Heart of the wolf...Is you

        ฉันนั่งลงกับพื้น มองผ่านช่องประตูนั้น...ไม่กล้าออกไป...แต่ก็ไม่อยากอยู่ที่นี่ T^T ฉันโยนหินเข้าไปมุมมืดนั้นอีก แต่มันกลับไม่ถูกโยนกลับมาเหมือนก่อน ฉันได้ยินเสียงหินแตกดังกุป แล้วเงียบไป...
       "คะ...ใครหนะ" ฉันพูดซ้ำอีกที แล้วรวบรวมความกล้าคลานเข้าไปใกล้ๆ อยู่ๆฉันก็เห็นดวงตาสีทองม่านตาแคบราวกับสัตว์ป่าเปิดเด่นขึ้นมาท่ามกลางความมืด จนฉันเผลอปล่อยกรี๊ดออกมา หมาป่า!! ชะ...ช่วยด้วย!!
       "เนเวียร์!! / คุณเนเวียร์!" ฉันหันไปตามเสียงเรียก พระเจ้าช่วย! โทมัสกับฟีฟ่าเขามาแล้ว ไฟห้องเก่าๆถูกเปิดจนทั้งห้องสว่างฉันยีตาเล็กน้อยกว่าที่จะหันไปเผชิญกับดวงตาคู่นั้นอีกครั้ง....
       "เอาหละ...ปล่อยฉันออกไปได้รึยัง?" ผู้ชายงั้นหรอ...หน้าตาหล่อเหลาจนฉันค้าง... แขนทั้งสองข้างของเขาถูกล้ามโซ่ไว้ แถวกำแพงมีคราบเลือดเต็มไปหมด ดวงตาสีทองสว่างลดสีอ่อนลงและกลายเป็นสีดำสนิท ผะ...ผู้ชายคนนี้หนะหรอ...หมาป่าอีกสินะ ฉันค่อยๆลุกแล้วถอยออกมา ฟีฟ่าเดินมาพยุงฉันเขามองไล่ตั้งแต่หัวจรดเท้า
       "เป็นอะไรรึป่าวครับ" 
       "ไม่เป็นไรค่ะ แค่แผลถลอกนิดหน่อย ^^;" ฉันฝืนยิ้มให้เขาเล็กๆ แล้วหันไปมองโทมัสที่เดินเข้าไปหาผู้ชายที่ถูกล้ามไว้ตรงนั้น
       "ปล่อยฉันนะโทมัส...เรื่องมันยังไม่จบแค่นี้!" เขาตะคอกใส่โทมัสที่เดินมานั่งตรงหน้า โทมัสถอนหายใจพลางส่ายหัวอย่างอึดอัดใจ
       "ฉันคงทำแบบนั้นไม่ได้หรอกนะ อย่าพึ่งใจร้อนไปสิวะ...ยังไง-ก็.."
       "ปล่อย-ฉัน!!-เดี๋ยวนี้!!!!" 
        "................." ผู้ชายคนนั้นกระตุกโซ่อย่างแรง จนขอบโซ่ที่ข้อมือดาบเลือดซิบๆ แต่นั้นก็ไม่ได้ทำให้โทมัสตกใจหรือขยับเขยื่อนเลย ....!!! ฉันสังเกตเห็นแผลที่ข้อมือสมานตัวกันอย่างรวดเร็วทิ้งไว้เพียงคราบเลือด ...นี่มัน! บ้าชัดๆ 
       "ยิ่งแกใจร้อนแบบนี้ ฉันยิ่งรู้สึกว่าปล่อยแกออกไปไม่ได้...จนกว่าจะใจเย็นลงได้ อยู่ในนี้ไปก่อนเถอะ" โทมัสพูดตัดขาดอย่างไร้เยื่อใย เขาเดินออกมาจากห้อง ฉันและฟีฟ่าเดินตามออกมาติดๆ เราต่างแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินเสียงที่ตะโกนโวยวายออกมาจากห้อง อะไรกัน...นี่มันเรื่องอะไร?...
       "แคทรีนหละ?" ฉันเงยหน้าขึ้นถามฟีฟ่าที่เดินอยู่ข้างๆ
       "ไปตามอเล็กซ์ที่เขตหนะ เห็นออกไปนานแล้วยังไม่กลับมาสักที"
       "หรอ...อะ เอ่อ...หมาป่าตัวใหญ่ๆที่อยู่ในนี้...ใช่กายส์? รึป่าว?" ฉันพูดถามเสียงแผ่ว แต่พยายามไม่สบตา ฟีฟ่าและโทมัสหยุดเดินทันที เขาหันมามองฉัน พลางถอนหายใจ...พวกเขาเข้าใจทุกอย่างแล้ว
       "ฟีฟ่า.." 
       "ครับ ...ผมขอตัวนะครับเนเวียร์" พวกเขาพูดพยักหน้าอย่างเข้าใจกัน ฟีฟ่าก็วิ่งแยกออกไปอีกทางทันที เสียงรองเท้ากระทบพื้นตอนวิ่งแรกๆหายไป... ฉันก็พอจะประติดประต่อเรื่องได้เองทันที...ฟีฟ่า ไม่สิ...ทุกคน ก็.....
       "ใช่ นั้นกายส์ เขาอยู่เวรกะนี้พอดี"
       "!!!!"  คำตอบที่ได้ยินจากโทมัส...แปลว่าที่ฉันคิดไม่ได้ผิดเลย
       "แผลถลอกนั้น คงเป็นเพราะคุณคงวิ่งหนีตายแล้วเข้าไปหลบในห้อง...นั้นสินะ" ฉันพยักหน้า เพราะเสียงมันไม่ออก ร่างกายมันแข็งไปหมด...ฉันเริ่มรู้สึกกลัว ทุกคนที่นี่...แม้แต่ โทมัน ฟีฟ่า และคุณแคทรีน...
       "ที่นี่มีกฏ ว่าสิ่งมีชีวิตทุกชนิดที่ไม่ใช่คนของ'โฮม'ต้องถูกกำจัด...นั้นเป็นงานของเวรประจำ" 
       "................."  ฉันค่อยๆถอยห่างโทมัส ร่ายกายมันขยับไปเอง...ฉันรู้สึกถึงอันตรายทันที... ฉันเป็นเหมือน..กระต่ายที่ถูกขังในกรงเสือขนาดใหญ่...
       "แต่กฏนั้นจะไม่เป็นผล เมื่อเขาเป็นแขกของเรา....เพราะฉนั้น...เวรประจำจะถูกลงโทษ..." สิ้นเสียงโทมัส ก็มีเสียงโหยหวนอย่างทุรนทุลาย ดังออกมาทาง...ทางที่ฟีฟ่าวิ่งหายไป!?...
       "ฟะ ฟีฟ่า!" ฉันเผลอตะโกนเรียกชื่อฟีฟ่าออกไป หัวใจฉันเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ ...ไม่...ไม่ใช่เสียงของฟีฟ่า...งั้นเสียงของใครหละ........กายส์!!??