Vampire รักเรา...จะเป็นเช่นไรต่อไป

วันที่แสนธรรมดาวันหนึ่งของใครหลายๆคน แต่มันเป็นวันที่พิเศษๆของใครอีกหลายคนเช่นกัน แต่หนึ่งในนั้นคือ "แคลลี่" ที่ได้ให้กำเนิดเด็กทารกเพศหญิงผู้หนึ่งขึ้นมา นั้นก็คือ "แคลล่า" ต่อมาอีกไม่นานนักเธอก็ให้กำเนิดเด็กทารกเพศหญิงอีกคนหนึ่ง หรือ "แคลซี่" นี้เอง ทั้งสองรักกันมาก มากยิ่งกว่าพี่น้องคู่ไหนๆ นั้นอาจเป็นเพราะทั้งสองทั้งรักกัน และรู้ใจกันยิ่งกว่าอะไร โดยเฉพาะผู้พี่ที่รักและห่วงน้องสาวยิ่งนัก ใครที่ทำให้น้องสาวของเธอเสียใจ เธอจะไม่ยอมให้น้องเธอเจ็บเพียงผู้เดียวเด็ดขาด แต่น้องก็รักพี่สาวคนนี้ไม่ต่างกัน โดยเหตุผลเดียวกัน พ่อแม่ทั้งสองภูมิใจในลูกสาวสุดที่รักทั้งสองเป็นอย่างมาก จึงวางใจให้ดูแลซึ่งกันและกัน แต่พี่สาวก็เอาแต่ชวนน้องสาวเที่ยวเล่น สร้างความวุ่นวายไปเรื่อย และวันนี้ก็อีกเช่นเคย

"แคลซี่" ผู้เป็นพี่สาวเอ่ยเรียก

"หือ มีอะไรหรอพี่แคลล่า" 

"พี่ว่าวันนี้ไปเที่ยวกันอีกดีป่ะ" ผู้เป็นพี่ชวนพร้อมกับทำหน้ามีความสุข และดวงตาแวววาว

"ดีดิ ไปไหนดีอ่ะ แต่เท่าที่ซี่รู้สึกน่ะ พวกเราเที่ยวมาทั่วแล้วน่ะ" ตอนแรกก็ดีใจ แต่พอคิดไปคิดมาก็เกิดความฉงนขึ้น

"โถ่ แคลซี่ นี้เธอไม่ได้นึกถึงที่ที่สนุกมากๆได้ไงเนี่ยแคลซี่" ทำหน้าเบื่อหนาย

"แล้วที่ไหนเล่าพี่แคลล่า อย่าบอกน่ะว่า..." ทำตาโตด้วยความตกใจ

"ใช่ ที่นั้นนั้นละ" หัวเราะน้อยๆ และทำหน้านางมาร

"แต่ถ้าเราทำอย่างนั้นมันก็เสี่ยงมากเลยน่ะพี่แคลล่า ถ้าท่านพ่อกับท่านแม่รู้ พวกเราตายแหงๆ แล้วถ้ารู้ถึงหูของท่านผู้ปกครองด้วยแล้ว โอ้โห้ พี่เอ่ย เราได้โดนทำโทษขั้นสูงสุดแหงๆ แล้วนั้นมันก็ถึงตายเลยน่ะพี่" บ่นยาวยืดเพื่อเรียกสติผู้เป็นพี่สาว

"ก็อย่าให้ใครรู้สิแคลล่า เราก็แอบไปกันสองคนไง ไม่มีใครรู้หรอก ถ้าพี่ ถ้าแคลซี่ไปพูดใครจะไปรู้"

"แต่พี่ พี่แคลล่าก็รู้ว่าพวกโวลตูรี่มันตามเราอย่างกับอะไรดี ถ้าพวกมันรู้น่ะว่าพวกเราแอบไปที่นั้น พวกมันก็ต้องเอาไปฟ้องท่านผู้ปกครองอยู่ดีอ่ะ แล้วพี่คิดหรอว่าพวกเราจะรอดโดยเฉพาะไอ้หัวหน้าแก๊งค์น่ะ ไม่ต้องพูดถึงเลย เพราะพี่ก็รู้อยู่แก่ใจว่าพ่อแม่มันใหญ่แค่ไหน ถ้ามันพูดไปคิดหรอว่าท่านผู้ปกครองจะไม่เชื่ออ่ะ"

"อย่าบ่นมากได้ป่ะแคลซี่ บ่นเป็นท่าแม่ไปได้ ตกลงจะไปป่ะเนี่ย ถ้าไปก็ตามมา ถ้าไม่ไปก็กลับเข้าบ้านซะป่ะ" ทำหน้าไม่พอใจ แล้วก็เดินจากน้องสาวมา

"โหพี่ พี่คลล่าก็รู้ว่าเราอ่ะไม่เคยทิ้งกันอยู้แล้วอ่ะนา ถ้าพี่ไปซี่ก็ไป" วิ่งเข้าไปกอดแขนแล้วก็ทำท่าอ้อน

"อยู่แล้วเนอะ เพราะเราไม่เคยห่างกันเลยตั้งแต่เกิด" ยีหัวน้องสาวเบาๆ

"อยู่แล้ว" แล้วก็พากันเดินเข้าไปในป่า

 

ป่าเดินทาง

ทั้งสองเดินเข้ามาในป่าเดินทาง ที่นี้สามารถเดินทางไปที่ไหนก็ได้ แม่กระทั้งนรกภูมิ โดยการเลือกประตูที่ถูกทำขึ้นบนต้นไม้ขนาดใหญ่ โดยการที่จะรู้ว่าประตูนั้นจะพาเราไปที่ไหนได้โดยการดูที่รูปบนประตูนั้น

"แล้วจะเอาประตูไหนดีอ่ะพี่แคลล่า" หันไปมองประตูต่างๆนาๆ ก่อนจะหันมาเข้าแขนและมองหน้าพี่สาว

"ก็ดูๆไปก่อนก็แล้วกัน แต่พี่ว่าถ้าเป็นที่ๆโดนห้ามมิให้ใครเข้าไปเนี่ย จะต้องเป็นประตูที่ต้องห้าม และต้นไม่ต้นนั้นก็ต้องไม่เหมือนกัน้นอื่นๆเป็นแน่" พี่สาวสันนิธธาน และเดินนำน้องสาวไปหาต้นไม่ต้นนั้นเรื่อยๆ

"นี้ๆ แคลซี่พี่เจอแล้ว" หันไปกวักมือเรียกน้องสาวอย่างตื่นเต้นดีใจ

"ไหนๆอ่ะพี่แคลล่า"

"นี้ไง" พูดพร้อมกับชี้ไปที่ประตู้ที่ถูกตอกประตู้ปิดด้วยไม่กระดานเป็นรูปกากบาท พอทั้งสองจะเดินเข้า แต่เหมือนมีแรงอะไรบางอย่างผลักทั้งสองให้ล้มลง

"โอ๊ย พี่แคลล่าทำไมมันเป็นแบบนี้ละ"หันไปถามพี่สาว

"พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน" แล้วก็เดินเข้าไปอีกครั้งแต่ครั้งนี้เธอระมัดระวังอย่างมาก โดยการเอามือแตะแทนที่จะไปทั้งตัว

"โอ๊ย" เธอล้มลงอีกครั้ง

"พี่แคลล่าเป็นไงบ้าง เจ็บตรงไหนไหม" แคลซี่เข้าไปช่วยพี่สาวพยุงตัวขึ้น

"ไม่เป็นไร พี่โอเค" ลุกขึ้นมาพูดกับน้องสาวเพื่อนไม่ให้เธอเป็นห่วงมากจนเกิดไป

"แล้วพี่พอรู้มั้ยว่าทำไมมันเป็นแบบนี้อ่ะ"

"พี่คิดว่าน่ะประตูบานนี้ต้องถูกท่านผู้นำลงเวทปกกันเอาไว้แน่ๆ"

"แล้วจะเอาไงอ่ะ ถอยดีป่ะ" แคลซี่เสนอทางสุดท้าย

"ไม่เอาหรอกมาถึงขนาดนี้แล้วน่ะ

"แล้วพี่แคลล่าจะเอาไง มีมีเวทปลดคาถาปกกันหรอ"

"ก็พอรู้อยู่บ้างอ่ะ"

"พี่จะรู้ได้ไง ในเมื่อเวทอันนี้เป็นเวทขั้นสูงที่คนอย่างพวกเราไม่มีทางรู้ได้ เว้นแต่... พี่แคลล่า อย่าบอกน่ะว่าพี่แอบเข้าไปในโซนหนังสือต้องห้ามของห้องสมุดอ่ะ" ทำตาโต เพราะตกใจเป็นอย่างมากเพราะโซนหนังสืต้องห้าม ห้ามมิให้คนประชาชนธรรมดาไปยุ้มย้ามเว้นแต่จะได้รับการอนุโรมเป็นพิเศษ และผู้ที่จะเข้าไปได้จะต้องเป็นคนที่สมควรจริงๆ

"ใช่ ระดับนี้ละ แต่ถึงยังไงก็ต้องลองดูแล้วละกันน่ะ" แล้วแคลล่าก็เอือมมือไปสัมผัสกับเกราะเวทก่อนที่จะหลับตาและร่ายมนต์

"พี่แคลล่าได้ผลอ่ะ" ท่าทางดีใจ

"งั้นแคลซี่พี่ว่าเรารีบไปกับเถอะก่อนที่จะมีใครมาเห็นเข้า" แล้วทั้งสองพี่น้องก็เปิดประตูเข้าไปเพื่อเดินทาง เพียงไม่นานทั้งสองก็มาถึงจุดหมาย

"พี่แคลล่า แคลซี่ว่าเราน่าจะมาถึงแล้วละ" หันไปมองสวนสาธารณะด้านหน้าตัวเองก่อนที่จะหันมาพูดกับพี่สาว

"พี่ก็ว่างั้นละ งั้นเราเดินไปเรื่อยๆดีกว่าน่ะ" แล้วทั้งสองก็เดินเที่ยวกันไปเรื่อยๆ

"ช่วยด้วยค่า ช่วยด้วย ช่วยด้วย" มีเสียงตะโกนของความช่วยเหลือมาจากตรงริมทะเลสาบ

"แคลซี่เสียงไรอ่ะ"

"ซี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน แคลซี่ว่าเราไปดูกันดีกว่าน่ะ" แล้วทั้งสองก็เดินไปดูที่ริมทะเลสาบ

"พี่แคลล่า ดูซิมีคนมุงกันเต็มเลย เรารีบเข้าไปดูดีกว่าน่ะ" แล้วทั้งสองก็แหวกวงล้อมเข้าไป แล้วก็เห็นกับคนที่ต้องการความช่วยเหลือ

"พี่แคลล่าลงไปช่วยเร็วเดี๋ยวเกิดเรื่องแน่ๆเลย" พูดจบแคลล่าก็กระโดดลงไปในทะเลสาบและใช้ความเร็วของตนเองรีบลากหญิงสาวที่จมน้ำขึ้นมา

"คุณ คุณค่ะ คุณค่ะตื่นค่ะ คุณ" แคลล่าตบหน้าหญิงสาวที่ตนช่วยมาเบาๆพร้อมกับเรียกเพื่อให้หญิงสาวฝื้น

"อะแฮก โอะๆๆ" หญิงสาวคายน้ำที่ตนกลืนเข้าไปออกมาพร้อมกับไปเบาๆ

"คุณค่ะเป็นไงบ้างค่ะ รู้สึกดีขึ้นบ้างมั้ยค่ะ" แคลล่าช่วยหญิงสาวพยุงตัวขึ้นมาเอาหลังพิงกับขาตัวเองก่อนจะถาม

"ไม่...ไม่...ไม่เป็น..ไร...ค่ะ" หญิงสาวตายแบบไม่ค่อยมีแรง

"จินนี่ๆ เป็นไงบ้าง" มีชายหนุ่มคนหนึ่งวิ่งเข้ามาพยุงหญิงสาวแทนตนเอง แคลล่าเลยต้องยอมหลบออกมาให้ชายหนุ่มและหญิงสาวที่ชื่อจินนี่คุยกันก่อน

"แล้วทำไงถึงตกน้ำได้่ละ รู้ทั้งรู้ว่าตัวเองว่าน้ำไม่เป็นแล้วยังจะลงไปอีกน่ะ"

"แคลซี่ พี่ว่าเราไปกันเถอะ ผู้หญิงคนนี้เค้าปลอดภัยดีแล้วละ" แคลล่าเดินไปบอกน้องสาวแล้วก็เดินออกมาจากตรงนั้น

"พี่แคลล่า แคลซี่ว่าพวกเราไเปลี่ยนเสื้อผ้ากันดีกว่ามั้ย เดี๋ยวพี่จะไปสบายเอา"

"เอางั้นก็ได้ เออ แล้วเราจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ไหนละ เราไม่เคยมาที่นี้เลยน่ะแคลซี่"

"ใครว่าไม่รู้ล่ะ" ทำหน้าตาเล่นสนุกก่อนจะพาพี่สาวมาที่บ้านหลังหนึ่ง

'พี่ นี้แคลซี่เองน่ะ เป็นประตูให้แคลซี่กับพี่แคลล่าหน่อยได้มั้ย' แคลซี่สื่อสารกับผู้เป็นเจ้าของบ้านด้วยพลังจิต

ไม่นานผู้เป็นเจ้าขอบ้านก็ออกมาเปิดประตูให้

"ไงจ๊ะแคลซี่ มาที่นี้ได้ไง ถ้าท่านผู้นำรู้ละ"

"เดี๋ยวก่อนพี่โฟร์หยุดถามก่อนแป๊ปหนึ่ง แล้วให้พวกเราเข้าไปในบ้านก่อนได้ป่ะ"

"อะๆ ก็ได้ๆ เข้ามาซิ" พอทั้งหมดเข้ามาในบ้าน

"เจ้นี้พี่สาวของแคลซี่เอง ชื่อพี่แคลล่า"

"สวัสดีจ๊ะ แคลล่า พี่ชื่อโฟร์น่ะ แต่ความจริงแล้วในเมื่องชอบเรียกพี่ว่าโรสเซอร์ลี่ หรือว่าโรสอ่ะจ๊ะ"

"อ๋อพี่โรสนี้เอง ได้ยินชื่อมานานแล้วละค่ะ แต่ไม่เคยเห็นซักที่เลย ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ"

"ยินดีเช่นกันจ้า แต่พี่ว่าเราไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดีมั้ย เดี๋ยวไม่สบายเอา" แล้วทั้งสองก็เดินขึ้นไปบนบ้าน ปล่อยให้แคลซี่อยู่ข้างล่างคนเดียว

"นี้อาบน้ำแต่งตัวห้องนี้ละจ๊ะ ไม่ต้องแกรงใจน่ะเต็มที่เลย" โรสพูดอย่างใจดี

"ขอบคุณค่ะ" แล้วแคลล่าก็เข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ไม่นานก็ลงมาข้างล่าง

"อ้าว แคลล่าเสร็จแล้วหรอ อ่ะ พี่ทำเอาไว้ให้" เธอพูดพร้อมกับน้ำของเหลวสีแดงสดที่อยู่ในแก้วไวท์ส่งให้เธอ

"เอ่อ...ขอบคุณค่ะ เกรงใจพี่จังเลยค่ะ แล้ว..."

"ไม่ต้องกลัวว่าพี่จะไม่มีกินเองหรอกจ๊ะ เพราะว่าพี่นะมีอยู่เต็มตู้เย็นแล้ว"

"ขอบคุณค่ะ" แล้วตนก็ยกขึ้นดื่มรวดเดียวหมด

"มาเอาแก้วมา เดี๋ยวพี่ล้างให้" พูดจบก็เข้าไปเอาแก้วมาแต่แคลล่าไม่ปล่อยให้

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พี่อุตส่าห์เอามาใหแคลล่าดื่มแล้วเกรงใจพี่จังค่ะ เดี๋ยวแคลล่าล้างเองก็ได้ค่ะ"

"เอางั้นหรอก เอ้า งั้นก็ได้ งั้นเดี๋ยวพี่มาน่ะเดี๋ยวพี่ไปทำธุระก่อนน่ะ แล้วเดี๋ยวพี่จะกลับมา"

"ค่า" แคลล่าและแคลซี่ตอบรับพร้อมกัน พอแคลล่าล้างแก้วเสร็จก็เดินออกมานั่งที่โซฟากับแคลซี่

"พี่แคลล่า พี่ว่าคนที่เข้าไปหาผู้หญิงที่พี่ช่วยขึ้นจากทะเลสาบนั้นหล่อป่ะ"

"ก็โอเคอ่ะ ทำไมหรอ" ถามด้วยสีหน้างงงวย

"ก็ถ้าโสดเนี่ยแคลซี่ว่าพี่กับเขาก็เหมาะสมกันดีน้า กิ้วๆ" พร้อมยิ้มๆ แล้วก็เข้ามาพิงไหล่พี่สาวก่อนที่จะเอานิ้งมาเขี่ยแก้มพี่สาวเล่น

"เฮ้ย อย่าพูดแบบนั้นเลย แคลซี่ก็รู้ดีน่ะว่าเรากับเขานะไม่เหมือนกัน"

"พูดอย่างนี้ก็แสดงว่ามีสิทธิ์อ่ะดิ๊"

"ไม่รู้สิ แล้วอีกอย่างน่ะถ้าสองคนนั้นเค้าเป็นแฟนกัน แล้วแคลซี่จะให้พี่ไปรักกับเขานะ พี่ไม่เอาด้วยหรอก"

"แล้วพี่รู้ได้ไงว่าสองคนนั้นเค้าเป็นแฟนกันจริงๆ"

"นี้แคลซี่ดูไม่ออกหรอว่าผู้ชายคนนั้นดูทั้งหวงทั้งห่วงผู้หญิงคนนั้นขนาดไหน แล้วอย่างนั้ถ้าไม่ใช่แฟนแล้วจะเป็นอะไรกันแน่ละ"

"นั้นสิเนอะ" แคลซี่พูดออกมาอย่างเศร้าใจและหน้างอ

"เฮ้อ" ทั้งสองพี่น้องถอนหายใจออกมาพร้อมกัน

"ถอนหายใจอะไรกันจ๊ะ มีอะไรให้กลุ้มใจกันห๊ะ" โรสเข้ามาและได้ยินพอเลยทักขึ้น

"อ้าว พี่โรส ไปไวมาไวน่ะค่ะเนี่ย" แคลซี่บอก

"ก็พี่ไม่ได้ไปไกลนิแล้วจะไปนานได้ไงละ เออนิ พี่ว่าจะถามอยู่ แล้วนี้เราสองคนมาอยู่ที่โลกมนุษย์ได้ไง รู้บ้างมั้ยเนี่ยว่ามันผิดกฎของโลกของเรา" โรสทำเสียงเอ็ดเบาๆ

"รู้สิค่า แต่ว่าเราเบื่อๆอ่ะเลยอยากมาลองเล่นดูที่โลกมนุษย์ดู พี่อ่ะว่าแต่เรา พี่ก็มาอยู่ที่นี้เหมือนกันนั้นละค่ะ" แคลล่าพูดติดประชดนิดๆ

"เรื่องของพี่น่ะมันมีอะไรมากกว่าที่พวกเธอเห็นน่ะ" ทำหน้าเศร้าลงกว่าเดิม

"พี่โรส แคลล่าขอโทษค่ะ" เข้าไปจับมือและบีบมือเบาๆเพื่อให้กำลังใจ

"ไม่เป็นไร แต่พี่ว่าตอนนี้พวกเธอรีบกลับกันไปก่อนดีกว่าน่ะ เพราะโลกของพวกเรากับโลกของพวกมนุษย์นะ เวลามันไม่เท่ากันหรอกน่ะ รีบกลับไปเถอะ"

"แล้วพี่โรส พวกเราจะกลับกันยังไงอ่ะ" แคลซี่ถามอย่างร้อนรน เพราะตนก็จำไม่ได้แล้วเหมือนกันว่าตอนมาพวกเธอมาจากทางไหน

"เอ้าแล้วจำไม่ได้หรอว่าตอนมา มาทางไหน" 

"โถพี่ ถ้าจำได้แล้วจะถามพี่มั้ยเนี่ย" แคลซี่ถามกวนๆ

"พูดแบบนี้เดี๋ยวไม่ช่วยเลยน่ะ เดี๋ยวเหอะ"

"โอ๋พี่โรสสุดสวย ช่วยพวกเราหน่อยเถอะน่ะ" แคลล่าพยายามอ้อน

"อะๆ ช่วยก็ได้ เตรียมตัวให้พร้อมก็แล้วกัน" แล้วโรสก็เอือมมือออกไปด้านหน้า และรายเวทมนต์พึมพำ ก่อนที่จะมาช่องวงกลมสีดำปรากฎขึ้นตรงหน้าของทั้งสาม

"รีบไปเร็วๆสิ เดี๋ยวก็ไปไม่ได้หรอ มนต์นี้พี่สามารถร่ายได้ไม่นานเท่านั้นและมนต์นี้ก็คงอยู่ได้ไม่นานด้วย รีบไปเร็วสิ" โรสพูดอย่างร้อนรน

"ขอบคุณค่ะพี่โรส แล้วคราวหน้าเจอกันใหม่น่ะค่ะ" แคลล่าและแคลซี่พูดพร้อมกันและทำท่าจะเดินเข้าไปในช่องนั้น

"เออนา เฮ้ย ไม่ต้องมาแล้วก็ได้น่ะ มันอันตราย" พูดไม่ทันขาดคำทั้งสองก็หายไปพร้อมกับช่องนั้นเสียแล้ว เธอนั่งลงบนโซฟาอย่างอ่อนใจ และเอามือไปลูบที่เบาะข้างๆเธอเบาๆ พร้อมกับใบหน้าที่เศร้าสร้อย และน้ำตาคลอ

"พิชญ์ฉันคิดถึงนายน่ะ เมื่อไหร่เราจะได้เจอกันอีก" พูดจบน้ำตาที่เธอพยายามกลั่นเอาไว้ก็รินไหลลงมา

 

อีกด้านหนึ่ง

ที่ โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง

 

"อือ" เสียงครางของคนที่นอนอยู่บนเตียง ทำให้ชายหนุ่มอีกสามคนและหญิงสาวอีกหนึ่งคนดีใจจนต้องรีบลุกขึ้นไปดู

"จินนี่เป็นไงบ้าง" ชายหนุ่มผู้เป็นพี่ชายรีบเข้าไปพยุงให้หญิงสาวที่นอนอยู่ลุกขึ้นนั่ง

"พี่โทโมะ จินนี่ไม่เป็นไรค่ะ" หญิงสาวเรียกชื่อผู้เป็นพี่ชายก่อนที่จะบอกอาการของตนเอง

"ไม่เป็นอะไรแน่น่ะจินนี่ ถ้ารู้สึกไม่ดีก็บอกพี่น่ะ อย่าฝืน" ชายหนุ่มผู้เป็นแฟนหนุ่มของหญิงสาวพูดขึ้นด้วยความเป็นห่วงไม่น้อยไปกว่าผู้เป็นพี่ชาย

"พี่ป็อป จินนี่ไม่เป็นอะไรจริงๆค่ะ ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ" เธอพยายามฝืนยิ้มให้ชายหนุ่มสุดที่รัก

"น้องจินนี่ไม่เป็นอะไรจริงๆใช่มั้ยค่ะ รู้มั้ยว่าพวกพี่เป็นห่วงมากเลยน่ะ" หญิงสาวสุดน่ารักผู้เป็นแฟนสาวของพี่ชายสุดที่รักของเธอ

"จินนี่ไม่เป็นอะไรจริงๆค่ะ แล้วพี่เขื่อนก็ไม่ต้องถามแล้วน่ะค่ะ" เธอพูดดักคอเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มผู้เป็นเพื่อนสนิทของทั้งพี่ชายของเธอและแฟนหนุ่มของเธอกำลังจะอ้าปากพูด

"แล้วจินนี่หิวมั้ย เดี๋ยวพี่ไปหาอะไรให้กิน" พี่ชายสุดที่รักของเธอถามขึ้น

"ก็ได้ค่ะ" หญิงสาวตอบออกมายิ้มๆ แล้วพี่ชายของเธอก็เดินออกไปซื้ออะไรมาให้น้องสาวของเธอทาน

"ถ้าจินนี่ไม่เป็นอะไรแล้วพี่ขอตัวก่อนน่ะ เดี๋ยวพี่ขอไปเที่ยวกับสาวในสต็อกดีกว่า 555" เพื่อนสนิทของพี่ชายและคนรักของเธอพูดขึ้น แล้วก็เดินออกไปนอกห้อง

"555 ดูสิทุกคน เขื่อนเนี่ย ตั้งแต่เราคบกันมาตั้งแต่ ม.ต้น ยันปี2จะปี3อยู่ละ ยังเจ้าชู้ไม่เคยเปลี่ยนเลยเนอะ ทุกคนว่าป่ะ" แฟนสาวของพี่ชายเธอพูดขึ้น

"นั้นสิค่ะพี่พิมตั้งแต่จินนี่ได้รู้จักพี่เขามาเนี่ย จินนี่ยังไม่เคยเห็นพี่เขื่อนไม่เจ้าชู้เลยสักวันเดียว"

"เอาๆ หยุดเมาส์เรื่องของเพื่อนพี่แล้วมากินข้าวได้แล้วน่ะ" พี่ชายของเธอเดินเข้ามาพร้อมกับถาดอาหาร

"ค่า คุณพี่ชาย สั่งได้สั่งดีจริงน่ะ"

"ถ้าอาการดีขึ้นแล้วพวกพี่ปล่อยให้คุณพี่ชายดูแลคุณน้องสาวดีกว่า พวกพี่ไปละน่ะ โมะไปก่อนน่ะ" แฟนสาวของชายหนุ่มพูดขึ้นก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับคนรักของน้องสาวของแฟนหนุ่มของตน

"เออ พี่โมะ จินนี่อยากรู้อ่ะว่าใครเป็นคนช่วยจินนี่ไว้ จินนี่อยากไปขอบคุณเค้า" เธอถามขึ้นระหว่างที่เธอกำลังทานอาหารอยู่

"พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน พอพี่เห็นจินนี่พี่ก็ไม่ได้สนใจเขาหรอก แล้วจินนี่เห็นหรอว่าคนที่ช่วยจินนี่เป็นใคร"

"จินเห็นแต่หน้าเขารางๆอ่ะค่ะ แต่ก็พอจำได้อยู่น่ะ จินนี่ว่าเค้าน่าจะอายุพอๆกับพี่ละมั้ง แล้วก็เป็นผู้หญิงด้วยน่ะ"

"จำแม่นจริงน่ะ แล้วที่พูดเนี่ยอย่ากให้พี่เปลี่ยนใจจากพิมมาเป็นผู้หญิงคนที่ช่วยจินนี่ใช่ม่ะ"

"มันก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่าคุณพี่ชาย แต่จินนี่เห็นว่าเค้าทั้งน่ารักทั้งสวย แล้วก็ใจดีด้วย จินเลยคิดว่าน่าจะเหมากับพี่ชายของจินนี่คนนี้"

"พูดอย่างกับพิมไม่เหมาะอย่างนั้นละ"

"มันก็ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อยนิพี่ จินแค่คิดเฉยๆ ไม่ได้บอกว่าจะให้มันเป็นความจริงซะหน่อย"

"เออ พี่ว่าจะถ้าอยู่ จินนี่ก็รู้น่ะว่าตัวเองว่ายน้ำไม่ป็นแล้วไหงถึงไปอยู่ในสระได้ละ"

"อืม จินนี่ก็จำได้รางๆน่ะ ว่าจินนี่ไปนั่งอยู่ที่ม้านั่งแถวนั้น แล้วก็เผลอหลับไป แล้วก็ตกใจตื่นตอนที่เหมือนว่ามีใครมาผลักจินนี่อ่ะค่ะ ต่อจากนั้นก็จำได้ว่ามีผู้หญิงคนนั้นเข้ามาช่วย แล้วก็รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่พี่มารับตัวจินนี่ต่อจากผู้หญิงคนนั้นอ่ะ"

"อืม แต่ที่หน้าสงสัยคือใครจะมาผลักจินนี่ได้ละ เพราะแถวนั้นพี่ก็ไม่เห็นมีใครที่จินนี่รู้จักเลยน่ะ"

"แล้วพี่มาพูดแบนี้แล้วพี่คิดว่าจินนี่จะรู้มั้ยละค่ะ ก็จินนี่โดนผลักจากข้างหลังนิ"

"พี่ก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย กินข้าวไปเถอะน่ะ จะได้กินยาแล้วก็พักผ่อน" ชายหนุ่ที่นั่งอยู่ที่โซฟาลุกขึ้นเดินมาที่น้องสาวสุดที่รัก

"ค่าคุณพี่ชาย" แล้วหญิงสาวก็ลงมือกินข้าวต่อ

"เออ พี่โทโมะ จินพึ่งนึกออกอ่ะว่า ตอนที่ผู้หญิงคนนั้นมาถูกตัวจินอ่ะ มือเค้าเย็นเชียบเลยน่ะพี่ เย็นเหมือนน้ำแข็งเลยละ เล่นเอาจินสะดุ้งไปเลยเหมือนกันน่ะ พี่ว่ามันจะเป็นไปได้มั้ยอ่ะ"

"เป็นไปได้มั้ย พี่ว่าก็น่าได้น่ะ อย่าเค้าอาจจะตื่นเต้นมากเกินไป จนมือเย็นอะไรแบบนี้มันก็เป็นไปได้เหมือนกันน่ะ อย่าคิดมากเลยน่ะ" ถึงพี่ชายของเธอจะพูดแบบนั้น แต่เธอก็อดที่จะสงสัยไม่ได้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นอะไรกันแน่ เพราะเมื่อไม่นานมานี้เธอพึ่งได้ยินเรื่องของแวมไพร์มา และลักษณะของแวมไพร์คือตัวเย็นและมีผิวขาวเกินคนปกติ และนั้นก็ตรงกับผู้หญิงที่ช่วยเธอไว้ทุกประการ จนทำให้เธออดลังเลใจไม่ได้

พอเธอทานอาหารจนอิ่มพี่ชายของเธอก็บังคับให้หญิงสาวกินยาแล้วก็นอนหลับไป โดยที่มีพี่ชายสุดที่รักอยู้ข้างกายไม่ยอมห่าง

 

-----------------------------------------------------------------------------------------------

 

ช่วยกันติดตามกันต่อด้วยน่ะ ถ้าว่างๆจะมาอัพอีกน่าจ้า