The Kid , No kid.

        ในห้องเรียนช่วงก่้อนเริ่มมีคนพูดคุยจ้อกแจ้กอย่างไร้การลดระดับเสียง  เป็นเรื่องที่ปกติเสียยิ่งกว่าปกติในโรงเรียนมัธยมแบบนี้

        อย่างไรก็ดี อันธพาลประจำห้องอย่างมุราคาอิ เซโตะ ดันร่างเพื่อนร่วมชั้นไปประชิดติดผนังแล้วเชยคางขึ้นมา

        "ในบทกวีเซนทริล่าบทที่สิบ  ชายหนุ่มผู้แสนดีได้มอบความอ่อนโยนของตนผ่านทางจุมพิตแก่ชายหนุ่มผู้แข็งกร้าวและเคืองแค้นเพื่อเปลี่ยนเขาให้กลับมาเป็นคนดีอีกครั้ง  แม้ว่าหากกระทำเช่นนั้นปีกแสนบริสุทธิ์จะสูญสลายไปก็ตาม"  ชายหนุ่มยกยิ้มเย้ยหยัน  "จะลองพิสูจน์ไหม  ว่าบทกวีงี่เง่านั่นจะพูดจริงรึเปล่า?"

        รอยยิ้มแสนอ่อนโยนพัดผ่าน

        ครานี้คงจะได้ลิ้มรสความนัยอีกครา

        ราตรีอนธกาลแสนเยือกเย็น

        จุมพิตที่เปลี่ยนผันเคืองแค้นให้สูญสลาย

        แม้ว่าปีกสีขาวคู่นั้นจะถูกทำลายไปถึงหนึ่งพันปีก็ตาม

        ร่างดั่งทูตสวรรค์สีขาวก้มลงมอบสัมผัส

        ปลดปล่อยขนนกแสนบริสุทธิ์ให้ลอยไปลมตามที่ทางเลือก

        คนรักที่ครั้งเขาเคยกระทำผิดไป

        บัดนี้กำลังทำสิ่งที่ถูกต้องใช่หรือไม่

        เพียงแค่นำอ้อมกอดแสนอบอุ่นคืนมา

        จะสูญเสียปีกกี่ครั้งก็ไม่เป็นไร  

        สายตาของเพื่อนร่วมชั้นพากันจับจ้องวินาทีที่จุมพิตนั้นได้ราวกับผสานริมฝีปากของทั้งคู่เป็นหนึ่งเดียวกัน  ดวงตาของคาโอรุเบิกกว้าง  นึกไม่ถึงว่าสิ่งที่ตนคิดว่าแค่คำขู่จะถูกกระทำจริงๆ

        เซโตะที่จุมพิตจนพอใจแล้วยักคิ้วกวนๆแล้วเดินจากไปอย่างไม่ยีหร่ะ  มันคงจะจบลงด้วยชัยชนะของเซโตะเพียงฝ่ายเดียว  หากว่าผู้ที่ช็อกจนสมองขาวโพลนไปชั่วขณะไม่ดึงตัวเขามาต่อยเต็มแรงจนเลือดกลบปากล่ะก็นะ

        เด็กหนุ่มผมแดงสะบัดศีรษะที่มึนงงแล้วมองตามแ่ผ่นหลังของอีกฝ่ายที่วิ่งหนีไปอย่างโมโห

        อย่ามาต่อยคนอื่นจนคว่ำแล้ววิ่งหนีไปง่ายๆแบบนี้สิ!

        คาโอรุคนนั้นไม่เข้าห้องเรียนเลยตลอดทั้งวัน  ส่งผลให้เซโตะยังไม่ได้สะสางบัญชีกับอีกฝ่ายสักที

        ระหว่างทางกลับบ้านที่ไร้ซึ่งผู้คนได้มีผู้หญิงผมทองคนหนึ่งยืนพิงกำแพงอยู่  "ใจร้ายจังนะ"

        เด็กหนุ่มผมแดงชะงัก  เมื่อเห็นอีกฝ่ายมองมาที่ก็มั่นใจว่าคงหมายถึงตนนั้น  เซโตะเลิกคิ้วเหมือนจะถามว่าเธอพูดถึงอะไร?

        "คิกๆๆ  เชื่อเรื่องนิทานเจ้าหญิงไหม"

        เด็กหนุ่มผมแดงส่ายหน้าเอาไว้ก่อน  เขาเองได้ฟังนิทานหลอกเด็กมาเยอะ  เจ้าหญิงที่อยู่บนหอคอย ต้องมีเจ้าชายปีันผมขึ้นไปบ้างล่ะ  เจ้าหญิงที่กินแอปเปิ้ลยาพิษเข้าไปบ้างล่ะ  แต่ละคนโดนจัดการง่ายเหลือเกิน!

        สาวน้อยผมทองคนนั้นเองก็พอเข้าใจความรู้สึกของเซโตะ  หลายๆครั้งก็คิดเหมือนกันล่ะนะ  หากเจ้าชายเป็นโรคกลัวความสูงขึ้นมาจะทำอย่างไร  แต่ในอีกแง่ นิทานใสๆไร้มลพิษซ้ำยังเ้หมาะกับเด็กก็หายากขึ้นทุกทีแล้ว  และในเมื่อเป็นนิทานก็อย่าไปสงสัยในข้อจำกัดนักเลย

        อย่างไรก็ดี เด็กสาวผมทองคนนั้นทิ้งท้ายไว้เพียงว่า  "ฉันชื่อโรซารี่  ยินดีที่ได้รู้จัก  ขอต้อนรับสู่ 'นิทานเจ้าชาย' ล่ะนะ"

        นิทานเจ้าชายอะไรกัน

        เซโตะมุ่งหน้ากลับบ้านโดยไม่สนใจเด็กผู้หญิงผมทองนามโรซารี่อีก  การบ้านวันนี้ไม่ใช่น้อยๆ  จะเอาเวลาไปสนใจอะไรมากไม่ได้หรอก  แม้ว่าโรซารี่จะหันกลับมามองอีกครั้งด้วยสีหน้าเหมือนกำลังจะดูอะไรสนุกๆก็ตามที