รักนี้หัวใจมีครีบ ( ver.tk )

เอ่อ...ปะ...เปล่าครับไม่มีอะไร โทโมะไม่กล้าพูดกลัวหาว่าเพ้อเจ้อ    ขณะนั่งเรือกลับเข้าฝั่งนีกประดาน้ำเอาปลาหมึกที่จับได้จะเอามาปิ้งกินแต่โทโมะเห็นเข้าเสียก่อน จึงขอซื้อไว้และนำไปปล่อยที่ขอบเรือ แก้วเงือกสาวผุดขึ้นมาจากน้ำ มองดูการกระทำของโทโมะอย่างพอใจ ก่อนจะดำน้ำหายไป โทโมะคิดถึงเรื่องเงือกสาวถึงกับเอาไปฝันเป็นตุเป็นตะแล้วร้องลั่นออกมาด้วยความตกใจเล่นเอา เขื่อนที่นอนอยู่ในห้องเดียวกันตกใจตื่นขึ้นมา

อ๊ากกก เงือก...นางเงือก

เฮ้ยยย...ไอ้บ้า เขือนหงุดหงิด

เงือกบ้านป้าแกนะสินี่แกชักจะหมกหมุ่นกะไอ้นางเงือกบ้าบอของแกมากไปแล้วนะ

แต่ว่า..ชั้นเห็นนางเงือกจริงๆนะเว้ย โทโมะหมายถึงความจริงไม่ใช่ควมาฝัน

เอ่อ..ชั้นเชื่อ..ในฝันเราจะเห็นอะไรก้อได้ทั้งนั้น ชั้นยังเคยฝันเห็นพญานาคเลย

ไม่ใช่ฝัน ชั้นหมายถึงชั้นเห็นนางเงือกจริงๆ เขื่อนตกใจคิดว่าเพื่อนเป็นบ้าไปแล้ว

ตอนที่ออกเรือไปกับพ่อน่ะ ฉันเห็นกับตาเลยจริงๆ   เขื่อนแตะตัวเพื่อนเบาๆ

ตัวก็ไม่ร้อนนี่ ทำไมเพ้อวะ

ไม่ได้เพ้อ นี่ชั้นซีเรียสนะ ชั้นเห็นนางเงือกจริงๆ

เฮ้อบ้าไปแล้วเพื่อนเราเพลียกะมันจริงๆคนจะหลับจะนอนดันแหกปากมาว่าเจอนางเงือก  เขื่อนเดินไปนอนต่อ

แต่ชั้นเห็นนางเงือกจริงๆ ถ้าแกไม่เชื่อชั้นจะออกไปพิสูจน์ให้แกเห็น โทโมะลุกพลวด ไปหยิบกล้องถ่ายรูปและเป้ออกมา

ไอ้โมะ...ไอ้บ้า นี่ตี5 ครึ่งแล้วนะเว้ย แกจะไปไหน

ก็ไปที่ที่ชั้นเห็นนางเงือกน่ะสิ แล้วชั้นจะถ่ายนางเงือกมาให้แกดู

นี่มันบ้าไปแล้วจริงๆด้วยวุ้ย เขื่อนมองเพื่อนร่วมห้องอย่างปลงๆ  

โทโมะอยากพิสูจน์ว่ามีเงือกอยู่จริงๆอย่างที่สายตาเห็นจึงไปจ้างคนนขับเรือให้พาเขาออกไปกลางทะเลทั้งที่กำลังจะมีพายุเข้า แต่โทโมะก็ไม่สน ขณะที่นำเรือออกกลางทะเล เขาก็เกิดเสียหลักพลัดตกลงน้ำทะเล   ร่างหมดสติของโทโมะค่อยๆจมดิ่งช้าๆ ลงสู่ก้นทะเลเหมือนคนอยู่ในสภาพไร้น้ำหนัก สักครู่แก้วก็ว่ายตรงเข้ามาช่วยประคองร่างของเขาเอาไว้ แก้วมองหน้าโทโมะอย่างเอ็นดู และพึงพอใจ ตั้งใจจะพาโทโมะว่ายเข้าฝั่ง โดยมีโฟร์เงือกสาวผู้พี่มาช่วยอีกคน และในเช้าวันนั้น ทุกคนที่หอพักพากันวุ่นวาย เมื่อเฟย์มาทุบประตูเรียกเขื่อนที่ห้องบอกว่ามีตนขับเรือมาบอกว่าโทโมะตกทะเลไปเมื่อใกล้สว่าง 

ร่างของโทโมะมานอนเกยอยู่ที่ชายหาดที่เต็มไปด้วยโขดหิดแก้วและโฟร์แอบมองอยู่ห่างๆ

นี่เขาเป็น หรือตาย ชายคนนี้ น้องคนดี แก้วใจ จงช่วยเขา โฟร์บอกกับน้องสาว

ช่วยอย่างไร พี่โฟร์ โปรดบอกเรา น้องนั้นเขลา ไม่เคยรู้ เรื่องผู้คน

พวกมนุษย์  หายใจ  โดยใช้ปอด  ให้เป่าลม  เล็ดลอด  เข้าปากเขา

จะดีเหรอ  พี่โฟร์ น้องไม่เอา แก้วทำหน้าสยอง

เร็วๆเข้า แก้วใจ ก่อนเขาตาย โฟร์เร่งรัดน้องสาวแก้วจำใจทำตามที่พี่สาวบอกท่าทางกล้าๆกลัวๆสุดท้ายก็ก้มลงจรดริมฝีปากไปที่ปากของโทโมะแล้วเป่าลมไปที่ปากของโทโมะแล้วเป่าลมเข้าไปไม่กี่ครั้งเขาก้อสำลักน้ำออกมา แก้วถอยผงะตกใจรีบวิ่งถอยกรูดมาหลบข้างโฟร์ ที่หดคอซ่อนตัวอย่างมิดชิด ก่อนจะค่อยๆ โผล่ขึ้นไปดู

เพราะได้น้อง แก้วใจ ช่วยเขาไว้ เขากลับมา หายใจ ปลอดภัยหนา หมดหน้าที่ สมควร แก่เวลา เดี่ยวตื่นมา เห็นเราเข้า เราเดือดร้อน โฟร์ยิ้มให้น้องสาวแล้วฉุดแก้วจะพาลงทะเล

น้องขอเฝ้า อยู่ที่นี่ ดูให้แน่ เขาปลอดภัย แน่แท้ น้องค่อยกลับ แก้วยังเป็นห่วง

งั้นรอพี่ อยู่ตรงนี้ เดี๋ยวมารับ พี่ขอกลับ ลงไปหา สาหร่ายกิน โฟร์โดดลงว่ายน้ำไปแก้วมองตามโฟร์จนลับตาแล้วหันมามองโทโมะด้วยความรู้สึกดีๆ ที่มีต่อมนุษย์นายนี่

โทโมะนอนหายใจพะงาบๆริมฝีปากแห้งผาก ครางเบาๆร้องขอกินน้ำ แก้วเอาน้ำมะพร้าวมาทุบๆกับโขดหิน เอาน้ำมะพร้าวให้เขากิน โทโมะรับไปกินทั้งที่ยังหลับตา พอลืมตาขึ้มา เขาแทบช็อก เมื่อเห็นแก้วในสภาพเงือกเต็มตัวอยู่ใกล้ๆ

เฮ้ย ธะ...เธอเป็นใคร เฮ้ยแล้วทำไมไม่ใส่เสื้อผ้า  แก้วใช้ 2 มือปิดหน้าอกไม่ตอบ หันไปทางโฟร์แล้วจะขยับเผ่นหนี แต่เขาคว้าแขนไว้ 

เดี่ยวสิ...ชั้นจมน้ำนี่นา เธอรู้รึเปล่าว่าใครช่วยชั้นไว้...หรือว่า...เป็นเธอ   แก้ว พยักหน้าหงึงๆ ยิ้มเอียงอาย ทั้ง2 กำลังอึ้งๆกันอยู่ก็ได้ยินเสียงเขื่อนร้องไห้คร่ำครววญดังขัดจังหวะ..เขื่อนกับเฟย์ตามหาโทโมะที่เกาะร้างแหงนี้ เพราะเป็นเกาะที่อยู่ใกล้กับตอนที่คนเรือบอกว่าโทโมะตกน้ำจึงเชื่อว่าลมทะเลอาจพัดเขามาติดเกาะนี้

โฮ...ม่าย...ม่ายจริงงงงงง ไอ้โมะ...ไอ้เพื่อนยาก ทำไมจากกันเร็วเกินไป...ไอ้โมะไปอยู่ที่ไหน..ฮือออ เขื่อนฟูมฟาม

ฮือ...ขอให้เธอไปสู่สุขคติได้ไปที่ชอบๆนะโมะ  โทโมะมองหน้าแก็วแล้วนึกได้ 

เธอจะโป๊ะอยู่อย่างงี้ไม่ได้นะ เอาไปใส่เร็ว โทโมะรีบถอดเสื้อของเขาให้แก้วใส่ เธอรับมางงๆ

รีบใส่สิ เพื่อนชั้นเดินกันมาทางนี้แล้ว โทโมะช่วยใส่อย่างทุลักทุเล แก้วอึ้ง เพราะไม่เคยสัมผัสกับร่างมนุษย์มาก่อน

เอ๊า...ติดกระดุมด้วยสิ แก้วงง แต่พอโทโมะจับกระดุมกลัดให้ ก็เข้าใจ และทำตาม...เขื่อนและเฟย์เดินมาจนถึงโทโมะและแก้วนั่งอยู่แถวนั้น ทั้ง2ถึงกับตกใจ คิดว่าคนที่เห็นคือวิญญาณของโทโมะ แต่แล้วก็ดีใจ เมื่อรู้ว่าเพื่อนของเขายังไม่ตาย

โทโมะรีบเอามือถือของเขื่อนโทร.มาหา พิชญ์ทันที ดร.พิชญ์มัวแต่ทำงานอยู่ในห้องแล็บจึงไม่รู้ว่าเมื่อเช้าตรู่ เขาตกน้ำทะเลและมาติดที่เกาะร้างหากเขื่อนและเฟย์ไม่มาตามหาคงไม่มีใครรู้ว่าเขายังมีชีวิต

พ่อ นี่ผมเองนะ...ใช่ครับผมโมะ ผมใช้มือถือ เพื่อนโทร.มาบอกพ่อว่าผมสบายดี

ลูกสบายดี...แล้วไงเหรอมีอะไรจะบอกพ่อ

ผมรีบโทร.มาบอกเพราะกลัวพ่อคิดว่าผมตายแล้วน่ะครับ

เฮ้ย พ่อจะไปคิดอย่างงั้นได้ยังไงโมะพูดอะไรเนี่ยพ่องง ทำไมพ่อถึงคิดว่าโมะตายแล้วล่ะ อ๋อลูกฝันร้ายใช่มั๊ยโมะ

เอ่อ...คือ...นี่พ่อมัวแต่ทำงานอยู่ในห้องแล็บจนไม่ได้ยินข่าวเรื่องผมเลยใช่มั๊ยพ่อ

ข่าวอะไร

เอ่อ...ไม่เป็นไรครับ งั้นก็ดีแล้ว ผมบอกให้พ่อรู้ว่าแล้วกันว่าผมปลอดภัยดี พ่อไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ แค่นี้นะครับพ่อ หวัดดีครับ  ดร.พิชญ์กดมือถือไปอย่างงงๆ

พิชญ์วางหูโทรศัพท์หันไปมองที่จอมอนิเตอร์แล้วชะงัก เพราะจากมุมกล้องที่นักประดาน้ำถ่ายมา ติดภาพนางเงือกว่ายน้ำอยู่ใกล้ๆผ่านกล้องไป พิชญ์ไม่มั่นใจ คลิกเม้าย์ขยายภาพให้ใหญ่ขึ้น จนแน่ใจว่าภาพที่เห็นคือเงือกสาว

               นางเงือก พิชญ์แทบครางออกมา