Cutie.s Burn ขอโทษทีนี่ผู้หญิงของผม

2

 

 (12:00 PM. คอนโดของดูรามิ)

   ฉันมองโทรศัพท์ในมืออย่างชั่งใจว่าจะโทรไปบอกแม่ดีมั้ยว่าขอไปอยู่เกาหลี ด้วยสักพักแต่แม่ต้องถามนู้นถามนี่เยอะแน่เลยเอาเป็นว่าฉันโทรถามยัยดันบี แทนดีกว่า -_-

ตรู๊ด~ ตรู๊ด~

(อันยอง!)

“ไง ดันบี”

(แหมๆ ออนนี่บอกให้เรียกไดฟุกุไง -3-)

ฉันละเหี่ยใจจริงๆ ทำไมพ่อกับแม่ต้องตั้งชื่อลูกสาวทั้งสองคนยาวแบบนี้ด้วยนะ -_-;;

“ชื่อแกมันยาวเกินไปอ่ะ ฉันขี้เกียจเรียก =_=”

(บอกว่าให้เรียกไดฟุไง ไม่งั้นวางแล้วนะ -[]-)

“โอเคไดฟุก็ได้ =_=;; นี่! ตอนขึ้นเกรด12ฉันขอไปอยู่ด้วยได้ป่ะ”

(มาทำไมยะ  ตอนเมื่อสี่ปีก่อนทำไมไม่มาห๊ะ!! อุตส่าห์จะให้มาเรียนมอต้นด้วยกันก็ไม่มา)

   ฉันเอาหูออกจากโทรศัพท์เมื่อได้ยินเสียงตะโกนดังมาจากปลายสาย ยัยนี่ชอบถามอะไรที่มันแทงใจดำฉันจัง =_=;เมื่อสี่ปีก่อนแม่ ต้องไปทำงานอยู่ที่เกาหลีท่านเลยอยากให้ฉันกับไดฟุไปอยู่ที่เกาหลีด้วยกัน ตอนนั้นฉันไม่อยากไปเพราะอยากอยู่กับบรัสแม่เลยซื้อคอนโดนี้ไว้ให้ฉันอยู่ แทน

“เออน่า ก็ฉันอยากไปตอนนี้อ่ะ -_- ไปได้ป่ะ”

(มาเรียนไฮสคูลเอาวุฒิมาก่อนดิ เดี๋ยวไดฟุถามแม่ให้อีกทีนะ)

“อืม โอเคเดี๋ยวฉันเอาวุฒิไป”

(อือๆๆ ฉันต้องออกไปข้างนอกแล้วนะ บะบายออนนี่ จุบุๆ -3-)

“เจอกัน”

   น้องสาวฉันวางหูไปแล้ว ยัยนั่นชื่อ ยูน ดันบี เป็นน้องสาวฝาแฝดของฉันเองเราเรียนกันคนละชั้นเพราะว่าฉันเกิด31ธันวาส่วนดันบีเกิด1มกรา แม่ซึ่งเป็นคนเกาหลีตั้งชื่อเราว่าดูรามิกับดันบีส่วนพ่อตั้งชื่อเล่นให้เรา ว่าทีรามิสุกับไดฟูกุเพราะท่านชอบทานขนม สองชนิดนี้มาก

   ฉันหยิบกระจกลายคุกกี้มาส่องหน้าของตัวเอง นี่ฉันตาบวมอีกแล้วเหรอเนี่ยTOTพรุ่งนี้ฉันไปขอวุฒิกับอาจารย์สักสิบโมงดี กว่าจะได้ มีเวลานอนเยอะๆหน่อย T.T

   ฉันแปรงผมสีแดงของตัวเองเบาๆ ฉันกับยัยดันบีไม่มีไรเหมือนกันสักอย่างตั้งแต่หน้าตายันนิสัย  นิสัยฉันออกเงียบๆ ไม่ชอบเข้าสังคม ดันบีจะร่าเริงสดใสเหมือนดอกทานตะวัน ส่วน เรื่องรูปร่างหน้าตาฉันสูงกว่ายัยนั่นเจ็ดเซนต์หน้าตาออกคมดันบีจะออกแนว หวานน่ารัก เหมือนเจ้าหญิง สิ่งที่น่าจะเหมือนกันก็มีแค่ ผิวขาวจัด ตาโต แล้วก็ปากเล็กๆ

   สายตาฉันก็ไปเห็นกรอบรูปลายเป็ดน้อยมันเป็นรูปที่ฉันถ่ายกับบรัส ฉันยิ้มให้กับภาพนั้นแล้วคว่ำกรอบรูปลงก่อนจะปิดโคมไฟ ฉันหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน ใบหน้าของบรัสในห้วงความคิดฉันเขาคือผู้ชายที่ใจดีและอ่อนโยน แต่ตอนนี้เขา…

ฮึก…

อย่าร้องไห้อีกเลย ดูรามิ

 

(หนึ่งอาทิตย์ต่อมา : สนามบินสุวรรณภูมิ)

 

“ฮือๆ เธอจะไปจริงเหรอมิสุ T^T”

“อย่าร้องไห้สิเกี๊ยว เธอทำให้ฉันใจเสียนะ”

   ฉันลูบหลังบะหมี่เกี๊ยวเบาๆเพื่อที่จะปลอบให้เธอหยุดร้องแต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลเธอยังร้องไห้เหมือนว่าฉันจะไปตายซะงั้น -_-;;

 “เดี๋ยวฉันจะกลับมาเยี่ยมเธอตอนปิดเทอมนะ ^-^”

“เธอต้องมาจริงๆนะ ไม่งั้นฉันจะไปหาเธอที่เกาหลีจริงๆด้วย TT”

“ฮะๆ ต้องมาสิ เลิกร้องไห้ซะฉันต้องไปแล้ว”

   ฉันหอมแก้มบะหมี่เกี๊ยวเบาๆ แล้วหมุนตัวเดินออกมา ฉันยื่นตั๋วให้พนักงานเช็คแล้วหันไปโบกมือให้เธอ 

 

ตึกๆๆๆ

“ดูรามิ!”

“บรัส  =()=!” << บะหมี่เกี๊ยว

  บรัสเซลส์ =()=;;;; หมอนั่นมาได้ไงเนี่ย  บะหมี่เกี๊ยวมองมาที่ฉันแล้วส่ายหน้ารัวๆเป็นเชิงไม่รู้ว่าบรัสมาได้ไง ฉันรีบเดินเข้าไปในเกทเพื่อที่จะได้ไม่ต้องเจอหน้าเขาแต่บรัสก็พยายามจะตามฉันเข้ามาจนพนักงานต้องห้ามกันชุลมุนไปหมด

“ดูรามิ ออกมาคุยกันเดี๋ยวนี้นะ!”

“บรัส นายเข้าไปไม่ได้นะ TOT”

“เงียบซะเกี๊ยว ฉันไม่อยากตะคอกใส่เธอนะ”

   เสียงของบะหมี่เกี๊ยวเงียบลงยังกับมีใครอุดคอเธอไว้ ยัยนั่นกับฉันรู้ดีพอกันว่าถ้าบรัสโกรธเขาจะน่ากลัวมาก =_=;; แล้วนี้ฉันมายืนรออะไรล่ะเนี่ย รีบๆไปซะไม่อย่างงั้นฉันต้องปล่อยโฮตรงนี้แน่เลย T^T

“ลาก่อนนะ บรัสเซลส์”

“ดูรามิ!”

“…”

“เฮ้!”

“บรัสเซลล์!”

“…”

“ฉัน…รักเธอ”

“…!!”

 

(14 hours later @ Incheon Airport)

   ฉัน เดินออกมาจากสนามบินด้วยอาการง่วงสุดขีด =_= เมื่อกี้ตอนเดินผ่านร้านขายของที่มีกระจกติดฉันเห็นตาตัวเองบวมเพิ่มขึ้น อ่ะTOT แม่กับยัยดันบีต้องรุมถามฉันแน่เลยว่าไปทำอะไรมา T.T

“ออนนี่นน ~~”

แอร๊ก!

“ดันบบบบบี กอดแน่นเกินไปแล้วนะ >O<”

   ฉันดันตัวยัยน้องสาวออกมาเพื่อจะได้เห็นให้เต็มตา อืม~ จะว่าไปโตขึ้นมายัยนี้ก็หน้าตาใช้ได้แหะ ตางี้กลมเชียวผิวแก้มกับปากก็ออกสี แดงแถมตัวเล็กๆบางๆยังกับตุ๊กตาเลย

“ใครจับออนนี่แต่งตัวอ่ะ O_o”

“ฉันแต่งเอง”

“ง่ะ ยัยแต่งเฉิ่มๆอย่างเดิมไม่มีผิดเลย -.,-”

“ยัยดันบี =_=^^”

“เง้อ บอกให้เรียกไดฟุไงงง >O<”

   ยัยดันบีพยายามจะกระชากหนังหัวของฉันแต่ว่ายัยนี่ลืมไปรึปล่าวว่าเตี้ยกว่าฉันเจ็ดเซนต์ =_= เขย่งยังไงก็ไม่ถึงหรอกย่ะ

“อ๊ะ! ออนนี่เขามีถ่ายแบบกันด้วยเหรอ O_O”

   ดันบีชี้ไปที่พวกกลุ่มช่างกล้องที่กำลังรุมถ่ายภาพผู้ชายคนนึงอยู่ ยัยดันบีชะเง้อมองดูแต่คงไม่เห็นหรอกเพราะขนาดฉันที่สูงร้อยเจ็บสิบ เซนต์ยังมองไม่เห็นเลยแต่เห็นรางๆว่าน่าจะเป็นผู้ชายะ

“ออนนี่ เค้าอยากดูอ่ะ >O<”

“ไม่ไปได้ป่ะ คนเยอะ”

“ออนนี่เป็นโรคกลัวฝูงชนรึไง =_=^^ มานี่เถอะ!”

   ฉันโดนยัยดันบีลากมาที่กลุ่มช่างกล้อง ประเสริฐ!พี่สาวเพิ่งลงจาดเครื่องบินมาแทนที่จะรีบพากลับบ้านกลับลากมาดูผู้ชายซะงั้น =_=

   ฉันบอกให้ยัยดันบีเดินเข้าไปเบียดดูเองส่วนฉันขอยืนเราข้างนอกดีกว่า พอยัยนั่นเข้าไปได้ไม่นานฉันเห็นกลุ่มเกาหลีมุงเริ่มทำเสียง ฮือฮาแล้วเปิดทางเหมือจะให้ใครผ่านออกมา เขาเป็นผู้ชายร่างสูงไหล่กว่างสวมชุดดีไซน์แปลกตาซึ่งน่าจะเป็นเสื้อผ้าที่ เพิ่งเปิดตัวไม่นาน

เมื่อเขาหันมามองฉัน...

ผู้หญิงหรือผู้ชายวะนั่น =()=!!!

   เขาเป็นคนแรกที่ฉันเห็นแล้วถึงกับมึนว่าใบหน้าเขาดูหล่อหรือว่าน่ารักกันแน่ กรอบหน้าเล็ก คางเรียว ปากนิดจมูกหน่อยเหมือนผู้หญิง แต่ไหล่กว้างต่างจากผู้ชายชาวเกาหลีทั่วไปบวกกับความสูงที่โดดเด่นแถมผิวของ เขายังขาวเนียนและเป็นประกาย อีกต่างหาก

   เขาหันมาทางฉัน ดวงตาชั้นเดียวแต่นัยน์ตากลมโตมีแต่ความสงสัยซ่อนอยู่ ฉันเสมองไปทางอื่นแต่เห็นจากหางตาว่าเขายิ้มให้ฉัน จนแก้มป่องทั้งสองข้างตึงไปหมด

   สายตาของฉันพล่าเลือนเมื่อเห็นรอยยิ้มนั่น เหมือนสมองไม่สั่งการไปชั่วขณะนึง ฉันเห็นแผ่นหลังของเขาเดินตามสไตลลิสต์ออกไปจาก สนามบิน

“ออนนี่...ออนนี่...ทีรามิสุ!”

“หะ หา?”

“ออนนี่เป็นอะไรไปอ่ะ”

“ปล่าว ไม่ได้เป็นไรฉันแค่มึนๆอ่ะ -_-‘”

“อ่อ ค่อยยังชั่วหน่อย กลับบ้านกันเถอะเนอะ ^-^”

“เดี๋ยว ดันบี”

“?”

“นั่นใครเหรอ”

“อ่อ ปารค์ฮยอกกิอ่ะ ออลซังอันดับหนึ่งของเกาหลีเลยนะ >O<”

“เหรอ...”

“ใช่ๆ เขาน่ารักมากเลย ร้องเพลงก็เพราะด้วย ฉันชอบเขาสุดๆเลย >.<”

   ฉันพยักหน้ารับเบาๆ ปารค์ฮยอกกิเหรอ เหมือนฉันจะเคยได้ยินชื่อนะตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีผู้ชายคนไหนทำให้ฉันถึงกับ มึนเลยนอก  จากบรัส -_-;; แสดงว่าอีตานั่นต้องสเน่ห์แรงน่าดู

 

(Park Hyukki : J)

“เป็นอะไรไปน่ะฮยอกกิ เห็นยิ้มคนเดียวตั้งแต่ในสนามบินแล้ว”

   สไตลลิสต์สาวสวยประจำCHIC BOY สตูดิโอเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นนายแบบหนุ่มน้อยกำลังอยู่ในอาการวิกตกจริตอย่าง ร้ายแรง เดี๋ยวก็ยิ้มเขิน เดี๋ยวก็ทำหน้ากลุ้มใจ อีกสักพักนึงก็ทำหน้าเหมือจะร้องไห้ สงสัยจะเมางาน -_-;;

“ไม่มีอะไรฮะนูนา”

“ต้องมีสิ บอกฉันมาเหอะน่าเพื่อช่วยอะไรได้”

   ฮยอกกิเม้มริมฝีปากเล็กเข้าหากันอย่างตัดสินใจ โดยที่เขาไม่รู้เลยว่ากิริยาท่าทางแบบนั้นมันจะทำให้นูนาที่อยู่บนรถตู้ของ สตูดิโอแถบจะ คลั่งตายกันให้ได้

โชคดที่ฉันภูมิต้านทานดี...-_-

“นูนาเห็นผู้หญิงผมสีแดงๆในสนามบินมั้ยฮะ”

“เห...? อืมมม อ่อ!คนที่ตัวสูงๆหน่อยใช่มั้ย”

“ใช่ฮะ!”ดวงตากลมชั้นเดียวของฮยอกกิลืมมีความหวัง “นูนาพอจะคุ้นหน้าเธอบ้างรึปล่าว”

“ก็คุ้นๆนะ...ใช่แล้ว!เธอเป็นเด็กในสังกัดHolic.Gไง”

“อ่อ...”

“รู้สึกจะชื่อ ยูน ดูรามิมั้ง นูนาไม่แน่ใจอ่ะ เขาขอย้ายจากHolic.Gมาทำงานที่บริษัทเดียวกับเราน่ะ”

   ดูรามิเหรอ ชื่อแปลกดีแหะ แต่ไอ้ที่ขอมาทำงานที่CHIC BOY มันดูแทม่งๆอยู่นะชื่อบริษัทมันก็บอกอยู่ว่าเป็นเว็บถ่ายแบบเฉพาะผู้ชายอย่าบอกนะว่าเธอเป็นกะเทยแปลงเพศ =_=;;;

“CHIC BOYเป็นเว็บถ่ายแบบผู้ชายล้วนไม่ใช่เหรอฮะ”

“ก็ใช่ แต่ซีอีโออยากจะลองให้ผู้หญิงเข้ามาถ่ายแบบในนี้บ้างน่ะ แถมดูรามิคนนี้ก็ฮอตน่าดู”

“อืม ค่อยชั่ว -.-”

ฮอตเหรอ...ใช่! สุดฮอต~~~

   สุดฮอตที่ต้องเป็นของผมเท่านั้น ผู้หญิงที่ทำให้ผมใจเต้นได้โดยที่ยังทำหน้านิ่งอย่างนั้นได้  คงมีแค่โซลเมตของผมเท่านั้นแหละJ

 

‘ผู้หญิงแบบไหนที่คุณปารค์ฮยอกกิจะชอบเหรอครับ?’

‘เห อืม...’

‘...’

‘ก็ต้องเป็นผู้หญิงที่ทำให้ผมใจเต้นได้ไงครับ ฮยอง J’