Dark Town เมืองแห่งการค้นคว้า:Lost Temple....

Dark Town...

Town Of Reserch...

Lost Temple...

Chapter 1 Experiment...

ตี๊ด....ตี๊ด....ตี๊ด....ตี๊ด....

"เสร็จสิ้น...เอาละได้เวลาแล้ว ลดระดับน้ำบริสุทธิ์ ให้ ร่างทดลองออกมาได้"นักวิทยาศาสตร์คนหนึ่งได้สั่งการนักวิทยาศาสตร์คนอื่นๆ และ ดูเหมือนว่าที่นี้ คือ ห้องทดลอง สำหรับอนาคต..."เออใช่...ยกเว้นหมายเลข 42 43 และ 50 อย่าเพิ่งออกมาจากตู้ชำระล้าง เราจะทำการล้างสมองก่อน..."

วิ้ง!!~

43...43...ได้ยินหรือเปล่า 43....

50 เหรอ...

ช่วยใช้มือขวาเมมความทรงจำไว้ด้วยนะ...

โอเึค!~

แล้ว42ละ....

..........................

หมอนั่นไม่พูดหรอก...

-------------------------------------------------------------------

Delete Memory Complete.....

"เอาละปล่อยออกมาได้ ให้พวกมันไปพักซะ...."ห้องที่มีแต่คอมพิวเตอร์ ไฮเทคไม่มีหน้าจอ มีแต่น่าจอที่จับต้องไม่ได้ แต่สามารถขยับได้ด้วยระบบสัมผัส...นักวิทยาศาสตร์ได้ทำการทดลองกับ สิ่งๆหนึ่ง ที่ตอนแรกเป็นมนุษย์แต่จะพัฒนาการรับรู้หรือเซ็นต์ทั้ง5....และวิวัฒนาการร่างกายมนุษย์ให้ข้ามพ้นกำแพงของมนุษย์....

"องค์กร E.E.H. ของเรามีโปรเจ็คนี้อยู่ ถ้ามันสำเร็จเราก็คงจะได้ก้าวหน้าไปอีกขั้นแน่นอน..."นักวิทยาศาสตร์ได้ เดินไปที่โรงอาหารที่มีป้ายเขียนว่า สำหรับ นักวิทยาศาสตร์....

--------------------------------------------------------------------

ณ โรงอาหาร E.E.H. สำหรับร่างทดลอง...

แกร๊กๆ....

เสียงกินข้าวอย่างฟูมฟาย โดยไม่สนใจเลือกบริโภคได้ตามสบายมากแค่ไหนก็ได้ เพราะ การทดลองนั่นมีการใช้แคลอรี่เป็นจำนวนมาก ส่วนพวกที่ตัวอ้วนก็คือ พวกที่กินมากๆ และ มีึวามสามารถในการวิวัฒนากา่รสูง พวกผู้หญิง จะไม่มีอารมณ์ทางเพศหากไม่ถูกกระตุ้น และ มักจะคุยกันตามภาษาผู้หญิง แต่ก็มีพลังพิเศษที่ต่างกันไป ทำให้ องค์กร E.E.H. รู้ได้ในหลายๆอย่างที่เราไม่รู้...

"ชีสเบอร์เกอร์ แปปซี่ สปาเก็ตตี้ สเต็กไม่ต้องสุกมาก เฟรนฟรายเกรียมๆ ซอสพริก เผ็ดๆ เอามาเยอะน่าคิมิโกะ!!~"ร่างทดลองหมายเลข 50 เสื้อของเขาเขียนไว้ที่กลางหลังได้ ตีสนิท กับ คิมิโกะ สาวน้อยน่ารักสุดป๊อบในหมู่ร่างทดลองผู้ชาย คิมิโกะ ยิ้มให้หมายเลข50แบบอายๆแล้วพูดว่า...

"ยังเหมือนเดิมเลยนะคุณ50"คิมิโกะยิ้มหวาน ทำให้หมายเลข50เป็นที่จับตามองของ ร่างทดลองหมายเลขอื่นๆ...และมีร่างทดลองร่างยักษ์ เดินมาหาหมายเลข50 หมายเลข50 จึงโยนถาดที่มีอาหารของเขาไปหยั่ง หมายเลข43 ซึ่งกำลังกินอยู่...หมายเลข43รับแล้ววางข้างๆ....

"แกคิดว่าแกเจ๋งรึไง...."

"เอ๋อ....หมายเลข94แทนคนเก่างั้นเหรอ..."หมายเลข50ถามคนที่นั่งกิน อาหารอยู่ พวกเขาพยักหน้าแล้วกินต่อ...

"งั้นคงไม่รู้จักชั้นสินะ..."

"ชั้นไม่จำเป็นต้องรู้จักคนที่กำลังจะตายวะ..."94พูด...แล้วง้าหมัดจะต่อย

ผัวะ!!~

หมายเลข50สะบัดมือขวาใส่คางของ หมายเลข94 ทำให้หมายเลข94 เสไปเสมาแล้ว เขาก็ล้มลงเพียงแค่การสะบัดมือของหมายเลข50 แล้วหมายเลข50ก็เดินไปกินอาหารกับหมายเลข43....

"กรุ๊บๆ....หมอนั่นงั่งชิบ"หมายเลข43กินข้าวไปคุถยกับหมายเลข50ไปพราง"ในนี้ไม่มีใครชนะนายได้อีกแล้ว....สินะ=_="หมายเลข43ขำนิดๆแล้วก็กินกันต่อไป....

"เอ้า....ก็นั่นแหละในห้องนี้หนะ ชั้นมีตวามสามารถที่สุดยอดนี้หว่า..."หมายเลข50ก็คุยอวดไปเรื่อย แต่มันก็จริงอยู่....เขาเก็บหมายเลข94มา13คนแล้วก็ว่าได้....

"เฮ้ๆแต่แกก็ยังเป็นรุ่นน้องของชั้นนะเฟ้ย ไว้หน้ากันมันสิฟะ..."หมายเลข43พูดขึ้นแล้วเขกหัวหมายเลข50ดัง

โป๊ก!?

"โอ๊ยๆเจ็บๆๆ!?"

หมายเลข 42 ได้เวลาเข้าคอร์สฝึกประจำวันแล้ว...

เสียงประกาศดังขึ้น ทำให้ชายคนหนึ่งลุกขึ้นแล้วเดิน ออกไปจากห้องอาหารโดยมีซากอาหารกองเป็นภูเขาในทาดของเขา...

"42เนี่ยไม่เคยเข้าBattleใช่ไหม"หมายเลข50ถามหมายเลข43 หมายเลข43 ส่ายหัวอย่างเซ็งๆ แล้วหมายเลข50ก็ขำคิกๆ แล้ว หันไปมองพวกอื่นๆ... พวกเขาก็บอกกันว่า

"หมายเลข42หนะต้องเข้าคอร์สพิเศษเพราะ....เวลาที่เขาเข้าBattle หมายเลข1-40 ตายทุกคนหากแพ้เขา...เพราะงั้นถึงมีแค่หมายเลข42-299ไงละคะ..."หมายเลข59พูดขึ้น...แล้วเธอก็เดินออกไปจากห้องอาหารกลับที่พักของเธอ....

"เดี๋ยว 59 ....มันมีกฏห้ามฆ่ากันไม่ใช่เหรอ ถ้าฆ่าไปขนาดนั่น มันก็น่าจะหยุุดตั้งแต่ฆ่ากัน 3-5 คนไปแล้วไม่ใช่เหรอ..."43 ถามแทนหมายเลข 50 ที่ทำท่าไม่เชื่อเลยแม้แต่น้อย....

"ก็เพราะว่า หมายเลข 1-40 ถูกฆ่าตายภายในคราวเดียวสิคะ..."

กึก!!~

ตึง!!~

"ไม่จริงน่า!?~"หมายเลข43พูดขึ้น"งั้นหมายเลข41ละ!!~"

"59บอกไม่ได้คะ..."

-----------------------------------------------------------------

"คอร์สพิเศษวันนี้ คือ หุ่นยนต์ รุ่น G-487 5ตัว ผลิตแบบพิเศษ อย่าตายนะ42..."นักวิทยาศาสตร์ผมสีฟ้าสั้นถึงไหล่ พูดแล้วกดปุ่มสีแดง ทำให้ประตูท่ามกลางโดมใหญ่เปิดขึ้น หมายเลข 42 ถูกล่ามกุญแจเอาไว้...

หุ่นยนต์G-487 มีรูปร่างเหมือนมนุษย์แต่มีอาวุธครบมือยิงกราดใส่หมายเลข42....

ฉึกๆๆๆๆๆๆ.....

"42!?"กระสุนปืนทะลุตัวของหมายเลข42พรุน....หมายเลข42ค่อยๆล้มลง...แล้วเขาก็กระแทกพื้นเพียงครั้งเดียว ตัวเขาก็หายไป....เขาอยู่ที่ตรงกลางห้อง อีกครั้ง และมีศพของเขาอยู่ข้างๆ..."อ...อะไรเนี่ย...."นักวิทยาศาสตร์หญิง มองหมายเลข42 แววตาของเขาเปียมไปด้วยความโศกเศร้า...และความโหยหาอิสระภาพ...ร่างของG-487ค่อยๆฉีกออก....แล้วมันก็ระเบิดพร้อมกัน5ตัว หมายเลข42มองไปที่นักวิทยาศาสตร์ผมสีฟ้าสวย...
"น่า...สงสาร..."

พาผม...ออกไปที....

"ิอึก!?~"

หมดการทดสอบเอาละ42ไปพักซะ.....

--------------------------------------------------------

ณ ห้องพัก หมายเลข 42 43 50....

0.00น.

"หลับกันหมดแล้ว....43ไปกันเถอะ~"

"50ถ้าเราออกไปข้างนอกเราจะเจอฆ่ารู้่ไหม ถึงเราจะเคยอยู่ข้างนอกแต่ตอนนี้มันน่าจะเปลี่ยนไปแล้ว เราออกไปก็ไม่ช่วยอะไรหรอก50"43หยุดหมายเลข50ไว้...

"ยังไงชั้นก็ไม่อยากไปอยู่ที่นี้ตลอดไปหรอก E.E.H. เน่าๆ..."

บึ้ม!!~

"สถานการณ์ฉุกเฉิน!!~มีคนแอบหนีออกจาก E.E.H.!!~"

หว่อ!!~

หว่อ!!~

"ระบุตัวคหนนี....หมายเลข42!!~ผู้ใดพบเห็นจัดการได้ทันที!!~"