Cutie.s Burn ขอโทษทีนี่ผู้หญิงของผม

บทนำ

    ร่างเพียวสูงในชุดเครื่องแบบของโรงเรียนเซนต์โอลิแวนเนอร์ กำลังเดินผ่านหอประชุมที่กำลังมีการปฐมนิเทศนักเรียนแลกเปลี่ยนอยู่  เธอหยุดชะงักนิดนึงเพื่อจะดูว่าในหอประชุมกำลังทำอะไรกัน แต่กลับทำให้นักเรียนทุกคนไม่เว้นแต่โฮสแฟมิลี่หันมามองเธอเป็นตาเดียว ทั้งรูปร่างเพียวสวยสูงกว่าร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตร ทรวดทรงโค้งสวยเป๊ะตามสไตล์นางแบบสาวที่กำลังมาแรง โครงหน้าเรียว ตาโตหางตาชี้ขึ้นนิดๆทำให้ดวงตาของเธอคมสวยมีสเน่ห์ ดูรามิยิ้มที่มุมปากน้อยๆก่อนจะบิดตัวเดินออกมาจากหอประชุมท่ามกลางสายตานับ สิบกว่าคู่ที่มองมาทางเธอ

ห้อง C-9

“นี่ ดูรามิ วันนี้ไปกินไอติมกันป่าว”

   ฉันเงยหน้าขึ้นจากหนังสือสอบแล้วมองผู้ชายที่กำลังใช้มือเท้าโต๊ะอยู่ข้าง หน้าฉัน ใบหน้าเรียวสวย ตากลมโตยังกับผู้หญิงขัดกับรูปร่างสูงโปร่งอย่างผู้ชายโดยสิ้นเชิง เขาคือบรัสเซลล์ เพื่อนสนิทตั้งแต่ตอนเด็กของฉันเอง

“ดูก่อนว่าจะว่างป่าวอ่ะ”

“เหอะ”

บรัสทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคออย่างไม่พอใจ ช่วยไม่ได้หนิก็คิวถ่ายแบบช่วงนี้ฉันค่อนข้างเยอะน่าดูเลย -_-;;

“ฉันว่าเธอเริ่มจะทำตัวห่างเหินเกินไปแล้วนะ -_-”

“ฉันไม่ได้ห่างเหิน”

ก็นายเล่นมีผู้หญิงโทรคุยแทบไม่เว้นแต่ละวัน ฉันจะเอาเวลาตอนไหนไปคุยด้วยล่ะบรัส -_-

“งั้นวันนี้เธอต้องไปกินไอติมนะ -v-”

“แต่แก -_-;;...”

“ไปล่ะ เจอกันที่ร้านไอติมแดนซ์ตอนห้าโมงนะ!”

   บรัสเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็วก่อนที่ฉันจะตอบอะไรกลับไป หมอนี่เป็นแบบนี้ทุกทีเอาแต่ใจตัวเองเป็นที่สุดแต่ทำไมฉันรู้สึกว่า

เหมือนหมอชวนไปเดตเลยอ่ะ หุๆ -.,-///

“เฮ้ย มิสุ!~”

“อะไรยะ อยู่กันแค่นี้ไม่ต้องตะโกนก็ได้”

“ไอ้บรัสมันชวนไปกินไอติมใช่ป่ะ เธอติดรถไปกับพวกเราก็ได้นะ”

“หะ หา =O=;;;”

“พวกเราไง มีฉัน ไอ้ต้น ไอ้กล้อง ไอ้เบส ยัยชิน ยัยพายไข่  ยัยหมี่ ยัยเมล แล้วก็แก”

“เยอะขนาดนั้นเชียว =()=!”

“เออดิ ได้ยินว่ามันเลี้ยงฉลองสอบเสร็จนี่ยังไม่หมดเลยนะ -..-”

โอ้ก๊อด!~ ท่าทางมันคงไม่ใช่เดตอย่างที่ฉันคิดแล้วสินะ -_-;;;

(ร้าน Ice-Cream Dance ห้าง XXX)

   ดูรามิก้าวเข้ามาในร้านในชุดเสื้อยืดธรรมดาๆกับกางเกงยีนส์ขาสั้นสีซีดกรีดเป็นรอยขาดๆให้ความรู้สึกเซ็กซี่ทำเอาเด็กผู้ชายวัยรุ่นสองสามคนที่นั่งอยู่ตงเคาน์เตอร์แทบจะคลั่งตายให้ได้เมื่อเธอเดินผ่านและได้เห็นขาเรียวสู่คู่นั้นในระยะประชิด
“มิสุ! ทางนี้ๆ”

   ฉันเดินเข้าไปหายัยบะหมี่เกี๊ยวเพื่อนสนิทของฉันสมัยเรียนมัธยมต้นซึ่งตอน นี้ทิ้งฉันไปเรียนสายศิลป์คำณวนเรียบร้อยแล้ว - -^ อ้อ! ฉันชื่อดูรามิ ยูน ดูรามิ ส่วนทีรามิสุคือชื่อเล่นของฉันแต่ส่วนใหญ่เพื่อนๆจะย่อให้มันหรือแค่มิสุแทน มีแต่บรัสเท่านั้นแหละที่เรียกชื่อฉันแบบเต็มยศอยู่คนเดียว =_=

“เฮ้ย นั่นไอ้บรัสพาใครมาวะ O_O”

“นั่นดิ ใครอ่ะ”

“ไหนๆๆ”

   ฉันรีบหันขวับไปที่หน้าร้านทันที บรัสเดินโอบเด็กสาวคนหนึ่งเข้ามา เธอรูปร่างค่อนข้างเล็กน่าจะเตี้ยกว่าฉันสักสิบเซนต์ ใบหน้ากลม ผมสีน้ำตาลยาวประบ่า ดวงตากลมโตดูบ้องแบ้วน่ารัก โดยรวมแล้วเธอหน้าตาน่ารักเหมือนตุ๊กตาเชียวล่ะ แต่ ทำไมบรัสต้องเดินโอบเธอมาด้วยล่ะ! ยัยตุ๊กตานี่ไม่ใช่น้องสาวเขาแน่ เพราะยัยเมลเบิรน์ก็นั่งทำหน้างงๆ อยู่ข้างฉันนี่แหละ ว่าพี่ชายเธอพาใครมา -_-

“นี่ บลายธ์ แฟนฉันเอง”

“...”

   ฉันถึงกับนิ่งค้าง ยัยนี่นะเหรอแฟนของนายน่ะบรัส! เมลเบิรน์ที่นั่งอยู่ข้างๆฉันถึงกับตกใจจนช๊อคพูดไม่ออกคนอื่นๆ ก็เหมือนกันบะหมี่เกี๊ยวมองหน้าฉันแล้วบีบมือฉันเบาๆเพื่อจะทำให้ฉันใจเย็น ขึ้น

“เธอเรียนที่ไหนน่ะ”

   ฉันหลุดปากถามออกไป ยัยตุ๊กตามองหน้าฉันอย่างหวั่นๆ มองแบบนั้นเดี๋ยวแม่ก็ตบให้หรอก อย่ามานางเอกแถวนี้นะยะ -_-

“ไบเต็นคอนแวนต์ค่ะ”

   เกิดเสียงฮือฮาไปทั่วทั้งโต๊ะ แม้แต่ฉันยังอคติและคิดว่าสเป็คผู้หญิงของหมอนี่ต่ำชะมัด ก็โรงเรียนไบเต็นคอนแวนต์เป็นแหล่งรวมของเด็กมีปัญหาทั้งนั้น ทั้งติดยา ชกต่อย ชู้สาว ฉันเคยเห็นผู้หญิงของโรงเรียนนี้ชอบคอนโดกับผู้ชายแล้วมาจุดๆๆ กันบ่อยมาก (เสียงมันดังมาถึงห้องฉันเลย!) ที่จริงฉันไม่ได้อยากอคติหรอกนะ แต่ถ้าเธอดีจริงทำไมไม่มีปัญญาหาโรงเรียนที่ดีกว่านี้อยู่ล่ะ

“ทำไมวะ แฟนฉันอยู่โรงเรียนนี้มันแปลกเรอะ”

“แล้วทำไมนายต้องตะคอกใส่เพื่อนด้วยล่ะบรัส ยัยนี่มีดีตรงไหนเหรอ”

ฉันเงยหน้าขึ้นพูดกับบรัส ยัยตุ๊กตารีบหลบเมื่อเห็นสายตาเฉือดเฉือนจากฉัน

“หรือว่าลีลาของเธอเด็ดล่ะ ฮู้ว~ไม่น่าเชื่อเลยว่าตัวเล็กน่ารักอย่างเธอจะมัดใจเพื่อนฉันได้อยู่หมัดขนาดนี้”

“ดูรามิ! เธอพูดอะไรน่ะหา!”

   บรัสตะคอกใส่ฉันเสียงดังจนคนทั้งร้านหันมามอง ฉันหน้าชาด้วยความอายแต่ยังกัดฟันพูดต่อคนอย่างฉันถ้าลองได้กัดใครล่ะก็ไม่ ปล่อยง่ายๆ หรอก!

“สงสัยนายจะติดใจเธอแล้วล่ะบรัส ถึงกับพาเด็กจากโรงเรียนขยะสังคมมาแนะนำให้พวกเรารู้จัก อยากรู้จังเลยว่าพวกเธอ...”

เพี๊ยะ!

   ใบหน้าของฉันหันไปตามแรงตบของนังตุ๊กตา เพื่อนๆ ทุกคนมองด้วยสายตาตกตะลึงอย่างที่สุด เมลเบิรน์กับบะหมี่เกี๊ยวพลักยัยนั่นไปให้พ้นจากตัวฉันแต่ฉันปัดมือทั้งสองคนออก

“เธอไม่มีสิทธิไม่ว่าโรงเรียนฉันแบบ...”

เพี๊ยะ!!!

   ฉันตบกลับยัยนั่นชนิดมีเท่าไรทุ่มให้คนเดียวทำเอายัยตุ๊กตาอ่อนหัดลงไปกอง กับพื้นอย่างหมดท่า เลือดออกมาจากจมูกและปากของเธอทำเอายัยนั่นหน้าซีดเป็นไก่ต้มเลย เหอะ!

“ดูรามิ! ทำไมเธอทำแบบนี้”

   บรัสรีบพยุงยัยตุ๊กตาให้ลุกขึ้นก็จะจับใบหน้าเธอเบาๆ เพื่อสำรวจบาดแผล นั่นทำให้หัวใจฉันเจ็บจนร้าวไปหมดทั้งๆ ที่แต่ก่อนฉันเป็นผู้หญิงคนเดียวที่บรัสทำแบบนี้ ผู้หญิงคนเดียวที่เขาดูแลและใส่ใจ

“ฉันอยากจะทำ หมั่นไส้ สำออย!”

“ดูรามิ  มันมากเกินไปแล้วนะ”

“ทำไม นายจะตบฉันเหรอ เอาสิ”

ฉันลุกขึ้นท้าทายเขาบรัสมองฉันด้วยสายตาผิดหวังก่อนจะโอบยัยตุ๊กตานั่นไว้

“ไปเถอะบลายธ์ อย่ายุ่งกับคนเอาแต่ใจนิสัยเสียเลย คนอย่างนี้ไม่มีใครอยากจะคบหรอก”

   ฉันนิ่งตะลึงไปด้วยความตกใจ สมองขาวโพลนคิดอะไรไม่ออก บรัสลากยัยตุ๊กตาออกจากร้านไปแล้วมีเสียงด่าของเมลเบิรน์ไล่ส่ง บะหมี่เกี๊ยวโอบฉันไว้แต่ไม่ได้พูดอะไร เธอรู้ว่ายิ่งปลอบฉันตอนนี้ก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมา

“ฉันกลับก่อนนะ”

“เดี๋ยวก่อนสิ มิสุ! มิสุ!”

   ฉันรีบวิ่งออกจากร้านไปที่ร้านจอดรถอย่างรวดเร็ว ฉันนั่งนิ่งอยู่ในรถก่อนจะปล่อยโฮออกมาอย่าสุดกลั้น

“เธอนิสัยดีมากเลยนะดูรามิ ฉันถึงรักเธอมากไงล่ะ!”

   รักเหรอบรัส ใช่นายรักฉัน! แล้วตอนนี้นายเอาคำว่ารักพวกนั้นไปไว้ไหนหมดล่ะ

    ได้โปรด...กลับมาเหมือนเดิมเถอะ