้าลง ไม่กล้าสบตาของพี่ เขายื่นมือมาจับหน้าฉันขึ้นมองหน้าเขาให้ถนัดขึ้น มือของพี่ยังคงเย็นเหมือนเดิม… ฉันมองหน้าพี่ ผมยาวชี้ยุ่ง ใบหน้าพี่ถือว่า ซีดมาก น้ำตาของฉันเริ่มไหลออกมาทีล่ะนิด ฉันยื่นมือไปกำชายเสื้อพี่ไว้ เพราะกลัว ว่าสักวันหนึ่งว่าพี่ฉันจะจาก ฉันไปเหมือนกับ… คิวบัส…เขาคือรักครั้งแรกของฉัน แต่เขากลับหันหลังให้กับฉัน มาตลอด และเขาก็ตายไปแล้วทำไงได้ล่ะ ก็เขาไม่ใช่ของเรานิ

“ลีลอง ฉันจะทำอย่างไงดี…” ฉันเอาหน้าของตัวเองไปชบกับหน้าอกของพี่ ฉันได้ยินสียงหัวใจที่ยังคงเต้นอยู่ และไออุ่น กลิ่นหอมอ่อนๆ ของหญ้าและแสงแดด ทำให้ฉันแสบจมูก และคันจมูกเล็กน้อย และแล้ว ผลมันก็ออกมาเป็น “ฮะฮะ ฮัยชิวววว” ฉันรีบผละออกมาจากเสื้อโค้ดของพี่ ว้าว “รีบไปเถอะ…” พี่บอกฉันอีกครั้ง

“อืม” ฉันพยักหน้า

“รีลีส โชดดีน่ะ…” พี่ยิ้มบางๆให้ฉันเล็กน้อยก่อนจะโบกมือบอกลา

“พี่ก็เหมือนกันน่ะ” ฉันยิ้มให้พี่ออกจะเดินออกจากบ้าน สถานที่ฉันเคยอยู่ สถานที่ทุกคนอยู่ และ สถานที่เก็บความทรงจำไว้มากมาย ก่อนที่ฉันจะก้าวออกจากประตูบ้าน “พี่ ฉันฝากขอโทษพ่อด้วยน่ะ…” ฉันก้าวออกมาจากบ้านและฉันจะไม่หันหลังกับไปมองมันอีก…

ลาก่อน ความทรงจำของฉัน ลาก่อนทุกคนที่ฉันรักและลาก่อน ดินแดนแห่งเลือดสีดำ

บ้านเกิดเมืองนอนของฉัน ต่อไปนี้ คือซีวิตที่แท้จริงของฉัน

…