คู่หูสุดป่วน ก๊วนยมทูตเก็บวิญญาณ

          ไคน์เรนและชิเรน่ากลับสู่นรกด้วยสภาพสะบักสะบอม พอถึงห้อง ทั้งคู่ก็หลับเป็นตาย ใครถามจะโดนดี พอตื่นขึ้นมา ทั้งคู่ก็ออกมายิ้มร่า หน้าตาเฉย ทั้งๆที่เมื่อกี้ขู่อาฆาตคน เอ้ย ยมทูตเขาไว้เกือบตาย ซินซิง คาร์ล ยมทูตสาวที่เป็นตัวแทนหน่วยกล้าตายจึงถามขึ้น

           "เมื่อกี้...เอ่อ พะ...พวกเจ้า ดะ...ดูเหนื่อยๆ ปะ...เป็นอะไรไปหรือ เฮือก!"

           ซินซิงสะดุ้งเมื่อสองคู่หูจอมหงุดหงิดตวัดสายตามามองตนอย่างรวดเร็ว ไคน์เรน เดินเอียงคอช้า พลางทำหน้ายิ้มแย้ม(สยอง)ก่อนจะกอดหมับซินซิงอย่างแรง

            "ซินซิงคิดถึงไคน์หรือ..."ไคน์ถามแล้วซุกใบหน้าแสนสวยกับหน้าอกอวบของซินซิง

            มะ...มาแล้ว ยัยยูริ!

            ดูท่าซินซิงจะตกอยู่ในอันตราย เมื่อไคน์เล่นถามอย่างไม่สมหญิง ใครๆก็รู้ว่ายัยนี่น่ะ...พวกยูริ!

             "เปล่าจ้าา คือซินซิง...ซินซิงเห็นพวกไคน์ดูเหนื่อยมากเลย คนอื่นๆเลยส่งซินซิงมาถามอ่ะ"

              "อะไรกัน ไคน์อุตส่าห์หวังแทบตาย ว่าซินซิงจะคิดถึง แล้วไอ้พวกสอดรู้น่ะ ส่งซินซิงมาถามทำไม ซินซิงไม่ได้อยากรู้ซะหน่อย แค่ซินซิงเป็นห่วงไคน์เท่านั้น พวกสอดรู้ถึงกับใช้สาวงามซึ่งๆหน้า ไอ้พวกแมงดาเอ้ย!"

               ไคน์ทำหน้าโกรธใส่พวกสอดรู้ทั้งหลาย แล้วด่าชนิดไม่สนใจว่าคำจะเกี่ยวกันมั้ย แต่แป๊ปๆไคน์ก็ยิ้มร่า

                 "แต่ถ้าซินซิงเป็นห่วงไคน์ คืนนี้ซินซิงมานอนเป็นเพื่อนข้าได้ม้าาา"

                 "ไม่ได้"

                 น้ำเสียงเรียบเย็นดังมาจากบุคคลคู่หูของของไคน์ ไคน์ทำหน้าหงอย เชิงแหย่

                 "ชินหึงเหรอ"

                 "อย่าประสาทน่า ข้าแค่ขี้เกียจย้ายห้อง"

                 ชินตอบอย่างรำคาญ ไคน์ไม่สนใจ คุยนู่นนี่ไม่สนใจใครทั้งสิ้น แล้วเสียงที่ลอยจากสายลมก็ทำให้ชินยืนเงี่ยหูฟังนิ่งๆ

                  "ไคน์ ท่านเจ้าเรียก" ชิเรน่าบอก ก่อนจะหายวับไป ไคน์เห็นอย่างนั้น จึงหายตัวไปบ้าง

                   "สวัสดีคาาาาา ท่านนนนเจ้าาาาขาาาาา เหออออเหออออ"

                    เฮือก!

                   ท่านเจ้ายมทูตเสียวสันหลังวาบ ไม่มีใครทำแบบนี้ได้นอกจาก ไคน์เรน!

                    โป๊ก!

                    "แง้ ชินใจร้าย ทำไคน์ได้ลงคออ่ะ" ไคน์เรนสะอื้นฮัก แต่ใครๆก็รู้ว่าเสแสร้ง ยัยนี่เคยเจ็บกับการถูกชิเรน่าทำร้ายซะเมื่อไหร่

                     "แฮ่ม ข้าเรียกพวกเจ้ามา เพราะอยากถามเรื่องงานเก็บวิญญาณของคฤหาสน์อีวาล เป็นอย่างไรบ้างล่ะ หือ"

                     ท่านเจ้ายมทูตสกีสเซอร์ เมอราวิลเอ่อเสียงเรียบๆออกแนวตำหนิเล็กน้อย ชินถึงกับงงว่าพวกเธอไปทำอะไรผิด

                      "ก็แค่ร่ายมนตร์นิทรา กับมนตร์พรางตา จากนั้นก็กวาดวิญญาณทั้งหลายใส่ถุงห่อ เอาไปให้ซานต้าผูกโบว์ส่งไปให้ยมทูตหน่วยคัดกรองวิญญาณ กลับนรกผจญกับฝูงหมาบ้าแห่งคีเรสที่ไม่เคยจำข้าได้ซะที จากนั้นก็กลับไปนอนบ้าน แค่นั้นเอง มีอะไรเหรอคะ ปกติท่านไม่ถามนี่นา"ชินตอบงงๆ

                       "แล้วเจ้าได้คลายมนตร์มั้ยล่ะ"

                       "คลายมนตร์เหรอ..."ชิบแล้ว...ลืม!

                       "แล้วเจ้าใช้โซ่แห่งคีเรสมัดหมาบ้านั่นไว้แล้วพอพ้นรัศมีเจ้าได้เก็บมามั้ย แล้วคนที่ไม่ใช่เจ้าของจะเอาออกได้มั้ย แล้วหมานั่นต้องไปลงโทษวิญญาณ แต่ตอนนี้มันไปไม่ได้เพราะโซ่พวกเจ้า แล้วมันกินไม่ได้นอนไม่หลับ เพราะเจ้าดันร่ายเวทตื่นเถิดชาวนรกไว้ด้วย มันจะกลับไปทำงานได้มั้ย หา!"

                        เวรแล้ว!

                        "อีกอย่าง วิญญาณของคฤหาสน์บอกแล้วใช่มั้ยให้ใช้เวทร่ายรำ มันชอบ! แล้วจะได้พากลับง่าย แล้วเจ้าดันใช้เวทยาจก มันน่ะผีรวย ทนไม่ได้ ทำเอาซานต้ามาร้องห่มร้องไห้ ขอพักร้อนพร้อมกับยมทูตหน่วยนำทางวิญญาณ แล้วตอนนี้มันปรวนไปหมด เพราะพวกเจ้า!"

                         ขอจองโลงศพก่อนได้มั้ย...

                         "ขะ...ข้า"ทั้งสองอึกอัก เรียกรอยย่นกับเครากระดิกของท่านเจ้าให้ดุ๊กดิีกจนเกือบปั้นหน้าให้ดูตึงๆไม่ทัน

                         เพิ่งไปฉีดโบท๊อกซ์มา แพง...

                         "ให้ตายสิ ข้าควรทำยังไงกับเจ้าดีนะ งืม นึกออกแล้ว หึๆๆๆๆ"

                          ท่านเจ้ากรีดยิ้มสยอง ทำเอาชินกับไคน์หน้าซีด ทำผิดสาหัสแบบนี้ต้องได้'งาน'นั้นแน่เลย

                           "จงไปนำวิญญาณทั้งเก้าแสนแปดหมื่นเจ็ดพันหกร้อยห้าสิบสี่ล้านสามแสนสองหมื่นหนึ่งพันเก้าร้อยแปดสิบเจ็ดในป่าร้อยเล่ห์เพทุบายวายชีพชีวามรณาตักษัยกรีดหัวใจลงผืนน้ำดื่มด่ำโสภาเทพธิดามารยาร้อยเล่มเกวียน!...โชคดีนะจ๊ะ"

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

รักทุกเม้นจ้าาา จะพยายามอัพนะจ๊ะ สู้ตาย!