Let's do it!!! รักวุ่นวายก๊วนสาวร้ายสุดหล่อ

ณ คฤหาสน์ตระกูล ซารุวาตาริ

 

              “คุณพ่อคะ หนูจะหาทางทำให้บริษัทซารุวาตาริกรุ๊ปกลับมาเป็นแบบเดิมให้ได้ค่ะ”เด็กสาวยืนอยู่เบื้องหน้ารูปยักษ์ เธอทิ้งจดหมายเอาไว้หนึ่งฉบับก่อนจะออกไปผจญโลกกว้าง

                เสียงฝีท้าวของแม่บ้านและพ่อบ้านวิ่งกันให้วุ่นเพราะคุณหนูคนเดียวแห่งตระกูลซารุวาตาริหายตัวไปโดยทิ้งจดหมายที่เป็นดั่งระเบิดเอาไว้

 

 

  ‘ถึงคุณแม่

                 หนูตัดสินใจแล้วค่ะว่าจะทำให้บริษัทของเรากลับมาเป็นเหมือนเดิมด้วยน้ำพักน้ำแรงของหนูเอง ขออย่าได้ห่วงหนูดูแลตัวเองได้ค่ะระหว่างนี้ไม่ต้องออกตามหาหนูนะไว้ถ้าหนูอยากกลับก็จะกลับมาเอง ^O^ 

                                                                                                                รักม้ากมาก

                                                                                                                   ชิอากิ’

                “ว๊าย! คุณนาย”แม่บ้านเก่าแก่เห็นเจ้านายของตนอ่านจดหมายไปก็หน้าซีดไป รู้ได้ทันทีเลยว่าคุณหนูสุดรักคงทิ้งระเบิดลูกใหญ่ไว้เป็นแน่

 

                .

                .

                .

                .

               .              

“ตรู๊ดดดด~ดด”สองเท้าของเด็กสาวเดินจ้ำอ้าวไปโทรหาใครสักคนไปเธอลงจากรถประจำทางมาหยุดอยู่หน้าคอนโดสูง ที่ถ้าหากไม่มีเงินคงไม่ได้เหยียบเข้าไป

“ตรู๊ดดด~ดดด”เธอโทรตั้งแต่หน้าคอนโดมาตอนนี้อยู่ในลิฟต์เตรียมไปชั้น 18  ก็ยังไม่มีผู้ใดรับสาย

“ตรู๊ดดด~ดดด”ตอนนี้เธอมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องหมายเลข D18 ชั้นนี้มีเพียง 2 ห้องเท่านั้นและดูจากระยะห่างของประตูดูท่าว่าห้องคงต้องกว้างมากแน่นอน และยิ่งห้องกว้างก็ยิ่งต้องแพง

“ตรู๊ดดดด กริ๊ก! ฮัลโหลคนหล่อรับสายคร้าบบ”ปลายสายรับโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงร่าเริงแจ่มใสแต่ผู้โทรกลับกำลังเดือดปุด ๆ

“ฮัลโหลโมโมะจางงง~”เธอตอกไปด้วยชื่อที่อีกฝ่ายโครตเกลียดเป็นการแก้แค้น

“แง้! ชิอะจังอ้าอย่าเรียกแบบนั้นสิ”เสียงกระเง้ากระงอดดังมาตามสายทำเอาผู้ฟังถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย

“แล้วเจ๊อยู่ไหนเนี่ย?”ปลายสายถามมาเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเงียบไป

“อยู่หน้าห้องแก เปิดประตูเดี๋ยวนี้ฉันร้อน”

“เฮ้ย!!! เจ๊ผมยังอาบน้ำอยู่! ขอ5นาที!”

“ฉันให้แก 5 วิถ้าไม่เปิดแกตาย”ขาดคำประตูเปิดผลัวะ  ออกมาอย่างเร็ว

“แหะ ๆรอนานป่ะเจ๊”ภาพตรงหน้าคือสาวน้อยอกสะบึ้ม (อยากตายเรอะไรเตอร์ -*-<<โมโมโกะ) ในชุดนอน

“หลีก!”แต่อีกฝ่ายหาสนใจสภาพของคนตรงหน้าไม่เธอผลักร่างนั้นออกด้วยแรงมหาสารก่อนจะทิ้งตัวลงบนโซฟานุ่มนิ่มในห้องรับแขก

“เปิดแอร์แรงกว่านี้ได้มั๊ยมันร้อนนะ!”

“เฮ้เจ๊นี่บ้านผมนะ”โมโมโกะแสดงความไม่พอใจในน้ำเสียงแต่ว่า...

“จะเปิดไม่เปิด!”

                “ตายแล้วโลกร้อนนะเนี่ยเดี๋ยวนี้เอาเบอร์ไรดีเจ๊สัก18มะกำลังดี”เมื่อเจอสายตาเพชฌฆาตของชิอากิเข้าไปก็ต้องทำตามอย่างขัดไม่ได้ทุกที

                “แล้วตกลงเจ๊มีธุระอะไรเนี่ย แล้วไอ้ที่บีบีมาบอกเมื่อวานมันคืออะไร”โมโมโกะนั่งลงข้างชิอากิกะจะนั่งให้สบาย ๆ แต่อีกฝ่ายกลับฟาดขาบนตักของโมโมโกะอย่างสบายอารมณ์ เธอนึกไปถึงข้อความทางโทรศัพท์ที่ถูกส่งมาเมื่อวาน ‘จะไปค้างบ้านแกนะจุ๊บ ๆ’

                “ตอนนี้ธุรกิจบ้านฉันล้มละลาย...จำเป็นต้องหาเงินมาค้ำยันเอาไว้และตอนนี้ฉันต้องมาอาศัยคอนโดแกเพราะมันสะดวก”ชิอากิมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเศร้าสร้อย

                “โอ้ดราม่าซะงั้น แล้วมันเกี่ยวอะไรกับผมล่ะ”มือนางมารที่ไม่รู้มาตอนไหนกระชากคอเสื้อของโมโมกะเข้ามาใกล้จนหน้าห่างกันแค่คืบ

                “แกเป็นเพื่อนฉันชิมิ เพื่อนก็ต้องช่วยเพื่อนสิชิมิ”

                “คำพูดเจ๊น่ารักนะแต่หน้าเจ๊มันไม่เข้าอ๊ะ!!”

.

                .

                .

                .

                .

และแล้ว

“นี่เจ๊...เรากำลังทำอะไรอยู่เหรอ?”

               “รอรถเมล์”

“ก็เข้าใจนะแต่......อุตส่าใส่ซะเต็มยศขนาดนี้ลงทุนนั่งแท็กซี่ไม่ได้เรอะ!!!”สภาพตอนนี้คือโมโมโกะอยู่ในชุดเสื้อคอปกแขนยาวลายสก๊อตทับด้วยเสื้อสเว็ตเตอร์แขนกุดสีขาว บวกกับกางเกงสีขาวสามส่วนและแว่นตากรอบดำทำให้เธอดูเหมือนคุณชายเกาหลีขึ้นมาทันทีส่วนชิอากินั้นอยู่ในชุดเสื้อคอวีสีแดง กางเกงยีนขายาวจรดข้อเท้าและเข็มขัดหนังสีดำทำให้เธออยู่ในมาดหนุ่มเพลย์บอยเลือดร้อน  แต่ทั้งที่ทั้งสองแต่งตัวซะหรูหรายังกับจะมีลีมูซีนหรือปอร์เช่มารับ แต่สุดท้ายก็คือพึ่งรถเมล์นั่นเอง

ระหว่างที่อยู่ในรถเมล์อันอบอ้าวก็ยังมีเหล่าสาว ๆคอยกดชัตเตอร์รัวกระหน่ำถ่ายรูปของทั้งสอง  ไม่น่าแปลกใจที่ไม่มีใครรู้ว่าพวกเธอเป็นผู้หญิงเพราะหนึ่งคือโรงเรียนที่พวกเธอเรียนนั้นไม่บังคับเรื่องทรงผมทั้งชายและหญิง ก็คงไม่แปลกหากพวกเธอตัดผมแบบผู้ชาย สองคือทั้งกลุ่มของพวกเธอถูกขนานนามว่าเจ้าชายเนื่องมาจากหน้าตาอันหล่อเหลามาดเท่ขนาดผู้ชายแท้ ๆ ยังอาย

               และทั้งสองก็มาถึงที่หมาย

               “นี่ชิอากินี่บอกได้รึยังว่าพาฉันมานี่ทำไม”โมโมโกะหันไปถามชิอากิที่กำลังโทรศัพท์หาใครสักคนอยู่

               “เดี๋ยวก็รู้น่า....อ๊ะ! ฮัลโหลชิเอกิถึงไหนแล้ว”

               “อยู่......ที่….”ปลายสายเอ่ยตอบกลับมา

               “โอ๊ยตอบชักช้าจริง  ถ้าถึงแล้วให้เดินตรงมาเลยแล้วก็เลี้ยวซ้าย เลี้ยวขวา ตรง โอเค ๆ แค่นี้นะเร็ว ๆ ล่ะ”หลังจากสั่งไฟแลบชิอากิก็ยัดบีบีลงกระเป๋ากางเกง

                “เรียกชิเอกิมาทำไมเนี่ย? สังหรณ์ใจไม่ดีเลยแฮะ”โมโมกะพึมพำกับตัวเองคนเดียว ทันใดนั้นเธอก็เห็นสองร่างที่กำลังตรงมาหาพวกเธอ

                 “แฮก ๆๆ”

                 “มา....มาแล้ว....”ทั้งสองที่วิ่งมาหอบหายใจเป็นว่าเล่น

                 “เฮ้ย ชิเอกิ มิโฮะ!!!”โมโมกะเมื่อเห็นทั้งสองก็เห็นแววหายนะรำไรมีหรือถ้าไม่มีเรื่องชิอากิจะเรียกรวมพลขนาดนี้

                ทั้งสองคนที่มาใหม่แม้อยู่ในสภาพเหงื่อแตกซกและหอบหายใจอยู่ก็ตามก็สามารถแสดงความหล่ออกมาได้  คนแรกมิโฮะเธออยู่ในชุดเสื้อสีเขียวขี้เป็ดแขนยาวคอวีแต่ต่างกับชุดของชิอากิตรงที่เสื้อของมิโฮะมีเสื้อสีขาวอีกตัวหนึ่งทับอยู่ด้านใน และกางเกงยีนสีดำยาวทำให้เธอดูเหมือนหนุ่มเซ็กซี่เนื่องด้วยเธอเป็นคนเดียวที่ไว้ผมยาวเวลาปกติเธอมักจะรวบผมไว้อย่างดีแต่ด้วยความที่วิ่งมาตอนนี้ผมของเธอจึงค่อนข้างรุ่งริ่งคลอเคลียตามซอกคอและใบหน้าทำให้เธอต้องคอยเสยขึ้นไปอยู่เรื่อย ส่วนอีกคนคือชิเอกิซึ่งตอนนี้เธออยากจุกจนพุดอะไรไม่ออกเธอเป็นคนที่ผิวไม่ถูกกับแดดเมื่อโดนแดดแรง ๆในวันนี้ทำให้แก้มกลายเป็นสีแดง ดวงตาเล็ก ๆ นั่นมีน้ำคลออยู่หน่อย ๆ เพราะเพิ่งโดนชิอากิตวาดไปตอนคุยโทรศัพท์ เธอเหมือนหนุ่มน้อยน่าถนุถนอมในเสื้อสีเหลืองคอกลมแขนสั้นแต่มีแขนยาวลายขาวดำอยู่ข้างใน (ขออภัยอธิบายไม่ถูกT^T) ส่วนกางเกงเป็นแบบขาสั้นสีน้ำตาลมีกะเป๋าเยอะ

                 “อ้าวเคนตะคุงมาเร็วดีนะ^^”เสียงเข้ม ๆ แต่แฝงแววอ่อนโยนดังแว่วมาจากทางด้านหลังและเมื่อหันไปทั้งสี่ก็ต้องพบกับ

                 “หล่อ!!!”มิโฮะที่หอบแฮก ๆ อยู่เมื่อครู่ตอนนี้เด้งตัวขึ้นมาเพ่งมองคนตรงหน้าไม่วางตา

                 “น่ารักอ่ะ”โมโมกะก็ไม่น้อยหน้าเพราะเธอเป็นคนประเภทชอบผู้ชายน่ารัก ๆ แนวโชตะซะด้วยแม้ว่าคนตรงหน้าจะสูงกว่าเธอมากก็เถอะ

“...................”no comment จากชิเอกิ

“สวัสดีครับคุณกิน”ชิอากิหันมายิ้มให้กับคนที่เธอเรียกว่าคุณกินแต่ไม่ได้ยิ้มแบบสาวยิ้มให้หนุ่ม มันยิ้มแบบฝ่ายรุกยิ้มให้ฝ่ายรับชัด ๆ

‘ดัดเสียงเข้มอีกต่างหาก (  =[]=)’สามสาวคิดในใจพร้อมกัน                      

      “สวัสดีหนุ่มน้อยทั้งสามผมชื่อกิน เรียกว่าคุณกินก็ได้นะจ๊ะ”คุณกินหันมายิ้มให้กับ โมโมโกะ มิโฮะและชิเอกิ

‘เทพบุตรชัด ๆเลยเว้ยเฮ้ย!!! >.,<’โมโมโกะและมิโฮะคิดพลางกลั้นกำเดา

ชายตรงหน้าดูยังไงเทวาก็ปั้นมาชัด ๆ ผมสีเงินนุ่มสลวยซอยประบ่า ดวงตาสีฟ้าอเทมิสต์กลมโตขนตาก็ยาวงอน จมูกโด่งรับกับใบหน้ารูปไข่ ริมฝีปากเรียวบางสีแดงเชอรี่ยิ่งทำให้ยิ้มของเขาเป็นอะไรที่ดึงดูดสุด ๆ  ตอนนี้เขาอยู่ในชุดแขนยาวทับด้วยสูทเนื้อดีสีขาวเช่นเดียวกับกางเกงของเขาที่เข้ากับรองเท้าหนังสีขาวแบนด์เนมมันวาว มันยิ่งขับให้ผิวที่ขาวอยู่แล้วของเขาขาวขึ้นไปอีก แล้วนั่นมันอะไร! เอวบ้าอะไรคอดขนาดนั้นไหนจะยังส่วนสูงราว ๆ 170 กว่า ๆ นั่นอีก คนอะไรสวรรค์สร้างชัด ๆ

 

“สวรรค์สร้างชัด ๆ”คราวนี้ไม่ใช่เสียงในใจของโมโมโกะและมิโฮะแต่เป็นเสียงของคุณกิน

“เอ๋”คราวนี้เป็นเสียงร้องของทั้งสี่สาว จู่ ๆ คุณกินก็หยิบม้วนคัมภีร์ลับออกมา (จากไหนไม่รู้) ขึ้นมาคลี่ออก

                “อา~ เหมือนเปี๊ยบนึกว่าชีวิตนี้จะไม่มีโอกาสได้เห็นซะอีก”คุณกินมองภาพในม้วนคัมภีร์ลับสลับกับมองพวกเธอ

                “มันหมายความว่าไงชิอากิ”โมโมโกะ มิโฮะและชิเอกิมองไปที่ชิอากิแบบจับผิด

                “ก็มาสมัครทำงานพิเศษไง^^”ชิอากิตอบกลับมาด้วยรอยยิ้มนางมาร

                “แต่ว่าที่โรงเรียนห้ามทำงานพิเศษไม่ใช่หรอ”ชิเอกิถามอย่างใสซื่อ

                “แหม~ก็อย่าให้จับได้สิเนอะ^^”ชิอากิตอบกลับมาด้วยรอยยิ้มนางมาร (อีกครั้ง)

                “มานะเนอะอะไรกันล่ะพวกฉันต้องซวยไปกับเธอด้วยใช่ไหมเนี่ย”มิโฮะเกาหัวไปถอนหายใจ

ทุกคนหารู้ไม่ว่าทุกอิริยาบถอยู่ในสายตาของคุณกินเรียบร้อยแล้ว

                 “พวกเธอ! ฉันยังไม่รู้ชื่อของแต่ละคนเลยนี่ชื่ออะไรกันบ้างล่ะ^^”คุณกินยิ้มโปรยปรายมาให้ทั้งสี่สาว ริมฝีปากสีแดงเชอรี่นั่นเป็นอะไรที่ยากจะถอนสายตาจริง ๆ

                 “เธอชื่ออะไรจ๊ะหนุ่มน้อย”คุณกินยิ้มไปทางชิเอกิที่ยืนอยู่ริมสุดซ้ายมือ เธอสะดุ้งนิด ๆ กับการที่มีคนแปลกหน้าถามชื่อ จึงได้แต่ตอบไปอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ

                “ยะยะยามาชิตะ ชิเอ....อุ๊ป!!!”ยังไม่ทันพูดชื่อเสร็จดี เท้าของชิอากิที่ยินอยู่ข้าง ๆ กันก็ประเคนลงมาขยี้ปลายเท้าเล็ก ๆ ของชิเอกิโดยที่คุณกินไม่เห็นแต่อีกสองคนเห็นเต็มตา

    “อีกชื่อนึง”ชิอากิพูดลอดไรฟันให้ชิเอกิรู้แต่อีกฝ่ายกลับทำหน้างง

     “หา?”

“ชื่อผู้ชายไง”อานิสงฆ์ผลบุญอะไรไม่รู้ทำให้วันนี้ชิเอกิหูอื้อไม่ได้ยินที่ชิอากิพูด

“อะไรนะ?”

“คาซึมะไง!”ชิอากิเผลอตวาดออกมาทำให้ชิเอกิผงะไปน้ำตาปริ่ม ๆ จวนจะร้องอยู่รอมร่อ

“ชื่อยามาชิตะ คาซึมะหรือเนี่ยความหมายดีเหมือนกันนะ เคนตะคุงไม่ต้องแนะนำตัวก็ได้หนุ่มผมยาวนั่นล่ะชื่ออะไร”คราวนี้คุณกินหันมาทางมิโฮะ เธอยิ้มแห้ง ๆ ก่อนจะแนะนำตัวด้วยอีกชื่อหนึ่ง

“ฮาเซกาวะ ชินิชิ คะครับ”เมื่อเห็นตัวอย่างก่อนหน้านี้เธอจึงไม่เผลอพูดชื่อจริงออกไป

“ส่วนผมอาคิโมโตะ มาโซโตะครับ”โมโมโกะยิ้มร่าเริงแน่นอนว่าเธอชอบชื่อนี้มากกว่าชื่อแอ๊บแบ๊ว ๆอย่างโมโมโกะมากมายนัก

“เอาล่ะแนะนำตัวกันทุกคนแล้วนะอย่างที่บอกฉันคือคุณกิน เป็นผู้จัดการร้าน M&N คาร์เฟ่ แห่งนี้”คุณกินผายมือไปทางร้านคาร์เฟ่ไม่ใหญ่ไม่เล็กทางด้านหลังป้ายชื่อติดไว้ว่า ‘ M&N café’ลูกค้าส่วนใหญ่จะเป็นเด็กนักเรียนผู้หญิงอายุประมาณ 14-18 ปี

“พวกเธอตามฉันมานะเราไปคุยกันข้างในร้านดีกว่า”คุณกินยิ้มเจิดจรัสอีกครั้งก่อนนำไปหลังร้านเพื่อขึ้นไปยังชั้นบน

ภายในห้องที่คุณกินพาเข้ามานั้นเป็นห้องสีขาว ผ้าม่านสีขาว โซฟาสีขาว พื้นสีขาว พรมสีขาว ขาวล้วน ๆ!!!

“คุณกินเนี่ยเป็นใครกันเหรอชิอากิ”มิโฮะเขยิบตัวไปกระซิบถามชิอากิ ในระหว่างที่คุณกินกำลังหาเอกสารสมัครงาน

“ญาติห่าง ๆ”ชิอากิตอบหน้าตาย

“เธอมีญาติห่าง ๆ หล่อแบบนี้ด้วยเหรอ O.O”คราวนี้เป็นโมโมโกะที่ชะโงกหน้ามา

“เขาเป็นเกย์”

“อ๋อ................อะไรนะ!!!”มิโฮะและโมโมโกะตะโกนขึ้นมาพร้อมกัน

“มีอะไรเหรอพวกเธอ”คุณกินหันมาหลังจากได้ยินเสียงตะโกนของทั้งสองที่ดังเกิน150เดซิเบล

“มะไม่มีอะไรค่ะโอ๊ก! ครับ!!!”ชิเอกิที่หลุดปากพูดค่ะออกไปทำให้โดนบาทาของชิอากิเข้าอีกครั้ง ณ จุดเดิมที่เคยโดนก่อนหน้านี้

“T^T”

“งั้นก็ดี เอ้านี่”คุณกินนั่งเท้าแขนไขว่ห้างบนกโซฟาสีขาวก่อนจะยื่นเอกสารมาให้กับทั้งสี่

“เห็นลีลาแล้วชัดเลย”มิโฮะแทบจะร้องไห้เมื่อเห็นกริยาแบบนั้นของคุณกิน

“ว่าแต่นี่อะไรเหรอครับ”โมโมโกะชี้ไปที่เอกสารที่คุณกินเพิ่งให้มา

“ก็เอกสารสมัครงานไงล่ะ มันมีข้อตกลงอยู่พวกเธอต้องมีคุณสมบัติครับทุกข้อไม่อย่างนั้นก็ทำงานไม่ได้นะ^^”คุณกินยิ้มแต่ทำไมไม่รู้ทั้งสี่ถึงรู้สึกว่ามันเสียวสันหลังแปลก ๆ

และเมื่อดูในใบสมัครแต่ละครก็ได้แต่เหงื่อตกทั้งที่ภายในห้องสุดจะเย็นฉ่ำ

ใบสมัครงาน

ข้อตกลงของร้าน

1.เป็นเพศชาย

2.อายุ17ปีขึ้นไป

3.สามารถทำงานตั้งแต่ 5 โมงเย็นจนถึง 5 ทุ่มได้

4.ต้องได้รับอนุญาตจากผู้ปกครอง

5.เงินต่ออาทิตย์ 50,000 เยน

6.ทำงานดีมีโบนัสให้

*7.หากจับได้ว่ามีการทุจริต จะปรับเป็นเงิน 1,000,000 เยน

 

                               หากแน่ใจว่าจะสมัครกรุณาเซ็นตรงนี้.....................................                           

 

‘แค่ข้อแรกอนาคตก็ดับแล้ว!’โมโมโกะ ชิเอกิและมิโฮะคิดพร้อมกันแต่เมื่อเหลือบตาไปดูชิอากิ คุณเธอเซ็นรับพร้อมส่งใบสมัครให้คุณกินเรียบร้อย พร้อมส่งสายตาพิฆาตให้ทั้งสามรีบ ๆ เซ็นซะที

                 ‘ถ้าเขาจับได้เสียล้านเลยนะ!’>>โมโมโกะ

                 ‘ก็อย่าเซ่อให้จับได้สิ!’>>ชิอากิ

                 ‘แต่ทำงานในฐานะผู้ชายเลยนะ!’>>มิโฮะ

                 ‘หน้าอกเธอก็ไม่ต่างจากผู้ชายนักหรอก!’>>ชิอากิ

                 ‘แล้วถ้าเขาขอดูบัตรประชาชนล่ะ!’>>ชิเอกิ

                 ‘เหตุผลยอดไปเลยชิเอกิ!!! \(^O^)/’>>โมโมโกะ มิโฮะ

                 ‘ฉันทำบัตรประชาชนปลอมมาให้เรียบร้อยแล้ว’>>ชิอากิ พร้อมเอาบัตรประชาชนปลอมมาโบกไปโบกมา

                  ‘=[]=llll’>>โมโมกะ ชิเอกิ มิโฮะ

 

                  “เอ้าว่าไงจ๊ะ ตัดสินใจรึยัง”คุณกินยิ้มมาให้ มันช่างดูเจิดจรัสจริง ๆเมื่อบวกกับผิวขาว ๆ เสื้อขาว ๆ ห้องขาว ๆ โอโม่สุด ๆ

                  “เรียบร้อยครับคุณกิน”ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ชิอากิหยิบใบสมัครงานของโมโมโกะ มิโฮะและชิเอกิไปเซ็นยอมรับเรียบร้อยพร้อมส่งให้คุณกิน

                  “อื้ม โอเคงั้นเริ่มทำงานพรุ่งนี้นะเราจะเปิดร้านกัน 4 โมง 15 นาที แต่พวกเธอต้องมาตอน 4 โมง เพื่อจัดร้าน โอเคนะ ^^”

                   “ครับ^^”ชิอากิยิ้มอย่างเบิกบานแตกต่างกับอีกสามหน่อที่ทำท่าเหมือนวิญญาณจะออกจากร่าง