The Memory อดีตก่อรัก

The Memory อดีตก่อรัก

"กรุงเทพ 2551"

"สวัสดี" โอ๊ย นี่มันอะไรเนี่ย จารณ์ให้ทุกคนออกมาแนะำำนำตัวหน้าห้อง และนี่ก็คิวฉันแล้ว ฉันต้องมาพูดแนะนำตัวต่อหน้าใครก็ไม่รู้ตั้ง 40 กว่าคนเนี่ยนำ TT^TT

"ณิชกุล เธอแนะนำตัวให้ละเอียดสิ" อาจารณ์พูด T.T

"ฉันชื่อ ณิชกุล รอดสัมฤทธิ์ ชื่อเล่นชื่อพอใจ เกิดวันที่ 18 พฤษภา ค่ะ ☺" 

"เิกิดวันที่ 18 ก็วันนี้น่ะสิ ทุกคน! แฮปปี้เบิร์ทเดย์เพื่อนใหม่หน่อยเร็ว" ตาแว่นคนนึงพูดขึ้น ทีนี้ทั้งห้งอก็แหกร้องเพลงอวยพรวันเกิดฉันกันหมด T-T พร้อมเพียงมาก ...แล้วเพลงก็จบลงพร้อมกับเสียงตบมือ 

"แหะๆ ขอบคุณนะ" ไม่มีอะไรจะพูด แล้วฉันก็ไปนั่งโต๊ะ ฉันเขิลนะ ! อยู่ดีๆ ใครก็ไม่รู้มาร้องเพลงอวยพรวันเกิดให้ทั้งๆ ที่ไม่รู้จัก 

"หวัดดีครับ ผมชื่อเต๋อครับ" ฮ้ะ ! เต๋องั้นหรอ ไม่จริงน่า ... ฉันรีบเปิดกระเป๋าเงินดูรูป(พกติดตัวตลอด ==)ที่ถ่ายคู่กันเมื่อ 6 ปีก่อนดูทันที หน้าคล้ายกันมากอะ แม่เจ้าาา ~

"ผมอยู่กรุงเทพมาตั้งแต่เด็กละครับ ^^ ผมจนครับ แต่ผมหล่อนะ ><"

=_= < หน้าทุกคนในห้อง ประมาณว่า 'มึงจะบอกทำไม' เอ่อ... แต่คงไม่ใ่่ช่เต๋อในอดีตแล้วล่ะ ก็หมอนี่บอกว่าอยู่กรุงเทพมาตั้งแต่เด็กนี่น่า ไม่ใช่หรอ 

ในห้องนี้ฉันรู้จักอยู่คนเดียวคือ 'แตงโม' เพื่อนที่ครบกันมาตั้งแต่ ม.ต้น >-< อย่างน้อยฉันก็มีคนให้คุย อิอิ เวลาผ่านไป จารณ์ทุกคนไม่ได้สอนไรเลย เอาแต่แนะนำตัวเอง เอ่อ... จารณ์คิดว่าพวกเราอยากรู้มั้ยอะ - -

พักเที่ยงจนได้ ตอนนี้ฉันนั่งอยู่ที่ร้านกาแฟเล็กๆ ในมหา'ลัย อยากจะเม้าว่าเจ้าของร้านหล่อมว๊าก >///< 

"โม ทำไมเลือกเรียนนิเทศอะ" ฉันถามเพราะความอยากรู้

"กาแฟแก้วนี้เลี้ยงด้วยนะ" โอเค นั่นคือคำตอบใช่มั้ย TT 

 "อ่อ ที่ถามอะ เพราะฉันอยากดัง แล้วแกอะ ทำไมถึงเลือกเรียนนิเทศ"

"ก็อยากดังเหมือนกัน อิอิ ^^"

"แกรู้ไหมว่าีพี่ดิวเรียนต่อมหา'ลัยไหน" ฉันหันควับ ก็พี่ดิวมันแฟนเก่าฉันนี่น่า คบกันมาตั้ง 6 ปี คบตั้งแต่ ม.1 เพิ่งเลิิกกันเอง TT ที่จริงพีดิวอยู่ปี 1 เหมือนฉันนี่แหละ แต่กลายเป็นว่าพี่ดิวแก่กว่าฉันปีนึง ฉันอายุ 19 พี่ดิวอายุ 20 =,.= เฮ้อ พูดถึงก็อยากจะร้องไห้ ถ้าอีนังหน้าด้านนั่นเข้ามาในชีวิตพี่ดิว เรื่องคงไม่เป็นแบบนี่ TT^TT

  "ไม่รู้ ไม่อยากจะรู้ด้วยซ้ำ" ฉันทำเป็นเชิด :( 

"เรียนที่นี่แหละ อยู่คณะบัญชี" หา ! O_o อยู่มหา'ลัยเดียวกัน งั้นก็ต้องเจอหน้ากันทุกวันอะดิ ฮือๆ ฟ้าแกล้งฉัน ไม่เจอกันก็เจ็บจะตายอยู่แล้ว ถ้าเห็นพี่ดิวควงยัยนั่นฉันคงต้องลงแดงตายแน่ๆ แต่ .. 

"แฟนเค้าอยู่มหา'ลัยไหน" ไม่ใช่ที่นี่ ไม่ใช่ที่นี่ ไม่ใช่ที่นี่ */\*

"ที่นี่แหละ คณะเดียวกับเราด้วย" ...เอาฉันไปถ่วงอ่าวโตเกียวดีกว่าไหม ยอมรับว่าฉันจำหน้ากับชื่อมันไม่ได้ เพราะชื่อเดียวที่ฉันจำได้สำหรับมันคือ 'อีนังหน้าด้าน' TT

"เขาชื่ออะไรอะ *-*" 

"สตอ" เหมาะสมดีนี่ แงๆๆ นี่ฉันต้องใช้ชีวิตร่วมกับพี่ดิว และอีนีงสตอใช่มั้ยเนี่ย แงแงแงแง

"น้องค๊าบบบบบ ! " เสียงดังบาดหู ข้างๆฉันดังขึ้น มันดังข้างๆ เพราะโทรโข่งตัวใหญ่ แงแง พี่จะมาตะโกนใส่หูหนูทำไมเนี่ย ~ ?

"คือพี่จะมาบอกว่าที่พวกพี่ไม่ได้มีงานรับน้องก่อนเปิดเทอมเพราะมันขัดข้องทางเทคนิคนิดนึง พี่เลยมาบอกว่า !!!!!!!!!"

  "โอ๊ยพี่ ! พูดธรรมดาก็ได้ หูหนูจะแตกแล้ว TT"

"จ้าๆ - - พี่จะมาบอกว่า เสาร์-อาทิตย์นี้น้องๆ ต้องมางานรับน้องที่มหา'ลัย แล้วนอนค้างคืนหนึ่งคืน เตรียมของมาให้ครบนะครับ พี่ไปและ" แล้วอีพี่คนนี้ก็เดินจากไป ให้ฉันกับแตงโมนั่งงงอยู่ 2 คนในร้านกาแฟ อีพี่เมื่อกี้ไม่ได้มาคนเดียวนะคะ มาเป็นขโยง แต่ขโยงทั้งหมดเมื่อกี้อยูนอกร้าน(ดีนะไม่เข้ามามีหวังตายแน่) และฉันกับแตงโมก็เห็นภาพ ปี1 ทุกคนโดนพี่โทรโข่งตะโกนใส่หูแทบแตกกันถ้วนหน้า =O=  สิ่งเลวร้ายที่สุดในชีวิตมาแล้วสินะ TT 

ฉันเกลียดการรับน้องที่สุดในโลก มันต้องมีกิจกรรมโหดๆ ที่โดนบังคับ และฉันไม่มีทางขัดขืน แงแงแง 

"น่าสนุกดีนี่ พี่ๆ พวกนั้นต้องสั่งให้เราไปล่าท้าผีในมหา'ลัยตอนกลางคืนแน่ๆ" 

"แล้วก็มีพี่ป๋องคอยบัญชาการใช่มั้ย TT"

"น่าจะเป็นอย่างนั้นนะ" 

ไม่จริงงง ง !!!!!~ T__________________T

SAY : เป็นไงบ้างคะ สำหรับบทแรก อาจจะไม่สนุกเพราะเป็นเรื่องแรกก็ต้องขออภัยด้วยนะคะ ></ อยากได้กำลังใจจากนักอ่านผู้น่ารัก 555+ ฝากติดตามด้วยนะึคะ ^^