touch love สัมผัสรักให้ยัยน่ารัก [ชื่อเรื่องอาจจะยังไม่แน่นะคะ]

          ณ ดอนเมือง สนามบินสุวรรณภูมิ เวลา 15:15 น.

     เอ๊ะ o.o กรี๊ดดด 15:15 น. อร๊ายยยย ใครคิดถึงเนี่ยยย ฉันกระโดดโลดเต้นไปมา ผู้คนที่เดินถือกระเป๋าเดินผ่านมาต่างหัวเราะ และชี้มาทางฉันพร้อมซุบซิบนินทาฉัน เขาว่าฉันบ้าหรอ

"ขอโทษคะ" ฉันก้มหัวขอโทษ แต่แล้วมันก็ไม่ต่างจากเดิม ผู้คนยังหัวเราะฉัน เขาคงคิดว่าฉันเป็นคนบ้านนอกเข้ากรุงสินะ

   ปั๊กกก !! ตุ๊บบ !!

"อะ โอ๊ยยย เจ็บชะมัดเลย"

"ขอโทษครับป้า" และมีมือนึงยื่นมาทางหน้าฉัน เมื่อกี้ว่ายังไงนะ ป้าหรอ ฉันปัดมือนั้นออก

"เป็นอะไรไม่ครับ"

"ไม่เป็นไรคะ -3-" ฉันไปเก็บไอโฟนขึ้นมา พอหันไปอีกที อีตานั่นหายไปไหนแล้ว เร็วชะมัดเลย กะว่าจะด่าซักหน่อย หาว่าฉันเป็นป้ายังงั้นหรอ แต่เจ็บชะมัดเลย คนอะไรแรกเยอะเป็นบ้า รีบกลับบ้านดีกว่าเรา ฉันรีบออกประตู และขึ้นแท็กซีทันที

   เวลา 15:50 น.

"ขอบคุณคะ" ฉันจ่ายเงินให้คนขับ และลากกระเป๋ามาอยู่ตรงหน้าประตูบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่ง ฉันสูดหายใจเข้าฟอดใหญ่

"ถึงบ้านซักที" ฉันพูดพึมพำกับตัวเอง คิดถึงบ้านจังเลยนะ หลังจากที่ไปอยู่ต่างประเทศกับคุณพ่อคุณแม่ตั้ง 5 ปี และเรียนที่นั่นจนจบ A ปี6 หรือเทียบกับที่นี่ก็คือ มัธยมปีทีที่ 6 นะแหละนะ หลังจากที่จากบ้านไป ณ นาทีนี้ วินาทีนี้ เสี้ยววินาที ก้ได้มาอยู่ที่บ้านเกิดเมืองนอนของตัวเองซักที คิดถึงบ้านจัง ฉันเปิดประตูรั้วบ้านเข้าไป พร้อมกับลากกระเป๋า

"คุณหนูเอมมี่ o.o"

"ชู่วววว เงียบ ๆ สิคะ เอมจะมาเซอไพรส์ทุกคน" พี่กิ๊กพยักหน้า และเดินตามมาอย่างเงียบ ๆ

   แอ๊ดดด

เคล้ง เคล้ง เพล้ง ง ตะลึง ตะลึง ตึง โป๊ะ

" O.O " สายตาทุกคู่มองมาทางฉันเป็นตาเดียว

" เอ่อ ทำไมมองเอมแบบนั้นละคะ มองอย่างกับเห้นผีแบบนั้นแหละคะ"

"คุณหนู" คนแรกที่เรียกฉันพร้อมวิ่งมากับน้ำตา เธอคนนั้นคือแม่นมของฉันเอง ที่ฉันโตมาก็เพราะแม่นมดูแลนี่แหละคะ เธอเลี้ยงฉันตั้งแต่ยังแบเบาะ เพราะคุณพ่อคุณแม่ท่านไม่ว่าง คุณพ่อคุณแม่เลยหาแม่นมมาเลี้ยงดูฉันกับพี่ชายนี่แหละคะ

"สวัสดีค่ะแม่นม" แล้วเธอก็วิ่งมาหาฉันพร้อมกับโผกอดฉันเอาซะแน่นเลย

"แม่คุณเอ๋ยย" หะ หายใจไม่ออก

"มะ แม่นมคะ อะ เอมหายใจไม่ออก"

"ตายแล้ว ๆ ขอโทษคะ ๆ" แม่นมนี่ไม่เปลี่ยนเลยน้า ยังเหมือนเดิมทุกอย่างเลย

"คุณหนูขาาาาา" เห้ยยยยย หะ หายใจไม่ อะ ออก กอดแน่นเกินไปแล้ว

"ปะ ปล่อยเอม กะ ก่อนคะ หะ หายใจไม่ออก !!" และทุกคนก็ผายกอดฉัน เหมือนได้ขึ้นสวรรค์จริง ๆ ที่ได้หายใจโล่งปอดแบบนี้

"แล้วทำไมมาไม่บอกกันละคะ คุณหนู"

"อ่อ เอมอยากมาเซอร์ไพรส์นะคะ เอมขอตัวไปเก็บข้าวของนะคะ" อ่ะว่าแต่พี่อาร์เธอร์ไปไหนนะ

"พี่อาร์เธอร์ไปไหนหรอคะ"

"คุณหนูไปเรียนคะ"

"อ่อค่ะ เอมขอตัวนะคะ พ่อบ้านคะช่วยยกกระเป๋าเอมขึ้นบนห้องด้วยนะคะ"

"ครับ คุณหนูเอม"

   ฉันเดินขึ้นห้อง และล็อคห้องไม่ให้ใครมารบกวนเวลาส่วนตัวของฉัน ฉันรีบกระโดดขึ้นเตียง และกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนนั้นซักพักตากฌหลับพริ้มไป

   เวลา 17:05 น. ฮะ ตุ๊บบ !! ฉันกลิ้งตกที่นอน เอาอีกแล้วว เจ็บชะมัดเลยย แต่นี่ฉันนอนไปขนาดนี้เลยหรอเนี่ย OMG!! ไม่ได้การแล้วต้องรีบเก็บของ อาบน้ำ

   เวลา 18:00 น. ในที่สุดก็เก็บของ อาบน้ำเสร็จ ฉันรีบลงบันได และรีบไปในครัวเพื่อไปช่วยทำอาหาร

"คุณหนู เข้ามาทำอะไรคะ"

"เข้ามาช่วยทำอาหารยังไงละคะ เผื่อมีอะไรให้ช่วยบ้าง"

"ไม่ได้คะ ๆ คุณหนูนั่งรอคุณอาร์เธอร์กลับมาดีกว่านะคะ"

"โห ก้ได้คะ ๆ "

   ตอนนี้ก็ 19:58 น. แล้วนะ ทำไมพี่อาร์เธอร์ยังไม่กลับมาอีกนะ อ่อจริงสิ ตอนนี้เราอายุ 17 ปี อาทิตย์หน้าก็จะ 18 แล้ว ถ้าเทียบกับเมืองไทยตอนนี้เราก็ต้องอยู่ ม.6 สินะ จะเรียนเพิ่มเติมดีมั๊ยเนี่ยย อ๊าา นึกออกแล้ว เรียนดีกว่า ว่าแต่จะโรงเรียนไหนดีนะ ปิ๊ง!! โรงเรียนของคุณอาไง ฉันรีบหยิบไอโฟนขึ้น

"เห้ยยย" นี่มันไม่ใช่ไอโฟนเรานี่น่า แล้วของเราละไปอยู่ที่ไหน ทำตกหล่นหายที่ไหนรึป่าวเนี่ย ฉันนึกเหตุการณ์ย้อนดู เอ๊ะ หรือว่าจะตอนที่ฉันถูกอิตานั้นชนแล้วสลับไอโฟนไป ไม่ได้การแล้ว ต้องโทรตาม ๆ ฉันรีบกดเบอร์มือถือฉัน

[สายไม่ว่าง] เอ๊ะ คุยกับใครอยู่นะ โทรใหม่สิ

[สายไม่ว่าง] เอ๊ะ หรือว่าจะโทรซ้อนกัน

   # กว่าจะคบกันรักกันนั้นกี่ปี บอกลาทั้งทีวินาทีเดียวเท่านั้น # ฉันรีบกดรับสายทันที เมื่อเป็นเบอร์ฉันฉันรีบรับทันที

"ฮัลโหลคะ"

[ป้าเอาไอโฟนผมไปทำไม]

"ฉันป่าวนะ นายต่างหากล่ะที่เอาไอโฟนฉันไปก่อนนะ"

[ตอนไหนมิทราบละป้า แกหงำเหงือกขนาดนี้แล้วยังจะลืมหยิบผิดอีกหรอ]

"ใครกันแน่ละที่ชนแล้วหนีหายไปก่อนนะ"

[เออนั่นดิ งั้นแสดงว่าผมหยิบของป้ามาก่อนแล้วผมก็ไปเลยโดยไม่ได้ดู ผมก้พึ่งเปิดดูนี่เองแหละ โทรไปก็บอกว่าสายไม่ สายไม่ว่างอยู่นั่นแหละ] อิตาบ้า บ่นอยู่ได้

"ฉันโทรไปหานายก็สายไม่ว่างเหมือนกันแหละ"

[ป้า พรุ่งนี้เราเจอกันนะ เอาที่ไหนดี]

"พารากอน"

[โอเคเลยป้า]

"ใครใช้ให้นายเรียกฉันว่าป้ากัน ถ้านายเรียกฉันอีกนะ ฉันจะเอาไอโฟนนายทิ้ง!!"

[กล้าก็ลองซี่ ไอโฟนป้าก้อยู่ที่ผมนี่] หนอยแนะ ทำมาเป็นขู่นะ

[แล้วป้าชื่อไรอะ]

"เอมี่ นายละ"

[ชื่อป้าน่ารักนะ ผมชื่อ ซีเคล็ต] ความลับ

"ชื่อนายแปลกนะ แปลว่าความลับ นายชอบมีความลับหรอ"

[ก้ไม่เชิงอะป้า] ทำไมต้องป้า -.-

"หยุดเรียกฉันว่าป้า ซักทีจะได้ไหมฮะ"

[โอเค ๆ งั้นผมเรียกว่า เอม ละกันนะ]

" -0- ก็ได้ นายอายุเท่าไหร่"

[อาทิตย์หน้า 18 เอมละ]

"อาทิตย์หน้าก็จะ 18 เหมือนกัน ฉันว่านะ วางเหอะ"

[ทำไมล่ะ ?]

"มันเปลืองโทรศัพท์ฉันนะสิยะ"

[เออจริงด้วย แหะ ๆ ขอโทษ ๆ ]

"ขอโทษทำไมยะ พรุ่งนี้เจอกัน 10 โมงเช้านะ แค่นี้นะ"

   ติีดด ฉันกดวางสายทันทีเมื่อพูดจบ เห้ยจริงสิ ๆ โทรหาอากริต

ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ไม่นานก็มีเสียงจากปลายสายรับ

[ฮัลโหล]

"อากริตคะ นี่เอม เองนะคะ"

[จ้า เอมมีไรรึป่าว]

"คือ เอมกลับมาเมืองไหนแล้วนะคะ อากริต"

[กลับมาแล้วหรอ ทำไมไม่บอกอาก่อนละ]

"แหะ ๆ ขอโทาคะ คืองี้นะคะ เอมอยากไปเรียนโรงเรียนของอากริตนะคะ"

[อ่อ เข้าใจละ ได้สิ ๆ เดี๋ยวอาลงทะเบียนให้นะ]

"ขอบคุณนะคะ"

[ตอนเรียนเอมอยู่ห้องอะไรละ]

" ห้องเกรด Aคะ "

[อ่อ โอเค เดี๋ยวอากรอกเอกสารให้ แล้ววันจันทร์เจอกันที่โรงเรียนนะ อาจะรอที่ห้องผู้อำนวยการ]

"ขอบพระคุณคะคุณอา"

[ยินดีเพื่อหลานจ้ะ]